would you kill to save a life?

Badend in het zweet en snakkend naar adem werd Shrimpnose wakker, terug in haar nest waar ze ook in slaap was gevallen. Haar droom in StarClan had haar klaarwakker gemaakt, en ook bang. De woorden dreunde door in haar hoofd, keer en keer opnieuw. Darkness spreads through the river... Hands of death will reach and take... A price must be paid... Shrimpnose schudde haar kop en stond op om langs haar nest en heen weer te lopen. Haar poten jeukte, ze moest iets doen. Ze moest het vertellen. Welke prijs moesten ze betalen? Ze hadden toch al geboet voor de oorlog? Wat meer was er mis gegaan? Waar wist ze nog meer niet vanaf? Ze stopte met ijsberen en forceerde wat rust terug in haar kop. Mousepaw. Zij moest ook wel een prophecy gekregen hebben toch? Misschien wel meer Medicine Cats. Shrimpnose knikte. Ja, vast wel. Ze moesten dit gewoon weer samen oplossen. Dat hadden ze vaker gedaan, toch, het samenwerken? Met hernieuwde moed liep Shrimpnose naar waar Mousepaw sliep. Ze zag er vredig uit, alsof ze niet net de stuipen op het lijf gejaagd was in StarClan. Zachtjes neusde ze in de grijze vacht van haar Apprentice. 'Mousepaw,' fluisterde ze. Ze deed haar best om haar nervositeit te onderdrukken, maar iedereen wist dat ze daar niet de beste in was.

Als er iets was in het leven waar de grijze kattin een bloed hekel aan had, was het dit wel. Ze was een kat die slaap heel erg op prijs stelde, vooral omdat het een moeilijk iets was voor d'r. Ze kon niet zomaar haar ogen sluiten en in dromenland belandde. Nee, dat koste tijd bij haar; soms wel een paar uur. Maar als ze weg was, dan was ze ook echt helemaal van de wereld. Waar alles kalm was, waar ze echt helemaal tot rust kon komen. Dus het deed pijn, niet fysiek maar mentaal. Om uit die sfeer gehaald te worden. Het voelde alsof iemand een emmer vol met koud water over haar hoofd heen gooide. En het feit dat het waarschijnlijk weer uren zou duren voordat ze weer haar eigen geschapen utopia zou terug keren hielp ook niet bepaald mee. "Raak me niet aan." Haar stem, net als de blik die ze haar mentor gunde was hard en koud. De kattin hees haar lichaam wat meer overeind maar zorgde er ook voor dat er een goede afstand was tussen haar en de cream kleurige kattin. "Ik hoop dat je een goede reden heb om mij uit mijn slaap te halen Shrimpnose." Want anders.

Shrimpnose stapte naar achteren toen Mouse wakker werd, en duidelijk niet in een goede bui was. Al was ze dat niet vaak.. Maar dat terzijde. Shrimpnose zuchtte bij haar woorden, haar kopje lichtjes schuddend. Ze moest echt strenger optreden met de manier hoe Mouse met haar omging. Maar daar had ze nu geen tijd voor. Er waren dringerende zaken. 'Ik heb net een droom gehad in StarClan.' Nou ja, eerder een nachtmerrie, maar goed. Ze keek haar Apprentice indringend aan. 'Jij toch ook? Wat zeiden ze tegen jou?' Zouden ze hetzelfde gezien hebben, hetzelfde gehoord hebben? De prophecy zou vast wel hetzelfde zijn, maar misschien dat ze nog iets anders gedroomd had. 'Wat zag je?'

Haar woede veranderde kort naar schok; even was ze totaal in stomheid geslagen. Shrimpnose had een bericht gehad, van Starclan. En zij- niet. En dat was vreemd voor haar want zij, zij was een van de grootste voorstanders van Starclan. Alles wat ze deed was voor haar voorouders, om hun goede woord als zaad over het land te verspreiden. In de hoop dat iets moois uit kon groeien, warriors die goed gelovig waren. Zoals het hoorde. En ook al waren haar methodes wat onconventioneel, als Starclan er echt niet mee eens was geweest dan hadden ze dat toch wel laten merken? Of- nee was dit de manier om hun misnoegen met haar te laten tonen? Deze radiostilte? De grijze kattin schudde met haar kop, ze mocht niet zo denken. Starclan hielt van haar, zij was hun vertegenwoordiger op aarde. Shrimpnose; die was de gene die het fout had hier. "Ik weet niet wat je gezien hebt," begon Mousepaw, haar toon nog even bot als eerder. "Maar volgens mij heb je je het verbeeld, dat moet wel aangezien ik niks van Starclan heb gehoord. En het zal wel heel vreemd zijn als onze voorouders enkel met jouw zouden praten niet?"

Mouse bleef even stil. Shrimpnose wiebelde wat ongeduldig en eigenlijk vooral zenuwachtig op haar pootjes. Eindelijk begon Mouse met spreken, maar wat ze zei had ze nog het minst verwacht. Shrimpnose draaide geschrokken haar oren naar achter bij de woorden van haar Apprentice. Ze was met stomheid geslagen. Waar haalde ze de lef van die woorden vandaan? 'Mouse-' sprak ze enkel, niet goed wetend wat ze ermee moest. Ze was geschrokken, verontwaardigd. Ze schudde haar kop. 'Hier hebben we geen tijd voor, Mousepaw,' miauwde ze daarna. Ze moesten snel zijn. Elke seconde was cruciaal, dat had hij gezegd. 'Het maakt nu niet uit wie wel of niet de prophecy gekregen heeft, maar.. Ik heb hem gekregen, en het is niet goed,' legde ze uit, haar woorden net als haar blik indringend. Het moest tot haar door dringen dat het nu geen tijd was om jaloers te zijn over wie wel of niet een bezoekje in StarClan had gehad. Dit ging over leven of dood.

"When darkness spreads through the river
The young and old will shiver
The hands of death will reach and take
for a price must be paid"

De kattin voelde haar maag in een knoop draaien bij de woordenstroom die haar mentor uitbracht. Want het was niet zomaar een bericht vanuit Starclan, dit was een echte prophecy. En je hoefde geen Einstein te zijn om te weten dat het niks goeds voorspelde. Maar toch, ondanks dat bleef de apprentice bij haar eerdere standpunt. Dat dit enkel de verbeelding van haar mentor was, en dus hoefde het niet serieus genomen te worden. Waarom Shrimpnose dit soort dingen zou verzinnen, dat kon Mousepaw niet precies zeggen. Misschien wilde de cream gekleurde kattin er bij horen? Iedereen kon zien dat Shrimpnose wat in de achtergrond was gevallen de laatste paar moons. Misschien, was dit een manier voor haar om weer terug in de schijnwerpers te komen. "Je liegt," was dan ook haar antwoord. "Je liegt de hele bende bij elkaar. En wat, je dacht dat ik het niet door zou hebben?" Mousepaw stond nu op, ze was jonger dan de kattin voor haar maar Shrimpnose was aan de kleine kant terwijl Mousepaw- veel groter was dan normaal was voor haar leeftijd. Ze wilde haar mentor niet intimideren, maar als het moet; dan deed ze dat wel. "Ik weet niet wat je plan is Shrimpnose, maar je moet er mee ophouden. Er is niks aan de hand nu niet, en ook in de toekomst niet. Riverclan staat in een goed daglicht bij Starclan. En als daar ooit verandering in mocht komen dan zullen ze dat ook aan mij vertellen." Ze vernauwde haar ogen en keek de poes voor haar strak aan. Mousepaw was nog niet klaar met spreken maar besloot niet gelijk haar verhaal af te maken. Zodat haar worden bij Shrimpnose zich konden bezinken. "Tot die tijd, doe ik niks. Ik steek geen poot uit. Ik ga jouw en je waanideeën niet voeden."

'Je liegt.' De woorden kwamen hard aan. Shrimpnose legde haar oren plat in haar nek van de schok. Mousepaw was nooit erg makkelijk geweest, en ze had voldoende tegenspraak gehad. Maar dit? Shrimp schudde lichtjes haar kop, ongelovig bij de woorden die Mousepaw sprak. Ze wilde ertussen komen, maar ze wist niet wat ze moest zeggen. Wat was een goede reactie op dít? Ze kon echter een verontwaardigd, schamper lachje niet onderdrukken. 'Mousepaw... Denk je nou echt dat ik hierover zou liegen? Een prophecy van StarClan?' Ze schudde haar kop. 'Dit is een directe waarschuwing, Mousepaw. We moeten dit serieus nemen. Ik weet niet waarom ze jou ook niet gesproken hebben, maar dat maakt nu niet uit. Dit is een dreiging en er gaan waarschijnlijk katten dood! Tenzij wij ons gaan voorbereiden, oké Mousepaw? Neem dit serieus!' Ze kon het niet geloven. Had geen idee dat de band die ze met Mousepaw had zó slecht was, dat de Apprentice zelfs ging twijfelen aan haar.

Mousepaw stond nu recht voor haar mentor. Ze torende boven de andere kattin uit. Maar dat leek Shrimpnose niet te stoppen, ze bleef maar onzin uit spuwen. Het was een waarschuwing- beweerde ze. Het was iets dat ze serieus moesten nemen of er kon harde consequenties aan vast zitten. Het was duidelijk dat Shrimpnose haar als nog probeerde over te halen. Ook al vond de grijze kattin dat ze heel duidelijk geweest wat haar gedachtes over dit hele gedoe waren. De kattin had dan ook haar ogen nog meer vernauwt tot dat het enkel goudkleurige spleetjes waren. Ze wilde praten, nee ze wilde schreeuwen naar de oudere kattin toe. Maar dat leek niks te helpen, Shrimpnose was vastbesloten om dit gat voor haar zelf te graven. Mousepaw snoof afkeurend en duwde haar lichaam tegen die van haar mentor aan toen ze langs haar liep. Ze had geen zin, noch tijd voor deze onzin. Dus koos ze ervoor om haar energie ergens anders in te steken voor nu, het liefst iets wat buiten het kamp was. Haar grote lichaam passeerde enkele kruiden pakketjes die zij en Shrimpnose samen netjes hadden gesorteerd. Even draaide ze haar kop naar achter zoekend naar de blik van de cream gekleurde kattin. Toen Mousepaw er zeker van was dat ze terug keek. Shopte ze wild met haar poten tegen hoopjes kruiden aan. Waardoor er een grote bende ontstond. Alles lag over elkaar heen en sommige plantjes waren niet eens meer bruikbaar. En met dat verliet de apprentice de den, en liet ze haar mentor achter.

[Mousepaw is het topic uit]

Ze keek haar indringend aan, zich zo goed mogelijk staande proberend te houden tegenover Mousepaw. De Apprentice torende hoog boven haar uit, en ze deed nu nog meer haar best om intimiderend over te komen. Shrimpnose's hart bonsde in haar keel, maar ze hield zich staande. Voorbereidend op wat Mousepaw ook haar kant op zou gooien. Ze had een boze woordenstroom verwacht, maar die kwam niet. Shrimp keek enigszins verbaasd toe hoe Mousepaw haar een duw gaf en langs haar heen liep. Shrimp draaide om om haar na te kijken, en ze hadden even oogcontact. 'Mouse-' begon ze, maar ze werd afgekapt door de actie van de grijze poes. Mousepaw schopte wild met haar poten tegen de kruiden aan, die nu alle kanten op vlogen. Shrimp keek haar met grote, geschrokken ogen aan, ze kon niet geloven dat ze dat gedaan had. Nog voor ze een reactie kon geven, was Mousepaw al de Den uitgelopen. Knipperend en met stomheid geslagen bleef Shrimpnose achter. 'Shit,' mompelde ze met een zucht, haar ogen sluitend. Ze haalde diep adem, keek even naar de kruiden die nu allemaal door elkaar lagen, en liep de Den uit. Alleen ze ging Mousepaw niet achterna. In plaats daarvan besloot ze Crystalstar en Carrioncough op de hoogte te brengen. Dit was dringend, en groter dan de woede uitbarsting van haar Apprentice.

[topic uit]