Coraline, Coraline, Coraline, you are in terrible danger

Sinds het kamp weer bevrijd was en niet lange tijd daarna Leafbare zijn vertrek had aangekondigd was de jonge poes afwisselend met waar ze te vinden was. Op momenten bleef ze dagenlang in het kamp zitten, af en toe naar buiten gaand voor wat nieuwe kruiden. Ze staarde vanuit de Medicine Den naar haar clangenoten, naar hoe ze verder gingen met alles. Soms was ze plots te vinden in de Elder Den, kijkend naar de lege plek gekomen in die helse dagen. Als ze haar ogen sloot voelde ze het bloed nog aan haar poot. Ze was kwaad geweest en die woede was nog lang niet weggezakt. De dagen waarop ze die brandende onbegrip voelde voor de gebeurtenissen van toen, hoe ze aangewezen was geweest als een mogelijke moordenaar, dat waren de dagen waarop ze liever verdween. Vandaag was zo'n dag. Dus Storkpaw had zich al snel afgezet tegen de droge grond en was weer gaan rennen, voor eventjes kunnen vluchten van alles om haar heen. Het had dan ook niet heel lang geduurd voordat ze bij de bekende bomen aankwam, ooit waren het vier geweest. Ze had eerst gestopt met het plan om zich om te draaien en had al op het punt gestaan toen ze haar kop schudde. Waarom zou ze niet naar de Fourtrees mogen gaan? Misschien dat het een goede omgeving kon zijn om even na te denken, zonder dat iemand haar stoorde hopelijk. Storkpaw ging naar beneden en stapte na het laatste stukje de open plek tussen de bomen op. Waarna ze meteen binnensmonds begon te vloeken. Niet alleen was deze plek al bezet, het was ook nog bezet door haar. Storkpaw was al in geen goeie bui vandaag, dus die kop van die vissenvreter zien hielp er niet bepaald bij. "Mousepaw''gromde ze kil naar haar collega. Kon die niet even een heel stuk oprotten?

Ze was hier gekomen voor haar rust, maar het leek haar niet gegund te zijn. Want vrij wel meteen verscheen er een kat op het toneel die Mousepaw verachtte. Storkpaw, dat vreemde wicht uit Windclan. De riverclanner kon niet uitleggen wat er precies aan de calico was dat ze ze onaangenaam vond. Ze had gewoon een soort sfeer om haar heen hangen die de grijze kattin simpel weg niet kon verkroppen. "Storkpaw- al past Dorkpaw veel beter bij je als je het mij vraagt." De grijze kattin grinnikte vals en tikte met haar staart op de grond. Maar al snel bevroor haar gelaat al weer in een ijzige expressie. Want dit was eigenlijk geen "laughing matter" De twee danste al veel te lang om elkaar heen, en Mousepaw was het zat. Het werd tijd dat ze niet meer achter vernauwde ogen en bespottende opmerkingen zouden verstoppen. "Laten we een wedstrijdje houden hm? Kijken welke van de twee echt beter is." De poes kwam langzaam dichterbij haar nagels schoten uit haar hulzen. Ze waren alleen hier, niemand kon haar horen schreeuwen. "Als jij wint beloof ik je met rust te laten, en je met respect te behandelen. Maar als ik win-" Dan, oh dan zou het echt een feest worden.

Het was werkelijk een raadsel voor haar hoe iemand zo stom, zo ongevoelig zoals de poes voor haar Medicine Cat kon worden. Laat staan het bijkomende raadsel van hoe zij gekozen was door Starclan, als het klopte wat ze verteld had tijdens hun eerste ontmoeting. Storkpaw haatte haar en ze haatte het feit dat ze samen moesten werken, dat ze gelijken waren. Een flauwe woordgrap was het beste waar Mousepaw mee kon opkomen en Storkpaw negeerde het. Zij ging niet zo laag zakken om Mousepaw Moronpaw te noemen ofzo. De grijze Riverclanner voor haar veranderde echter haar gezichtsuitdrukking alweer snel, bijna alsof ze het serieus ging spelen. Wat was ze van plan? Storkpaw trok een onbestaande wenkbrauw op en hield haar gezworen vijand goed in de gaten. Wie weet hoe ver zij zou gaan. Mousepaw sprak en nodigde haar uit voor een uitdaging. Werkelijk, deze rotte vis voor haar wou een wedstrijdje houden. Wat voor trots had ze als ze dacht dat dit allemaal een spelletje was. Nagels die ontbloot werden, een houding onpassend voor een Medicine Cat. Mousepaw besloot de condities al, ondanks het feit dat Storkpaw nooit akkoord was gegaan in de eerste plaats. Laat staan dat ze wist wat voor wedstrijd dit was. "Wat ben je van plan, vals kreng?''informeerde Storkpaw. Misschien dat scheldwoorden beter vrij spel konden zijn hier, want ze had nog een heel rijtje te gaan. "Je doet alsof dit allemaal een spelletje is, kan je werkelijk zo laag zakken?''gromde ze naar Mousepaw. Ze konden de laatste redmiddel zijn voor katten, hun lot bepalen met de acties die zij uitvoerden. Hoe liever Storkpaw ook nooit deze carriére had gekregen, ze had nog steeds een trots in zichzelf. En hier was Mousepaw, wie er liever een wedstrijdje van wou maken. Want wat anders kon ze bedoelen, als het allemaal begonnen was om hun rang.

De calico praatte te veel, dat deed ze altijd al. Ze kon haar gore bek gewoon niet houden, zelfs niet in situaties zoals deze. Had starclan haar daarom gekozen? Omdat ze het als krijger nooit zou redden? Of misschien vonden ze het gewoon amuserend, en was haar benoeming niks meer dan een zieke grap. "Je bent gewoon bang," Siste ze naar de andere kattin toe. Mousepaw duwde haar grote lichaam voort, zodat ze langzaam cirkels rond haar collega kon lopen. Als een grote kat, die met haar prooi speelde. Het nog even van zijn leven doen laten genieten, voordat ze zijn nek zou doorbijten. "Bang voor mij." Express legde de grijze poes veel nadruk op het laatste woord. Net zoals ze expres haar tanden liet zien, lang, scherp, en zoekend. Zoekend naar vlees om ze in te kunnen zetten. Mousepaw kon niet meer helemaal goed nadenken. Adrenaline schoot door haar hele lichaam heen. Het zorgde ervoor dat ze zich machtig voelde, alsof ze de belangrijkste kat op aarde was. Alsof haar wil wet was, en iedereen die in haar weg stond een kopje kleiner gemaakt moest worden. Het was het zelfde gevoel die ze had toen ze Foulpaw vergiftige, of toen ze Mizzlecloud manipuleerde om de val te nemen als zijn moeder ooit terug mocht komen.  

Gestoord, met elke seconde die passeerde begon Storkpaw er steeds meer zeker van te zijn. Dit zielige excuus van Starclan voor wie ze hadden uitgekozen als toekomstige Medicine Cat, was simpelweg gestoord. Ze beweerde dat Storkpaw bang voor haar was, maar als een kat wie je als collega had moeten kunnen vertrouwen dreigend om je heen liep wat moest je dan nog kunnen voelen. Behalve woede dan en een snel groeiende haat. Ze voelde hoe Mousepaw naar haar keek en dit was een van de momenten waarop ze haar tengere lichaampje verafschuwde. De grijze poes was groter dan haar en met een dikkere vacht duidelijk. Het enige wat Storkpaw aan haar kant zou hebben was haar snelheid, als Mousepaw werkelijk zo iets laags van plan was. Haar tanden waren in elk geval al ontbloot. De calico bewoog snel mee met haar bewegingen bij elk rondje, haar ogen vasthoudend. Ze waagde het niet dat oogcontact te verliezen. Ze had al onnodige aanvallen meegemaakt, waarin anderen haar pijn deden terwijl ze enkel probeerde te vluchten. Ze had de littekens nog van die momenten. "Laat me met rust''blies ze naar Mousepaw, haar eigen vacht intussen ook omhoog gezet. Ze wou gewoon met rust gelaten worden, ze had nooit om dit gevraagd. Snel genoeg zou ze de waarheid vertellen aan haar mentor of aan Mousepaw's mentor. Aan wie dan ook. Zodra iemand hoorde wat de Medicine Cat Apprentice van Riverclan mee bezig was, zouden ze er vast een einde aan maken. Op Starclan kon je niet vertrouwen, maar toch wel nog op de levenden.