I don't think I could ever handle this

Scartail had hem opgedragen om te jagen voor de kittens en de queens ter voorbereiding van zijn final assesment. Hij had ook al laten vallen dat die final assesment waarschijnlijk morgen zou plaatsvinden en het kostte Foulpaw veel moeite om zich te concentreren. Bijna alles wat fout kon gaan, ging ook fout en de kater zuchtte geïrriteerd. Als hij zijn zenuwen nu niet onder controle krijgen voor één simpele opdracht, hoe ging hij dat morgen dan doen? Er waren katten in zijn Clan die vervroegd apprentice waren geworden omdat ze hun uitmuntende kwaliteiten hadden laten zien. Hij weigerde om zijn opdracht te verzieken door zijn zenuwen en later dan zijn twaalfde maan warrior te worden, zeker omdat de kans groot was dat Poppypaw hem dan voorbij zou steken. Ze zou het echt ook de hele tijd in zijn gezicht wrijven als dat zou gebeuren en dat geluk gunde hij haar niet. De kater probeerde zich opnieuw te concentreren met die gedachte als drijfveer in zijn kopje en hij merkte dat het al een stuk beter ging. Na een poosje had hij drie muizen gevangen en met de prooi in zijn bek liep hij terug naar het kamp. Hij hield kort zijn adem in toen hij Scartail zag, maar deze knikte enkel goedkeurend naar hem en Foulpaw snoof zijn adem via zijn neusgaten weer uit. De kater liep naar de nursery toe, waar hij de muizen voorzichtig neerlegde voor de queens en een blik wierp in de richting van Beechresin en haar vijf kittens. Hè. Zag hij dat nu goed? Hadden ze hun ogen al geopend? Of was het verbeelding?

Foulpaw knipperde even traag met zijn ogen. Hm, nee. Hij had het verkeerd gezien. Alle kittens lagen te slapen, op één na. Zijn blik gleed naar de crèmekleurige kitten, die aan het gapen was. Hij merkte op dat ze in tegenstelling tot haar nestgenoten niet bepaald op haar moeder leek. Misschien wel op de vader, wie dat dan ook was. Dat waren vragen die je niet aan een queen stelde. Als Beechresin wilde dat anderen wisten wie dat de vader was, dan zou ze daar wel over uitkomen. Daar had Foulpaw niks mee te maken. Hij fixeerde zijn blik meer op de kitten en zag dat ze haar ogen half geopend had. Dan had hij het toch goed gezien. Hij twijfelde even kort, maar boog uiteindelijk wat dichter naar haar toe zodat hij zijn neusje kort tegen haar kopje aan kon duwen. Het was immers Beechresin’s kitten en hij mocht de poes wel, dus hij zag geen reden om nu afstandelijk te gaan reageren. Maar awkward was het wel, dat zeker.

Heel Foulpaw’s houding verstijfde toen de kitten piepte en naar zijn neusje begon te slaan. Ze was een kitten en haar pootjes kwamen nu niet bepaald hard aan. Het was eerder een soort gekriebel dat ontstond aan zijn neusje en de kater deed de grootste moeite om niet te niezen. Het klonk in elk geval niet alsof ze het vervelend vond. Nee, het klonk zelfs opgewekt. Foulpaw’s mondhoeken gingen hierdoor licht omhoog, maar hij dwong ze al snel weer naar beneden. ”Ja, ja, het is al goed,” bromde hij tegen haar, met zijn staart zwiepend. Nee, hij dacht niet dat hij ooit zelf aan een nestje zou beginnen. Dit was veel te awkward voor hem.

Foulpaw trok een gezicht toen ze naast zijn neus ook voor zijn snorharen leek te willen gaan. Uit voorzorg trok hij zijn kopje een klein beetje terug. ”Niet aan trekken,” waarschuwde hij haar op een zachte toon om de andere kittens niet wakker te maken. ”Dat doet pijn.” Hij had echter het gelach wel gehoord en zijn blik gleed behoedzaam naar opzij. Het leek erop dat geen van de queens in de gaten had wat hij deed en de andere kittens sliepen nog. Dus liet hij zijn kopje weer naar beneden gaan en bewoog hij zijn kopje traag van links naar rechts, zodat zijn snorharen langs haar gezicht kriebelden. Dat leek ze wel grappig te vinden en het zou het harde randje van zijn eerdere waarschuwing hopelijk ook een beetje wegnemen. Het laatste waar hij immers zin in had, was een huilende kitten.