[Shadowclan Border patrol] Keep your enemies closer

De spanningen met thunderclan waren hoog, het was dan ook zeker niet vreemd dat ze gevraagd waren om de grens te bekijken. Wat er vreemd was aan deze patrol was het feit dat zij hem leidde en niet Settledstar. Ze had verwacht dat de kater zelf nu wel de patrols zou willen leiden waar hij aan mee deed. Ze was allang blij dat ze iets had om op te focussen dat niet het doden van haar vader of de kittens die ze droeg betrof. Ze liet haar blik dan ook gaan over de twee katten die met haar mee waren op patrouille, haar leider en een apprentice. Hopelijk zou alles rustig zijn. "Houdt je omgeving goed in de gaten en laat het me weten als er iets niet klopt." Het was meer naar Foulpaw bedoelt dan naar Settledstar, maar zij had nu de leiding hier, dus begon ze het eerrste gedeelte langs de grens te lopen. Ze zou nooit gewend raken aan de geur van het donderpad en ze hoopte dan ook dat ze hier niet te lang zouden moeten doorbrengen. Iets wat wel eens kon gebeuren als ze een aantal thunderclanners tegen zouden komen.

Foulpaw kon het niet laten om zijn kopje een tikkeltje hoger op te richten toen er een patrouille werd samengesteld door Wolfblood. Settledstar, Beechresin en hijzelf. StarClan zij dank was hij de enige apprentice die mee mocht gaan. En dan nog wel met de leader en een senior warrior ook! Dat moest vast wel aanzien geven binnen zijn Clan. Maar dan moest hij wel goed zijn best doen. Scartail zou het hem niet bepaald in dank afnemen als hij dit zou verpesten. Hij wilde immers wel goed zijn best doen, want hij zat op het randje van warrior te worden. Zijn training kwam tegen zijn einde aan en hij was bijna klaar voor zijn final assesment. Plus Wolfblood moest wel iets in hem zien als ze hem op pad stuurde met Beechresin en Settledstar, toch? Ze renden langs de grens met ThunderClan af en de stinkende geur van het Thunderpath kwam hem tegemoet. Zijn blik gleed naar Beechresin toen ze haar woorden sprak en hij gaf een knikje. ”Ja, Beechresin,” sprak hij gehoorzaam en hij liet zijn blik waakzaam naar de overkant van het Thunderpath glijden, maar tot nu toe zag hij nog geen enkele ThunderClanner. Jammer. Hij wilde zijn vechttechnieken wel eens oefenen op die eekhoornvreters. ShadowClan en ThunderClan waren op dit moment niet de beste vrienden van elkaar en Foulpaw wilde ze wel eens laten zien dat ShadowClan niets van die boomfanaten te vrezen had.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar nam de achterhoede van de patrouille. Wolfblood wilde hem vast een hak zetten door zijn kleine ego te kwetsen en hem niet leider te maken. Maar hij vond het helemaal niet erg om te volgen en eventjes niet alle verantwoordelijkheid te hebben. Alhoewel ze waren maar met zijn drieën en mocht ThunderClan iets stoms gaan doen nu, dan zou hij wel inspringen. Hoe ze het ook wendden of keerden, hij was nu leider van iets groters dan een routine patrouille. Waar er veel van waren, moest hij zeggen. Hij had opgedragen dat de grens geen moment van de dag meer onbeschermd mocht blijven en Wolfblood nam haar taak serieus.
Wat deze patrouille ook zou inhouden, hij bleef degene zijn met een doelwit op zijn rug. Dus hij markeerde de grens serieus waar ze langkwamen. ThunderClan - Eveningstar eigenlijk alleen - mocht dan wel gek zijn om hem te stangen, ze zouden snel genoeg merken dat ShadowClan defensies sterk waren. Dus toen Beechresin een opmerking maakte om goed op te letten, bromde hij enkel eenmaal een instemmend geluid. Settledstar keek het tweetal nog even aan. ‘En je meest gemene gezicht opzetten,’ grapte hij naar hen. Hij wierp een blik naar het donderpad en deinsde geen millimeter terug toen een monster voorbij kwam razen.

Ze had haar blik op de overkant van het donderpad gericht toen Settledstar grapte dat ze ook een gemeen gezicht moesten opzetten. Ze wierp een blik over haar schouder naar de kater en trok een wenkbrauw op. Als hij serieus was geweest had ze hem gevraagd of hij thunderclan meteen boos wilde hebben, maar in plaats daarvan richtte ze haar blik weer naar voren en plaatste ze een markering. "Zullen we een thunderclan patrol tegenkomen?" Het zou haar niks verbazen mochten ze er een tegenkomen, maar ze hoopte wel dat ze dan aan hun eigen kant van de grens zouden blijven. Ze zou vechten als het nodig was, maar liever niet als ze het kon helpen.

Foulpaw kon het niet laten om een vrij droge blik naar achteren te werpen toen Settledstar begon over het opzetten van zijn meest gemene gezicht. ”Ik denk niet dat dat voor mij een probleem moet zijn,” bromde hij nors. ”Mijn ouders hebben me er immers naar vernoemd, after all.” Het was moeilijk te zeggen of het een grap was of dat hij serieus was. Zijn blik gleed bedachtzaam naar Beechresin toen ze haar vraag stelde. ”Dat ligt eraan wat Eveningstar belangrijker vindt. Haar trots of het welzijn van haar Clangenoten,” sprak hij op een rustige toon. ”Als ze al dom genoeg zouden zijn om aan te vallen, that is.” Het was immers nog steeds Leafbare en eigenlijk konden beiden Clans zich niet permitteren om nu met elkaar te gaan vechten, maar dat was toch wel hetgeen wat Foulpaw zou doen als een stel domme ThunderClanners besloot om hun aan te vallen. Zijn blik gleed naar de grens en hij focuste zijn blik, maar hij zag nog geen ThunderClanners. Hoewel zijn blik alert bleef, zakte de vacht op zijn rug een beetje. Voorlopig waren er nog geen ThunderClanners te bekennen. Jammer, want hij zou best wel wat vacht van die boomklimmers tussen zijn klauwen willen hebben. Al was het maar om zichzelf aan Settledstar te bewijzen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar grinnikte binnenmonds op zijn opmerking. ‘Ik kan je altijd nog Foulface noemen,’ voegde hij er plagend aan toe. Alleen Beechresin stelde nog een vraag, waarbij hij zijn schouders ophaalde. De apprentice in hun midden was er niet zuur genoeg om er wat van te zeggen en hij keek verveeld over het donderpad heen. Het was dat hij zelf extra patrouilles had georderd, maar hij werd er nu ook wel moe van. Maar, het was nu op dit moment nodig. En toen Foulpaw een opmerking maakte dat ze dom genoeg waren om aan te vallen, lachte hij humorloos. ‘Oh geloof me, dat zijn ze,’ reageerde hij bitter. Eveningstar zelf had hem niet lang geleden nog aangevallen. Het had niet geholpen voor de spierpijn die hij van het reizen en slaaptekort had overgehouden.

Gevolgd door Runningwind en haar zusje Squirrelnose bewoog de kattin zich naar de hardste grens die de clans kenden, gekenmerkt door een grijs, hard en dodelijk oppervlak. Het nieuws dat Settleddust tot leader was benoemd maakte dat ze nog meer spijt had van hun steeds slechter wordende relatie. En nu konden ze niet meer terug, niet nadat hij en Eveningstar verstrengeld waren geraakt in een écht gevecht. Het was spijtig, want Spottedrain had hem oprecht gemogen, maar nu kon ze niks anders doen dan zich sterk houden. Want als iemand ook maar een greintje sympathie van haar richting de kater opving, dan was het niet alleen gedaan met haar, maar ook met de sterke hereniging van haar clan. Alsof StarClan haar keuze goedkeurde ving ze een glimp van een kat aan de overkant op. "Onthoud: er is niks aan de hand. Zij staan in hun territorium en wij in de onze. En nog belangrijker: doe niks zonder dat ik je vertel om iets te doen." Mauwde ze naar achteren, met een extra knipoog richting haar zusje. De laatste paar moons was het leiderschap er op natuurlijke wijze bij haar ingeslopen, maar ze vond het nog steeds lastig om zich als een 'echte' autoriteit te gedragen. Hierom leken haar commando's nog altijd meer te klinken als verzoeken. Zonder twijfel stapte ze uit de bosrand de berm op. Vanaf hier zag ze pas dat Settledstar aan de overkant stond. "Goedemiddag." Mauwde ze nonchalant, op impuls omdat dit wel het láátste was wat ze had verwacht, waarna ze zich verder bewoog langs de grens. Nee, ze ging hem niet verder provoceren. Dat mochten de moeraskatten doen.

Spottedrain is op patrol met Runningwind en Squirrelnose

Het zou haar niks verbazen als Thunderclan dom genoeg was om aan te vallen. Niet met de spanningen die er duidelijk waren, maar misschien was het juist iets om ze dan wat te provoceren. Kijken hoe makkelijk ze de grens waren bereid over te steken of dat dit juist niet het geval was. Ze zag al een Thunderclan patrouille aankomen en ze merkte hoe haar eigen lichaam op scherp ging. De Thunderclan deputy leek de patrouille te leiden, samen met twee warriors. Ze liet haar blik kort over Settledstar en Foulpaw gaan. Dit was misschien te doen, ook al zouden zij niet de eerste zijn die een move zouden maken. ”Goedemiddag,” Sprak ze als eerste en liet haar blik naar Spottedrain gaan. Ze kon zich nog maar al te goed herinneren toen de deputy met Eveningstar het Shadowclan territorium had betreden om vragen over Newtspark te stellen. ”Zijn jullie hier weer om ons territorium te betreden en ongewilde vragen te stellen?” Misschien zou ze de ander niet moeten proberen te provoceren, maar ze kon het toch niet laten.

Foulpaw trok een vuil gezicht naar Settledstar toen hij zijn grapje maakte, waardoor hij precies het gezicht kreeg waar de kater hem naar wilde vernoemen. Hij besloot om er echter niks op te zeggen, want de geur van ThunderClan kwam hem tegemoet. Zijn oortje draaide nog kort op de grimmige opmerking van Settledstar toen dat hij de ThunderClan deputy tevoorschijn zag komen met twee warriors aan haar zijde. Foulpaw nam ze snel in zich op. De kater leek hem iets te oud en te ervaren om te bevechten, maar de poes zou hij wel aankunnen. En trouwens… Als de kater of Spottedrain hem aan zou vallen, zou hij sowieso wel terug vechten. Hij was immers bijna warrior voor iets. Zijn blik gleed kort naar Beechresin en zijn mondhoek trok zich kort omhoog toen ze een vraag stelde die als lichte provocatie opgevat kon worden. Hij besloot om de formaliteiten achterwege te laten en stelde zich zwijgend naast Beechresin op, ruimte latend voor Settledstar. De vacht op zijn rug lag nog plat, maar zijn staart zwiepte en alles in zijn houding gaf aan dat hij alert was op een aanval. Zijn amberkleurige ogen bleven echter stuk voor stuk op de katten voor hem hangen en hij maakte geen beweging. Niet voordat het signaal gegeven zou worden om te vechten, that is.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Zijn grapje was al nauwelijks over zijn lippen, totdat er daadwerkelijk ThunderClanners opdoken. Niemand lachte erom. Nou zeg, hij vond het best wel gevat van zichzelf. Maar ze werden verblijd met het gezelschap van de deputy haarzelf. Ze sprak nog rustig van goedemiddag, maar het was verdomd Beechresin die als eerst met een bijdehante opmerking kwam. Settledstar deed niet zijn best om een grijnsje te verbergen en stapte naast zijn clangenoten langs de grens. ‘Oh geen zorgen, Beechresin. Die fout zullen ze niet snel weer maken.’ Iedereen die hier was, wist van de spanningen af. Maar het was allemaal persoonlijk, omdat Eveningstar het persoonlijk maakte. Als hun clangenoten slim waren, dan zagen ze af van die hele tunnelvisie waar hun leidster in zat. ‘Ik neem aan dat jullie het goeie nieuws hebben gehoord, hm?’ sprak hij met een uitdagende twinkeling in zijn ogen naar de deputy. Hij liet in de lucht hangen wat dat was. Hij zette de deur even voor hen open, afwachtend wat ze zou verzinnen. Verder stond de leider er compleet ontspannen bij, alsof er niets aan de hand was. Hij zou voor eeuwig de onschuld zelf spelen. Want dat was hij, wel in het verhaal dat Eveningstar had gesponnen.

Geïrriteerd zwiepte ze met het puntje van haar staart toen ze een 'Goedemorgen' uit Runningwind's mond hoorde komen. En ze had nog zo gezegd dat ze niks moesten doen. Tijd om hem hierop aan te spreken had ze echter niet, want de grote, cyperse poes die er tijdens hun vorige ontmoeting ook was ging meteen in de aanval. Haar blik viel kort op de jonge kater naast haar, waarna ze met haar ogen rolde. Hij maakte met zijn vijandige houding maar al te duidelijk dat het conflict tussen hun leaders tot aan de apprentices werd gevoeld. Na Settledstars woorden liet de kattin een bedachtzame stilte vallen. Ze deden allemaal ongelofelijk irritant. Hoe ging ze hierop reageren zonder verdere ruzie uit te lokken? Het koste haar in ieder geval de grootste moeite om haar geprikkeldheid te verbergen, waar ze waarschijnlijk niet in was geslaagd. Na enkele momenten boog de poes formeel haar kop. "Gefeliciteerd met je benoeming, Settledstar." Mauwde ze droogjes, waarna ze haar blik over het drietal aan de overkant liet glijden. Als het erop aankwam, dan zouden ze hen wel aankunnen, in ieder geval lang genoeg om op versterking te wachten. Als het erop neerkwam natuurlijk. Haar gele blik ontmoette weer die van de leader. "Is er verder nieuws dat mij nog niet ter oren is gekomen?"