Doggie Dance

Hawkpaw kon nog niet erg goed jagen. Hij was een snelle leerling, maar nu zat hij zonder mentor. Elke keer met een nieuwe warrior mee of trainen met andere apprentices. De tabby vond het prima, maar hij wist dat hij met een eigen mentor veel beter kon leren. Dat hij veel sterker en behendiger kon worden. De jonge kater haakte zijn nagels in de schors van een boom, klom omhoog en ging in de laagste, maar wel een brede, tak zitten. De kater blies een zacht zuchtje uit waarna hij naar het prachtige bos keek. De blaadjes begonnen weer langzaam terug te komen en het maakte alles nog mooier dan het al was. Vanaf hier, in de boom, kon hij alles mooi zien.

Het laatste wat Nettleroot hem had geleerd, was om in een boom te klimmen. Vechten en bomen klimmen. Met vechten was hij nog niet zo heel ver, maar hij wist wel hoe hij zijn tegenstanders kon verrassen en eventueel onder hun uit kon komen. Jagen had hij geleerd door met groepjes apprentices mee te gaan. De meeste apprentices vonden het een vervelende opgave om met andere apprentices en mentors mee te gaan, maar Blazepaw vond het alleen maar fijn dat er aandacht werd besteed aan zijn training en ging dan ook graag mee. Zijn blik gleed naar Hawkpaw, welke hij in een boom zag klimmen. Blazepaw nam zelf een aanloop en sprong tegen de boom aan, waarbij hij zijn klauwen stevig in de bast van de boom zette. Heel zijn gewicht begon hem naar beneden te trekken en Blazepaw hem moeite met houvast te vinden. Hij hoorde een zacht krakend geluid en zijn nagels schoven door, waarbij ook zijn lichaam naar beneden ging en hij niet veel later met een klap tegen de grond ging. Een woedend gesis ontsnapte zijn bek en zijn amberkleurige ogen richtten zich meteen naar Hawkpaw om te zien of de kater het gezien had. En ermee durfde te lachen.

Hawkpaw kon werkelijk een heleboel zien. Nu er nog niet extreem veel bladeren waren, kon hij makkelijk zien wat er aan de grond gebeurde. Met zijn kalme, blauwe ogen zag hij Blazepaw dan ook naar zijn boom toekomen. Zou zijn mede-apprentice hem zien en zou hij dan bij hem komen? Het maakte de donkere tabby niet heel erg veel uit. Kletsen was leuk, maar de rust was ook erg ontspannend. Blazepaw leek het te willen proberen, maar het ging niet zo soepel als bij hem. Hawkpaw keek kalm toe. Zou de ander het lukken of niet? Blazepaw leek er wat moeite mee te hebben, maar het begin leek wel te lukken. Echter leek de kater niet verder te komen en niet veel later kreeg hij een ontmoeting met de grond. Sommige katten zouden misschien lachen, maar zo was Hawkpaw niet. De bruine tabby klom snel de boom uit, naar beneden. "Ben je okay, Blazepaw?" vroeg de apprentice. Dat was prioriteit één. Daarna kwam de rest wel.

Blazepaw onderdrukte een geïrriteerde zucht toen hij niet veel later een plofje naast zich hoorde. Natuurlijk had Hawkpaw het weer gezien. Hoe kon het ook anders? Blazepaw had immers de boom proberen te beklimmen waar Hawkpaw in had gezeten. De kater had recht op hem kunnen kijken. Het school in elk geval al dat de kater er niet mee aan het lachen was. ”Ja, gaat wel,” bromde hij op een afwijzende toon tegen de kater, waarna hij overeind kwam. Hij was er een tikkeltje jaloers op hoe snel Hawkpaw uit die boom was geklommen om hem tegemoet te lopen. Hem kennende was hij vol op zijn gezicht gegaan als hij dat had geprobeerd. ”Hoe deed je dat zo soepel?” vroeg hij dan toch maar schoorvoetend aan de kater. Als Nettleroot hem niet mee wilde nemen op training, dan vroeg hij het maar aan iemand anders die er ook ervaring mee had. Het maakte aan het einde van de rit niet zo heel veel uit of dat nu een apprentice of een warrior was. Als ze het hem konden leren, dan was het toch prima?

De ander bromde op een afwijzende toon dat het wel ging. Hawkpaw knikte enkel en ging er verder niet op in. Als Blazepaw het niet kon appreciëren, dan was dat zijn probleem. Toch geen het gesprek door toen zijn mede apprentice vroeg hoe hij dat zo soepel deed. De donkerbruine tabby gokte dat Blazepaw het uit de boomklimmen bedoelde. "Eén van de warriors leerde met de basis aangezien het niet zeker was wanneer ik een mentor zou krijgen die me alles goed zou kunnen leren. Zodat ik me ten minste in mijn eentje kon redden." miauwde Hawkpaw schouderophalend. "Ik vond het leuk om te doen en ben dus gewoon gaan oefen. En het werkt blijkbaar." De apprentice trok voor een paar secondes zijn mondhoek omhoog. Hij was er best wel trots op, maar hij was geen arrogante kater die met alles wat die kon pronkte.

Blazepaw luisterde aandachtig naar wat Hawkpaw vertelde. Het leek erop dat de kater ook geen vaste mentor had en dat hij ook met groepjes mee moest gaan die hem verschillende dingen aanleerden. Als Nettleroot niet met de noorderzon was verdwenen, had hij waarschijnlijk verder gestaan dan Hawkpaw. Het had er ook zo vol beloftes uitgezien toen dat hij met haar begon te trainen, niet meer dan één maan geleden. Het was jammer, maar het was wat het was. Het ontging hem niet dat Hawkpaw zijn mondhoek kort optrok en hij snoof schamper. ”Als je het écht zo goed kunt als dat je zelf beweert, dan vind je het vast niet erg om het me te leren,” zei hij op een haast uitdagende toon tegen de kater, zijn blik richtend van Hawkpaw naar de boom voor hem. Alsof het zijn vijand was. Alsof het een obstakel was dat hij moest overwinnen. En ergens was dat ook wel zo.

Hawkpaw fronste bij de uitdagende toon van Blazepaw. Waar was dat nou weer voor nodig? Ach ja, als hij zich niet erger zou gedragen, was het het proberen waard. "Ik kan het je proberen, maar ik kan niet garanderen dat het lukt," miauwde Hawkpaw. Zelf was hij nog niet eens een warrior dus laat staan dat hij klaar was om iemand dingen te leren. De donkerbruine tabby draaide zich om naar de boom. "Als je wilt klimmen, moet je dat snel doen anders worden we naar beneden getrokken door ons gewicht. Dat moeten we voor zijn," Dat was logisch toch? Bij hem ging het veel soepeler als hij het snel deed. Zijn eerste keer was ook super zwaar voor hem geweest, omdat hij zijn hele lichaam omhoog had moeten krijgen. Toen hij handiger was geworden, probeerde hij het sneller en ging het toch aardig makkelijk. "Ik zou eerst een aanloopje nemen om zelf snelheid te creëren, maar ook om op de boom te springen. Dat stuk dat je bent gesprongen, hoef je dan al niet meer te beklimmen," Hawkpaw was een type van het doen, maar uitleggen kon hij ook prima. Maar dit waren ook gewoon dingen die heel erg logisch waren. Als je ze hoorde, was de kans klein dat je ze snel weer vergat. Hawkpaw zette een paar stapjes naar achter, nam een aanloop, schatte de perfecte afstand, sprong tegen de boom waarna hij zich tegen de schors afzette om weer netjes op de grond te landen. Probeer dat eerst maar. miauwde de apprentice met lichtte trots. Oh, dit was zo makkelijk. Hij vond het eigenlijk ook wel cool dat hij zoiets uitlegde ook al waren dit gewoon simpele, logisch dingen.

Blazepaw haalde zijn schouders op. Als de apprentice goed kon uitleggen, dan zou het wel gaan, toch? De kater hield zijn blik aandachtig op de apprentice gericht terwijl deze uitlegde. Het klonk allemaal vrij logisch en ook vrij makkelijk zoals de kater het uitlegde en Blazepaw keek toe hoe de kater in een boom sprong en zichzelf daarna weer van de boom liet vallen. Blazepaw gaf een knikje en draaide zich naar de boom toe, waarna hij een aanloopje nam en sprong. Hij liet zijn klauwen in de bast van de boom zakken en probeerde omhoog te klimmen, maar net zoals vorige keer verloor hij zijn grip en zakte hij al snel weer naar beneden. Deze keer wist hij echter op tijd te springen voordat hij vol met zijn smoel de grond zou raken en geïrriteerd bewoog hij met zijn oortje. Hij liep weer een eindje van de boom af, draaide zich weer om en probeerde het nog een keer, precies met hetzelfde resultaat als de voorgaande twee keer. ”Verdomme!” schold hij hardop, zijn temperament oplaaiend. ”Hoe krijg ik verdomme de juiste grip op het schors?” Met vuur in zijn ogen keek Blazepaw met een vuile blik van de boom naar Hawkpaw. Waarom ging het bij de apprentice zo gemakkelijk en bij hem totaal niet?

Hawkpaw keek knipperend toe hoe Blazepaw gelijk weer probeerde te klimmen in plaats van geduld te hebben. De kater probeerde het weer met weer een falend resultaat. Hawkpaw keek twijfelend naar Blazepaw. Hij wilde zijn mede apprentice graag helpen, maar hij wist nog niet precies hoe. De donkerbruine tabby knipperde enkel toen Blazepaws temperament oplaaide. "Zwaartekracht trekt je gewicht omlaag Blazepaw," miauwde de kater rustig naar de ander. "Je moet je kracht gebruiken, je nagels in de schors pinnen en zo snel mogelijk omhoog klimmen voordat je omlaag getrokken wordt." Het kostte Hawkpaw meer moeite als hij langzaam omhoog probeerde te klimmen dan snel. "Of je moet minder muizen eten," miauwde hij met een plagende knipoog. Niet dat het zou werken, maar goed, anders werd het veel te serieus hier.

Ondanks dat hij boos was, probeerde Blazepaw toch te luisteren naar de apprentice. Hij zou het nooit hardop laten blijken, maar ergens was hij wel blij dat de apprentice moeite deed om het hem te leren en dat hij niet opgaf, hoe boos Blazepaw dan ook werd. Hij knikte langzaam nadat Hawkpaw hem zijn advies had gegeven. Ja, dat klonk wel logisch. Hij ging een stukje van de boom af, draaide zich om en ademde diep in, waarna hij het op een rennen zette. Hij duwde zichzelf hard af met zijn achterpoten en met een krachtige sprong kwam hij tot ongeveer halverwege tot aan de eerste tak. Hij pinde zijn nagels in de schors zoals Hawkpaw had aangegeven en begon meteen met omhoog klimmen. Bijna blindelings zette hij zijn poten in de schors, hopend om genoeg grip te hebben. Moeizaam hief hij zich op de eerste tak en een triomfantelijke blik verscheen in zijn ogen terwijl hij naar de overkant keek. ”Dat viel nog best mee,” zei hij op een nonchalante toon, even maar voor het gemak het detail vergetend dat hij zojuist nog had staan schelden omdat het hem nauwelijks lukte. ”Goed, wat nu?” Hij knikte nadrukkelijk naar de takken boven hem. Hij wilde nog hoger klimmen dan dat hij nu al was, want hij wist zeker dat zijn vader hem zou uitlachen als hij zou zien hoe hoog Blazepaw nog maar in de boom zat. Het was een overwinning, maar echt maar een kleintje en daar kon hij geen genoegen mee nemen. Niet als hij wilde dat zijn vader hem zou opmerken.

Hij had dit gewoon vaak gedaan. Hij had dit zelf geoefend nadat hij de belangrijkste dingen had geleerd. Echt les over de handigste tactieken had hij nooit gehad, het was puur op zijn gevoel en wat voor hem werkte. Eigenlijk een beetje zoals het hoorde. Hawkpaw keek goedkeurend toe hoe zijn mede apprentice zich op een tak hees. De donkerbruine tabby glimlachte lichtjes naar de kater. Geduld werkt altijd. Echter verdween de vrolijke blik in twijfel toen Blazepaw vroeg wat ze nu gingen doen. "Ehm ik weet niet of het goed idee is om hoger te gaan. Ik bedoel als je valt zitten we allebei flink in de problemen," miauwde de kater twijfelend. Hij was nog geen warrior en dus al helemaal geen mentor. Wat ze nu hadden gedaan was veilig, maar als ze nog hoger zouden gaan, werd het gevaarlijk. Hij had dit vaak geoefend en de eerste keren waren er ook ervaren warriors bij. "Probeer eens omlaag te komen. Spring niet roekeloos, maar kijk of het veilig is. Je wilt immers niet je poten vermorzelen. Je zou ook gebruik kunnen maken van de stam en zo naar beneden te 'glijden' en op het laatste moment op de grond springen." Zo deed hij het in ieder geval. Misschien niet altijd de beste manier, maar ach, het werkte voor hem. Het ging soepel. Wat wilde een apprentice als hij nog meer?

Blazepaw’s oortje trok geïrriteerd naar achteren toen dat hij de woorden van de kater hoorde. Ook al klonken ze ergens wel logisch en kon hij de kater niet anders dan gelijk geven, toch irriteerde het hem dat er twijfel was over zijn kunnen. ”Dat zal allemaal best wel meevallen,” mopperde hij en hij rolde nog eens nadrukkelijk met zijn ogen toen dat de kater eerst aan hem vroeg om naar beneden te springen, maar hij deed wat hij vroeg. Hij besloot om voor de tactiek te gaan waarbij hij meteen naar beneden kon springen en zijn blik gleed bedachtzaam naar beneden, totdat het bleef hangen op een hoopje bladeren. Hij nam aan dat hij daar wel veilig kon landen en sprong. Het hoopje bladeren was hoger dan dat hij van zijn perspectief vanuit de boom had in kunnen schatten en voor één moment verdween Blazepaw onder de bladeren, waarna hij op een vrij ludieke manier weer tevoorschijn kwam, zijn amberkleurige blik naar boven gericht. ”Goed, ik heb bewezen dat ik veilig op de grond kan landen. Durf je het nu aan om me hoger te laten klimmen?” Er klonk iets van irritatie in zijn stem, maar zijn ogen fonkelden terwijl hij de ander priemend aankeek. Hij wilde dit onder de knie krijgen!

Stil bleef de kater omhoog kijken. Als Blazepaw straks niet meer uit de boom zou kunnen komen of hij donderde naar beneden, dan zaten ze alle twee in de problemen. Blazepaw met pijn en Hawkpaw omdat hij de ander tegen had moeten houden. De donkerbuine tabby twijfelde toen zijn mede apprentice beneden was en hem een vraag stelde. Eigenlijk had Hawkpaw helemaal geen zin in risico lopen en om ruzie te maken. De kater vernauwde zijn ogen een beetje. "Wat jij wilt, Blazepaw, maar als je hoger gaat klimmen dan ben ik weg. Je hebt mij toch niet nodig," miauwde de apprentice. Hawkpaw was sowieso niet echt van plan om hier nog lang te blijven, maar als Blazepaw nu nog die verdomde boom inging, dan vreesde de kater dat hij nog lang niet weg kon gaan. Nou ja, hij zou dan alsnog vertrekken hoor. Soort van.

Blazepaw tikte geïrriteerd met het puntje van zijn staart op de grond toen Hawkpaw zijn opmerking maakte. De waarheid was dat hij de assistentie van de apprentice weldegelijk nodig had als hij hoger wilde klimmen, maar geen haar op zijn pels zou dat toegeven. Hij was echter ook niet zo dom om heel zijn toekomstige training om zeep te helpen door uit de boom te donderen. Maar hij wilde óók weer niet dat Hawkpaw het idee kreeg dat hij het niet alleen aandurfde. ”Dan doen we het niet,” zei hij op een nonchalante toon en hij snoof er nog eens overdreven bij om het vooral over te laten komen alsof het vooral Hawkpaw’s beslissing was en niet het zijne. ”Als jij te schijterig bent om het me te leren, dan is dat jouw probleem.” En hij trippelde langs de kater door, waarbij hij er een punt van maakte om niet uit de weg te gaan en daarbij dus ook met zijn schouder tegen die van Hawkpaw te beuken. Het irriteerde hem mateloos dat hij nu niet kon leren hoe dat hij hoger zou klimmen en dat dat zou duren eer dat hij een nieuwe mentor kreeg. En dat was allemaal Hawpaw’s schuld. Dus die duw verdiende hij!

Misschien was het ergens een beetje zwak om niet door te willen gaan, maar Hawkpaw had daar nu gewoon echt geen zin in. Hij had wel meer te doen dan samen met een ander in de problemen te komen, omdat iemand weer eens te hoog is geklommen. Ja dag, daar had de kater geen zin in. Geen puf. Hawkpaw keek Blazepaw nauwlettend aan, omdat de ander niet al te blij leek. Normaal gesproken zou hij een lichte grijns op zijn gezicht getoverd hebben, maar aangezien hij niet helemaal wist wat Blazepaw precies voor type was, ging hij het er niet op gokken. Hij had net zo weinig zin in ruzie en vijanden creëren als in de problemen komen. Maar ook al hield de donkerbruine tabby de ander in de gaten, een beuk had hij niet verwacht. Nadat hij snel zijn andere poten iets opzij had gezet zodat hij niet omkieperde, keek Hawkpaw zijn mede apprentice verontwaardigt aan. Waar was dat nou weer voor nodig? Ugh, het zal wel. "Als je zo zeker bent dat je hoger kan, dan heb je mij toch niet nodig? Tenzij dit laatste niet klopt, was die beuk nergens voor nodig," miauwde Hawkpaw fronsend. Zijn stem klonk kalm, maar er zat ook een tikkeltje boosheid in. Hij was echt niet bang om zichzelf ergens beter in te laten klinken. Niet als iemand zo slecht tegen 'zijn zin niet krijgen' kon.