Let me fold a paper duck for you

Bell

Tussen het riet had hij een plekje gevonden waar niet veel katten kwamen. Hoe hij dit wist? De planten hadden hier meer grip dan de rest van het kamp. Maar toch was het hier vrij vlak. Niet meteen droog, nee, maar het was er wel rustig. En de dag van vandaag was dat goud waard. HIj liet zijn grasgroene ogen even over riet gaan en wurmde zich ongemakkelijk verder over de kiezels heen. Zijn pootjes al nat wordende in het proces, had hij er niet veel moeite mee. Hij vond het geen naar gevoel, maar hij zou niet zijn buik laten zakken en gaan liggen. Daarvoor was het nog veel te koud als je het aan hem vroeg. De groter kater knipperde even en ging rustig zitten. Zijn lange staart even heen en weer gaande, voordat hij deze over zijn natte poten in het water drapeerde. Verderop zwom een bruine eend heen en weer. Zacht gekwaak. Het duurde niet lang voordat haar jonkies vantussen het riet tevoorschijn kwamen om haar achterna te gaan. Wel meteen werden de ogen van de jonge kat groter, een zacht geluid van hem afkomende. Wat mooi!

- Rimekit

RIMEKIT

Rimekit had weer eens extreme jeuk en dat betekende dat enkel zwemmen haar huid kon kalmeren. Het was altijd tijdelijk maar beter dan aandacht trekken van de andere katten in het kamp. Papa was gewond geraakt nadat Rosepaw het kamp was binnen gebracht en dat zorgde ervoor dat Rimekit aarzelde terwijl ze de snelste weg naar het water zocht. Dit was door het riet heen en over kiezels. Haar poten waren niet zo zacht als die van een getrainde Apprentice maar het was ook niet zo luid om de eend meteen op te doen schrikken. Wellicht dat die ook wist dat de katten haar niet zouden vangen vandaag. Rimekit draaide haar kopje en zag een van haar dengenootjes zitten. 'Bellkit,' Klonk er zacht, bijna verlegen terwijl ze haar ongemak van de jeuk probeerde te verbergen. Lang wilde het niet lukken want al snel kwam er een poot omhoog om achter haar nek te krassen met de nagels.

��

Bell

Geluid liet hem opschrikken en onhandig kwam hij dan ook op zijn lange poten. Hij was groot, breed en duidelijk klaar om apprentice te worden. Maar met een groot lichaam kwamen de gevolgen van het te dragen. Want hij stommelde en nog niet eens zo handig. Want zijn teentjes bleven steken achter kiezels en alles, tot hij uiteindelijk zijn balans wat verloor en met een plons zijwaarts neerkwam in het ondiepe, rustige water. Zijn naam werd genoemd en snel knipperend schoot hij overeind, onhandig van de ene kant naar de ander leunende. Zijn lange pels was doorweekt en plakte tegen zijn lijf aan, wat ervoor zorgde dat zijn grote lichaam wat kleiner aantoonde, maar het was ook vrij duidelijk hoeveel spieren het jong nu al had. De aanleg voor de perfecte warrior. "Ja?!" zei hij dan ook onhandig terwijl hij rondkeek. Het nate haar zorgde ervoor dat hij weinig kon zien, want deze was natuurlijk in zijn gezicht gevallen. Snel trok hij dan ook zijn pootjes op, om deze weg te duwen... Waadoor hij al snel Rimekit zag. Even hapte hij naar adem, zijn ogen groot wordende. Als een blos op zijn wangen had kunnen groeien, was deze nu vast verschenen. "I-ik-" stamelde hij even onhandig, maar veel meer dan dat kwam er niet uit, want hij bleef doodstil naar haar kijken. Beschaamd dat hij zojuist in het water was gevallen hierdoor.

RIMEKIT

Rimekit keek de andere kitten met onschuldige ogen aan. Ogen die warmte en zachtheid met zich mee droegen en ogen die ook een tikkeltje verlegen en misschien zelfs angstig stonden. Wat als hij haar apart vond omdat ze haar huid open krabde of net zoals Agatepaw ineens agressief werd? Zijzelf was zeker niet klein maar hij was toch nog wel wat groter dan zijzelf. Hij was duidelijk zijn balans verloren omdat hij opgeschrikt was waardoor het gekwaak van de eend wat doordringerder werd. Rimekit liet haar oortjes beduusd hangen. Ze was helemaal geen gevaar voor hem. Hij was gespierd, gezond. Zijzelf was zeker niet zwak maar voelde zich klein worden onder zijn blik. 'Ja?!' Reageerde hij op haar stem terwijl hij duidelijk de haren en het water uit zijn ogen moest halen voordat hij haar kon vinden. Hij hapte naar adem toen hij haar zag waardoor ze zich kleiner maakte. 'I-ik-' Stamelde hij wat onhandig, twee onhandige kuikens bij elkaar. Allebei schattig en lief maar zeer onhandig in het gesprek. Doodstil bleef hij naar haar kijken waardoor Rimekit naar voren stapte. 'Sorry, ik... Ik,' Stamelde ze zelf nu onschuldig. 'Je.. je bent oke?' Ze probeerde het getril van haar achterpoot te verbergen die verder wilde krabben achter haar nek. Wat als hij haar nog vervelender vond hierdoor. Onhandig staarde ze hem aan met haar vriendelijke ogen, ogen die de warmte kende doordat haar papa haar altijd zo goed had opgevoed. 'Ik wilde je niet laten schrikken. Ik wilde zwemmen. Ga je mee?' Ze zou het kamp niet uit gaan en enkel in het ondiepe heen en weer trekken totdat haar huid kalmeerde en ze zich kon ontspannen.

��

Bell

Rimekit was klein en fijn. Ze had een zwaar contrast met hem als het op bouw aankwam. Maar hij had niet veel oog voor andere kittens, dus hij wist niet of het uitzonderlijk was. Het was enkel zo dat hij zag dat hij al lang zijn nestgenoten voorbij was gestoken. Hij paste al lang niet meer bij. Als ze met meerderen in het nest lagen was het een handvol en tja, dan moest de grootste pushover dan maar ophoepelen. De ander begon ook, stamelend, verder te gaan... En vroeg hem of hij ok was. Hij knikte even langzaam. "Ja... Ik schrok enkel wat en gleed uit... De stenen zijn glad..." zei hij even, zijn groene ogen naar de kiezels en platte stenen onder hem glijdende. Hij vond het maar een glibberige bedoeling en vroeg zich af hoe anderen aan snelheid eroverheen konden razen. Je kon er geen grip op vinden, immers. Ze sprak verder en gaf aan dat ze hem niet wilde laten schrikken... De grote Bellkit knikte dan ook naar haar. Of hij mee wilde gaan zwemmen? "Zwemmen...?" zei hij dan ook zachtjes, onzeker. "Ik kan niet zwemmen..." Want in alle eerlijkheid was hij nog nooit verder dan dit gegaan.

RIMEKIT

Rimekit keek de ander aan, ze wist niet goed wat ze moest. Papa was er ook niet om haar van de groene blik van de ander te redden en ergens wist ze ook niet of ze dat wel wilde. Hij leek immers een van de rustigste kittens van de Nursery. Waarom had ze hem nooit gevraagd te spelen, wellicht omdat zijzelf even verlegen was als de ander. De kater knikte langzaam. 'Ja... Ik schrok enkel wat en gleed uit... De stenen zijn glad...' Zei hij terwijl zijn groene ogen naar de kiezels en stenen onder zijn poten gleden. Rimekit volgde zijn blik, het was inderdaad wat gladder dan de ondergrond waarin papa haar had leren zwemmen. Bellkit accepteerde haar woorden met een knik waardoor ze ongemakkelijk hem vroeg of hij mee wilde zwemmen, immers wist Rimekit zichzelf ook echt geen houding te geven. 'Zwemmen...?' Vroeg hij zachtjes, onzeker. :Ik kan niet zwemmen...' Vervolgde hij waardoor Rimekit haar kop schuin hield. 'Ik een klein beetje. Papa heeft het mij geleerd. Hij wil het vast ook wel aan jouw leren? Het helpt met mijn vacht die jeukt anders soms zo erg.' Mauwde ze onhandig, een beetje snel omdat ze niet zeker wist of ze hem anders zou beledigen. Voorzichtig stapte ze naar hem toe door het water heen terwijl een opgeluchte zucht haar mond verliet voordat ze haar kopje vriendelijk tegen zijn grotere schouder duwde.

��

Bell

Ze keek mee naar de stenen, die veel te glibberig waren voor ziojn goed. Hij vond ook dat vissen vrij glibberig waren en iets in zijn hoofd vroeg zich af of alles in het water glibberig werd. Zou hij, als apprentice zijnde, ook wat glibberiger worden als hij meer in het water zou zijn? De gedachte alleen al, aan zo'n verandering, bracht een rilling over hem heen. Liever niet, dankjewel. De ander begon echter weer te praten, over zwemmen... En hij knipperde, luisterde naar wat ze te zeggen had. Ze vertelde hem dat haar vader haar had leren zwemmen. En nu ze het zo zei, wist hij eigenlijk niet wie haar vader was. Maar ze ging verder en gaf aan dat haar vader hem vast wilde leren zwemmen. Een twijfelachtig laag geluid kwam van de jonge kater af, duidelijk twijfelachtig. Rimekit stapte echter wat meer naar hem toe en legde haar kopje tegen zijn schouder, een gebaar die Bellkit niet gewoon was. In lichte shock keek hij dan ook naar haar, voordat zijn staart ongemakkelijk heen en weer bewoog, zoekende naar een houding die makkelijker zat met iemand tegen hem aan. "Uhm..." begon hij dan ook. "Wie is je vader?" vroeg hij dan ook wat ongemakkelijk... Een korte stilte tussen hem in laten vallen. "Als uhm... je beter voelt met zwemmen, dan moet je dat zeker doen..." zei hij zachtjes, even knikkende naar het water. Hijzelf werd juist beter van alleen zijn... of het gevoel van de nacht. De kalmte en rust bracht een heerlijk gevoel over hem heen.

RIMEKIT

Rimekit was niet de meest aanhankelijke kitten maar wel als ze zich schuldig voelde of een ander oprecht mocht. Ze vreesde niet echt voor Bellkit, hij leek geen fout greintje in zijn grote lichaam te hebben. Agatepaw had nog meer woede in haar kleine teen zitten dan hij in zijn hele lichaam. De kater knipperde toen Rimekit sprak en een twijfelachtig geluidje verliet zijn mond. Ze wilde hem geruststellen waardoor ze haar kop tegen zijn schouder drukte, zoals papa dat ook altijd deed een kleine aanraking om haar gerust te stellen. Rimekit wist niet wat ze zonder haar papa moest. 'Uhm...' begon de kater dan ook. 'Wie is je vader?' Vroeg Bellkit waardoor Rimekit haar kopje schuin hield. 'Icecream.' Ze sprak zijn naam zachtjes uit, hij was een van de weinige katten die keer op keer kittens opnam die hem nodig hadden en keer op keer kittens kreeg die hem ook echt nodig hadden. Zoals zij. 'Als uhm... je beter voelt met zwemmen, dan moet je dat zeker doen...' Zei hij zachtjes terwijl hij knikte naar het water. Rimekit glimlachte. 'Ik vond het ook eng als ik het van een Mentor nog moest leren. Papa kent mij en houd van mij.' Stotterde ze zachtjes, want zijzelf was niet zo extreem verschillend in het feit dat onbekende ogen op haar vacht haar altijd deden schamen. Zelfs als dat niet nodig was. 'Wat vind jij leuk om te doen?' Klonk er aarzelend hopende dat de ander haar niet irritant vond.

��

Bell

Als er een iets was waar hij heel veel problemen mee had, dan was het de namen onthouden van al de katten die in zijn clan woonden. En dan moest er van hem verwacht worden nog meer namen in zijn kopje te krijgen van zodra hij apprentice werd. Immers was het alleen normaal dat je wist wie de high ranks waren. Maar eerlijk? Bellkit wist zelf niet de naam van de deputy van Riverclan, laat staan wie zelf de medicine cats waren. Hij had ze nog nooit echt van dichtbij gezien en als iemand hem een random kat aanwees en zei dat deze de medicine cat was, dan zou hij gewoon van ja knikken. Toen Rimekit dan ook vertelde dat Icecream haar vader was, ging er geen belletje rinkelen. Hij knikte een enkele keer, enkel om niet vreemd over te komen. Rime ging echter vertelde en vertelde hem over het zwemmen. Hij knikte een enkele keer. Zo iemand had hij niet echt in zijn leven en als hij heel eerlijk was, vond hij dat ook niet zo erg. Hij was immers gewoon om zo te leven en hij zou niet klagen ook. Verandering was immers veel te eng voor hem. "Mentors zijn eng... Apprentice worden... is eng..." beaamde hij dan ook zachtjes aan de andere kat, zijn groene blik naar zijn pootjes glijdende. Hij zag het echt niet zitten, zijn ceremonie. Als het aan hem lag zou hij het nog maanden uitstellen. Hij had het niet nodig. Ze hadden hem ook niet nodig als warrior, hij zou enkel in de weg lopen. maar toen kwam een vraag van de andere kitten en snel keek hij op van zijn pootjes. "Oh uhm..." begon hij dan ook zachtjes, zijn zomergroene ogen terug naar het water glijdende. "Ik kom graag naar hier... Naar de eendjes en visjes kijken is heel leuk," zei hij zachtjes. "En snachts hier komen of gewoon in het kamp zijn vind ik ook heel leuk... Het is heel rustgevend en mooi..." Hij glimlachte langzaam, een kleine... Domme expressie op zijn snuit. "Mooie dingen maken me blij..."

RIMEKIT

Rimekit wist niet dat de ander nog minder met andere katten had dan zijzelf. Immers was voornamelijk Lionkit heel erg sociaal. Wolfkit was net zoals zijn zusje erg afwachtend en dus had ze begrip voor de terughoudende houding van Bellkit. Een houding die zijzelf ook vaak genoeg had, bang dat ze de verkeerde beweging zou maken of de verkeerde woorden zou spreken. 'Mentors zijn eng... Apprentice worden... is eng...' Beaamde Bellkit waardoor Rimekit meteen knikte. Het idee dat iemand haar op elk klein detail zou moeten beoordelen, dat ze van iemand moest leren om de juiste taken uit te voeren. Het idee dat ze uiteindelijk net zoals papa altijd naar oma moest luisteren en niet wist of ze het aanzien van bloed aan zou kunnen. Daarnaast zou ze dan ook ooit onder de katten van andere Clans komen en dat was nog vele malen enger. Rimekit besloot maar snel voordat zijzelf in paniek zou raken hem te vragen naar wat hij leuk vond. 'Oh uhm...' begon hij dan ook zachtjes, zijn zomergroene ogen terug naar het water glijdende. 'Ik kom graag naar hier... Naar de eendjes en visjes kijken is heel leuk,' zei hij zachtjes. 'En snachts hier komen of gewoon in het kamp zijn vind ik ook heel leuk... Het is heel rustgevend en mooi...' Hij glimlachte langzaam, een beetje domme expressie verscheen op zijn snuit. 'Mooie dingen maken me blij...' Rimekit knikte oprecht geïnteresseerd al was het duidelijk dat zijzelf zich ook geen houding wist te geven. 'Klinkt inderdaad mooi. Z-zullen we anders als we tegelijk Apprentice worden samen naar de sterren kijken v-voordat alles eng wordt?' Stelde ze stotterend en wellicht een beetje gespannen voor.

��

Bell

Bellkit had in zijn korte leventje eigenlijk nog nooit vrienden gemaakt. Hij was geen sociaal type en wist niet goed hoe hij het beste sociaal bezig was met anderen. Vaak had hij het gevoel juist irritant te zijn en dat anderen hem echt niet konden luchten. Het was een gevoel dat hem zo vaak bekroop. En het was de reden dat hij liever zich afzonderde. Immers werd hem vaak gezegd dat hij de kleinzoon was van de machtige Butterstar. Ooit had ze Butterbell genoemd. En dat was de reden van zijn eigen naam geweest. Hij vroeg zich ergens af of hij wel degelijk op haar leek. Of hij op zijn overleden vader leek. En als dat het geval was, was dat dan een goed of slechts iets? Rimekit begon echter te spreken. Ze maakte een voorstel, iets waarop Bellkit zijn zachtgroene blik op haar legde. "Voor onze ceremonie?" vroeg hij voorzichtig. Zijn blik dwaalde af naar het water, waar hij verderop mama eend en haar jongen zag rondzwemmen. "Dat kunnen we inderdaad doen ja," Hij knipperde even vluchtig en keek haar terug aan. "Misschien kan je dan ook wat zwemmen dan. Dan heb je geen pijn en een mooi zicht!" Een glimlach, teder en klein, streek over zijn lippen. Zijn ogen glinsterend. Goede intentie was het enigste dat Bell in hem had, zoveel was duidelijk.

RIMEKIT

Rimekit hoopte dat Bellkit haar vriend wilde zijn. Dan was ze niet zo alleen in haar angst voor het onbekende. Dan zouden ze samen elkaar kunnen beschermen tegen anderen. Misschien was het gek om voor te stellen samen te zijn als hun grootste angst naderde maar aan de andere kant had Rimekit niet het idee dat de ander haar snel af zou wijzen. 'Voor onze ceremonie?' Vroeg de kater voorzichtig waardoor de calico langzaam knikte. Hij liet zijn blik weer afdwalen, niet dat Rimekit daar een probleem mee had. De omgeving was immers prachtig, het was een deel van thuis. 'Dat kunnen we inderdaad doen ja,' stemde hij in, hij knipperde snel voordat hij haar aan keek. 'Misschien kan je ook wat zwemmen dan. Dan heb jij geen pijn en een mooi zicht!' Rimekit snorde dankbaar, immers was ze niet echt goed met woorden. Een tedere glimlach gleed over de lippen van haar nieuwe vriend. 'Dan ben jij hierbij uitgeroepen tot mijn beste vriend.' Klonk er opgetogen en oprecht terwijl haar ogen glinsterden van dankbaarheid.

��

Onderwerp: Re: Let me fold a paper duck for you