Let it rain over me

Thrivekit begon steeds beter te worden in het ontwikkelen van zijn zintuigen en zijn mobiliteit. Hij kon zich nu door de nursery manoeuvreren zonder om te vallen en wist ook precies hoe dat hij alles moest zeggen. Hij had ook kennis gemaakt met het leven in het kamp dus hij wist al wat hem te wachten stond. Hij was benieuwd of hij een Tunneler zou worden of een Moorrunner, maar dat zou hij dan wel horen. Beiden leken hem wel interessant. Het katertje had gezien dat het aan het regenen was en vrolijk kirrend kwam hij overeind, waarna hij langs zijn denmates naar buiten rende. De regendruppels kwamen op hem neer en Thrivekit sprong omhoog zodat hij naar de regen kon happen. Dat was leuk! Jammer dat Skykit, Sootkit en Lovekit nog aan het slapen waren, maar ach. Hij vermaakte zich prima in zijn eentje. Hij was echter zijn omgeving uit het oog verloren en botste dan ook vol tegen iemand aan terwijl hij opnieuw sprong om naar de regen te happen. Hij verloor zijn evenwicht en viel op de grond, recht in een modderplas. Hm. Dat was dan weer minder.

Whitefur liep al wankelend door het kamp heen. Het regende behoorlijk waardoor haar normaal pluizige dikke vacht tegen haar vel aan plakte. Ze had hoofdpijn. Het leek wel alsof haar kop op knappen stond. Het lukte haar niet rustig te gaan liggen. Ze was rusteloos. Het zal wel door de regen komen. Plots botste er een klein zwart figuur tegen haar aan. Whitefur slaakte een luid kreetje en sprong op waardoor ze haar evenwicht verloor en samen met haar belager in een modderplas viel. Whitefur keek schaapachtig naar de vieze modder die aan haar witte vacht kleefde. Ze draaide haar kop om naar de kleine kat die tegen haar aangerend was. Gelijk snakte de kattin naar adem. "Darkkit!" riep ze blij uit. De kattin krabbelde moeizaam overeind en trok de kleine kitten uit de plas. Ze begon gelijk de modder uit de haren van haar zoon te wassen.

Hij had nog tamelijk geluk gehad. Het grote lichaam van een kattin viel vlak naast hem. Hierdoor kreeg hij wel een grote plons modder over zich heen, maar dat nam hij dan maar voor lief als het betekende dat hij niet geplet werd door haar lichaam. Wat er daarna gebeurde, was best wel vreemd. Thrivekit trok zijn pootjes in toen hij uit de plas werd getild en trok met zijn oortjes toen de vreemde poes de modder uit zijn vacht begon te wassen. Huh? Wie was Darkkit? ”Wie is Darkkit?” vroeg hij op een vreemde toon aan haar. Zijn grasgroene ogen keken haar peilend aan. Misschien had ze hem verward voor iemand anders omdat zijn vacht zo donker was door de modder! Dat kon altijd gebeuren, toch? ”Ik ben Thrivekit,” zei hij op een trotse toon tegen haar. Want dat hij Thrivekit noemde en dat hij deel uitmaakte van een stoer nestje met een lieve moeder maakte hem wel trots, hoor! De poes boven hem waste hem iets ruwer dan dat hij gewend was, maar ach. Ze deed het met de juiste bedoelingen, dus Thrivekit bleef maar stilletjes zitten.

De kitten protesteerde niet onder haar grip maar keek haar verbaasd aan met zijn felgroene oogjes. Hij miauwde dat hij Thrivekit heette. Whitefur keek hem even kort schaapachtig aan. Maar schudde toen haar kop. "Doe niet zo mal," grinnikte ze. Dit was haar Darkkit. Welke Queen herkende haar eigen kits nou niet? Nee. Whitefur zal nooit haar eigen kits verwarren. Met best ruwe likken ontdeed ze de vacht van haar zoon van de modder die tegen zijn huidje aanplakte. Dat was immers haar taak als moeder. Al snel was vrijwel alle modder van hem afgewassen. Whitefur drukte haar neus tussen de oortjes van de kit. Ze had al lang geen oog meer voor haar eigen vieze vacht. "Klaar," mauwde ze trots.

Thrivekit bewoog met zijn oortjes toen de poes hem niet leek te geloven. Hij nam aan dat het kwam omdat hij onder de modder zat. Als ze de modder van hem af zou halen, zou ze uiteindelijk wel doorhebben dat hij Darkkit niet was. Hij had ook geen idee wie de kitten was. Hij kende geen kitten met die naam en hij had de poes eerlijk gezegd ook nog nooit gezien in de nursery. Maar de poes zei niks toen ze de modder van hem af had gewassen en Thrivekit bewoog weer met zijn oortjes. ”Mijn mama heet Lightstep,” zei hij op een ongemakkelijke toon. ”En ik heb drie siblings: Lovekit, Skykit en Sootkit.” Hij zou liegen als hij zei dat hij dit niet eng vond. Hij keek om zich heen en bewoog met zijn oortjes. Waar was zijn eigen mama ergens? ”Jij kunt mijn moeder niet zijn. Ik heb al een moeder,” zei hij toen nogmaals op een vriendelijke toon, hopend dat ze het zou begrijpen. Hij kon immers niet de kitten van twee queens zijn. Dat ging niet en dat wilde hij ook niet!