sunshine sonnet

Onderwerp: sunshine sonnet di 3 mei 2022 - 21:54

Het was nog vroeg toen hij zijn nest uit kroop en het kamp verliet. De dauwdruppels kleefde aan de haren van zijn vacht die nog de andere kant op stonden vanwege zijn onrustige nacht. Iets wat vaker leek terug te gebeuren, al had hij gehoopt dat hij daar vanaf was. Slaap was iets wat hem maar een paar uurtjes gegund leek te zijn, al vanaf jongs af aan. Litheflower functioneerde prima op die uurtjes die hij wel kreeg, maar soms voelde hij toch een klein beetje jaloezie wanneer iedereen om hem heen nog diep in dromenland verzonken was.

Lithe rekte zich een keer uit om zijn spieren soepeler te maken en wat op te warmen. De kou die nog in de grond zat was zijn lichaam ingetrokken en hoewel hij het gevoel niet haatte, koud zijn, had hij geen zin in blessures die hij makkelijk zou kunnen voorkomen. Geritsel in de bosjes liet hem omkijken naar wie er bijgekomen was en Lithe rees beide wenkbrauwen vragend naar de jonge apprentice.

[stinkiewinkie skunk]

I want to pull the thoughts from my head
like the teeth from my mouth

Onderwerp: Re: sunshine sonnet ma 9 mei 2022 - 12:11

She's a mess of gorgeous chaos.

And you can see it in her eyes

Ondanks het New-Leaf seizoen was het een frisse ochtend. Vanuit de apprentice-den gluurde Skunkpaw een warrior na die net tussen het struikgewas het kamp uit verdween. Zijn vacht was zwart, net als die van haar, maar zonder de herkenbare, witte streep. Om haar heen lagen de rest van de leerlingen, inclusief haar siblings, nog lekker te snurken. Skunk had helemaal geen tijd om te snurken. Ze moest trainen! Trainen in haar eentje dan, maar toch trainen. Wie weet kon de zwarte warrior haar nog wat leren!

Zo geruisloos mogelijk sloop ze hem achterna, een paar staartlengten achter hem blijvend. Helaas was haar sluip-skill nog niet zo geweldig ontwikkeld, want al snel draaide de warrior zijn hoofd om en ontmoette ze zijn ijsblauwe ogen. "Goedemorgen, Litheflower." Begroette ze hem een beetje beduusd. "Ga je jagen? Zo ja, mag ik dan mee?" Skunkpaw was zeker niet op haar mondje gevallen, dus brutale vragen zoals dit waren voor haar dagelijkse kost. De Clan zou er inmiddels wel aan gewend zijn.