Truth be told

Foxpaw strekte haar lichaam uit en er ging een korte rilling door haar heen toen één van haar botten knakten. Ze ging weer ontspannen staan en zuchtte diep. De rust had niet lang geduurd: Eveningstar had Dustspirit benoemd als haar mentor. Om eerlijk te zijn, was hij wel de beste keuze van ze allemaal en ook iemand die ze wel kon tolereren, al moest hij zich niet te veel in zijn hoofd halen. Ze ging niet super haar best doen omdat Eveningstar besloot om een oorlog te beginnen met ShadowClan. Ze kende bovendien nog geen vechttechnieken, dus het lag niet bepaald aan haar als ShadowClan zou aanvallen en zij kon zich niet verdedigen. Al zou Dustspirit haar daar wel mee helpen, maar of het op tijd zou zijn, was nog maar de vraag. Foxpaw liet haar blik kort naar Remnantwolf glijden en ze snoof kort door haar neusgaten toen ze zag dat de medicine cat niet ver van haar den afdwaalde. Ze had op deze mooie ochtend toch niet veel te doen, dus dan kon ze net zo goed even gaan klieren. ”Hey, Remnantwolf,” zei ze op een poeslieve toon tegen de medicine cat. ”Heb je soms een bewaker van je den nodig zodat jij er even op uit kunt gaan?” Het was een valse belofte. Foxpaw ging dus écht niet de hele tijd voor een den staan omdat haar medicine cat te paranoïde was om haar den te verlaten. En als Eveningstar ook maar iets van leiderschapskwaliteiten in haar bloed had zitten, zou haar waarschuwing op de ceremonie er al wel voor gezorgd moeten hebben dat bepaalde apprentices en kittens zich vanaf nu koest zouden houden.

De opmerking van Remnantwolf zat haar duidelijk tegen en Foxpaw keek haar nijdig aan. ”Alsof ik geïnteresseerd zou zijn in die stinkende kruiden van je,” mompelde ze, waarna ze met haar staart zwiepte. ”En ik heb wél training gehad.” Kleine trainingen door met groepjes mee te gaan waar ze niks van op had gestoken omdat ze zich niet de moeite had genomen om zich ervoor te interesseren, maar goed. Dat waren details. ”De enige reden dat jij je den niet achter kunt laten is omdat StarClan je blijkbaar nog niet waardig genoeg vindt om je een apprentice te geven.” Als Remnantwolf met woorden kon gaan gooien, kon zij dat net zo goed. Ze moest zich niet achter haar rang verschuilen om respect af te dwingen bij Foxpaw, want daar ging ze niet voor vallen. Wie de bal kaatste, kon hem weer even goed terug verwachten. Hard.

Haar provocerende opmerkingen leken niet de reactie uit te lokken die ze had willen zien. Jammer. Het zou nog behoorlijk grappig zijn geweest als een medicine cat naar haar uit had gehaald. Zo lang ze anderen kon klieren, hoefde ze zich tenminste niet te focussen op de pijn die ze vanbinnen voelde. Veel katten onderschatten haar omdat ze zo jong was en omdat ze dachten dat hun problemen altijd de ergste waren en Foxpaw nam aan dat Remnantwolf geen uitzondering op de regel was. Ze liet haar blik naar de kattin glijden toen ze vertelde dat ze op tien manen al een medicine cat was geworden en het er eigenlijk op neerkwam dat ze niemand vertrouwde die zichzelf nog niet had bewezen. ”Ja, dat is wat jullie altijd maar van me verwachten, hè?” snauwde ze de kattin op een haatdragende manier toe. ”Ík moet mezelf altijd maar bewijzen, ík moet alles maar gewoon slikken en ík ben diegene met de minst erge problemen terwijl júllie het altijd maar zo zwaar hebben.” Haar stem schelde door het kamp zonder dat ze het in de gaten had en ze had een defensieve positie ingenomen. ”Wel, Remnantwolf, neem maar van mij aan dat ik het zát ben om mezelf te bewijzen tegenover anderen zonder daar iets voor terug te krijgen. Het enige wat ik krijg, is afwijzing of dat ze mijn gevoelens gaan nuanceren en daar heb ik géén zin in.” Het begon te branden achter haar ogen terwijl ze weer ging zitten en demonstratief draaide ze haar kopje weg van de medicine cat. Nu had ze het echt gehad!

Ze wist niet precies wat ze had verwacht nadat ze zo’n scène had geschopt, maar ze had in elk geval niet verwacht dat de medicine cat opstond, naast haar ging zitten, haar pels tegen haar aandrukte en vervolgens haar oortjes begon te wassen. Bijna had ze de reflex om een muur op te zetten en de ander weg te duwen om vervolgens het kamp uit te stormen en ze nam het zichzelf kwalijk dat ze bleef zitten, dat ze het fíjn vond hoe Remnantwolf’s warme tong over haar oortjes ging. Er verscheen een brok in haar keel en er welden tranen op in haar ogen. De spanning gleed uit haar schouders, haar defensieve houding gleed weg en wat resteerde was een kat die haar kopje liet hangen. Letterlijk. ”Ik wil gewoon begrip van ze krijgen, Remnantwolf,” fluisterde ze zachtjes. ”Ik wil gewoon dat ze naar mij en mijn siblings omkijken. Ik… Ik verlang ook naar liefde en aandacht. Ik wil ook een gelukkig gezinnetje zijn, maar ze gunnen het ons gewoon niet.” En terwijl ze naar beneden keek, voelde ze hoe de tranen over haar wangen gleden en natte strepen door haar vacht trokken. Het was alsof alle opgebouwde woede en verdriet haar lichaam nu verliet en troosteloos drukte ze haar eigen pels terug tegen die van de poes aan. Ze zou het zichzelf toestaan. Voor deze ene keer.