Lately I, can't decide, run or hide

Rosepaw

He who dares not grasp the thorn, should never crave the rose

Rosepaw was terug in de Riverclan. Dit keer niet als leerling of krijger. Nee. Ze zat hier als gevangenen. Gevangenen van haar eigen clan. Een groot gevoel van schaamte en verdriet overspoelde haar. Hoe was ze in hemels naam hier in beland? Ze sloot kort haar ogen en dacht terug aan de tijden dat ze nog als kitten in de Nursery zat en hoe blij en trots ze wel niet was geweest toen ze uiteindelijk benoemd werd tot leerling. Nooit had ze toen kunnen indenken dat ze als gevangen in het kamp zou zitten. Haar leven als leerling was maar van korte duur geweest. Ze had alles verpest. Helemaal verpest. Het was allemaal haar eigen domme fout. Een angstaanjagende gedachte besloop haar. Misschien was dit zelfs wel erger dan dat Crystalstar direct haar keel had doorgebeten. Dat was immer wat ze verdiende, niet? Dat zou haar echte straf zijn. Een rilling liep over haar rug. Ze draaide haar kop weg van het kamp. Ze voelde hoe de ogen van de katten die ze ooit haar clan genoten noemde naar haar priemden. Ze wist dat er geen manier was om zich zelf te bewijzen. Icecream was de enige levend Riverclan kat geweest die dicht bij genoeg was om haar onschuld te bewijzen. De enige andere katten waren Crabkit en Ravenkit zelf. Rosepaw had eigenlijk geen flauw idee wat er met de twee katten was gebeurd na al die manen. Zouden ze zich tot Bloodclan gevoegd hebben of op hun menu kaart zijn beland? De calico she-cat wist het niet. Tevens, ze wou het niet eens weten. Stel geen vragen waarvan je de antwoorden niet wil weten. De woorden die haar moeder haar vroeger toe fluisterde galmde wederom door haar oren. Rosepaw wist immers dat haar vader niet uit de Riverclan kwam. Als kitten had vaak aan haar mama gevraagd wie haar vader wel niet was. Haar moeder had haar destijds altijd die woorden toe gefluisterd. Uiteindelijk, na veel gezeur van Rosepaw, had mama verteld dat haar vader niet uit de Rivierclan kwam. Sindsdien leefde Rosepaw heilig bij die woorden. Ze had nooit een andere levende kat durven te vertellen dat ze een halfbloed was. En dat was een geheim dat ze met zich mee zou nemen in haar graf.
Rosepaw keek voorzichtig naar de twee Warriors die haar nu tijdelijke den bewaakte. Een daarvan was Icecream. Een steek van schuld stak haar als een ijzeren klauw. Ze wiebelde met haar oren toen ze terug dacht aan de afgang van net. Icecream had haar wel verdedigd. Waarom zou hij dat gedaan hebben? Wat had ze gedaan om dat te verdienen? Van alle katten uit de clan verwachten ze het minst van hem dat hij haar ook maar iets van sympathy zou tonen. Ze liet haar ogen afdwalen naar de andere krijger die zijn ogen gefixeerd had op Crystalstar die helemaal aan de andere kant van het kamp zat te overleggen met haar krijgers. Zijn blik stond niet bepaald humeurig. Rosepaw gokte dat hij liever bij hun had gezeten dan hier bij haar. Een ondeugende gedachte schoot door haar kop heen. Ze zou weg kunnen rennen. Weer wegrennen van haar problemen. Maakte het ook nog maar iets uit? Hmn. Misschien niet. Ze keek weer terug naar de creme kater. De papa van Crabkit. Nee. Hij leek nog te alert. Rosepaw liet haar kop weer op haar poten zakken met een zucht. Misschien moest ze maar gewoon eens haar problemen onder ogen komen en haar faith accepteren.

@Icecream

Elyon

Hij had nog heel eventjes met zijn kittens gepraat. Daarna had hij gezegd dat hij zijn plicht moest gaan doen. Hij hoopte dat hij het goed had uitgelegd, maar veel langer had hij er niet meer over kunnen praten. Het deed hem nog altijd pijn en haar aanwezigheid hier, maakte het er niet beter op. Ze was te dichtbij. Nu werd hij er alsmaar aan herinnerd dat Crabkit er niet meer was. Ze leefde nog en elke keer als hij haar zag leek ze gelukkig, maar ze had hem wel de rug toegekeerd. Het voelde alsof hij had gefaald, alsof het zijn fout was dat de Elite nu haar thuis was. Nu Rosepaw er was werd hij steeds weer teruggebracht naar het moment dat ze verdween, die paniek, die pijn, steeds opnieuw voelen was heftig. Toch had hij zichzelf aangeboden om haar te bewaken. Waarom wist hij zelf ook niet zo goed. Het was in ieder geval te laat om het terug te draaien. Dus zat hij daar, voor zich uit te kijken. Zijn helderblauwe ogen vol emoties. Hij maakte zich zorgen om wat zijn moeder zou doen, wat ging ze toch doen. Moest hij haar tegen zichzelf beschermen? Moest hij Rosepaw beschermen. Ze was nog zo jong geweest en natuurlijk was het dom en had ze het niet mogen doen. Alleen de dood vond hij veel te ver gaan. Voor Rosepaw maar ook voor Crystalstar. Ze zou er spijt van gaan krijgen, dat wist hij zeker. Ze leek zichzelf de afgelopen tijd niet, zo koud, zo stug. Als hij het probleem wegnam, als hij eens zou proberen…? Nee. Toen zag hij dat de andere warrior naar de plek keek waar Crystalstar met de senior warriors aan het overleggen was over het lot van Rosepaw. Hij mocht niet voor eigen rechter spreker, maar wat als eruit kwam dat ze haar moest vermoorden? Dat verdiende Rosepaw niet en zijn moeder zou het zichzelf kwalijk gaan nemen. Hij zag Rosepaw naar hem kijken. Hij wist de consequentie en toch gebeurde het. Hij bewoog zijn kop, gaf haar een knikje. Rennen, leken zijn ogen te zeggen. Toen schoot hij naar haar toe, flankeerde haar, zodat ze eerst langs hem zouden moeten. Hij was dan misschien een goedzak, een echte lieverd, maar hij was wel groot. Een prima bodyguard.

_{Te jong om bij te wonen bij de warrior's discussie maar niet te jong om bewaker te spelen. Het was Carrioncough die langs haar liep en haar de taak gaf. Met een duidelijke knik naar de deputy nam ze haar positie in. Dit kon niet beter uitkomen voor haar. Als Rose nu dom genoeg was om hem te peren dan had ze vrij spel om haar te onderscheppen. Met tand en klauw. En Agatepaw zou zich niet inhouden. De zwarte she-cat nam plaats en keek met samengeknepen naar de andere Warrior. Het was Icecream, natuurlijk. Ze voelde de narigheid al aankomen. Ze vertrouwde hem voor geen haar. Het interesseerde haar niet dat het Crystalstar's zoon was, als hij iets zou flikken, dan ook zou hij de ondergang voelen. Agatepaw snoof en liet haar groene ogen voor een seconde naar de Leaders den glijden. Ze vond het nogal klote dat ze niet uitgenodigd was. Immers was het zíj geweest die Rose gevonden had, die Buzzardbelly betrapt had en zíj die Rose mee had willen nemen naar het kamp voor haar verdiende loon. Zíj verdiende het om haar input in te leggen in tegenstelling van die miezerige mietjes die de rogue enkel met een foeitje of wou laten komen. Hetzelfde liedje gelde voor Icecream en het was dan ook niet verbazingwekkend dat hij de kant van de rogue koos. Agatepaw keek weer terug en zag op dat moment net Icecream een teken geven. De apprentice sprong meteen overeind. Niet op haar wacht dat ze deze twee liet ontspannen. Met direct uitgeklappen nagels vloog ze uit naar de twee katten. Ze koos voor een uithaal met haar klauw naar de nek van Icecream, een beweging die ze geleerd had van Hermitshell om snel een vijand op de grond te krijgen. Ze had er een eigen draaitje aangegeven. Misschien was het een vieze zet maar dat interesseerde haar niet. ''Dat denk ik even niet!'' Grauwde ze. ''VERRADER!'' Riep ze er luidkeels achter. ''Ze slaan op de vlucht!'' Ze zorgde ervoor dat heel Riverclan haar hoorde. Ze zouden het kamp niet eens kunnen verlaten. Heel Riverclan was hier. Wat waren ze ook dom om nu een ontsnappingspoging te doen. ''Dit gaat je leven kostte Icecream.'' Sprak ze zachtjes tussen haar tanden door voor ze weer in de aanval sprong. Een poging doend om boven op hem te komen. Hij was misschien groter en ouder, Agatepaw kende geen angst en liet zich daar niet van afschrikken. Op zijn top hoefde ze hem maar een halve minuut bezig te houden voor een hele groep Warriors haar kwam bijstaan.}

Rosepaw

He who dares not grasp the thorn, should never crave the rose

Rosepaw voelde zich verslagen. Dit keer had ze geen keuze meer van wel of niet doen. Vluchten was hier geen optie. Ze moesten wachten tot de keuze door Crystalstar werd gemaakt. Eigenlijk was het belachelijk. Een paar van haar oude clangenoten, haar familie, gingen besluiten of ze mocht leven of niet. De moed zonk in haar poten. Die zelfde katten hadden haar net vol haat aangekeken. Ze hadden haar met zoveel haat aangekeken. De meeste hadden er veelste weer van genoten om haar keel daar direct door te snijden. Ze was verdoemd. Zelfs de leider leek de warrior code niet bepaald meer te willen eren. Rosepaw was nu ook van haar voormalige naam rerukt. Het deed zeer. Het voelde alsof al haar laatste connecties en kansen met de clans steeds verder uit elkaar scheurde.
Ze gaf Icecream nog een laatste blik. Hij keek haar ook kan. Ze had niet verwacht zo een zacht aardig blik in zijn ogen te vinden. Toen gaf hij een knikje met zijn hoofd. Rennen. Wat? Icecream kwam aan haar flank staan. Rennen? Vluchten. Alweer. Rose haar hoofd begon te spinnen. Ging ze het echt weer op vluchten zetten? Ja. Ja dat ging ze doen. Op die manier had ze hoogstwaarschijnlijk een grote overlevingskans dan dat ze nu zou hebben. Het was een grote hoop vossenstront hier. Hoe konden ze haar de dood opschrijven terwijl ze zo jong was geweest. En ze was uiteindelijk toch terug gekomen. Ze had ook nooit meer terug kunnen komen. De woede en nog steeds verwarringen dreef haar vooruit. Ze had relatief kort pootjes, maar dat maakte haar niet minder snel. Ze had immers veel ervaring met wegrennen. Haar pootjes roffelde over de grond heen naast Icecream. Ze rende direct richting de ingang. Al snel hoorde ze een stem. Een die haar te bekend voorkwam. Ze keek over haar schouder en zag hoe de zwarte leerling naderde. "Sneller," siste ze tussen haar tanden door. Meer voor zichzelf dan voor de kat naast haar. Ze keek vol angst toe hoe Icecream belaagd werd. Maar hoe egoistisch het ook was. Ze rende door. Ze had geen enkele vecht techniek gehad. Het zou een verloren zaak zijn om de Creme kater te proberen te hebben. Ze hoorde hoe Agatepaw luid alarm sloeg over hele kamp. Oh Starclan. Met haar staart tussen haar poten schoot ze vooruit naar de uitgang van het kamp. Ze keek over haar schouder om te zien of Icecream nog steeds aan haar zijde stond. Zonder twijfelen vloog ze door de ingang heen het territorium op.

Elyon

RIMEKIT

Rimekit had zoals gewoonlijk naar papa geluisterd toen hij haar en Lionkit naar de Nursery had gebracht en had uitgelegd dat hij op de indringer moest passen. Hij moest zorgen dat ze in het kamp bleef terwijl oma en enkele andere katten het lot zouden bepalen van de Rogue. Nog nooit eerder had Rimekit een Rogue ontmoet, en deze eerste indruk gaf haar het idee dat het katten waren die ze beter kon mijden.

Een bekende stem, die van Agatepaw galmde door het kamp waardoor Rimekit uit haar prachtig versierde nest op sprong en op trillende pootjes naar de uitgang stapte. 'VERRADER!' Schreeuwde de Apprentice luid voordat ze vervolgde. 'Ze slaan op de vlucht!' Heel Riverclan zou het horen. Verward stapte de kitten verder naar voren terwijl ze toe keek hoe de Rogue het kamp uit probeerde te komen en papa werd aangevallen door de Apprentice. Wat.. wat had papa gedaan? Waarom werd hij aangevallen? Hij kon toch geen verrader zijn, het was papa. Hij was altijd lief en goed. Tranen sprongen in haar eigen; met vier Moons was ze veel te jong om dit mee te krijgen maar het instinct. Het instinct dat ze altijd haar papa bij zich wilde hebben. Dat het enkel goed kwam als papa er voor hen was, dat instinct zorgde er voor dat ze de veiligheid van de Nursery achter zich liet en langzaam op trillende pootjes in de richting van papa en Agatepaw stapte.

'Papa?' Haar stemmetje was te klein, te zwak om haar te doen verstaan. Vol angst, vol verdriet bleef de kitten staan. Ze zouden toch niet papa afnemen van haar? Hij was de enige die ze had! Haar eerste mama en papa waren al verdwenen. Tranen stroomden over de wangen van de kitten terwijl ze door de waas heen naar papa en Agatepaw bleef kijken. Agatepaw was niet de vriendelijkste kattin; ze was totaal anders dan de altijd goedaardige Rimekit. Ze leek niet te twijfelen zoals papa dat kon, zoals een normale kat dat deed. Ze nam actie en het zou niet lang duren voordat er Warriors zouden komen. Papa.. 'Papa...' Het was een stotterend en snotterende bende, de kitten kroop dichter in elkaar duidelijk enorm geschrokken en zich bewust van het feit dat papa in gevaar was. Ze snikte luid. Dit was niet leuk, en het was allemaal de fout van die Rogue. Allemaal. Papa had nooit die keuze hoeven maken als die Rogue niet naar binnen was genomen. Vanaf dat moment besloot Rimekit dat ze Blossomhail nooit meer aan zou kijken. Papa was in gevaar door haar. Ze snapte niet dat het papa's eigen keuze was om een leven te beschermen. Een leven die het misschien voor elk ander niet meer waard was. 'Papa..' Wanhopig zocht de kitten naar een vriendelijke blik. Iemand. Iemand die dit kon stoppen.

��

Om eerlijk te zijn had Lionkit niet precies gesnapt wat er aan de hand was. Hij had wel duidelijk gezien dat er chaos was en dat dit serieus was. Toen het woord 'verrader' door het kamp galmde, was de kitten gelijk de nursery uit gegaan. Wie was er een verrader? Was er een gevaar naast de rogue? Ademloos keek hij toe hoe de gevangene wegrende en hoe Agatepaw zijn vader probeerde neer te halen. De ogen van de kitten werden voor een moment groot, maar veranderden snel in een woedende blik. Hoe durfde die schurftpels zijn vader aan te vallen? Zijn vader zou de Clan nooit verraden! In zijn ooghoeken zag hij Rimekit wat verloren staan en dat gaf Lionkit de doorslag. "Blijf van papa af!" krijste Lionkit woest waarna hij op de zwarte apprentice afvloog. Het boeide hem niets dat het een Clangenoot was! Het boeide hem niks dat hij geen schijn van kans maken! Agatepaw viel zijn vader aan en die was de liefste van de wereld. Woest probeerde de kitten de apprentice in haar achterpoot te bijten. Zijn tanden waren misschien nog niet zo angstaanjagend, maar ze waren zeker scherp. Papa had hen altijd geholpen zonder dat hij en zijn siblings zijn echte kinderen waren. Nu was het tijd om zijn vader te helpen. Dat verdiende Icecream.

Tag- Icecream, Agatepaw (Rosepaw en Rimekit enkel genoemd)

Rosepaw zette het direct op een rennen, dus zorgde hij ervoor dat hij precies in haar flank bleef lopen. Hij hoorde haar sissen dat ze sneller moesten. In zijn ooghoek zag hij waarom ze dat riep. Agatepaw kwam achter hun aan. Ze haalde uit naar zijn nek en hij incasseerde de aanval. Hij sloeg tegen de grond, liet zichzelf een eind doorrollen en sprong toen overeind. Hij voelde de krassen in zijn nek, maar er was geen tijd om zich daar nu druk over te maken. Hij zag dat Rosepaw doorrende, mooizo. Agatepaw was zelf pas een apprentice. Ze was al wat ouder dat klopte, maar ze was soms een onruststoker. Dat bewees ze hier ook maar weer eens. Even staarde hij haar aan, in een milliseconde. Hij was geen verrader, hij probeerde enkel een onschuldig leven te redden. Hij wist zeker dat Rosepaw het allemaal niet met opzet had gedaan en dat ze de kittens was gaan zoeken. Dat ze daarna eerst niet meer was teruggekeerd, kon hij ergens wel begrijpen. De machteloosheid, de schaamte. Die had hij zelf ook gevoeld. Het besef dat je je Clangenoten weer onder ogen moest komen na wat er was gebeurd. Alleen dat, daardoor verdiende ze niet de dood. Agatepaw zei dat het zijn leven ging kosten. Het deerde hem niet. Het enige wat er toe deed was een onnodige moord voorkomen. Toen zag hij een snikkende Rimekit, gevolgd door een furieuze Lionkit. Ooh StarClan, nee hè. Lionkit sprong op Agatepaw af. Dus kwam hij weer in beweging. Hij wierp nog even een blik op Rosepaw, maar ze moest het nu toch echt even zelfs doen. Hij kon zijn pleegkittens niet in de steek laten. Niet als hij niet zeker wist wat Agatepaw ging doen. Hij sprong over Lionkit heen om hem af te schermen. “Kom dapper ventje, je bent een stoere jongen maar dit is geen plek voor een kitten.” Miauwde hij zachtjes tegen hem.

_{Het voelde goed dat haar nagels door huid gingen. Misschien iets té goed. Agatepaw lippen vormde in een grijns toen Icecream over de grond rolde. Ze stapte dichterbij en zakte ineen. Net voor ze weer terug in de aanval wou gooien voelde ze kleine tandjes in haar achterpoot. Direct reageerde haar lichaam hierop door met diezelfde achterpoot naar achteren te trappen. Als vuur schoot daarna haar blik naar achteren waar ze zag dat het één van de zinloze kittens van Icecream was die haar had gebeten. Dat de trap misschien iets te hard aankwam kon haar weinig schelen, dan had de kitten lekker pech. Hij moest maar leren zich niet met grote mensen zaken te bemoeien. Ze keerde haar gifgroene ogen weer terug naar Icecream maar die besloot toch zich maar te ontfermen over die haarballen dan de verrader die hij had laten ontspannen. Beter. Nu had ze een vrije weg om achter Rose aan te gaan. Zonder twijfel schoot ze langs iedereen heen en achter de rogue aan. Ze had een kleine voorsprong maar Agatepaw zou niet opgeven zonder een poging. Met uitgeslagen klauwen en ontblootte tanden sprintte ze op haar snelst achter de calico she-cat aan en deed ze een poging, toen ze op haar hielen stond, haar staart venijnig te pakken met haar kaken. De kracht die ze zette in haar uithaal was om haar staart met een ruk van haar reet af te scheuren. Ik zal je krijgen kreng. Vandaag zou ze haar roem niet vergooien.}

"Jij!" Grauwde ze woedend en gepijnigd door het kamp heen. Hoe kon hij het gedaan hebben? Ze was zijn moeder, ze had een belofte gemaakt om degene die Rose hielp te ontsnappen te doden. Hij moest geweten hebben dat ze het bij hém niet had kon doen. Crystalstar was direct aan komen sprinten toen ze de schreeuw van Agatepaw had gehoord. De apprentice was Rose achterna gegaan, en had duidelijk niet veel van haar helper over willen laten. Icecream bloedde, en was tegen de grond geworpen. De leader kwam met langzame, ziedende passen op haar zoon af, en keek op hem neer. "Naar Shrimpnose's den, jij." Siste ze, zonder ook maar een vleugje van haar moederlijke zachtheid. Ze was nog nooit zó kwaad geweest op één van haar kinderen. "En blijf daar, als je weet wat goed voor je is." Voegde ze er venijnig aan toe. Toen rukte ze haar blik weer omhoog, en keek ze naar de richting waarin Rose en Agate gegaan waren. "Pak haar." Commandeerde ze, tegen niemand in het bijzonder.

Het gebeurde allemaal heel snel. Het ene moment verzamelde Crystalstar haar trouwste warriors bij zich om het over Rosepaw te hebben, het volgende moment besloten zowel Icecream als Rosepaw om ervandoor te gaan. Ze draaide verrast met haar oortjes, maar besloot om in actie te komen zodra ze Icecream tegengehouden zag worden door Agatepaw. De kittens van Icecream bemoeiden zich ook en Crystalstar sprak haar bevelen uit, maar Blossomhail luisterde er niet naar. Ja, ze rende ook het territorium in. Maar niet om Rosepaw tegen te houden. Ze was al uitgemaakt als verrader, maar het gaf haar kracht dat er katten zoals Icecream en natuurlijk Hyenafang waren die haar steunden. Dan zou ze haar straf maar tegemoet zien, maar Agatepaw mocht haar poten niet aan Rosepaw krijgen. En ze had Icecream aangevallen, dus wie overtrad nu werkelijk de warrior code? Blossomhail stampte haar poten harder tegen de bosgrond zodat ze sneller vooruitkwam en algauw kwam de zwarte vacht van Agatepaw in het zicht. Ze kon ze misschien niet allemaal tegenhouden, maar ze zou Agatepaw wel kunnen stoppen. Of dat hoopte ze dan toch. Ze zag hoe de kattin met uitgestrekte klauwen uithaalde naar de staart van de lapjespoes en ze versnelde haar tempo, waarna ze haar grote lichaam vol naar die van Agatepaw liet beuken. ”Blijven rennen, Rosepaw!” riep ze. ”Niet omkijken!” Ondertussen positioneerde ze haar lichaam tussen het vluchtende lijf van Rosepaw en voor Agatepaw, een vastberaden blik hebbend in haar ogen. Als Icecream een poging deed om haar te beschermen, dan zou zij dat ook doen. Wat dat ook mocht kosten.

Ze had gedacht dat het voor even rustig zou worden, nu Crystalstar haar oudere warriors naar zich toe had geroepen. Zelf was ze nog te jong om zich daarbij te kunnen voegen, ook al had ze er geen onderdeel van willen zijn, niet als het nog steeds zou gaan over het doden van de rogue. Ze hield al niet heel erg van vechten en al zeker niet van doden. Wat ze alleen niet had verwacht, of misschien had ze het toch moeten verwachten, was dat Icecream een poging zou doen om Rosepaw te helpen ontsnappen. Moest ze zich erin gaan mengen? Ze kon Icecream dit niet alleen laten doen, niet op deze manier, maar die keuze hoefde ze niet te maken, niet toen ze de kittens van Icecream naar buiten zag komen. Rimekit duidelijk van slag en Lionkit viel Agatepaw aan, iets dat niet verstandig was. Ze besloot zich als eerste te ontfermen over Rimekit en stapte dan ook naar de kitten toe. "Ssh, het komt goed." Dat hoopte ze tenminste. Ze sloeg haar staart om de kitten heen, om er zeker van te zijn dat de kitten niet makkelijk naar Icecream en Lionkit toe zou kunnen gaan en richtte haar blik op wat daar gaande was. Ze kon zien hoe Agatepaw wonden aan had gebracht bij Icecream en ze moest zichzelf ervan weerhouden om er dichter naartoe te gaan. Rimekit zou dan waarschijnlijk volgen. De trap die vervolgens in de richting van Lionkit ging, hoopte ze dat dit niet al te erg zou zijn. Crystalstar kwam vervolgens uit haar den en stuurde Icecream naar de medicine cat den, iets waar ze stiekem wel opgelucht om was. Ze nam alleen geen actie toen Crystalstar opdroeg om de rogue te pakken. Nee, de kittens en Icecream waren belangrijker dan dat.

Carrioncough had zijn pas al versneld. Hij was sneller dan hij sterk was, dus hij wist zijn taak. Zijn poten jeukten voor het spelletje kat en muis, maar ergens hoopte hij dat Crystalstar Agatepaw ging terug roepen. Dat deed ze niet. Hij verhoogde zijn tempo na het bevel. Juist voor hem uit rende Blossomhail. Ook hij verhoogde zijn tempo. Zijn flanken begonnen al serieus te zwoegen. De grote zwart-witte deputy kon niet geloven dat Blossomhail ook achter de gevangene ging. Enkele vossenlengtes voor hen liepen de andere twee. Pas toen de flame point zich tussen de zwarte apprentice en de gevlekte kattin zette wist hij dat zijn brein al die tijd al juist was. Verraad. Hij remde af, net genoeg om een poging te doen om op Blossom te springen. "Laat haar gaan Agatepaw!", siste hij schel. Het was een verloren zaak. De kattin zou nooit meer terug komen, de aandacht moest nu gaan naar de katten die rogues boven hun eigen clan zetten. Zijn ziedende blik bleef eerder op de poes hangen. De poes die zijn nichtje trainde. Hij probeerde haar vast te pinnen, maar zonder klauwen. Hij was niet uit op bloed of moord, maar wat ze had gedaan had zowel de code als het woord van Crystalstar doorbroken.

+ Blossomhail vooral

♝ carrioncough

Blossomhail wist dat ze dit niet zonder gevaar kon doen. Ze wist wat ze riskeerde, maar ze hoopte dat Crystalstar rationeel genoeg zou zijn om haar woede niet de overpoot te laten nemen en Icecream en haar te verbannen, al wist ze ergens in haar achterhoofd dat die kans reëel was. Of dat er in elk geval hun toch een fikse straf te wachten stond. Het maakte niks uit. Ze ging niet toekijken hoe een onschuldige kat gevangen en daarna vermoord werd. Ze wilde die kant van haar leader niet zien, niet begrijpen. Crystalstar’s woorden vandaag hadden wat met haar gedaan en ze wist niet of ze nog zo loyaal kon zijn naar haar leader als voordien, niet als dit het beleid was binnen RiverClan. Als een trouwe deputy wierp Carrioncough zich op haar en Blossomhail viel tegen de grond, maar ze deed geen moeite om de deputy aan te vallen of van zich af te krijgen. Haar doel was bereikt en vanuit haar ooghoeken zag ze Rosepaw wegrennen. Hopelijk was ze verstandig genoeg om nooit meer terug te keren. Ze richtte haar blik naar Carrioncough en keek hem aan. Ze lag roerloos onder hem en hoewel haar spieren slap waren, was de blik in haar ogen dat zeer zeker niet. ”Carrioncough,” sprak ze op een kalme toon. ”Je zal me nu wel voor verrader uitmaken en je zal wel vraagtekens zetten bij mijn acties van vandaag, maar denk eens na. Is het echt nodig om ons te verlagen, om ons tégen de warrior code in te keren door een onschuldige kat te vermoorden? Een kat die al gestraft genoeg geweest is?” Ze vernauwde haar ogen. ”Ik respecteer je voor je deputy rank en je loyaliteit aan Crystalstar, maar zelfs ik had niet kunnen toezien hoe een onschuldige kat misschien vermoord had kunnen worden. Ik denk niet dat StarClan het goedgekeurd zou hebben.” Ze had niet het idee dat ze hem tot inzicht kon laten komen, maar ze kon het altijd proberen.

Rosepaw

He who dares not grasp the thorn, should never crave the rose

Rose kwam al snel tot de conclusie dat Icecream haar zijde had verlaten. Ze wou dat ze de Tom nog een bedankje had toegeschreeuwd maar daar was het nu te laat voor. Het zou haar alleen maar ophouden. Ze bad tot Starclan dat niemand haar achterna kwam. Maar ze wist dondersgoed dat de Riverclan warriors bloed wouden zien. Al helemaal nu. Oh Starclan, wat was er van haar clan bekomen? In de 6 manen dat ze in het Riverclankamp had gewoond had ze nooit geweten dat de katten die ze beschouwde als haar familie zo verschrikkelijk moordzuchtig waren. Dit was niet langer de zachtaardige clan die ze ooit had gekend. Ze had er goed aangedaan weg te rennen. Met haar korte pootjes schoot ze vooruit uit de ingang van het kamp het territorium op. Zoals verwacht zat een kat haar op de hielen. En van alle katten moest dat natuurlijke de felle zwarte leerling zijn. Rose versnelde. Angst begon weer door haar poten te stromen. Dit tempo zou ze nooit vol kunnen houden. Plots voelde de she-cat een stekende pijn door haar staart heen. Ze sloeg een luidde kreet van de pijn. Ze moest in de noodrem. Met een ruk draaide ze zich om en zag dat de zwarte leerling zich in haar staart had gewerkt. In een waas van adrenaline haalde ze uit haar de ogen van haar belager. Maar Rose had amper een les gevechtstraining gehad. Het was waardeloos een gevecht te starten tegen de duidelijk getrainde Riverclan apprentice. Net toen de calico she-cat dacht dat alle hoop vergeven was zag ze een bekend gezicht de uitgang van het kamp uitkomen. Blossomhail! Zonder twijfel beukte ze tegen Agatepaw aan. Rose keek voor een hartslag ademloos toe. Ze gaf haar redder een snelle dankbare blik voor ze het weer op een loopje zetten. Ze hoorde de stem van Blossomhail nog in haar oren galmen. Buitenadem rende ze over het territorium heen. Haar nog steeds pijnlijke staart tussen haar poten. Ze rende zo snel als dat haar korte pootjes haar konden dragen. Ze had geen idee waar ze nu heen zou moeten. Maar een ding was zeker: weg van de clans. Weg van deze bloeddorstige katten.

- Rose topic uit

Elyon

RIMEKIT

Rimekit keek geschrokken op toen ze door had dat Lionkit in actie kwam. 'Blijf van papa af!' Krijste hij in vorm van een strijdkreet voordat hij de Apprentice aan viel en hiermee zichzelf in gevaar bracht. Nu waren beide haar broer en haar papa in de problemen waardoor de tranen enkel harder vielen en het beeld hierdoor wat verder vervaagde. Papa leek nu Lionkit te beschermen door over hem heen te springen waardoor Rimekit hapte naar adem. Papa hield nog van hen, maar Rimekit kon niet het gevoel negeren dat wellicht alles zou veranderen. Ze had nauwelijks mee gekregen dat Agatepaw haar broer een klap met haar poot had gegeven. Het was al een opluchting dat de zwarte Apprentice haar papa en broer verder met rust liet en enkel verder achter de Rogue aan sprintte.

Oma kwam er aan. 'Jij!' Grauwde haar boze stem door het kamp en hoewel ze het niet tegen de kitten had deed het de kitten wel geschrokken in elkaar krimpen. De Leader kwam met langzame ziedende passen op papa af maar dit keer kon Rimekit niet naar papa toe. Drizzlefall had zich namelijk beschermend om de kitten heen gezet zodat ze niet naar papa en Lionkit toe kon rennen in haar paniek. 'Shh, het komt goed.' Mauwde de kattin. Rimekit keek haar kort met betraande ogen aan voordat ze probeerde haar blik op haar oma te richtten. 'Pak haar.' Ze had niet gevolgd hoe oma haar papa woedend naar de Medicine Cat den had gestuurd enkel had ze door dat ze Rosepaw probeerde te pakken te krijgen. Het was allemaal de fout van Blossomhail in haar gedachten. Die had nooit de ander naar het kamp moeten brengen. Wel had Rimekit door dat papa gewond was dus de conclusie dat hij naar de Medicine Cat den ging was al snel gevallen.

Rimekit probeerde over de staart van Drizzlefall heen te stappen terwijl haar tweekleurige blik zocht naar die van oma. 'Oma?' Haar stem klonk zacht, angstig. 'B-ben je in orde?' Het was niet alleen papa die haar van slag had gemaakt maar ook haar oma die woedend was. Rimekit wilde niets liever dan het begrijpen. Rimekit wilde niet bang voor haar oma zijn, papa had gezegd dat ze goed was. Waarom was hij dan tegen haar in gegaan. Waarom... Rimekit hapte naar adem. Haar broer moest ook in orde zijn en papa. Iedereen eigenlijk. Traantjes verzamelden weer in haar ogen met het idee dat ze niet in orde waren. Machteloos. De kitten was vier Moons en had geen macht over deze situatie. Ze schudde verwilderd haar kopje. Dit was ingewikkeld en ze wilde van oma weten wat ze mocht. Die was immers de Leader. 'Oma mag ik naar de Medicine Cat Den? Naar papa? Of moet ik naar de Nursery?' Vroeg ze haar stem brekend van de emotie.

Tag @Drizzlefall @Icecream @Lionkit @Crystalstar

��

_{Ze herinnerde haar oude zelf nog goed. Hoe ze altijd gevecht’s trainingen uit de weg liep en het spaans benauwd kreeg als ze geweld moest gebruiken. De adrenaline die ze ervan kreeg maakte haar misselijk en haar lichaam trilde ervan. Maar dat was vroeger. Nu, nu voelde het heerlijk als de adrenaline door haar aderen pompte. Nu begreep ze de kick van het voelen van scheurend huid. Een triomfaal gevoel sloeg bij haar in toen haar tanden zich om de staart van de rogue sloot. Ze hoorde haar een kreet van pijn slaan, en bloed vulde op haar tong. Het was warm en dik en proefde gek genoeg niet zo erg smerig. Misschien was het ook de overwinning die ze nu voelde dat het bloed goed liet proeven. Ze had in ieder geval de ontsnappende tot halt weten te krijgen. Haar zwarte lichaam dook in een gevechtsactie maar haar weg werd geblokkeerd door een nieuwe aanvaller. Kort gingen haar oortjes omhoog en vormde een grijns op haar gelaat. Haar clangenoten kwamen helpen, althans dat dacht ze. Ze had namelijk Crystalstar’s woorden nog gehoord toen ze het kamp had verlaten. Grijp der. Grijp der. Grijp der. Maar nee, het was Blossomhail, die natuurlijk de rogue hielp en háár wou omgooien. Carrioncough hield haar tegen door de flame-point te vloeren en door de wirwar van wat er gebeurde had Rose een open kans om haar klauwen uit te slaan. In haar ooghoek zag ze haar poot richting haar kop slaan en Agatepaw kon alleen nog reageren door snel haar kop in haar nek te leggen om niet de volle laag over haar gezicht te krijgen. Een fel gevoel sierde haar gezicht. Dat was op het nippertje, als ze niet opgemerkt had dat de rogue uit had geslagen dan was ze nu blind geweest. Woede vulde nu helemaal haar lichaam. Ze zou der vermoorden. Vermoorden! Ze zou niet meer wachten op de besluit van de leider, ze zou der hier nu ter plekke omleggen. Agatepaw stond op het punt de aanval in te gooien om haar keel door te bijten toen haar lijf tot halt werd geroepen. Carrioncough stopte haar. Zijn stem was schel toen hij de commando oplegde. Verrast keek ze even naar hem maar haar gezicht toverde al snel naar pure haat. Rose ontsnapte, Blossomhail gooide weer een hele bijbel open en haar kans om eindelijk gewaardeerd te worden in de clan was vergooid. Ze zouden hier niet mee weg komen. Ze zou ze allemaal hun verdiende loon geven. Bloed begon over haar zwarte gezicht heen te sijpelen en verdonkerde haar zicht. Een laag gegrom lag in haar keel terwijl ze genageld aan de grond naar de deputy keek. Iedereen, iedereen was tegen de woord van Crystal ingegaan en nu was deze verrader ontsnapt. Agatepaw liep weg, langs de twee andere heen, in spuwde haar mengsel van speeksel en bloed naar het gezicht van Blossomhail. Zij zou de eerste zijn samen met Icecream.}

Gelukkig viel Agatepaw niet nogmaals zijn zoon aan, maar ze ging wel achter Rosepaw aan. Hij hoopte dat ze het zou redden. Dat ze wist te verdwijnen. Hij wilde deze onnodige moord zo graag voorkomen. Voor de bestwil van zijn moeder en van Rosepaw. Crystalstar moest dit niet hoeven doen. Ze moest die keuze niet hoeven maken, dat was voor iedereen beter. Dat ze dat eerst niet zou zien was dan maar zo. Hij kromp wat ineen toen de grauw van zijn moeder door het kamp klonk. Ze was woedend, dat zag hij aan alles. Pijn stond in zijn helderblauwe ogen te lezen, och mama. Wat was er toch met haar? Wat was er wat hij niet kon zien, wat zij niet met hem deelde. De afstand tussen hen was nog nooit zo groot geweest. Hij gaf haar enkel een knikje terwijl hij de brok in zijn keel doorslikte. “Kom Lionkit. Dan kunnen Shrimpnose en Mousepaw ook even naar jou kijken.” Hij pakte de kitten voorzichtig in zijn bek, waardoor hij de krassen in zijn nek voelde opspelen. Daarna keek hij om. Drizzlefall had zich om Rimekit bekommerd. Hij glimlachte dankbaar naar haar tussen Lionkit zijn vacht door. Daarna verplaatste hij zich naar de medicine cat’s den. Het lot van Rosepaw lag niet meer in zijn poten.

Okay... Dus het was misschien niet zo'n goed idee geweest om Agatepaw te bijten, maar daar had Lionkit niet aan gedacht. Hij had zijn papa willen beschermen. Het had hem helemaal niks geboeid dat de zwarte apprentice groter was dan hem. De rood-witte kitten realiseerde pas hoe dom het was toen hij de lucht in vloog en daarna met een harde pets tegen de grond kwam. Geschrokken bleef Lionkit als een standbeeld liggen. Oh wat was hij dom! Het katertje keek met grote ogen de lucht in terwijl hij zijn best deed om sterk te blijven. Het deed eigenlijk best wel zeer. Gelukkig was papa er al die hem beschermde en hoefde de kitten niet uit te kijken naar nog een trap. Lionkit luisterde naar alles wat er om hem heen gebeurde terwijl hij stil bleef liggen. Hij hoorde de boze woorden van oma Crystalstar en verschillende katten die de rogue achterna leken te gaan. Papa werd bevolen naar de medicine cat den te gaan en deze mislukking mocht mee. Lionkit liet zich verslagen oppakken met het gevoel dat hij had gefaald. Het was letterlijk maar een aanval en toen kon hij al niet meer doorvechten! Hoe zou hij papa ooit moeten beschermen in de toekomst?

Lately I, can't decide, run or hide Dbl6hi8-a10f09a7-53a0-4afc-9921-33177fc8267f.png?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcLzY1MmI3Nzc0LTI1ZWYtNGRiMS1iMTIxLTM5MGIzMTI3NTQzNVwvZGJsNmhpOC1hMTBmMDlhNy01M2EwLTRhZmMtOTkyMS0zMzE3N2ZjODI2N2YucG5nIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

Wolfkit was de enige kit van het nest die niet naar zijn papa was gegaan. Daar was te kit te bang voor geweest. In alle angst had hij toe moeten kijken naar het tafereel. Zijn adem stokte in zijn keel. Wat was er met papa aan de hand? Hij had er niks van begrepen. Op het eerste gezicht leek het alsof de gevlekte kattin zijn papa verdrietig had gemaakt. Oma leek heel erg boos op haar te zijn. Wolfkit had niet kunnen begrijpen waarom. Maar nu was papa haar aan het helpen. Hij keek vol angst toe hoe zijn papa zij aan zij met de gevangen genomen kattin naar de ingang rende. Waarom ging papa haar in hemelsnaam helpen? Hij had Oma nog zo duidelijk horen zeggen dat dat niet mocht. Oh nee. Dit ging Oma niet leuk vinden. "Papa!" mauwde hij nog uit naar Icecream. Maar hij was te ver weg, de creme kater zou hem nooit kunnen horen. Wolfkit kon niks doen. Hij was bevroren van angst en verwarring. Zijn ogen vergrootte zich tot schoteltjes toen hij Lionkit zag. Zijn broertje worp zich op een zwarte leerling wierp die achter papa aan was gegaan. "L-lionkit!" piepte hij angstig. Hij zag hoe zijn broertje door de lucht werd gelanceerd. Traantjes waalde nu over zijn wangetjes heen. Wat was hier aan de hand? Waarom gebeurde dit allemaal? Hij had moeten helpen. Muizenbrein! Waarom had hij niks gedaan. Hij voelde een groot schuld gevoel. Eindelijk lukte het hem in beweging te komen. Hij stapte aarzelend op Icecream af die Lionkit in zijn bek nam. Tranen stonden nog in zijn oogjes en angstig keek hij zijn papa aan. "P-papa?" Kon hij hem nog vertrouwen?

Hij voelde hoe Lionkit in zijn bek hing, aan de manier waarop hij dat deed. Wist hij dat de jonge kitten dacht dat hij had gefaald. Dat hij zich er niet goed door voelde. Daardoor gingen zijn oren even hangen. Dit hadden ze niet zo mee moeten krijgen, waarom was hij zo dom geweest. Even keek hij naar de doorgang van het kamp waar Rosepaw was verdwenen. Hij had het voor haar gedaan. Om haar dood te voorkomen. Om haar te beschermen, maar ook om zijn moeder te beschermen. Hij wist gewoon zeker dat ze zich er schuldig door was gaan voelen, dat moest wel, ze was geen monster. Ze was geen moordenaar. Dat wist hij zeker, dat kon niet. Even keek hij naar beneden. Toen hij de stem van Wolfkit hoorde. “Kom maar kereltje.” Miauwde hij weer tussen de vacht van Lionkit door. Zachtjes duwde hij Wolfkit met zijn staart vooruit. Hij wilde ze niet weer uit het oog verliezen. Hij hoopte maar dat hij er goed aan had gedaan. Dat dit het waard was. Toen verdween hij de medicine cat’s den in.

[Ice is dit topic uit]

Onderwerp: Re: Lately I, can't decide, run or hide