Keep you like a note

Newleaf kon soms gepaard gaan met flink wat warme dagen. Bristlepaw besloot om naar the Steppingstones te gaan voordat haar vader haar op zou halen voor een training. Ze was er immers vrij zeker van dat ze daar geen tijd meer voor zou hebben als haar vader haar eenmaal opgehaald had voor hun training. Haar vader was erg lief voor haar, maar als hij in zijn mentor-modus zat, dan was er geen tijd voor pauzes, grapjes of andere dingen, zeker niet met de aankomende oorlog tussen ThunderClan en ShadowClan. Bristlepaw werd al nerveus bij het idee dat ze moest gaan vechten en hoopte dat het niet zo ver zou komen, maar ze wist dat ze daar niks over te zeggen had. Als Eveningstar het bevel zou geven om te vechten, dan had ze geen andere keuze dan die orders op te volgen. Het maakte haar nerveus en Bristlepaw probeerde haar zenuwen wat te temperen door van het koude water te drinken. Haar hartslag daalde weer een beetje en na enkele kleine slokjes voelde ze zich al veel beter.

Bristlepaw keek op toen ze de stem van een andere kat hoorde. Het geluid kwam van voren, dus ze wist al meteen dat het geen kat van haar eigen Clan was. Haar poten begonnen ongemakkelijk te prikken toen ze een oudere apprentice tegenover zich staan. Qua vacht hadden ze best uit hetzelfde nestje kunnen komen, al waren haar bouw en haar oogkleur anders dan die van Bristlepaw. ”J-Ja?” probeerde ze zo helder mogelijk te vragen, maar natuurlijk struikelde ze weer over haar woorden. Ze werd zich weer erg bewust van haar houding en een tikkeltje ongelukkig liet ze haar blik naar haar poten dwalen. Zou Asterpaw wel sterk genoeg zijn om hier te staan en een normaal gesprek te hebben met katten van een andere Clan? Misschien was het ook gewoon de toon van de kattin geweest. Misschien moest ze gewoon nog heel even loskomen en zou het daarna wel loslopen, zoals bij de andere katten in haar Clan.

Een ondeugende glimlach verscheen op de lippen van Stormpaw. De leerling die voor haar stond leek ontzettend onzeker. Dit ging zeker leuk worden. De grijze riverclan leerling sprong dreigend op een van de Steppingstones om iets dichter bij de Thunderclan leerling te kunnen komen. Ze wiebelde met haar lange snorharen. "Hoort een kitten zoals jij niet veilig in de nursery?"vroeg ze spottend. Ze kon makkelijk zien dat de she-cat geen kitten meer was. Maar ze had een nog kleinere uitstraling door haar houding en manier van doen waardoor Stormpaw het niet kon laten de opmerking naar de kattin te maken. "Moet ik je terug brengen naar je kamp? Ben je verdwaald?" vroeg ze bezorgd met nog steeds een spottende ondertoon. Ze keek de zwart witte kat smalend aan.

Bristlepaw sprong geschrokken naar achteren toen de RiverClanner op één van de stenen van the Steppingstones sprong. Maar… Maar dat mocht toch helemaal niet? Bristlepaw had geen idee met welke poot ze nu nog in haar eigen territorium stond en met welke in het ThunderClan territorium, maar ze wist wel dat Eveningstar het niet van haar zou waarderen als ze er op zijn minst niet iets wat van zei. ”Ik ben geen kitten meer en jij mag niet zo dichtbij komen,” probeerde ze op een strenge toon te zeggen, maar het kwam er pieperig en fragiel uit. Alsof ze… alsof ze inderdaad maar een kitten was. Ze wiebelde met haar oortjes toen dat de apprentice vroeg of ze Bristlepaw niet terug naar het kamp moest brengen. ”N-Nee, ik kwam enkel wat drinken,” zei Bristlepaw terwijl de huid onder haar pels warm werd. Ze had er een hekel aan als ze gepest werd door anderen, maar ze kon zo moeilijk voor zichzelf opkomen. ”Wil je nu alsjeblieft terug naar je eigen territorium gaan? Dadelijk val je nog,” zei ze op een licht bezorgde toon, want ze was ook wel iemand die om het welzijn van anderen gaf, of ze nu gepest werd of niet.

Stormpaw wiebelde geamuseerd met haar snorharen terwijl de kat met een piepende en tedere stem zichzelf verdedigde dat ze helemaal geen kitten was. Storm liet een luide lach klinken. Right. Thunderclan moest wel erg wanhopig zijn als ze nu dit soort zielige kits al apprentice lieten worden. De grijs witte kattin keek de Thunderclanner langzaam aan. "Oh maak jij je maar geen zorgen kitten," mauwde ze honend. "Ik kom hier vaak genoeg, ik red me wel." Poeh nog denken dat ze beter wist ook? "Tevens, ik heb al het recht hier te staan." Technisch gezien was de rivier niet van Thunderclan, nor van Riverclan. Ze hadden beide evenveel recht op de steppingstones te staan zolang ze maar niet echt het territorium van de ander binnendrongen en daar zorgde Storm wel voor. Dreigend sprong ze nog twee stenen verder om nog wat dichterbij te komen. Veel verder dan dit zou ze niet gaan. Maar het was maar als te leuk om de apprentice te laten denken dat ze dat wel zou doen.

Bristlepaw bewoog met haar oortjes toen de RiverClan apprentice besloot om haar nog wat meer te treiteren. Het was jammer dat ze niet goed was met woorden of daar toch tenminste niet het lef toe had, anders had ze de RiverClanner vast wel op haar plaats kunnen zetten. Maar dat zat er bij haar gewoon niet in en dus liet ze het maar over zich heen komen. ”De naam is Bristlepaw,” zei ze op een zachte toon, om nog maar eens de nadruk te leggen op het feit dat ze geen kitten meer was. Ze had zich in elk geval al genoeg herpakt om het niet als een piepje eruit te laten komen, maar het was nog steeds niet geweldig. De apprentice besloot om na wat woorden nog wat dichterbij te komen en Bristlepaw voelde de huid onder haar pels warm worden. Wat zou ze doen als de RiverClanner opeens op haar grond zou staan? Zou ze aan moeten vallen om haar weg te jagen? ”Ik zou het echt heel erg op prijs stellen als je niet dichterbij zou komen. Als één van de warriors van onze Clans je ziet, dan krijg je misschien straf,” sprak Bristlepaw op een zachte toon. En zij misschien ook wel omdat ze de apprentice niet terug weg kon jagen naar haar eigen kant van haar territorium.

Stormpaw trok geamuseerd met haar oren. Ze had geluk gehad met deze leerling. Het was duidelijk een onzekere apprentice. Nog niet zo lang in leer ook. Het was maar al te makkelijk voor Storm om onder haar vacht te komen. "Leuk om kennis te maken Bristlekit," mauwde ze honend als antwoord. Ze keek de kattin strak aan. "Ik ben Stormpaw," zei ze. Even had ze de neiging om een of andere warrior naam uit haar duim te zuigen maar dat leek haar net een stapje te ver gaan. Ze haalde haar neus op. "Straf? Waarvoor?" zei ze luid. "Ik ben nog niet in Thunderclan gebied." mauwde ze simpel met een zwiep van haar staart. "Dus wat wil je daar aan doen?" Een lichte grijns speelde over haar lippen heen. Ze kon ruiken dat er geen andere Thunderclan warriors in de buurt waren. Zelfs als ze nu een stap de grens over zou zetten was er geen enkele kat die haar zou kunnen stoppen.

Bristlepaw onderdrukte een geïrriteerde zucht toen de apprentice, die zichzelf voorstelde als Stormpaw, haar maar bleef treiteren met haar kittennaam. Haar voormalige kittennaam, want die had ze bijna twee manen geleden al van zich af kunnen schudden. Al voelde ze zich nog steeds heel erg kleintjes als ze hier zo tegenover de grotere apprentice stond. ”Nee, maar een warrior van mijn Clan zou denken dat je verkeerde intenties hebt als hij je zo zou zien,” sprak ze op een zachte toon. Ze twijfelde kort. Ze kon natuurlijk ook gewoon weggaan, maar wat als de apprentice haar territorium dan zou binnendringen? Dan zou Eveningstar misschien boos op haar worden. Ze moest kiezen tussen de woede van haar leader op de hals halen of de treiteringen van deze apprentice ondergaan. Ze koos voor haar Clan. ”Ben je echt van plan om de grens over te steken?” vroeg ze met een lichte frons aan de ander. En wat zou ze doen als ze eenmaal in het territorium was? Zou ze Bristlepaw aanvallen? Alleen het idee al bezorgde haar de rillingen.

Stormpaw lachte kort terwijl ze deed alsof ze extra zoekend om zich heen keek. "Welke warrior?" mauwde ze. "Ik zie niemand," Een licht gemene glimlach verscheen op haar lippen terwijl ze Bristlepaw ondeugend aan keek. Ze zou wel twee keer denken voordat ze daadwerkelijk de grens over zou gaan. Maar als ze daarmee dit muizenbrein van stuk zou kunnen brengen... Wie weet. Ze haalde haar grijze schouders op en richte haar blik op de volgende stepping stone. "Misschien," mauwde ze tenslotte na even kort nagedacht te hebben. "Er is immers niemand hier die me tegen zou kunnen houden." Een grijns liep over haar bek heen. Deze kit zou haar nooit kunnen tegenhouden dat was zeker. Ze moest alleen hopen, dat stel ze zou het doen. Dat niemand haar zou zien. Nog langer moeten wachten tot ze Warrior zou worden was het laatste waar ze op zat te wachten.