Heart over Mind

Blehh, hij had koppijn. Waardoor dat kwam wist hij niet precies. Maar hij voelde zich niet lekker en nu lag hij al heel lang in zijn nest. Hij moest eigenlijk overeind komen, zijn taken gaan doen. Hij deed ze - als het kon - altijd 's ochtends, maar dat ging nu eigenlijk al niet meer lukken. Hij perste zijn lippen op elkaar terwijl hij voorzichtig de den rondkeek, met samengeknepen ogen tegen het licht dat van buiten kwam. Ahh, sensitive. Hij voelde gelijk zijn koppijn wat meer worden. Maar hij verveelde zich, de hele tijd wakker liggen met steken in je hoofd was nou niet per se leuk. Zijn blik landde op Routnose, die nog niet heel lang weer in deze den lag, bij de warriors. Ze lag niet super ver weg van hem, en zachtjes miauwde hij om haar aandacht te trekken. "Psst, Rout." Met zo'n volume dat hij haar hopelijk niet wakker zou maken, maar dat ze hem wel zou horen als ze al wakker was.
- Routnose

Ze had haar nest weer moeten verplaatsen. Of nuja, eigenlijk had Crowcall dat voor haar gedaan. Zij had het toen om haar te respecteren nog iets verder naar de hoek geschoven, waar ze iets meer ruimte had en tussen de takjes door nog net de avondhemel kon zien. Routnose vond het maar lastig om te wennen. Zeker nu ze niet de warme, vertrouwde vacht van Crowcall naast zich had. Sinds ze een apprentice was had ze niet meer alleen geslapen. Eerst had ze met Lizardpath haar nest gedeeld, toen met Falconstrike, en Crow... Wel, nu sliep ze met zoveel meer katten dan ze gewendwas, katten die zoveel verschillende, zachte geluidjes maakten de hele nacht, en ze had zich nog nooit zo verdomd alleen gevoeld. De poes huiverde en drukte zich dieper weg in het nest, haar ogen dicht geforceerd toen een zacht stemmetje haar wekte. Geschrokken keek ze op, en keek in de gouden ogen van Hawkchase. Ze keek wat twijfelachtig naar de kater, niet zeker waarom hij zo laat nog bij haar kwam. "J-ja? Is er iets, is alles oké?" fluisterde ze verward en een beetje bezorg terug. De algemene consensus over haar in de clan leek nog atijd niet al te positief te zijn, zeker niet positief genoeg voor katten om gezellig met haar te gaan babbelen midden in de nacht. Haar blik gleed van de kampingang naar hem, oh Starclan, was er weer iets gebeurd?

Er was verder helemaal geen specifieke reden waarom hij Routnose geroepen had, eigenlijk. Dus toen ze vroeg of er iets was, wist hij even niet zo goed wat hij moest zeggen. "Euhh, nee er is eigenlijk niets," fluisterde hij toen terug. "Nou ja, ik kan niet slapen," voegde hij toen wat schaapachtig toe. Hij keek opzij, haar richting op. Vond ze het raar dat hij haar aansprak? "Heb ik je wakker gemaakt?" vroeg hij toen zachtjes.

Er was niets. Stiekem haalde ze even opgelucht adem, en voelde de spanning die ze eerder nog niet had opgemerkt wat uit haar lijf zakken. Waarom hij dan wel nu plots contact zocht, begreep ze niet helemaal. Haar mintgroene ogen vonden de zijne en een hoopvol stemmetje vroeg zich af of hij toenadering zocht. Ze gunde hem een waterig glimlachje. "Oh, uhm n-nee hoor," ze schudde haar hoofdje. "Ik kan ook niet zo goed slapen," ze beet op haar tong. Een diep gevoel had zich in haar borstkas genesteld dat ze moest boeten. Dat ze geen goede dingen verdiende totdat ze zichzelf genoeg had gestraft, dat ze alleen moest zijn en harder moest werken dan iedereen totdat het weer goed was. Een onmogelijk idee, maar wel eentje die ze moeilijk losliet. Maar ze was zó eenzaam, en verlangde zo naar één vriendelijk gezicht. "... We kunnen samen nachtbrakers zijn?" 

Hoewel Routnose echt een stukkie ouder was dan haar, kwam ze altijd zo onzeker over. Zelfs voor het hele schandaal waar ze in zat. Soms maakte hij zich zorgen om haar. Was ze wel gelukkig? Ze klonk zo melancholisch, vaak. Misschien dat hij haar daarom wel aansprak. Hij glimlachte toen ze zei dat ze ook niet kon slapen. "Komt goed uit voor mij, maar minder voor jou," grapte hij zachtjes met kleine pretlichtjes in zijn ogen. Het bleef even stil, maar na een tijdje kwam er een vraag waar hij eigenlijk nooit nee tegen zou zeggen. Of ze samen nachtbrakers zouden zijn. Hij grinnikte zachtjes. "Deal," miauwde hij waarna hij half overeind kwam (au, hoofdpijnsteek), haar aankijkend. "Wil je hier blijven fluisteren of het kamp in?" Hier was wel warmer, maar met een groot risico dat ze anderen wakker zouden maken.

Ze zou hem zeggen dat het haar juist goed uitkwam. Dat ze zo blij was dat hij semi-normaal met haar aan het praten was. Gewoon, als twee clangenoten. Het was genoeg voor haar om hem te willen omhelzen, maar ze wist hoe vreemd dat was, en dat het meer te maken had met haar mentale staat. Dus hield ze zich stil, maar ze hoopte dat hij de dankbare blik in haar ogen zag. Het viel haar op dat hij met zijn ogen trok, alsof iets hem pijn deed. Wat bezorg trok ze met haar oor, maar beet toen op haar lip. Ze was geen medicine cat meer, ze moest zich er niet mee bemoeien - drukte ze zichzelf op het hart. Bij zijn woorden met wat tegenzin naar buiten, waar het koud was en er nog een klein laagje sneeuw lag. Maar hij had gelijk, anders zouden ze hun clangenoten nog wekken. Dus knikte ze. "Het kamp?" opperde ze voorzichtig, waarna ze haar warme nest verliet en zo stil mogelijk tussen de slapende lichamen door trippelde, uiterst geconcentreerd om niet weer over haar poten te struikelen. Eenmaal buiten huiverde ze even, maar was toch blij om de de sterren en de maan helder aan de hemel te zien staan. Het was pas nadat ze lang in Shadowclan was geweest dat ze dat was gaan waarderen. De poes wachtte totdat hij haar had bereikt en kneedde toen wat verlegen de grond. "Wist je dat het Shadowclan kamp in het bos zit, en ze nooit de sterren en maan kunnen zien?" sprak ze zachtjes.

Rout wilde 't kamp in, op zich de beste keuze als je het objectief bekeek. Maar Hawk was een idioot en had het ook wel geinig gevonden als hij de halve den had lopen wakker kletsen. Geduldig liet hij Routnose voorgaan waarna hij haar achtervolgde, het kamp in. Arme meid, hij had het met haar te doen. Hij wist wel dat veel clangenoten van hem ontzettend boos waren op haar. Natuurlijk was de echt uitgesproken woede nu wel wat minder geworden, met de tijd. Maar het bleef een ding wat in de lucht hing. Hijzelf had er helemaal geen last van; hij mocht Routnose, ze had altijd hard gewerkt voor de clan en had duidelijk een hart van goud. De kater ging naast haar zitten, en luisterde geïnteresseerd naar wat ze te zeggen had. "Serieus?" vroeg hij een beetje dommig, waarna hij een korte huff liet horen. "Vreselijk," uitte hij toen met een zachte grinnik. "Als we een bewolkte nacht hebben mis ik het licht al. Laat staan dat je dat nooit ziet."

De koude avondlucht was lang niet zo verwelkomend als haar eigen nest. Een huivering trok over haar rug en ze probeerde haar dunne vachtje wat op te zetten tegen de wind. Ze vroeg zich af of Shadowclanners zich bekeken zouden voelen hier. Bekeken en koud, zo recht in de wind. Het bleef haar verwonderen hoe ze zo dicht bij elkaar leefden, en toch zo van elkaar konden verschillen. En tegelijkertijd nog niet, ze waren allemaal katten met familie, vrienden en een clan. De poes merkte dat haar hoofd in de wolken zat, en richtte haar aandacht weer op haar gesprekspartner. Het voelde alsof alles wat er was gebeurd een olifant in de kamer was, maar ze wist niet zeker of dat de werkelijkheid was of haar eigen onzekerheid. "Ja hé? Anders is het zo... Donker, zo opgesloten,"  beaamde ze enthousiast. "Het is fijn om te weten dat ze altijd een oogje op ons houden,"

Hmm, Rout was het met hem eens. Hij knikte op haar woorden; ja, dat leek hem ook donker. Of het nou fijn was dat Starclan altijd meekeek wist hij niet zo zeker, maar hij kon dan ook niet zeggen dat hij evenveel ervaring had met Starclan als zij. Hij fronste kort toen er een vraag in hem opkwam die hij alleen haar stellen kon. Of nou ja, iedere medicine cat, maar daar waren er maar twee van in Windclan. "Hoe is het eigenlijk, daarboven?" vroeg hij. "Als je het er liever niet over hebt is dat ook oké, trouwens," voegde hij er nog snel aan toe met een verontschuldigende glimlach.

Nerveus trok ze met haar snorharen. De regels voor medicine cats waren al niet heel erg duidelijk, maar voor een ex medicine cat werden ze ronduit verwarrend. Ze had geen idee hoeveel ze mocht delen over starclan. "Uhm.." zolang het geen prophecies waren, was het prima toch? Ze praatte het voor zichzelf recht, veel te happerig om het gesprek met hem voort te zetten. "Het is prachtig." antwoordde ze uiteindelijk, de nostalgie klevend aan haar stem. "Er is niet echt een vast landschap, meer alsof.. Alsof ze het veranderen naar waar jij van houdt? Alleen dan nog mooier, met kleine sterretjes overal bezaaid..."

Even leek Routnose te twijfelen, maar uiteindelijk kwam er toch een verhaal. Wat ze omschreef was heel lastig voor hem te behappen. Een landschap, wat niet vast was maar zich aanpaste aan jouw wensen.. Dat was heel lastig voor te stellen, zelfs al was hij een man met best wat fantasie. Overal kleine sterretjes, mooier dan hij zich bedenken kon.. Het klonk prachtig. Hij glimlachte zachtjes waarna hij kort zijn schouder tegen de hare drukte. "Klinkt alsof je er een goeie tijd hebt gehad, Rout," sprak hij aanmoedigend. Hij kon zich ook niet voorstellen hoe lastig alles was voor haar op dit moment. Hij kon best zien hoe de meeste clangenoten over haar dachten. Niet dat hem dat ooit uitmaakte. Hij mocht haar graag, ondanks wat ze gedaan had. Nu had hij misschien ook minder moeite met 'slechte daden' dan de gemiddelde persoon. Wat Routnose gedaan had vond hij nou ook niet per se een slechte daad, het was een keuze geweest en hij kon goed begrijpen waar die keuze vandaan kwam. "Is het lastig voor je, om dat deel van je leven achter te laten?" Eigenlijk wist hij het antwoord al.

Ze schrok wat van de aanraking, en keek hem even wat in verlegenheid gebracht aan. Ongemakkelijk keek ze weg naar de sterren, maar kroop niet van hem weg. Een goede tijd. Ja. Was het zo te noemen? Achteraf voelde het vertekend door hoe het was geëindigd, maar ze had er geen spijt van. In ieder geval niet van het feit dat ze een medicine cat was geworden. Op haar slechte dagen kon ze enkel denken aan de katten die ze had verloren, aan het leven dat ze nooit met Dinspots had kunnen leiden. Maar dan zag ze de kittens die ze had geholpen op de wereld te zetten warriors worden en zelf kinderen krijgen, en dat had iets moois dat niemand ooit zou begrijpen, tenzij je zelf een medicine cat was geweest. De sterren fonkelden stilletjes terwijl ze daar zaten, en het antwoord op zijn vraag was heel simpel. Toch duurde het lang voor ze haar stem stevig genoeg kreeg om te antwoorden. "Ja." fluisterde ze uiteindelijk. "Sommige dagen lastiger dan andere... Maar het is fijn om te weten dat ze er alsnog zijn, en ik niet alleen ben als ik ooit me bij de sterren voeg," Ze dacht aan haar sterrenvriendinnetje en zuchtte, waarna ze zich met een waterige glimlach naar hem toe draaide. "Sorry, ik ben aan het ratelen. Ik geef het slaapgebrek de schuld," een zachte stilte daalde zich tussen hen voordat ze deze verbrak. "Hawk, is er een reden dat je niet kan slapen?"