How You Suffered For Your Sanity

Nieuwsgierig tuurde Tumblepaw de tunnel in. Hij was moor runner in opleiding en spendeerde dus niet heel veel tijd ondergronds, enkel wat verplicht was, maar dat wou niet zeggen dat hij niet nieuwsgierig was naar de tunnels. Ze leken hem heel nuttig voor pranks, bijvoorbeeld, al kon hij zich niet inbeelden dat er veel in gejaagd kon worden. Maar misschien was hij daarin wel verkeerd! De slungelige kater keek even om zich heen en toen hij niemand zag die hem misschien zou tegenhouden, glipte hij naar binnen. Hij probeerde snel te lopen, zoals hij boven zou doen, maar ondervond moeilijkheden met de duisternis en het kronkelen van het pad. Opeens boog de tunnel heel hard af naar rechts; Tumblepaw probeerde te stoppen, maar er leek iets op de grond te liggen waar zijn poten over rolden en hij raakte volledig uit balans - en hij knalde met zijn gezicht recht op de muur. Auwch. Tumblepaw, nu tot stilstand gekomen, ging op zijn achterste zitten en wreef met zijn voorpoot over zijn snuit. Knipperend met zijn gele oogjes keek de kater achterom. Toen de wazigheid in zijn zicht van de slag weggedreven was, zag hij waarover hij uitgegleden was; een hoop hele oude botten die ooit mooi bij elkaar gelegen hadden, maar nu her en der verspreid lagen. Geschrokken liet Tumblepaw een gilletje horen, dat echo-de door de gangen van de tunnels.

+ Sparkpaw eerst

Prompt 2

<sub>De tunnels waren een verraderlijke plek, dat werd hem iedere dag weer verteld als hij met zijn trainingen de stoffige duisternis in moest. En het was ook een doolhof, één die Sparkpaw nog niet echt kende. En het probleem was ook, hij wist dan wel waar hij ongeveer ondergronds was, maar geen idee hoe het er dan bovengronds uit zag. Dus hij kon wel denken, "oh ik neem de derde links en dan kom ik thuis". Bovendien miste je wel eens één. Sparkpaw was daarom een beetje ver afgedreven en probeerde nu simpelweg door zijn andere skills een uitweg te vinden, en hij dacht dat hij frisse lucht op zijn snorharen voelde en volgde de koude luchtstroom. En toen hoorde Sparkpaw opeens een gil, zwak, maar toch zeker een gil. Sparkpaw spitste zijn oren. ‘Tumble?’ mompelde hij zachtjes voor zichzelf. Hij herkende dat super mannelijke gilletje uit duizenden. Het duurde een paar seconden, maar toen realiseerde Sparkpaw dat het een probleem was. Een gil van zijn broertje, in de tunnels! Wacht.. daar hoorde hij niet te zijn!! Hij was met zijn stomme kop vast weer eens gevallen, of misschien erger. ‘Tumble!! Tumble, waar ben je?’ begon Sparkpaw toen de roepen. Hij keerde zich om in het smalle gangpad en begon als een dolle terug te rennen, nam een paar willekeurige afslagen, maar wist bij StarClan niet hoe hij bij de bron van het geluid moest komen.

14: Windclan special! Je kat bevindt zich in het tunnel systeem en ondervindt hier een probleem</sub>

Tumblepaw raakte afgeleid van zijn ontdekking toen hij de bekende stem van zijn broertje door het gangenstelsel hoorde echo-en. Nu pas viel het hem op dat hij wel héél diep naar binnen gegaan was. Hm. Was de uitgang naar links, of naar rechts? Tumblepaw had geen flauw benul. "Sparkpaw?", riep de kater, maar hij hoorde enkel zijn eigen stem weerkaatst in de gangen. Of - nee, daar klonk zijn naam weer, nu schijnbaar van een hele andere kant. Wat? Hij was héél blij dat hij grotendeels bovengronds mocht besteden hoor, hoewel het hier wel iets warmer was dan de gure wind aan de oppervlakte. Tumblepaw besloot dat hij geen tijd te verliezen had, en dook een willekeurige tunnel in, op zoek naar zijn broertje of naar een uitgang - wat er eerst op zijn pad zou verschijnen. "Spark? Spark!", riep hij ondertussen af en toe. Of dat echt hielp, wist hij niet; maar het droeg in ieder geval bj tot de kakofonie die door de anders zo rustige gangen galmde. Hij sloeg rechts, dan links, dan nog eens links en tenslotte nog eens twee keer rechts, maar elke gang leek op de vorige en hij zou net zo goed cirkels aan het draaien kunnen zijn. Starclan, hoe groot waren de tunnels zelfs?!

Prompt 67

<sub>Het was Tumblepaw! Hij riep terug naar hem, en het geluid botste tegen de gangen heen en weer. Verdorie, hij kon het echt niet pin-pointen waar de bron was. Hij haalde een keer diep adem en probeerde zijn training te herinneren. Maar potverdrie, de stem van zijn broertje leek juist verder weg te gaan. Hallo, hij was de tunneler, niet Tumble! ‘Verdomme, blijf staan, Tumble, ik kom!!’ Hij hoopte dat hij hem kon horen, want hij zette de achtervolging in. Tenminste, hij dacht dat hij hem achtervolgde. Sparkpaw was inmiddels al helemaal vergeten wat het originele probleem was: de gil van Tumblepaw. Nee, het probleem nu was om zijn stomme, verdwaalde broertje te vinden. Hij slingerde weer een gang in en meende nu ook Tumblepaw zijn geur op te merken. Hij was hier geweest! Misschien kwam hij nu dichterbij...

40.</sub>

Tumblepaw hoorde zijn broertje naar hem roepen dat hij moest blijven staan. De kater kwam tot stilstand - met piepende remmen, bij wijze van spreken - en spitste zijn oortjes. Hij hoorde pootstappen, maar kon niet echt aanvoelen of ze dichterbij kwamen of juist verderweg gingen. De echo in de gangen maakte het heel moeilijk om het geluid te localiseren. Daarbij was hij niet eens zeker dat het Sparkpaw wel echt was .Wat als het gewoon een monster was die deed alsof het Sparkpaw was?! Maar daar mocht hij niet over nadenken. Tumblepaw keek om zich heen met flitsende gele oogjes. Zijn staart zwaaide nerveus heen en weer en hij tikte met zijn pootjes op de grond, alsof hij een loopbeweging maakte maar toch ter plekke bleef staan. Hij had zo veel zin om opnieuw als een pijl uit een boog weg te schieten, maar hij wou ook wel heel graag willen dat Sparkpaw hem zou vinden en weer naar de oppervlakte zou brengen.

_{En toen was het stil. Sparkpaw had de geur van zijn broertje opgepikt. Maar.. ging het nou van hem vandaan of naar hem toe. Moest hij weer terug? Hm. Hij besloot niet te twijfelen en rechtuit te lopen, nee, rennen. Hij holde door de tunnels heen, maar het bleef nog langer stil. Geen pootstappen meer. Geen Tumblepaw meer die naar hem riep. Sparkpaw twijfelde. Liep hij nou in rondjes? Hij nam echter geen tijd om al zijn zintuigen eventjes op een rijtje te zetten of ook maar één seconde zijn training ter herinneren. Nee, in plaats daarvan was het brute kracht. ‘Tumblepaw?!’ Bij de sterren. Hij zei dat hij stil moest staan, niet om in rook op te gaan!}

Even leek het stil te zijn. Tumblepaw durfde amper adem te halen; hij had bijna het gevoel dat de kalmte hem zou inslikken. Hij beefde met de moeite die het hem kostte om stil te blijven staan. Toen hoorde hij Sparkpaw opnieuw zijn naam roepen, en hij leek dichterbij te zijn nu. Of in ieder geval klonk zijn stem luider. "Sparkpaw!", antwoordde Tumblepaw met zijn luide stem, en hij keek hevig heen en weer, niet wetend van welke kant zijn broer zou komen als hij hem eindelijk gevonden had. En dan kon hij hier weer buiten, en dan zou hij aan Starclan beloven nooit nog een stap alleen in de tunnels te zetten. Veel te verwarrend.

_{Ja! Daar was hij. Hij hoorde hem dichtbij, recht van voren. Hij rende als een dolle de tunnel door en al snel genoeg kwam het witte figuur van zijn broer op zijn netvlies. Hij juichte jubelend zijn naam toen hij dichterbij kwam. Een ideetje kwam in zijn brein en een kwaadaardig grijnsje kwam op zijn gezicht. Hij boog zijn kop naar voren en ging nóg harder rennen. ‘STORMRAM!’ brulde hij terwijl hij recht op zijn doelwit af torpedeerde.}

En plots, schijnbaar vanuit het niets, kwam een rosse gedaante op hem af. Tumblepaw had geen tijd om het te registreren, zelfs met zijn snelle brein, en hij hoorde Sparkpaw nog "stormram" roepen voor zijn wereld tolde. De slungelige kater kegelde omver, rolde een paar keer en kwam toen met zijn rug tegen de wand van de grot terecht. De lucht werd uit zijn longen geslagen, de grot schudde en stof dwarrelde naar beneden. Even had hij het idee dat het plafond naar beneden zou storten, en hen beiden in een veel te vroeg graf zou begraven - maar de wereld kwam weer tot rust terwijl hij weer op adem kwam. Tumblepaw keek zijn broer voor een seconde geschokt aan, en begon toen heel hard te lachen; hij kwam niet meer bij.

_{Oof, hij kwam harder aan dan gedacht. Ze rolden in een waas van poten, vacht en stof over elkaar heen. Hij landde uiteindelijk bovenop zijn broer en er leek wel een stofwolk onder de grond zijn opgewaaid door hun avontuur. ‘Ik heb je!’ sprak hij uiteindelijk ademloos, waarna Tumblepaw heel hard begon te lachen. En hij deed mee, terwijl hij zich als een slappe vaatdoek over zijn broer heen liet hangen toen het lachen hem de kracht leek te benemen. ‘Jij sukkel! Wat doe je hier überhaupt?’ miauwde hij lachend, waarbij hij zijn broer een por op zijn borst gaf. ‘Jij bent geen tunneler.’ Het was niet verwijtend. Het was eerder jaloers.}