Een zachte zucht verliet haar lippen. Ze had Berrypaw als apprentice gekregen en dat was zeker een goed ding, maar ze wist de laatste tijd niet zo goed wat ze met zichzelf aan moest. Of met haar gevoelens, beter gezegd. Ze was altijd al iemand geweest die haar gevoelens erkende voor wat ze waren en er ook zeker niet haar kop voor omdraaide. Ze wist dat ze met Hyenafang meer kon optrekken dan met andere katten. En ze wist dat ze de warmte die dat ze door hem voelde uniek was. Ze moest het misschien nog een beetje meer ontdekken, maar ze kon al wel zeggen dat de kater speciaal voor haar voelde. En dat hij een glimlach om haar lippen bracht, dat ze misschien zelfs een beetje zenuwachtig was om hem weer opnieuw te zien. Dat ze haar blik door het kamp liet glijden, speurend naar hem. Ze vond hem niet en dus liep ze maar door naar de nursery, haar tweede favoriete plaats om te zijn. Ze liet haar blik naar het nestje van Icecream glijden, een glimlach spelend om haar lippen. Haar ogen rustten op Rimekit en ze vroeg zich af of de kitten haar nog zou kennen.

Blossomhail liet haar blik naar de kitten glijden en bewoog met haar oortjes toen ze opmerkte dat er iets in de stem en de houding van de kitten veranderd was. Ze herinnerde zich vaag hoe boos Rimekit was geworden toen dat ze Rosepaw naar het kamp had gebracht, maar alles wat er daarna was gebeurd in het kamp was haar niet bijgebleven. Ze was achter Rosepaw aangerend en bij alles daarna had haar focus niet meer gelegen op wat er in het kamp gebeurde. Ze had gedacht dat Icecream zich wel over zijn nestje zou ontfermen. Normaal gezien was ze ook iemand die zich bezighield met de kittens wanneer er gevaar dreigde of er conflicten waren, maar op dat moment had ze zelf het conflict veroorzaakt door Rosepaw terug het kamp in te nemen en dus had ze haar poten vol gehad met zichzelf te verdedigen tegen haar Clanmates en Rosepaw te helpen ontsnappen, net zoals Icecream dat had gedaan. ”Ben je boos op me?” vroeg ze op een kalme toon aan Rimekit. Het leek haar beter om gewoon voor de directe aanpak te gaan. Dan kon ze het eventueel nog rechtzetten, al lag dat er natuurlijk aan waarom de kitten boos op haar was.

Het was te verwachten. Blossomhail wist hoe heilig Icecream was voor Rimekit en ondanks dat Icecream zelf zijn eigen keuze had gemaakt, was dat voor een kitten lastig te begrijpen of wilde ze dat niet zien. En dan was het natuurlijk gemakkelijker om de schuld op iemand anders af te schuiven. Blossomhail had geen spijt van haar beslissing, zelfs niet nu dat ze wist dat haar een straf te wachten zou staan. Toch brak haar hart een klein beetje toen Rimekit haar woorden sprak. Ze vond kittens oprecht leuk om mee om te gaan en had het liefste geen wrevel met ze, maar ze ging ook niet het slachtoffer uithangen. ”Het spijt me dat je je zo voelt,” zei ze op een oprechte toon. ”Maar ik deed op dat moment waarvan ik dacht dat het de juiste keuze was. Het was nooit mijn bedoeling om jouw papa of jullie gezin te laten lijden onder mijn keuzes.” Ze trok met haar oortjes. ”Ik heb geen spijt van wat ik gedaan heb, Rimekit. Ik dacht echt dat het de juiste keuze was voor Rosepaw om haar verhaal te doen aan de Clan, voor haar gemoedstoestand en voor die van de Clan. Ik had niet gedacht dat het zo’n chaos zou worden. Het was helemaal niet mijn bedoeling dat jouw vader zich erin zou mengen.” En dat was ook niet haar eigen keuze geweest, maar ze wist dat het weinig zin had om Rimekit dat wijs te maken. De kitten had een uitlaatklep nodig en dat was zij nu op het moment, of ze dat nu leuk vond of niet.

Haar woorden leken alleen maar meer en meer olie op het vuur te gooien. Niets wat ze zei zou ooit goed genoeg zijn en Blossomhail betwijfelde dat Rimekit het haar ooit zou vergeven, maar dat maakte voor nu niks uit. Ja, natuurlijk deed haar dat pijn en het liefste zag ze alles anders, maar het was net alsof de afgelopen gebeurtenissen Blossomhail dof vanbinnen hadden gemaakt. Alsof ze zich een schim voelde van haar eigen Clan, van de kat wie ze ooit was. Ze zou zich vastgrijpen aan haar eigen idealen en niet buigen naar die van Crystalstar, ook al zou ze zichzelf daarbij verliezen. Het was een kant van zichzelf die ze niet eerder ontdekt had, maar die er blijkbaar wel was. De crèmekleurige poes richtte haar blik naar de kitten toen ze tegen haar begon te schreeuwen. Ze opende haar bek om een weerwoord te geven, maar ademde in plaats daarvan zachtjes uit. ”Je bent nog te jong om het te begrijpen,” antwoordde ze uiteindelijk. Ze zou enkel in herhaling vallen als ze haar acties nu weer ging uitleggen. Rimekit’s pleegvader was gewond geraakt en dat was duidelijk Blossomhail’s schuld. Niks zou de gedachtegang van de kitten veranderen en Blossomhail merkte hoe veel energie het zou vergen als ze het zou proberen. Dus ze deed het niet. ”Ik ga mezelf niet aan je verantwoorden, Rimekit,” sprak ze koeltjes, koeler dan dat ze wilde. Maar het was heel de situatie die haar koppijn bezorgde. En een krijsende kitten maakte het op dit moment niet beter. Misschien was dit niet de Blossomhail die dat ze gewend was, maar de laatste tijd was ze sowieso niet de Blossomhail die ze zélf gewend was. Het was als een mengeling van trots en angst voor haar eigen woorden en acties, maar ze kon het onmogelijk stoppen. ”Je wilt toch niet luisteren naar wat ik zeg en je bent boos op me. Je laat je leiden door je emoties en dat is begrijpelijk, maar zo valt er niet met je te praten. Ik denk dat het beter is als ik wegga.” Dat laatste was een fluistering en het kostte alles voor de poes om niet in tranen uit te barsten waar dat ze stond. En dus draaide ze haar kop snel weg. Zelfs al was het Rimekit, toch wilde ze haar tranen niet laten zien. Aan niemand.