What If All This Counts For Nothing

Het was warm vandaag, zelfs door het dikke bladerdek van de dennenbomen heen was het te voelen. Vandaar dat Dimveil richting het kleine watertje liep dat door hun territorium stroomde. Haar plan was daar even af te koelen, om daarna Clementinepaw op te zoeken.. Iets waar ze best wel zenuwachtig voor was, dus wellicht zou haar verblijf bij het stroompje wel wat langer duren dan ze eigenlijk gepland had.

Toch liet iets haar stoppen terwijl ze onderweg was. Een bekende geur werd plots erg overheersend, en wat paniekerig keek ze om zich heen. Oh, ze had Settledstar eigenlijk helemaal niet meer gesproken na hun ene gesprek. En eigenlijk wilde ze dat heel graag zo houden, ze had geen idee hoe ze hem onder ogen moest komen. Haastig dook ze een bosje in, waarbij ze zichzelf laag aan de grond hield in de hoop hem zo te ontwijken. Hij liep haar kant op, ze hoorde zijn pootstappen steeds dichterbij komen. Oh jee..
- Papa

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar was blij om de zon weer op zijn pels te voelen. Al was hij geen liefhebber van de hitte, hij kon niets anders dan blij zijn dat de sneeuw en vorst verdwenen was en zijn gebied weer in zijn  optimale staat terugkeerde. Het leven keerde terug, en zo ook goed humeur bij het grootste deel van zijn clangenoten. En het deed hem bijna ook de laatste manen vergeten. Want opeens was hij nu al even leider en begon hij er langzaam aan te wennen. Al waren er momenten dat hij vergat dat hij in de leiders den sliep. De warmte van deze dag bracht hem dan ook naar de stroom. En hoewel de lucht drukkend voelde, was het water nog ijzig koud aan het gevoel. Hij boog zijn kop net voorover naar het water, toen hij een verse geur oppikte, gepaard met een kleine beweging in zijn ooghoeken. Zijn mondhoek kroop geamuseerd omhoog. ‘Je mag misschien één van de beste sluipers in ShadowClan zijn..’ Hij nam toch een slok uit de stroom, waarna zijn snorharen geamuseerd trilde. ‘Ik laat me niet zo makkelijk weer door je bespieden, Dimveil.’ Hij draaide zijn lichaam naar het verdacht uitziende bosje en bracht zijn kop lager, totdat hij haar amberen ogen spotte tussen de takken. ‘Boe’

Nee, neeee. Hij begon met praten en er was niemand anders in de buurt dan zij. Hij had haar sowieso opgemerkt - nu had ze spijt dat ze zich verstopt had, want dat zag er natuurlijk harstikke dom uit. Dan had ze hem beter gewoon tegen het lijf kunnen lopen, als hij haar toch opmerkte.. En hij had het ook over bespieden, oh jee, zo zag het er inderdaad wel weer uit. Haar wangen werden warm en (onder haar vacht) vuurrood, al helemaal toen ze oog in ook kwam met de leider. Een beetje schaapachtig keek ze hem aan, niet goed wetend wat te zeggen. "..."

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Hun blikken kruisten en er kwam geen piep of zucht uit Dimveil. Alleen een beetje een betrapte blik, geen lachje om haar lippen. Waarschijnlijk had hij haar weer verkeerd aangepakt. Misschien ving ze zijn plagende toon wel op als iets serieus. Zijn kop kantelde zich een paar graden opzij en voor een moment stonden ze in complete stilte. Een frons kwam op zijn gezicht. ‘Ontwijk je me, Dim?’

Soms kon ze zichzelf zo verachten. Hoe ongemakkelijk kon ze de situatie wel niet maken?! Hoe sociaal inept kon ze wel niet zijn? Vreselijk - steeds bozer kon ze zichzelf erom maken. Er kwam geen woord over haar lippen heen en Settledstar zei ook niets. Haar vacht prikte in schaamte en haar blik gleed naar haar poten, zoals die dat zo vaak deed. Uiteindelijk kwam er een vraag die ze juist niet wilde horen. "Ehh.. Euh.." Oh mijn god, praat gewoon, Dim. Haar oren duwden opzij en ze knikte een keertje. "Ja.." Het was maar een fluistering wat ze uiteindelijk wist te zeggen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar besloot er in haar haperingen maar bij te gaan liggen. Zij nog verscholen in de bosjes, hij erbuiten. Hij besloot wel voordat hij dat deed wat naar achteren te bewegen, om haar niet op te sluiten. Dus toen ze uiteindelijk toegaf, wist hij eigenlijk weer niet wat hij moest. God, Settled, hij was echt een waardeloze vader. Dus een frons kwam op zijn gezicht. ‘Waarom?’ fluisterde hij terug. Dacht ze dat hij boos op haar was? Shit, misschien had hij haar toch te hard aangesproken de laatste keer. Maar het was nodig geweest want het was.. nou ja ze was eerlijk geweest, maar nu was ze weer een los eindje om vast te knopen.