Waltzing in the Ashes

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal vermeed dit gebied eigenlijk. Het bracht teveel slechte herinneringen met zich mee. Het was zo dichtbij de stad, de mensen. En ook het gevecht hier. Hoe Eveningstar hier weg was gekomen. Haar arme kinderen. Dit was de plek waar al zijn demonen waren. Maar hij forceerde zich door het naaldwoud heen als een geest. Hij eindigde uiteindelijk vlakbij de treecut place. De monsters waren aan het slapen. Dat bleven de meestal tot aan het einde van de zomer, als de bomen op hun grootst waren. Verder was de plek uitgestorven. Rascal staarde naar de open plek, de nostalgie was bijna moordend. Hij wilde nooit meer terug naar die tijd.

&Coldstreak eerst

Hollykit lag te slapen, dus dit was de uitgerekende kans voor hem om even het kamp uit te gaan. Zo hoefde hij zich in elk geval niet druk te maken dat hij haar weer ergens random in het kamp tegen zou komen. De queens hadden hem op het hart gedrukt dat ze beter zouden opletten nadat Hollykit eens de kans had gehad om aan ze te ontsnappen, maar Coldstreak wilde toch liever het zekere voor het onzekere nemen en had dus maar gewacht tot ze in slaap was gevallen. Daarna was hij het territorium ingegaan, waarbij hij richting the Tallpines was getrokken. Niet meteen het geweldigste startpunt om te gaan jagen, maar ach. Het was Newleaf en prooi kwam weer volop tevoorschijn, dus hij was er wel van overtuigd dat hij iets zou vinden. Hij trok kort met zijn oortjes toen hij de geur van Rascal rook, de Tribe cat die zich bij hun Clan had gevoegd. Coldstreak kende hem eigenlijk niet zo goed en had er nog niet veel gesprekken mee gehad. Misschien konden ze samen gaan jagen. De grimmige sfeer viel hem al vrij snel op toen dat hij bij de kater aankwam en hij trok kort met zijn oortje, waarna hij in de richting van de monsters keek. ”StarClan zij dank dat we daar voorlopig nog even geen last van hebben,” bromde hij tegen de kater, omdat hij voor de één of andere reden dacht dat Rascal’s zorgen daarmee te maken hadden.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Een kater kwam bij hem staan. Zwart, een senior.. Uhm. Zijn kop leek bijna hoorbaar te kraken, maar hij begon over de monsters te praten, dus zijn naam zou hij maar wijselijk in het midden laten. Hij zou later Silverwish wel vragen wie hij was. Rascal haalde onverschillig zijn schouders op. ‘Ze zijn eigenlijk best wel dom,’ miauwde hij kalm. ‘Ze zijn lomp en verwoesten alles in hun pad, ja. Maar ze zijn ook langzaam. Heel eenvoudig om te ontwijken.’ Hij had vanaf jongs af aan moeten dealen met monsters. Een paar bosmonsters waren niet anders, alleen dat hun paden iets minder voorspelbaar waren. Ze waren immers niet geketend aan een donderpad, maar alsnog.

Coldstreak liet zijn blik naar Rascal gaan toen hij wat meer uitleg gaf over het monster. Gelukkig had Coldstreak ze enkel van een afstand mogen aanschouwen. Hij wilde zich liever niet voorstellen wat er zou gebeuren als een kat onder dat ding terecht zou komen. ”In ieder geval dom genoeg om niet naar ons kamp te komen,” bromde hij. ”Zo lang het kamp een veilige haven blijft voor onze kittens vind ik het allemaal wel prima.” En Hollykit zou hij een goede mep om haar oren geven als hij haar ooit voordat ze apprentice werd buiten het kamp zou betrappen. Ondanks dat hij niet haar echte vader was, voelde hij zich wel verantwoordelijk als een vader voor haar. Zijn blik gleed naar de kater en hij ging zitten. ”Kun je al een beetje wennen aan het bos?” vroeg hij. Het was small talk, maar het was beter dan weglopen en niks zeggen, wat Coldstreak waarschijnlijk gedaan zou hebben als Rascal hem twintig manen eerder had ontmoet. Nu begreep hij gelukkig wel dat het belangrijk was om hier en daar een praatje te maken. Al was het maar even de vicieuze cirkel doorbreken.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Monsters werkten al eeuwen hetzelfde. En als een straatkat, wist hij dat je banger moest zijn voor de tweewielers. Die kwamen soms uit het niets en konden vliegensvlug de bocht om. Hij zou maar niet aan deze beste man van hun bestaan vertellen. Hij sprak over "onze kittens", en hij voelde zich ergens blij dat hij daar ook bij betrokken werd. ‘‘Natuurlijk, ze zijn veel te groot voor de paden tussen de bomen.’’ Hij keek de zwarte kater aan. ‘‘Heb jij kittens?’’ miauwde hij daarna twijfelend. Niet wetende of dat common knowledge was voor iedereen. Maar niet hem. Hij woonde hier niet sinds zijn geboorte, hij kende niet de hele stambomen, wie met wie ging. Hij sprak vervolgens of hij al kon wennen aan het bos. Hij knikte en glimlachte. ‘‘Mijn pootkussens worden verwend door de zachte ondergrond,’’ grapte hij. De eelt begon langzaam te verdwijnen op zijn tenen. Eerst de straat, toen de bergen, hadden ze keihard gemaakt. ‘‘Maar ja, het is ergens heel rustgevend altijd iets boven je kop te hebben.’’ Hij zou het maar niet hebben wat hij mistte van de bergen, zelfs van de stad. Dat je hoog kon zijn, op daken of pieken, je kop hoog in de lucht, de vrijheid die je voelde, en het besef hoe klein je eigenlijk wel niet was op deze wereld.

Coldstreak gaf een knikje, al was hij nog niet zo zeker van die theorie. Het zou hem niks verbazen als een monster alles in zijn pad omver kon werken. StarClan zij dank dat ze tot nu toe nog netjes op hun pad gebleven waren. Zijn blik gleed naar Rascal toen dat hij vroeg of Coldstreak kittens had en hij gaf een knikje. ”Niet mijn eigen kitten, maar ik heb haar geadopteerd omdat haar moeder niet meer voor haar kan zorgen. Ik zie Hollykit als mijn dochter,” zei hij. En qua uiterlijk leken ze ook nog eens op elkaar, dus het was eigenlijk wel een leugen waar hij mee weg kon komen. Al dacht hij wel dat het common knowledge was in de Clan dat hij de adoptievader was en niet de echte, maar hij hoopte dat Hollykit dat voorlopig nog niet zou weten. En hij hoopte dat haar moeder zich over haar rouwgevoelens heen kon zetten en de zorg voor Hollykit weer op zich kon nemen, al zag dat er voorlopig nog niet naar uit. Zijn snorharen trilden kort geamuseerd toen Rascal zijn woorden sprak, al was er geen lachje om zijn lippen te bespeuren en had hij eerder een tamelijk serieuze blik in zijn ogen. ”Het moest vast lastig voor je zijn geweest om je thuis te verlaten, ook al biedt ThunderClan goede zorgen voor je.” Er was een hint van sympathie in de toon van zijn stem op te vangen en een wat mildere blik was in zijn ogen verschenen terwijl hij de ander aankeek.