To your hearts desire

Stormpaw zat aan de rand van het kamp. Met korte likken strook ze haar rossige vacht weer glad. De gure wind zorgde ervoor dat haar dikke vacht alle kanten op stond. Een rondje door het territorium had het helemaal wanhopig gemaakt. Ze verlangde nu alweer naar het warme Green leaf. Dit weer was niks voor haar. Ze was gefocust op zichzelf dat ze niet merkte dat de elder Brittleshell naar haar toe was gelopen. "Stormpaw" De stem van de kat klonk breekbaar en Stormpaw keek verbaasd op. Ze merkte meteen dat de kattin ontzettend gespannen was. Ze wiebelde nerveus met haar oortjes. Had ze iets fout gedaan? Of moest ze voor de zoveelste keer teken verwijderen bij de elders? Haar maag draaide om bij het idee van de smaak van muisgal in haar bek. "Zou je mee willen wandelen?" vroeg de Kattin. Stormpaw keek haar verbaasd aan, verrast door het vreemde voorstel. Wandelen?! De leering haalde haar neusje op en stond op. "Waarom?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze kende Brittleshell niet goed, het enige wat ze wist is dat de kattin vervroegd Elder was geworden en dat ze zo nu en dan nog wel wat taken uitvoerde... Ze hield haar koppie schuin en keek de kattin aan.

Stormpaw haar poten jeukte van nieuwsgierigheid. Wat wilde deze kattin van haar? De elder gaf haar een kleine glimlach die haar iets meer op haar gerust stelde. 'Omdat het tijd is dat je meer leert over je moeder.'. zei Brittleshell zachtjes. Ze haalde diep adem. 'Ik was bij je geboorte.' Stormpaw haar oortjes wiebelde verbaasd. Haar moeder? Stormpaw had er nooit veel aandacht aan besteed. Als kit werd te opgevoed door een pleegmoeder. Ze wist dat dat niet haar eigen moeder was. De queen had de kraamkamer snel weer verlaten toen Stormpaw oud genoeg was om echt voedsel te eten. Natuurlijk had ze er als kit een paar keer naar gevraagd, maar de vraag bleef nog altijd onbeantwoord en Stormpaw had geleerd om dat te accepteren en er niet verder naar te vragen. Ze keek de kattin voor haar verlangend aan. Brittleshell wenkte haar, en de leerling volgde gewillig. "U weet wie mijn moeder is?" vroeg ze nieuwsgierig met haar gele ogen gefixeerd op de kat naast haar.

Stormpaw wiebelde nieuwsgierig met haar oortjes. De gespannen kattin had nu haar volle aandacht. Ze zou eindelijk te weten komen wie haar moeder was. Haar hart klopte in haar keel. Ergens had ze een onbehagelijk onderbuik gevoel. Natuurlijk was dit niet zonder reden voor haar achter gehouden. Wat als ze een halfbloedje zou zijn? Nee toch. Dat zou niet kunnen. Haar moeder was waarschijnlijk gewoon een riverclanner die zich al bij de Starclan had gevoegd. Het puntje van haar staart wipte ongeduldig heen en weer terwijl ze de kattin voor haar verwachtingsvol aan keek. 'Ik ben je moeder, Stormpaw.' zei Brittleshell zachtjes. Haar stem klonk warm en een beetje zwak. Stormpaw haar bekje viel open. 'Ik kon je als Elder, als kat die ik was, niet geven wat je nodig had.' De emoties raasde door de jonge leerling heen. Deze kat was haar moeder? 'Ik heb je niks gegeven behalve je naam. Je was bij de geboorte al zo krachtig, onvermurwbaar. Zoals een storm.' mauwde de elder, haar stem klonk zwoel alsof ze in gedachte ergens anders was. Maar Stormpaw luisterde al niet meer naar wat de kattin te zeggen had. Haar nek haren waren overeind gerezen. "Waarom vertel je dit nu pas?" siste ze. Al die manen had ze gedacht dat haar moeder dood was. Ze had het opgegeven om er achter te komen wie het precies was, maar toch was ze jaloers geweest als ze zag dat sommige katten hun ouders nog wel hadden. Ze had er altijd naar verlangd om iemand te hebben die trots op haar zou zijn. Waarom had ze niks gezegd? Het had haar niet geboeid wie haar moeder was. Siedend draaide Stormpaw zich om. Woede raasde door haar aderen.

Haar nekharen stonden overeind. Haar hart klopte in haar keel. Ze had geleerd geen vragen te stellen waarvan ze de antwoorden niet wou weten. Het knaagde aan haar. Natuurlijk. Er leefde een angst in haar bang dat ze een halfbloedje zou zijn. Ze onderdrukte het gevoel. Het had geen zin zich daar zorgen om te maken. Zolang zij het niet wist was er een grote kans dat de rest van de clan er ook niks vanaf wist. En dat was het belangrijkste. Al was het wel altijd moeilijk voor haar geweest geen duidelijk familie figuur in haar leven te hebben. Brittleshell probeerde Stormpaw tegen zich aan te drukken met haar kop. Maar daar wou de jonge kattin niks van weten. Ze siste fel en zette een paar stappen achteruit. 'Omdat ik het nooit geheim had moeten houden en hoe langer ik het stil hield hoe lastiger het werd om er over te beginnen.' murmelde haar moeder. Stormpaw draaide boos haar kop weg. 'Je hebt geen idee hoe het voor mij is,' mauwde ze siedend. Ze was boos. Boos op het feit dat de elder dit al die manen voor haar verborgen had gehouden. Al kon ze het niet helpen een golf van sympathie te voelen voor de kattin. Haar moeder was niet dood maar stond hier nu voor haar in levende lijven. De leerling slikte. 'Je.. je wordt..je wordt een zus. Je verdiend een familie zelfs als je mij niet meer zult willen.' mauwde Brittleshell zachtjes. Stormpaw keek de elder vreemd aan. 'J-je bent zwanger?' Ookal raasde er nog steeds woede door haar heen, ergens kwam er plek voor een gevoel van vreugde... Ze had familie.