I've been dreaming

Het begon avond te worden. De meeste apprentices en warriors waren al teruggekeerd van hun trainingen en de elders en kittens hadden net gegeten, dus het was aan hun de beurt om te gaan. Foxpaw was van plan om een prooi mee te nemen en helemaal voor zichzelf te houden, maar één scherpe blik van een of andere senior warrior bracht haar op andere gedachten. Ze rolde duidelijk met haar ogen om te laten merken wat ze van zijn mening vond, waarna ze haar blik door de menigte liet glijden. Wie was het minst onuitstaanbaar om een prooi mee te delen? Haar blik bleef kort hangen op Rascal. Ze had niet veel met de kater gesproken en ze hoopte dat het feit dat ze elkaar niet goed kenden reden genoeg was voor Rascal om niet veel te zeggen. Ze was immers maar een apprentice die nog maar net uit de nursery was. Rascal was ouder en had al veel ervaring op zijn teller staan, ook al was hij officieel niet van ThunderClan. Het zou haar een worst wezen. ”Delen?” vroeg ze aan hem en liet de prooi met een plof voor zijn poten vallen. Voordat hij een hap kon nemen, zette ze haar poot demonstratief op de prooi en nam er zelf al een hap van. Daarna schoof ze de prooi naar hem door en verscheen er een uitdagende blik in haar kristalblauwe ogen. Dat ze de prooi ging delen, wilde niet zeggen dat ze er zelf eerst het beste stuk niet van zou nemen. Liet dat duidelijk zijn.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal genoot van de eerste tekenen van Newleaf toen hij die avond in het kamp lag. Hij was alleen nu. Hij bracht zijn tijd toch meestal door met Eveningstar of Silverwish. Maar Eveningstar was vaker dan niet druk en Silverwish gedroeg zich vreemd de laatste tijd. Dus was hij nu alleen. Niet voor lang, bleek maar weer. Hij werd vergezeld door Foxpaw, als hij de naam goed herinnerde van de keren dat hij ze met Silverwish door had genomen. Ze bood aan een prooi te delen, maar wel door eerst de eerste hap te nemen. Rascal glimlachte enkel. Hij had zelf kinderen grootgebracht. Liever het te negeren dan negatief te reageren. Hij herkende de uitdaging in haar blik. ‘Dankjewel,’ miauwde hij enkel beleefd en nam een hap van de prooi. Hij had nog niet gegeten, dus een beetje eten deed hem goed. Hij keek de apprentice vriendelijk aan. ‘Goeie dag gehad?’ begon hij het gesprek. En nam nog een hap, ze deelden immers, voordat hij het weer naar haar schoof.

Ze draaide kort met haar oortje toen hij niet op haar uitdaging reageerde. Jammer. Hij was dus niet zo makkelijk uit zijn tent te lokken zoals Littlenose en Runningwind. Runningwind was zelfs dankzij haar naar Eveningstar gegaan. Dat vond ze dan wel weer grappig, al was het gesprek met Eveningstar dat daarop gevolgd was niet echt aangenaam geweest. Ach ja. Het zou allemaal wel meevallen, anders had ze nu Dustspirit niet als mentor gehad. Ze haalde haar schouders op op de vraag van Rascal. ”Alle dagen zijn hier zo eentonig dat ik goede van slechte dagen niet eens kan onderscheiden,” mompelde ze tegen hem. Ze kon er niks aan doen. Het waren negatieve opmerkingen van haar slechte gedachtegang dat haar soms ontsnapte. Bitterheid die ze nauwelijks kon onderdrukken. En dat allemaal door één afwijzing van haar ouders. ”Blijf je nog lang hier of ga je weer terug naar de bergen?” vroeg ze toen aan hem. Ze wilde het onderwerp niet te lang op haar laten hangen. En ze was ergens ook wel nieuwsgierig naar dat feit omdat hij nog altijd geen warriornaam had gekregen. Maakte hij echt wel deel uit van ThunderClan zo lang hij nog de naam van een rogue droeg?

maybe this cage
has been a cocoon all along

Zo jong en nu al zo pessimistisch? Hij glimlachte kleintjes. ‘Je hebt de hele wereld om te ontdekken. Je hebt alleen jezelf te wijten als ze eentonig zijn.’ Zijn gele ogen glinsterden plezierig. Dat had hij gedaan toen hij jong was. Rebels en opstandig, schreeuwen tegen iedereen die hij maar tegen kwam, het kamp uitgaan voordat hij op leeftijd was, het kamp uitgaan terwijl hij niet mocht, nachten buiten slapen, verder de stad ingaan dan verstandig was. Maar wellicht was er ook wel meer te beleven in de tweebeenplaats dan hier. En bovendien leefde iedereen daar op zich. Iedereen zorgde enkel voor zichzelf, en hij had dat heel letterlijk genomen. Hij had pas voor anderen leren zorgen toen hij Vlinder ontmoette. En daarover gesproken, hij kreeg direct de opmerking naar zijn kop geslingerd of hij zou blijven. Wilde hij haar weghebben? Die sympathie werd hem wel meer dan eens opgewekt. Maar hij dwong zichzelf kalm en beleefd te blijven. ‘Eveningstar heeft gevraagd of ik wilde blijven. Dus ik blijf.’ Hij haalde kleintjes zijn schouders op. Dat was nu hoe het was.

Woede vlamde door haar aderen toen dat hij zijn woorden sprak. ”Het lígt niet aan mij,” spuugde ze hem kwaad toe. ”Ik kan er weinig aan doen als de eerste de beste warrior meteen naar Eveningstar loopt om te klagen wanneer even niet bezig ben met taken voor deze stomme Clan.” Kwaad richtte ze haar kristalblauwe ogen naar beneden. Ze vond het niet bepaald leuk om over haar gevoelens te praten, maar ze kon het ook niet helpen dat ze haar woede niet langer kon opkroppen. Dat het als een rivier uit haar begon te vloeien en effect begon te hebben op iedereen om haar heen. Ze had geen filter meer en het werd steeds moeilijker om een façade op te houden. Ze dacht zelfs dat ze dat niet meer zou kunnen al zou ze nog zo haar best doen. De wereld was in haar ogen verpest en ergens vroeg ze zich af hoe dat Rascal het voor elkaar kreeg om er zo optimistisch naar te kijken. ”Maar je wilt geen warriornaam hebben?” vroeg ze aan hem, een korte frons verschijnend over haar gelaat. Daar zou hij vast wel het één en ander commentaar op krijgen van de andere Clans. En Eveningstar ook. Niet dat dat haar iets uitmaakte, natuurlijk. Ze moesten het allemaal lekker zelf weten.

maybe this cage
has been a cocoon all along

De apprentice schoot direct in de verdediging. Anderen de schuld geven, uiteraard. Misschien voelde het zo, maar waarschijnlijk lag alles iets genuanceerder. Rascal bleef nog steeds op zijn eigen mening. ‘Ik denk dat dat allemaal wel meevalt,’ miauwde hij kalm. Apprentices kregen heus wel de mogelijkheden om hun eigen ding te doen. Maar vaak met de afspraak eerst te doen wat ze moesten doen. Ze was waarschijnlijk op het verkeerde moment op de verkeerde plek geweest. Maar zijn verhaal deed haar natuurlijk doorvragen. Ze vroeg of hij geen warrior naam wilde, en hij schudde zijn hoofd. Het zou wellicht makkelijker zijn om in de clan te passen als hij een andere naam aan zou nemen. Maar zijn naam was het enige constante geweest in heel zijn leven. Het was wie hij was. Het voelde het laatste beetje wat van zijn moeder over was, verraden. Maar een kind als haar zou dat waarschijnlijk nooit begrijpen, als haar grootste probleem was dat haar leven te eentonig was.

Foxpaw zuchtte. Natuurlijk werd het weer genuanceerd. Was dat niet wat al die warriors deden? Hun problemen waren de ergste, haar minieme problemen waren niets, bla bla bla. Het was altijd weer hetzelfde. ”Dat zal dan wel als jij dat zegt,” zei ze op een protesterende toon alsof ze klaar was met het onderwerp en ze richtte kort haar kristalblauwe ogen naar opzij, maar keek hem aan nadat ze haar vraag had gesteld. Hij schudde zijn kopje en Foxpaw trok kort met haar oortje. ”Komen daar geen problemen van vanuit de andere Clans? Ik kan me voorstellen dat niet elke Clankat er happig op is om een buitenstaander zomaar te accepteren.” Ze trok kort met haar oortjes. ”Niet dat ik er problemen mee heb, hoor. Als Eveningstar je in de Clan heeft geaccepteerd, dan zal dat wel voor een reden zijn. Dan vecht ik net zo hard mee als ze ruzie zouden zoeken.” Misschien niet eens per se voor hem, maar puur omdat ze een reden wilde hebben om eens goed op iemand te schelden of een mep te verkopen. Dat zou alle opgekropte frustratie er wel goed uit laten, dacht ze zo.