Little one

Mottleshroud liet zich met een zucht door z'n poten zakken. Hij was de hele dag op pad geweest op jacht en de zon scheen nu relatief laag aan de hemel. Het was een succesvolle jacht geweest nu alle prooi langzaam weer uit hun holen kruipt. Hij was ontzettend opgelucht dat het weer weer warmer werd. Hij had een bloedhekel aan de kou en de gure wind. Zijn dunne vacht en slanke figuur was er gewoon totaal niet op gebouwd. Hij legde zijn kop tussen zijn poten en keek het kamp door.

@Thrivekit

Nu dat Thrivekit ouder begon te worden, had hij ook steeds meer zin om het kamp te gaan verkennen. De vorige keer had een grote enge warrior hem tegengehouden, maar deze keer leek het erop dat de queens en de kittens hem niet in de gaten hadden. Het merendeel lag te slapen, lekker opgekruld tegen elkaar aan. Thrivekit zou liegen als hij zei dat hij nu zelf geen drang voelde om tegen zijn siblings en zijn moeder aan te kruipen, maar hij onderdrukte die neiging. Hij kon zijn kans nu nemen om het kamp te gaan verkennen, dus dat ging hij ook doen! En dus knipperde hij de slaperigheid weg en kroop in de richting van de uitgang van de nursery. De tocht was een stuk makkelijker te overbruggen dan één maan geleden en voordat hij het wist, was hij in het kamp. Zijn blik gleed naar een warrior die dicht in zijn buurt plat op de grond lag en Thrivekit giechelde, waarna hij naar de warrior trippelde en exact dezelfde houding aannam. ”Groot kamp,” merkte hij vervolgens op, waarna hij stiekem even opzij gluurde om te zien of hij nog steeds in exact dezelfde positie als de kater lag. Dat was immers wel belangrijk!

Mottleshroud sloot even kort zijn ogen en genoot van het avond zonnetje op zijn fel. De warmte was even fijn. Zijn spieren waren immers flink aan het protesteren tegen het aantal beweging dat hij die dag had gedaan. Hij opende zijn ogen weer toen hij een korte giechel hoorde. Een kleine zwarte kitten naderde hem en ging naast hem liggen, hij herkende hem als Thrivekit. Hij keek verbaasd toe hoe de kleine exact dezelfde houding als hij aannam. Mottleshroud snorde geamuseerd toen hij realiseerde dat de kit hem na deed. "Zeker," antwoorde hij op de opmerking van de kit. "Zeg, ben jij niet wat jong om de kraamkamer helemaal alleen te verlaten Thrivekit?" vroeg hij zachtjes toen hij opmerkte dat er geen Queen in de buurt was.

Oh oh. Daar was het dan. Thrivekit’s oortjes zakten teleurgesteld in zijn nek toen de kater zijn opmerking maakte. Het leek erop dat de kater hem wel kende, maar Thrivekit had geen idee wie de kater was. Hij wist dat hij na zijn geboorte veel bezocht was in de nursery en was nu al wel op een leeftijd gekomen dat hij zich besefte dat nieuwe kittens een aanwinst waren voor de Clan, maar aan de andere kant was het lastig omdat hij geen idee had wie wie was. Hij kende al wel een paar namen nu, maar nog lang niet alles. ”Nee,” piepte hij en hij keek de ander aan. ”Ik veilig bij jou.” Ja, dat was een goede reden om in het kamp te blijven. En anders had hij nog wel een ander wapen dat werkte. Hij zette dan ook grote oogjes op en kwam overeind, waarna hij zich tussen de poten van de kater wurmde en een rondje maakte. Hij liet zijn lichaampje neerzakken zodat hij tussen de poten van de kater lag en keek naar boven. ”Ik bij jou blijven? Alsjeblieeeft?”

Thrivekit zag er verslagen uit toen Mottleshroud de opmerking maakte waardoor de kater een zacht lachje liet horen. Hij had het helemaal niet zo bedoelt. Al was het natuurlijk niet helemaal de bedoeling dat een kitten die nog zo jong was in zijn eentje op avontuur ging, maar er waren genoeg katten in het kamp die een  oogje in het zeil hielden gelukkig. En de kit was nu bij hem, dus hij zal wel even op hem passen. Een glimlach verscheen op de kater zijn mond. Oh wat had hij toch een zwak voor kittens. Hij kon niet wachten op een dag zelf vader te worden. Zijn hart smolt helemaal toen de het kleine katertje tussen zijn poten ging liggen. Pff, zo kon hij zeker geen nee meer zeggen. "Natuurlijk mag je blijven," snorde hij en drukte kort zijn neus tegen het hoofdje van de kit aan. "Ik ben Mottleshroud trouwens," stelde hij zichzelf voor. Hij verwachte niet dat de jonge kit zijn naam al kende.

De truc om tussen de poten van de kater te gaan liggen had duidelijk gewerkt: hij mocht blijven! Hij wist dat het vast niet lang zou duren eer dat de kater hem terug zou brengen naar de nursery, maar nu was het gewoon een kwestie van de kater lang genoeg afleiden tot hij in de gaten zou hebben dat het écht laat werd. Zijn moeder lag te slapen, dus die zou er niks van merken, toch? ”Mottleshroud,” herhaalde hij op een rustige toon, elke lettergreep zorgvuldig uitsprekend zodat hij de naam zeker niet zou vergeten. ”Jij mijn vriend zijn, Mottleshroud?” vroeg hij hoopvol aan de kater terwijl hij zijn blik naar boven richtte, zijn grasgroene ogen op de kater richtend. ”Hé, wij dezelfde ogen hebben!” giechelde hij toen. De kleur was niet helemaal hetzelfde, maar Thrivekit had zijn eigen ogen weerspiegeld gezien in een plas en voor hem leken ze op elkaar. Hij wist wel vrij zeker dat ze geen familie van elkaar waren, jammer genoeg. Maar goed, goede vrienden zijn telde ook al zeker voor iets!

Vroeg of laat moest de kit weer terug naar de nursery. Maar dat was pas over een tijdje. Het was pas net na Sunhigh. De kit moest in ieder geval na Sundown wel weer in zijn nest bij zijn moeder liggen. Mottleshroud glimlachte breed toen Thrivekit zijn naam zorgvuldig uitsprak. "Goed zo," miauwde hij trots en drukte kort zijn neus tussen de oortjes van de zwarte kitten. Mottleshroud snorde kort. "Natuurlijk kunnen wij vrienden zijn," miauwde hij vrolijk. Hij vond het altijd zo geweldig schattig hoe kittens vrienden met iedereen wouden worden. Het was zo ontzettend puur. De gevlekte kater grinnikte kort. "Dat klopt," miauwde hij met een glimlach. Hij wist dat ze geen familie waren. Hij had al een andere partner. Maar het was alsnog toevallig. "Zeg Thrivekit," mauwde hij "Kijk je er naar uit om Apprentice te worden?" vroeg hij. Hij schatte de kit zo'n 3 a 4 manen oud. Het zou dus niet heel lang meer duren voor de kitten zijn apprentice naam zou krijgen. Wie weet werd Mottleshroud wel zijn mentor.

Thrivekit snorde luid toen dat Mottleshroud aangaf dat ze inderdaad vrienden konden zijn. Mooi zo! Dat was dan ook weer geregeld! Thrivekit vond het best wel goed van zichzelf dat hij vrienden maakte onder de oudere katten. Hij had zelfs meer vrienden onder de oudere katten dan onder zijn leeftijdsgenoten! Hij had er dan ook best veel ontmoet. Dat kwam natuurlijk vooral omdat er veel katten de nursery in kwamen, maar soms ging hij ook wel eens zelfstandig buiten de nursery en dan kwam hij leuke katten zoals Mottleshroud tegen. ”Ja!” riep hij enthousiast uit toen dat Mottleshroud het over het worden van een apprentice had. Eerst had hij niet geweten wat dat was, maar toen had zijn moeder het uitgelegd. ”Ik wil jouw apprentice worden,” snorde hij. ”Ben jij een tunneler of moor runner?” Zijn moeder had hem uitgelegd wat het verschil tussen de twee was en Thrivekit vond het eerlijk gezegd maar eng klinken om die tunnels binnen te gaan. Het leek hem daarentegen wél weer een fantastisch idee om hard achter een konijn aan te rennen en de wind in zijn vacht te voelen! Dus hoopte hij stiekem nu een beetje dat Mottleshroud zou zeggen dat hij een moor runner was. En anders zou hij het wel proberen om tunneler te worden. Speciaal voor Mottleshroud.