Lost On You

Whitefur liep verward door het bos heen. Er klopte hier iets niet. Ze schudde met haar kop. Ze kon maar niet opmaken wat er precies mis was. Was ze verdwaald? Nee toch? Ze kwam zo vaak in het bos! Toch? De witte kattin liep aarzelend verder. Ze wankelde tussen de hoge bomen door. Ze stak haar neus in de lucht. Een onbekende clan geur drong haar neus binnen. Indringers! "Wat jij doen in windclan!" siste ze boos met haar rugharen recht overeind.

@Bristlepaw

Het was de eerste keer dat ze alleen in het bos liep en Bristlepaw bewoog nerveus met haar oortjes. Haar vader had gezegd dat ze alvast maar vooruit moest gaan en dat hij zich zo wel bij haar zou voegen, maar dat hij nog iets met haar moeder moest bespreken. En dus liep de kattin een beetje gespannen het bos in. Die nervositeit werd er niet minder op toen een WindClangeur haar tegemoet kwam. Een angstige blik was in haar ogen te zien toen een kattin met een lange witte vacht en haar haren naar boven gerezen tegenover haar had staan. De kattin was ouder, groter en sterker dan haar en Bristlepaw kon wel huilen bij het idee dat ze zichzelf moest verdedigen tegen deze kat. ”M-Mevrouw,” piepte ze bijna angstig tegen de kattin. ”U-U zit in T-ThunderClan t-territory. U-U bent over de W-WindClan g-grens gegaan.” Ze liet haar oren in haar nek zakken en heel haar lijf begon te trillen. Toen ze met haar vader trainde, ging het veel gemakkelijker dan dit. Nu dat de kans echt bestond dat ze aangevallen kon worden, verkeerde haar lichaam in een soort van shock.

Al snel naderde er een jonge Thunderclan leerling. Whitefur legde haar oren plat in haar nek. Wat deed deze dwaas hier op haar territorium. "Ik niet dom hoor," beet ze de leerling terug terwijl ze wankelde op haar pootjes. Pff, thunderclan territorium? Whitefur kende de grenzen heus wel. "Dit is windclan," zei ze met trots. Haar nekharen stonden nog steeds recht overeind. Ze wist dat ze de laatste tijd niet meer zo licht op de voeten was als anders. De laatste maan was sowieso alles opeens anders geworden. Whitefur voelde zich niet perse anders maar ze merkte dat alles om haar heen plots moeilijker en zwaarder werd. Maar ze kon nog prima vechten als het moest.

Bristlepaw voelde haar hart in haar keel kloppen toen de WindClanner haar niet geloofde. Een gevoel van wanhoop creëerde zich in haar binnenste en ze wilde het liefste naar haar zusje, haar vader of haar moeder rennen, waar ze zich tegen op kon krullen. Maar nee, dit was een indringer en ze wist ergens wel dat Eveningstar van haar verwachtte dat ze die niet zomaar hier zou laten. Ze kon niet om hulp roepen nu dat er niemand in de buurt was, dus moest ze dit zelf oplossen. ”M-Maar m-mevrouw,” stotterde ze met traantjes in haar ogen. ”I-In W-WindClan hebben ze t-toch helemaal niet z-zo’n grote b-bomen?” Ze had eerlijk gezegd geen idee. Ze had enkel met haar vader de border van WindClan gezien en vanaf dat standpunt had het er allemaal maar kaal en niet bedekt uitgezien. Ze ontmoette de blik van de WindClanner weer en probeerde haar aan te blijven kijken, hoe moeilijk dat dan ook was.

Wie dacht deze leerling wel niet wie ze was? Pff.. Natuurlijk had Windclan grote bomen. Whitefur was er heilig van overtuigd. Ze leefde immers al haar hele leven in haar clan. Zoiets zou ze zich toch niet in vergissen? Nee. Deze leerling was duidelijk van het padje af. "Ik herken eigen clan," siste ze naar de leerling toe. Bijna haar evenwicht verliezend zetten ze dreigend een paar stappen naar voren. Ze wist dat het moeilijk zou gaan worden als de leerling zou aanvallen. Maar Whitefur zou er alles aan doen haar eigen clan te beschermen van indringers.

Het leek erop dat ze niet ging kunnen doordringen tot de poes. Bristlepaw had geen idee wat ze moest doen. Ze durfde de warrior niet aan te vallen, maar ze durfde haar ook niet alleen in haar territorium achter te laten. Haar haren rezen de lucht in toen de WindClanner naar haar toe kwam stappen. Ze was groot, intimiderend. En zij was maar een kleine apprentice die nog één vechttraining van haar vader had gehad. Ze zou het niet op kunnen nemen tegen zo’n grote kat met manen ervaring. En ze was ook ergens wel bang voor wat er zou gebeuren als ze de WindClanner aan zou vallen, want ze leek niet bepaald honderd procent te zijn. ”D-Doe me a-alstublieft geen p-pijn, mevrouw,” zei ze op een bibberende toon terwijl de traantjes in haar ogen nu over haar wangen rolden. ”I-Ik probeer alleen m-maar mijn territorium te v-verdedigen.” Ze liet angstig haar klauwen uit hun hulzen komen. Als de WindClanner aan zou vallen, zou ze geen andere keuze hebben. De warrior code droeg haar op om voor haar Clan te vechten als het nodig was. Ze kon haar rug niet toekeren naar de warrior code. Ze kon niet als een bange kittypet zich omdraaien en weglopen voor het gevecht. Maar StarClan, ze was zo bang…

Whitefur was zeker de grootste niet. Ze had best korte pootjes voor een Windclanner. Maar de leerling die voor haar stond was nog een stuk kleiner dan haar waardoor ze een stuk groter overkwam. "Ik hoef geen pijn te doen, jij weg moeten." siste ze naar de leerling toe. Pff. Wat een arrogant stuk vossenstront. De leerling hoorde hier helemaal niet te zijn. Dit was Windclan gebied! Whitefur zag hoe de zwart witte she-cat haar nagels uitzette. Dus Whitefur deed het zelfde. Klaar om aan te vallen als het moest. Al zag deze kitten er veelste klein en bang uit om de eerste aanval te zetten. Dreigend zetten ze nog een paar stappen naar voren. Ze hief haar kin in de lucht. "Weg" mauwde ze. "Terug naar eigen clan," Ze keek de leerling nog even goed boos aan. Als er nu geen beweging in zou komen dan zou ze haar klauwen gaan gebruiken.

Whitefur stond met haar nekharen recht overeind tegen over de leerling die haar territorium was binnen gedrongen. Wat dacht ze wel niet? En dan ook nog leuke verhaaltjes ophangen denkend dat de witte kattin daar in zou trappen? Was ze nou helemaal van de pot gerukt! Whitefur zette haar nagels uit. Klaar om toe te slaan als het zou moeten. Ze wist dat ze niet de sterkste meer was. Maar deze dwaze leerling zou ze rauw lusten. Plots hoorde ze een stem haar naam roepen. Ze keek over haar schouder en zag een rood witte kater. Ze fronste. Wat moest deze vreemde vogel nu weer hier. Ze was echt omsingelt bij muizenbreinen! Dit was Starclan verdomme haar huis. Wie jij?" vroeg ze dreigend aan de rode kater terwijl ze zich naar hem omdraaide. Ze keek hem strak aan. Ze zette haar nagels uit in de zachte ondergrond. Wat moesten ze wel niet denken? Zomaar haar clan gebied binnen dringen. Pff. Ze zou ze allebei met een kras over hun neus terug naar hun mama sturen als het moest.

Bristlepaw voelde haar adem in haar keel stokken toen dat ze zag dat de kattin ook haar nagels uit haar hulzen liet komen. Ze leek nog steeds in de volle overtuiging te zijn dat ze zich op WindClan gebied bevond en leek niet te willen luisteren naar de woorden die Bristlepaw sprak. De kattin draaide ongelukkig met haar oortjes en had geen idee wat ze moest doen. Ze wilde de kattin niet aanvallen, maar ze had het idee dat ze weinig keuze zou overhouden als de kattin zich nog verder in haar territorium drong. En toen verscheen er een andere kat op het toneel, eentje die Bristlepaw nog niet kende omdat ze nog niet mee was gegaan naar een Gathering. De kater zei iets tegen de kattin voor haar. Het was overduidelijk een Clanmate. Misschien een deputy of een leader? Maar de kattin leek hem niet te herkennen en Bristlepaw bewoog met haar oortjes. ”M-Meneer, zou u haar v-van mijn territorium willen h-halen? Als Eveningstar dit z-ziet dan zit u-uw Clanmate echt in de p-problemen,” zei ze stotterend tegen hem, rillend over haar lijf. Het was in elk geval een schrale troost dat de kater de intentie leek te hebben om de kattin terug te halen en niet om haar territorium ook binnen te dringen. Bristlepaw zou al geen kans maken tegen de kattin, laat staan als de kater er ook nog eens bij zou komen.

Oh hier moest Whitefur echt niks van hebben. Ze vernauwde haar fel groene oogjes tot spleetjes. Vurig keek ze de rode kater aan. "Blazepoep," siste ze tussen haar tanden door. Ze hief haar kin. No way dat ze met zo'n muizenbrein mee ging lopen. "Ik niet gek," mauwde ze. "Dit Windclan," zei ze terwijl ze met haar rechter voorpoot op de grond stampte waardoor ze even wankelde. Ze zou niet zomaar met een of andere vreemdeling mee gaan. Dit was haar thuis! De kattin maakte een klein sprongetje naar voren naar de kater toe. Bijna verloor ze haar evenwicht weer, maar het lukte haar te blijven staan. Ze kwam zo dichtbij hem dat er nog geen poot lengte tussen hun neuzen zat. "Ga. Weg." zei ze boos tegen hem. Hij hoorde hier ook niet. Dit was haar gebied. Muizenbreinen! Ze ontblootte haar nagel als waarschuwing. Al ze niet zouden luisteren dan zou ze daar wel voor zorgen.