You fool me again to quiet my pride

Mousepaw hield haar hoofd niet laag, ondanks alles wat ze veroorzaakte. Ze ging gewoon stug door, alsof er niks aan de hand was. Zelfs nu; ze wist zeker dat Foulpaw naar haar opzoek was. Het vergif dat ze hem gevoerd had was allang al uitgewerkt. En hoewel hij nog wat aan de zwakke kant zou zijn, kon hij prima rond zwerven. En als de kater haar zou tegen kom dan, tja zou hij haar zeker niet zomaar laten gaan. Maar dat deerde de kattin niet, ze leefde niet in angst voor de shadowclanner. Ook al was het vrij zeker dat als ze samen in een gevecht verzeild zouden raken, hij het van d'r zou winnen. Ergens hoopte de grijze kattin daarop; want dan had ze hem echt beet. Iemand van haar rank fysiek pijn was verboden, en sinds er nog niks bewezen was kon zijn aanval niet als een soort "juiste wraak" gezien worden. Nee, zij was het zachte meisje zijn die enkel door de waanideeën van een apprentice geraakt zou worden. Hoe zou de kater zich dan veroorloven tegen over zijn leider?, tegen over haar moeder? Mousepaw zag de scenario al helemaal voor haar ogen uitspelen.

+Firethorn