The Sweetness

Asterpaw liep behoedzaam door het Thunderclan territory. De stinkende geur van het Thunderpath brande in haar neusje. Toch liep ze verder tot het donkere pad zichtbaar werd. Ze drukte haar oren in haar nek toen een groot monster langs scheurde. Haar hart klopte in haar keel. Dit was de tweede keer dat ze zo dicht bij het Thunderpath was geweest. De eerste keer was tijdens haar rondleiding door het territorium geweest. Tijdens de jacht had ze het pad op de achtergrond horen brullen. Haar nieuwsgierigheid had het overwonnen even een kijkje te nemen. Dat kon geen kwaad toch?

@Coldstreak

Het originele plan was geweest om te gaan jagen, maar toen hij Asterpaw’s geur had geroken die verdacht veel richting het Thunderpath leek te gaan, had hij zich toch maar afgewend en was hij stilletjes de achtervolging ingegaan. In zijn kopje vervloekte hij de mentor van Asterpaw omdat hij of zij duidelijk zijn of haar apprentice niet onder controle had. Die irritatie werd er niet minder op toen hij de apprentice zag schrikken van een monster dat voorbij kwam gereden. Had de jeugd van tegenwoordig niet meer common sense dan dit? ”Asterpaw,” sprak hij op een bestraffende toon tegen haar. ”Weet je niet beter dan dat je niet te dichtbij het Thunderpath mag komen? Waar is je mentor?” Zijn gele ogen keken haar streng aan terwijl hij op een antwoord wachtte.

Asterpaw schrok op toen ze de stem van Coldstreak hoorde. Meteen zette ze angstig een paar stappen achteruit. Weg van het stinkende pad. Oh oh. "Ik was alleen aan het kijken! Ik was alleen nieuwsgierig." miauwde ze snel en angstig. Haar oren waren strak in haar nek gedrukt. Als ze maar niet in de problemen zou komen. "Ik heb nog geen mentor," mauwde ze tenslotte en liet haar kop beschaamd hangen. Tot nu toe hadden meerdere krijgers haar steeds om en om getraind tot ze haar eigen mentor zou krijgen. Asterpaw vond er maar niks aan. Ze had veel liever haar eigen mentor dan steeds verschillende katten die steeds andere dingen verwachte en wouden.

Coldstreak probeerde de strenge blik die hij in zijn ogen had ietwat te laten ontspannen toen hij de angstige blik van Aspenpaw opmerkte. Ja, hij wilde haar op een bestraffende manier aanspreken, maar het was niet de bedoeling dat ze doodsbang voor hem werd. ”Als je er maar voor zorgt dat die nieuwsgierigheid je niet in de problemen brengt, vind ik het prima. Toch heb ik graag dat je wegblijft van het Thunderpath totdat je wat ouder bent. Al veel te veel katten hebben hun leven hier verloren,” zei hij op een al iets mildere toon, al waren zijn gele ogen nog altijd streng naar haar gericht. De boodschap moest dan ook goed doordringen. ThunderClan kon het, zeker nu niet, permitteren om een apprentice te verliezen aan een dom ongeluk. En als hij dat kon voorkomen door haar een beetje bang te maken, dan was dat maar zo. Hij knikte toen dat ze haar woorden over haar mentor sprak. Of het gebrek daaraan, beter gezegd. ”Eveningstar zal je snel wel een nieuwe mentor geven. Tot die tijd wil ik je wel onder mijn vleugel nemen,” stelde hij voor en hij wenkte haar met zijn staart. ”Wat heb je tot nu toe geleerd?” Het was al de tweede apprentice die hij onder zijn vleugel nam. Maar het zou maar tijdelijk zijn. Bij de volgende ceremonie zouden zowel Asterpaw als Hawkpaw een nieuwe mentor krijgen, maar dan hadden ze in elk geval één vast iemand die het hun zou leren. Dat was ook al wel iets waard, toch?

Asterpaw had meteen spijt van haar beslissing om zo dicht bij het Thunderpath te komen. Ze was zo nieuwsgierig geweest. Ondanks dat ze doodsangsten had uitgestaan. En de geur haar neus in brand zette. Ze wou het gewoon van iets dichtbij bekijken dat was alles. Ze zou nooit zo dichtbij gaan dat het gevaarlijk was. Ze knikte meteen heftig bij de woorden van Coldstreak. "Ik beloof dat ik er niet meer in de buurt kom," mauwde ze meteen. Ze slikte. Wellicht had de warrior een goed punt. Ze had beter uit moeten kijken. Een rilling liep over haar ruggengraat als ze nadacht over alle katten die waren vermorzeld door de monsters. Ze moest er niet aan denken. Asterpaw haar oogjes vergrote zich. Ze gaf hem een dankbare blik en kwam wat dichter bij hem staan. Wellicht zou Coldstreak haar nieuwe mentor wel worden? "Ehm, ik kan een aantal jachthoudingen en een paar simpele aanvallen," mauwde ze als antwoord tegen de zwarte kat. Het was helemaal niet zo veel als ze er zo over na dacht....

Coldstreak probeerde zijn gezicht in de plooi te houden toen dat hij haar zag huiveren. Hoewel het zijn bedoeling was geweest om het gevaar onder haar aandacht te brengen, betekende dat nog niet dat hij het leuk vond om haar angst aan te jagen. Het was echter wel nodig om haar twee keer te doen nadenken voordat ze iets gevaarlijks zou doen en dat was precies het punt wat hij wilde maken. Zijn blik gleed naar haar toen ze dichterbij kwam en hij liet zijn staartpunt bemoedigend op haar schouder rusten toen ze haast beschaamd klonk om wat ze kon. ”Dat is al heel wat voor iemand van jouw leeftijd,” stelde hij haar gerust. ”Waar voel je je het minst zelfverzekerd over?” Hij hoopte dat ze over het jagen zou beginnen en niet over het vechten. Hij leerde een apprentice op deze leeftijd nog niet graag vechttechnieken aan, ook al wist hij dat het belangrijk was om dat wel te doen als ThunderClan binnenkort echt een oorlog zou krijgen met ShadowClan. Dan zou het wel van belang zijn dat ze zichzelf kon verdedigen, hoe vervelend hij dat dan ook vond.

Ze glimlachte dankbaar naar de kater. Ze had altijd het idee dat ze heel erg achterliep. Vooral het feit dat haar zusje zoveel meer leek te leren en zo'n goede band had met hun vader. Het ergerde haar meer dan dat ze wou. Want natuurlijk was ze blij voor hun. Maar ze kon het niet helpen maar jaloers te zijn. "M'n jachthouding voor muizen, ik maak nog te veel geluid." antwoorde ze tenslotte als antwoord op de vraag van de zwarte warrior. Eigenlijk was ze heel onzeker over het vechten. Maar dacht ze liever niet overna nu. Ze hield het liever bij het jagen. Daar was ze wel ok in. En dat vond ze ook gewoon leuk om te doen. Vechten was gewoon iets wat niet voor haar weggelegd was. Ze wist dat ze niet zou twijfelen iets te doen als het moest om haar clan te beschermen. Maar anders? Liever niet.

Gelukkig begon ze over het jagen en niet over het vechten. Coldstreak was er geen voorstander van om de apprentice al te leren vechten op zo’n jonge leeftijd, al dacht hij dat hij haar prima wat zaken aan kon leren als dat zou moeten. Hij was immers een senior warrior en had daardoor al aardig wat ervaring op zijn teller staan. ”Dan gaan we daaraan werken,” beloofde hij de apprentice op een rustige toon. ”Dan kan je toekomstige mentor zich al op andere zaken focussen.” Hij kon al wel raden waar Eveningstar haar warriors op wilde laten focussen, maar dat hield hij voor nu nog stil voor de apprentice. Hij was niet van gisteren. Hij wist heus wel dat de zusjes, Asterpaw’s nestgenoot meegeteld, niet van vechten hielden. Dat maakte het des te schrijnender als er een oorlog was en er werd van jonge apprentices verwacht om mee te vechten. En dan te bedenken dat hij twintig manen geleden zelf nog stond te springen om te vechten bij elke gelegenheid. Leeftijd gaf echt wijsheid mee, dat was één ding dat zeker was. Hij wenkte Asterpaw om hem te volgen en stopte toen ze bij een bebost gedeelte aankwamen. ”Laat me je beste jachthouding eens zien,” bromde hij. Alles begon immers al bij een goede houding.