[Open] You can take my heart

Het zou niet lang meer duren voor haar kittens apprentices zouden worden. Wat ook zou betekenen dat ze weer terug zou gaan naar haar warriortaken. Toch had ze geen idee hoeveel Crystalstar zou gaan toelaten, niet na ze haar had verteld over Aegir. Ze wist zelf ook niet goed of ze Aegir wel weer wilde zien of ze wel wilde dat haar kittens hem ooit tegen zouden komen. Niet na hoe hij had gereageerd de keer dat ze hem had verteld over de kittens die ze verwachtte. Maar waarom was er dan nog steeds een deel van haar die hem op wilde zoeken, die hem wilde laten weten dat hij twee kittens had? Ze wilde het liefste dat deel negeren, maar hadden Mellowkit en Ravenkit niet het recht om hun vader te ontmoeten, om te weten wie hij was? Ze zuchtte zachtjes en liet haar blik over het kamp gaan. Waarom had Aegir toen de tijd ontvoerd moeten worden, dan was er niks verkeerds geweest aan wat ze gedaan hadden.


[Open]

Ze had zelf nu ook weer een apprentice gekregen, misschien had ze de apprentice gekregen, zodat ze daar elke dag mee bezig zou zijn en niet de kans zou hebben om Aegir ook maar op te zoeken. Niet dat het verstandig zou zijn om te doen, het zou haar niks verbazen als iemand haar in de gaten moest houden van Crystalstar. Ze werd uit haar gedachten getrokken door een van de gloednieuwe apprentices en ze kon een kleine glimlach niet helpen op de beleefde manier waarmee Tigerpaw haar aansprak. "Dankjewel, jij ook nog gefeliciteerd met het worden van een apprentice." Ze wist dat Tigerpaw vaak genoeg samen met Mellowpaw gespeeld had en snapte dan ook niet helemaal waarom de apprentice zo beleefd naar haar was geweest. "Je hoeft me niet met 'mevrouw' aan te spreken." Voegde ze er dan ook nog aan toe. Het zorgde ervoor dat ze zich bijna oud ging voelen.

Ze kon een glimlach niet helpen, toen de jonge apprentice een poging deed om haar geen mevrouw te noemen, maar er nog duidelijk in faalde. Met de tijd zou Tigerpaw het hopelijk goed doen, maar ze besloot er voor nu verder niet op in te gaan, gezien de jonge poes haar al een andere vraag stelde. Was het gek om weer warrior te zijn? Of ze het gek moest noemen wist ze niet, maar het zou zeker weer inkomen zijn. "Ik hoop dat ik nog genoeg conditie heb." Dat was toch wel hetgeen waar ze het meeste naar op keek met het herstarten van haar taken. Of ze alles nog bij zou kunnen houden. Ook al wist ze dat ze snel genoeg weer de oude zou zijn, omdat ze ook een apprentice had om te trainen. "Heb je al een goed plekje in de apprentices den kunnen vinden?" De jongste apprentices sliepen vaak aan de rand wist ze, maar misschien had Tigerpaw geluk gehad met een plekje uitzoeken.

Ze hoopte het, ze had nog niet eerder zo lang aan de kant gestaan en ze had geen idee hoe lang het zou duren om weer op haar oude niveau te komen. Of ze daar weer naar terug zou kunnen komen. De jonge apprentice begon uit te leggen waar iedereen in de den lag en ze kon het zich haast voorstellen hoe het geweest moest zijn voor de oudere apprentices toen er ineens zo’n grote groep bij de den in kwam. Het was in ieder geval goed om te horen dat haar eigen kittens ook hun plek hadden gevonden en zeker ook omdat ze niet de enige waren die verhuisd waren. ”Klinkt alsof jullie het lekker druk hebben in de apprentices den.” Het was beter dan ze nog langer in de nursery gehouden te hebben, want daar was het gewoon te klein geworden de laatste tijd. Met zoveel kittens die klaar waren om apprentices te worden.