[FINISHED] I want it, I got it

Het beloofde weer eens een saaie dag te gaan worden. Zo lang ze geen vaste mentor had, moest ze met andere groepjes mee zodat ze toch de training kon krijgen die dat ze nodig had. Die ze nodig had. Bla bla bla. Foxpaw luisterde al niet meer naar de warrior die voorop liep en over heel het territorium aan het vertellen was. Ze zou wel luisteren als ze een waardige mentor kreeg die ook daadwerkelijk haar aandacht kon trekken. Tot die tijd was niemand in de Clan het ook maar waard om naar gekeken te worden. Haar kristalblauwe ogen waren te mooi om lang te blijven hangen op katten die het niet waard waren. Ze bevonden zich momenteel aan de grens die ThunderClan met ShadowClan verbond. Patrouilleren. Ze had er een hekel aan. Wat was er saaier dan heel de dag achter iemand aan lopen met veel te enthousiaste apprentices die het allemaal dachten beter te weten? Vooral die ene jonkie die toevallig twee manen ouder was dan haar. Foxpaw overwoog om kort haar poot uit te strekken zodat hij op zijn snufferd zou gaan en de gedachte liet haar grijnzen. Ze had dan ook bijna haar poot uitgestoken om precies dat te doen toen dat een beweging vanuit haar ooghoeken haar aandacht trok. Ze bleef stil staan terwijl de rest van haar groepje verder rende en tuurde met haar kristalblauwe ogen naar het duistere territorium van ShadowClan. Een vreselijke stank kwam haar tegemoet en Foxpaw trok arrogant haar neusje op. Gatver.

Er liep haar al snel een warrior tegemoet. Ouder dan haar, dat zeker, maar het school niet heel veel. Nog maar net zijn ceremonie achter de rug, waarschijnlijk. Ze trok haar neus nog hoger op toen hij zijn woorden tegen haar sprak. ”Grote woorden voor iemand die nog maar net zijn naam heeft mogen ontvangen van zijn leader,” sprak ze op een snerende toon. ”Wat voor naam hebben ze je gegeven? Foulsmell*?” Hij stonk echt een uur in de wind en Foxpaw vroeg zich af hoe zulk soort katten het met elkaar uit konden houden. Hun territorium rook tenminste lekker naar bos en verse prooi, maar die van de stinkende moerasknol rook echt naar verderf. Alsof er een hoop crowfood aan het rotten was. Nee, voor zo iemand ging ze niet terug deinzen. Ze zou wel zien wie van de twee het snelste geagiteerd zou raken. Ze was sterk met woorden en zeker als het op belediging aankwam, was zij de beste. En als hij uit zijn slof zou schieten, dan had ze hem zitten. Het was zo simpel als dat.

Littlenose snoof minachtig bij de opmerkingen van de apprentice. Misschien stonk hij wel, maar de andere Clans gaven hun ook geen schoner territorium. “Hmm, dat klinkt eerder als een naam die Eveningstar aan jou zou geven,” snoof de kater uitdagend met een grijns op zijn gezicht. Hij had begrepen dat er aardig wat spanning tussen ShadowClan en ThunderClan was, maar zijn doel was nu om deze apprentice uit te dagen. Het was geen belediging naar de leader van ThunderClan. Hij verwachtte helemaal niet zulke namen van haar. Dit? Dit was puur om die lelijke apprentice sprakeloos te krijgen. Woedend. “En als jullie geen stank willen, geef ons dan maar een stukje van jullie o zo schone territorium. Dat lijkt mij een prima deal hm?” greens Littlenose verder.  

Foxpaw snoof spottend. Was dat het beste waar hij mee kon komen? Pathetic. ”Dat zou zeker gekund hebben als het niet al zo was dat ik Foxpaw noemde,” sprak ze op een geïrriteerde toon. ”Maar misschien kun je het er op de volgende Gathering eens over hebben met mijn ouders. Wie weet luisteren ze wel meer naar een vuile moerasvreter dan naar hun eigen dochter.” Er klonk iets van een bittere ondertoon in haar stem en ze bewoog kort met haar oortje. Het was niet helemaal de bedoeling om dat tegen een wildvreemde te zeggen en ook nog notabene van een andere Clan, maar de frustraties zaten haar hoog en over haar ouders praten was nu misschien niet het beste moment. Gelukkig gaf de ShadowClanner haar al afleiding door over iets anders te beginnen. ”ThunderClan weet beter dan hun territorium te laten vergiftigen met jullie pootafdrukken,” sneerde ze naar hem terug. ”Maar bedankt voor het totaal nutteloze aanbod. Het laat weer zien wat voor vlees ShadowClan in de kuip heeft.” En ze grijnsde terug naar hem. Als er één hier een fout zou maken dan was hij het. Niet zij.

De apprentice voor hem merkte op dat het had gekund als ze niet Foxpaw noemde. Ach ja, dat gaf hem wel weer andere ideeën. Hij had zeker niet haar ouders nodig om een nieuwe naam voor te stellen. "Waarom zou ik zoveel moeite doen, hm? Foxd*ng of Foxheart zijn ook prima namen," Die namen klonken toch ook prima? Hij had eerlijk gezegd geen zin om een groot onderzoek te starten over wie haar ouders waren en of ze haar naam wilden veranderen. Ten eerste kostte dat te veel energie en ten tweede leverde dat waarschijnlijk alleen maar een klap in zijn gezicht op. Dus dat was een nee. "Volgens mij was jij de gene die last had van onze stank, maar ik denk dat ik het al wel begrijp. Jullie zijn ThunderClanners en jullie zijn o zo perfect... Verradertjes, code brekers en lekker dicht bij BloodClan. Wie weet wat voor dealtjes jullie sluiten. En jullie noemen ons arrogant? Volgens mij denken jullie dat jullie alles kunnen doen en laten," miauwde Littlenose met vernauwde ogen. Hij zal niet snel stilvallen.

Foxpaw’s oortjes gingen naar achteren toen de ShadowClanner zijn woorden sprak. Dat waren eigenlijk wel namen die haar ouders aan haar zouden kunnen geven. Verdomme. ”Wat is jouw naam dan?” siste ze naar hem. ”Scarface?” Misschien een beetje laag van haar om over te gaan naar beledigingen wat zijn uiterlijk betrof, maar hij was diegene die was begonnen. Misschien was Foxheart toch niet zo’n slechte naam voor haar. Ze richtte haar blik weer naar hem toen dat hij verder begon met beschuldigen. Ze wist dat BloodClan een gevoelige plek voor haar had moeten zijn omdat ThunderClan niet al te lang geleden nog een aanvaring met ze had gehad, maar de waarheid was dat het Foxpaw niks deed. Toch ging ze dit niet over haar kant laten gaan. No way. ”Sorry, hoor ik dit nu goed? Worden wij ervan beschuldigd dat wíj diegenen zijn die alles maar kunnen doen en laten?” Ze lachte hoog en schel. ”Voor zover ik weet, zijn jullie juist de arrogante katten hier die denken dat ze alles maar mogen en laten. En over BloodClan gesproken…” Ze wist dat het volgende wat ze ging zeggen weer gevoelig zou liggen. Maar het lag lekker op haar tong en ze was nu op dreef. Dit had hij zelf opgezocht. ”Ik denk dat je er prima bij zou passen, met dat litteken dat heel je gezicht verpest en die vieze stank die om je heen hangt. Misschien moet jouw Clan wel voor je oppassen. Misschien ben jij hier wel de verrader.”

'Scarface?' Ouch, dat deed eigenlijk best wel pijn. Vooral met de wetenschap dat hij zijn littekens had opgelopen, omdat hij zo zeker van zichzelf was. Allemaal door een dom foutje dat voorkomen had kunnen worden. Als hij nou gewoon braaf in het kamp was gebleven zoals destijds moest... Maar in plaats van de ontploffen spande hij alleen zijn spieren aan. Is dat het beste wat je kan, uk? Littlenose lachte honend. "Nog nooit, maar dan ook echt nooit, heeft iemand er zover naast gezeten," Nooit had iemand eigenlijk naar zijn naam gegokt, maar eigenlijk loog hij niet. "Ik moet toegeven dat mijn naam niet al te stoer is, maar het is Littlenose. ShadowClan zal nooit iemand zulke vreselijke namen geven. ShadowClan is anders dan ThunderClan, weet je?" Er waren zeker katten met wat afschuwelijke namen, maar die hadden het geaccepteerd. De meesten waren oud en versleten en maakte het niets meer uit. Littlenose snoof schamper bij haar woorden. Er waren genoeg ThunderClanners die de warrior code hadden gebroken en als je dat niet alles doen en laten kon noemen, wist hij het ook niet meer. Hij fronste bij haar vreemde gelach. Ging ze uit haar nopjes? Littlenose siste woest toen Foxheart zei dat hij prima tussen de BloodClanners zal passen vanwege zijn uiterlijk en stank. Dat hij misschien wel een verrader zou zijn. De kater lachte, misschien zelfs wel een tikkeltje hysterisch. Hij? Een verrader? Alsjeblieft zeg! Van alle katten zal hij misschien wel het minst snel een verrader zijn. "BloodClanners moorden iedereen die hun tegenzitten. Hun littekens komen allemaal van onnodige gevechten. Ik heb deze littekens opgelopen toen is zes moons was. Jouw leeftijd uk, dus ik zal maar oppassen," grauwde de young warrior. "Ik heb zelfs nog nooit iemand pijn gedaan... Maar jij zal vast vooraan in de rij staan wanneer Eveningstar weer eens een oorlog heeft gestart, eekhoornvreter," ShadowClan werd altijd als de slechte gezien, maar als de katten eens hun kant van het verhaal hoorden, dan hadden ze wel een ander verhaal. ShadowClan was steeds het slachtoffer! ShadowClan had het kleinste en meest nutteloze territorium! Volgens Littlenose was het hartstikke logisch dat ze wilden dat de andere Clans opdonderden. Dat ShadowClan meer territorium kreeg. Als al die andere Clans eens in hun schoenen zouden staan, hadden ze meer respect gehad. Maar nee, zij waren altijd de slechteriken in het verhaal. Altijd de katten met koude harten!

Het was Foxpaw’s beurt om honend te lachen toen de kater zijn woorden sprak. ”Ik weet niet wat ik lachwekkender vind: het feit dat je naam niet echt Scarface is of het feit dat je dacht dat ik echt serieus bezig was,” zei ze op een spottende toon tegen hem. Hij zei dat hij Littlenose noemde, dat ShadowClan hun katten tenminste fatsoenlijke namen gaf, bla bla bla. ”En hoe komt het dat je dat zo zeker weet? Heb je soms familie in ThunderClan zitten? Ben je stiekem maar een vies halfbloedje?” siste ze hem uitdagend toe. Zij was tenminste 100 procent ThunderClan, al wist ze niet wat dat waard was als haar vader niet eens naar haar omkeek en haar moeder nauwelijks iets tegen haar zei. Littlenose besloot dat het een goed moment was om Foxpaw een preek te geven over hoe BloodClan volgens hem daadwerkelijk in elkaar zat. ”Je hebt je huiswerk wederom weer goed gedaan, zeg. Weet je zeker dat je geen stiekeme spion bent?” siste ze hem toe. Ze lachte honend toen hij zijn woorden over Eveningstar sprak. Als hij dacht haar met haar leader te kunnen raken, dan had hij het mis. Het kon haar werkelijk geen bal schelen welk slecht woord er over haar leader werd gesproken. Ze had met geen van de katten in haar Clan een connectie en het kon haar allemaal gestolen worden. Maar dat hoefde die stinkkat voor haar niet te weten. ”Dat klopt. En jij bent de eerste die ik onderuit haal als de oorlog begint,” sprak ze op een uitdagende toon tegen hem, haar bovenlip naar boven trekkend zodat hij haar scherpe tanden kon zien. Dat ze nu geen vechtervaring had, wilde niet zeggen dat ze dat tegen dan niet zou hebben. Dan zou hij zijn woorden inslikken, wacht maar af!

"Zeg maar wat je niet laten kan, Foxkit," bromde Littlenose. "En nee, ik ben geen halfbloedje. Puur ShadowClanbloed." Hij was puur ShadowClan. Hij had allebei zijn ouders gekend en die hadden exact op hem en Spiritstorm geleken. Dat was voor Littlenose al genoeg bewijs en waarom zouden zijn eigen ouders liegen over hun bloed? De young warrior was 100% zeker dat hij puur bloed had. "En trouwens, wat kunnen die kittens er aan doen dan, hm? Zij hebben de warrior code niet gebroken en misschien is één van hun ouders niet hun echte ouder. Misschien is er wel gelogen. Wie zegt dat jij geen halfbloedje bent?" miauwde Littlenose uitdagend terug. Wie weet was er tegen deze ThunderClan apprentice ook gelogen. Er waren genoeg katten die een niet biologische ouder hadden zonder het te weten. "Nah, ik heb geen interesse in die honden. Ik ben zelfs nog nooit in de buurt geweest van de two leg place, maar jij zeker weten. Jullie territorium grenst aan die van BloodClan, dus nu vraag ik jou of je zeker weet dat je geen spion bent." Het was een leugen. Niet dat hij geen spion was, maar dat hij nog nooit in de two leg place was geweest. Eén keer was hij daar geweest en hij was dan ook zeker een BloodClanner tegengekomen, maar daarna was hij ook weer vertrokken. Hij had geen zin gehad in die monsters. Littlenose kon het niet laten om honend te lachen. Hoe wilde zij hem verslaan. "Wedden dat je dat niet lukt? Je bent nauwelijks meer dan een kitten," Littlenose liet ook zijn tanden zien en zette dreigend een stap naar voren. Hij was niet van plan om aan te vallen, maar hij wilde haar wel laten zien dat hij alles behalve bang voor haar was. Hij was een vol trainde warrior en had veel meer meegemaakt dan deze kitten.

”De naam is Foxpaw, vieze haarbal,” spuugde ze hem nijdig toe. Haar kristalblauwe ogen schoten vuur, al verdween dat vuur even snel als dat het gekomen was toen Littlenose de volgende woorden naar haar spuugde. Dat ze zelf een half-bloedje was. Als in een flashback ging haar tijd in het kamp met haar ouders aan haar voorbij. De manier hoe haar vader weigerde naar haar om te kijken, hoe dat er steeds een soort van spanning tussen haar ouders hing, hoe dat haar moeder zo weinig mogelijk tegen haar zei. En het feit dat ze op geen enkele van haar littermates leek, niet eens op haar ouders. Ze sloeg met haar staart en had het gevoel alsof heel de wereld om haar heen wankelde. Was de reden waarom dat haar vader niet naar haar om wilde kijken dat hij niet haar échte vader was? De woorden van Littlenose haalden haar weer terug naar het hier en nu. Zijn woorden wakkerden het vuur in haar binnenste weer aan. Hij had duidelijk een gevoelige snaar geraakt door over haar ouders te beginnen en toen hij een stap dichterbij deed met de volgende uitdagende woorden kon Foxpaw zich niet langer beheersen. Het Thunderpath tussen hun in maakte haar niks meer uit. Het feit dat ze de grens niet mocht overschrijden maakte haar niks meer uit. Hij was te ver gegaan en dat zou hij geweten hebben. En dus stak ze met een schelle kreet het Thunderpath over, waarna ze roekeloos naar hem toe sprong en haar klauwen naar hem uithaalde. Ze zou hem verdomme betaald zetten voor die opmerking!

De kater keek de poes aan de overkant uitdagend aan. Hij deed de moeite niet om zijn grijns van zijn gezicht af te krijgen. Binnen zijn Clan zou hij nooit uitdagen, maar eigenlijk voelde het wel een keertje goed om iemand zo kwaad te maken. Regelmatig dacht hij eraan hoe erg hij eigenlijk afweek van de meeste ShadowClanners, maar op dit moment voelde hij zich zo puur als zijn bloed was. Toen Littlenose over halfbloedjes begon te spreken, vooral over haar ouders, leek hij een gevoelige snaar geraakt te hebben. De ThunderClanner ging de mist in. Ze stak met een schelle kreet het Thunderpath over, ze stak de grens over. Littlenose ontblote zijn nagels en liet zijn tanden zien. Hij was hier niet de mist ingegaan, want hij was netjes op zijn kant van de grens gebleven. De apprentice, die StarClan zijdank wel, kleiner was dan hem sprong op hem af en haalde met haar klauwen naar hem uit. Behendig sprong de kater opzij waarna hij als een raket naar voren schoot, proberend haar een beuk te geven tegen haar zijkant.

Was het een stomme beslissing om de grens over te steken? Waarschijnlijk wel, maar door haar woede kon haar dat weinig schelen. Ze wilde maar één ding en dat was ervoor zorgen dat deze kater pijn zou leiden. Die opmerking over die halfbloedjes had haar aan het wankelen gebracht en haar dingen doen beseffen die ze niet wílde beseffen. En daar moest hij voor boeten. De roekeloze beweging om uit te halen naar zijn flank met haar klauwen werd ontweken en Foxpaw kon niet ontwijken dat er tegen haar aan werd gebeukt. Voor een hallucinant moment week ze terug naar het Thunderpath, waar net een monster voorbij kwam rijden. Op het laatste moment zette ze zich af met haar poot om te voorkomen dat ze geraakt werd door het monster en haar ogen flitsten met nieuw vuur terwijl ze naar Littlenose keek. ”Probeer je me te vermoorden, vuile moeraskat?” snauwde ze hem toe, maar gaf hem geen tijd om te antwoorden. Ze dook weer naar voren en haalde weer roekeloos uit met haar klauwen. Ze had geen training gehad, dus haar bewegingen waren puur instinctief.

En raak! Alleen vloog ze iets richting het thunderpath. Littlenose keek heel even geschrokken, want wat als ze geraakt werd door een monster? Maar toen de poes snel weg sprong, verdween de geschrokken blik meteen. Littlenose wilde grauwen dat hij de laatste was die dat zou willen, maar tijd had hij niet. Hij was zeker bereid om met haar te vechten, maar om iemand te moorden? De kater was heus niet vergeten dat hij misschien dood was geweest en hier niet had gestaan. Dat hij geen vrienden was geweest met Foulpaw. De poes dook weer op hem af. Hij probeerde haar roekeloze slagen te ontwijken, maar eentje tegen zijn wang kon hij niet ontwijken. De kater gromde, ging behendig op zijn achterpoten staan en mepte een paar keer flink hard in haar richting met zijn klauwen.

Een gevoel van pure voldoening ging door haar heen toen dat haar klauw hem wist te raken op zijn wang, al was het een roekeloze slag geweest en dus meer gebaseerd op geluk dan op skill. Toch weigerde ze om dat tot zich door te laten dringen en gromde ze geërgerd toen Littlenose haar wist te raken. Zijn klauwen drongen tot diep door in haar vacht en de pijn was zo overweldigend dat Foxpaw tegen de grond werd gedwongen, maar opgeven zou ze nooit doen. En dus probeerde ze hem een harde stamp te verkopen met haar achterpoten terwijl ze blindelings met haar klauwen naar zijn ene goede oor uithaalde. Zijn klauwen maakten haar zó waanzinnig van woede dat ze het niet erg zou vinden als ze zijn andere oor ook kapot zou maken.

Littlenose voelde een vlaag van voldoening toen hij haar raakte en daar bleef het niet bij. Foxpaw viel zelfs op de grond. Helaas was de ThunderClanner er nog niet klaar mee en probeerde hem een haarde stamp te verkopen. De jonge kater sprong opzij. Hij zag in zijn ooghoeken dat ze nog naar zijn oor probeerde uit te halen, maar dat was net mis. Nu was Littlenose er echt klaar mee. Woedend ging hij op zijn achterpoten staan en probeerde hij haar stevige meppen te verkopen en hij was niet van plan te stoppen totdat de poes neer zou vallen of hem smeekte te stoppen. Hij miste al een oor en hij was niet van plan om geheel doof te worden. Als ze zo probeerde te vechten, zou hij ook vals terugvechten. Het was geen lolletje meer. Geen grap. Het was tijd om haar een lesje te geven.

De stamp was mis, evenals de uithaal naar zijn oor. Dat was ook niet anders te verwachten. Ze was immers onervaren en het feit dat ze hem had weten te raken, was gewoon puur geluk geweest. Er verscheen echter een blik in de kater zijn ogen die haar weldegelijk bang maakte en Foxpaw verloor opnieuw haar evenwicht nadat ze overeind probeerde te komen toen hij zich op zijn achterpoten verhief en haar trakteerde op een paar stevige klappen. Zijn poten donderden hard op haar neer en Foxpaw liet een kreet ontsnappen die standhield tussen angst en woede. Maar smeken zou ze nooit doen. Ze ging nog liever dood dan dat! En met die gedachte in haar kopje probeerde ze een regelmaat tussen de pijn en de slagen te vinden en opende haar kaken, waarna ze harde in de richting van zijn meppende poten beet. Het was zeker een risico, maar hopelijk eentje die het waard zou zijn.

Hij raakte meerdere keren en hij stootte een triomfantelijke kreet uit. Die verdien je stuk vossenstront! Maar ze gaf weer niet op. Die stomme apprentice bleef maar doorgaan. Het deed hem niet al te ver zeer, maar fijn kon hij het ook niet noemen. Omdat Littlenose hard doorging, lukte het hem ook niet op haar kaken op tijd te ontwijken. De young warrior siste, maar twijfelde geen moment om actie te ondernemen. De kater probeerde gelijk een harde kopstoot aan Foxpaw te verkopen om er voor te zorgen dat ze zijn poot losliet en achterover zou kukelen. Geen idee of het werken zou, maar het was altijd te proberen. "Geef op en ga naar huis, kind! Je bent roekeloos en je maakt geen schijn van kans." spuugde Littlenose. "Ga wat trainen, eekhoornvreter. Dan wordt het ten minste nog leuk als ik tegen jou moet vechten."

De klappen maakten haar draaierig. Het feit dat hij zijn kop tegen die van haar aangooide, hielp ook niet echt. Zwarte vlekken verzamelden zich voor haar ogen en Foxpaw kon de woorden die hij zei nauwelijks filteren. Ze leken van alle kanten gesproken te worden en Foxpaw wankelde naar achteren, steeds meer in de richting van het Thunderpath. En ze wilde iets zeggen, maar een luid geronk overstemde haar woorden. Deze keer was ze niet zo gelukkig als de vorige keer. Ze wankelde nog wat meer naar achteren en ging recht het Thunderpath op. De pijn in haar kopje werd te erg en ze was gedwongen om tegen de grond te gaan, net op het moment dat een monster in haar richting kwam. Voor heel even verdween de apprentice onder het grote lichaam van het monster, waarna ze na enkele seconden weer verscheen. Ze was niet geraakt, maar de stank van het monster en de klappen van de warrior maakten het onmogelijk voor haar om overeind te komen. En dus bleef ze maar roerloos liggen op het Thunderpath, haar blik bijna emotieloos en wazig naar de overkant van het Thunderpath gericht, waar Littlenose nog altijd was.

Okay, hij ging niet ontkennen dat hij nu een beetje koppijn had, maar hij kon zeker doorgaan in tegenstelling tot de ThunderClan apprentice. Ze zei niets meer en viel ook niet meer aan. De poes wankelde, maar naar achteren. Richting het Thunderpath. Ging ze terug naar huis? Had ze het opgegeven? Littlenose keek haar met vernauwde ogen afwachtend aan. Maar het ging helemaal niet goed. Ze was langzaam en keek niet of er een monster aankwam. Dit kon niet goed zijn. Had hij haar te hard geraakt? Het geronk van een aankomende monster bereikte zijn oren. "Kom nu onmiddelijk hier of ren naar de overkant!" siste de young warrior. Het liefst had hij haar zo snel mogelijk weg, maar dood ging een tikkeltje te ver. Maar ze leek hem niet te horen of niet te luisteren. Ze wankelde verder naar achteren en de ambergele ogen van Littlenose werden groot van schrik. "Kijk uit!" schreeuwde de kater. Alles leek even stil te staan van schrik. Hij boorde zijn nagels in de grond en kon enkel angstig toekijken. Als Foxpaw geraakt werd, was het allemaal zijn schuld! Dan had hij pas echt bloed aan zijn poten kleven. Maar ze leek niet geraakt te worden. Hij hoorde niets iets verpulverd worden. Hij hoorde niet iets geplet worden en de geur van bloed kwam niet zijn neus binnen. En toen kwam Foxpaw eindelijk weer in zicht. Ze lag roerloos op het thunderpath terwijl haar blik bijna emotieloos en wazig naar zijn kant was gericht. De jonge kater slikte. Hij kon haar daar niet laten liggen! Snel keek Littlenose over het thunderpath en tot zijn grote opluchting leek het even rustig te zijn. Met het gevoel dat zijn hart in zijn keel zat, rende hij hinkend het thunderpath op, - Foxpaw had stevig gebeten - greep de poes bij haar nekvel en probeerde hij haar naar het ThunderClan territorium te slepen. Nieuw geronk bereikte zijn oren en Littlenose voelde nog meer angst dan hij al had. Het gaf hem flashbacks naar het moment dat hij de zwarte rogue uitdaagde. Dat hij zoveel geluk had gehad dat de zwarte kater hem niet naar StarClan gestuurd had. Hij gunde niemand de dood. Niet nadat hij er zo dichtbij had gezeten. Met volle kracht trok hij... En trok en trok terwijl het monster steeds dichterbij kwam. Terwijl de stank steeds erger werd en het geronk steeds harder... Maar het lukte. Littlenose trok de apprentice door de bosjes, weg van het Thunderpath, waarna hij haar even losliet en hijgend bleef staan. Van inspanning en van angst. Hij haatte het Thunderpath! Hij haatte het! Nooit leek het er normaal te kunnen verlopen. Nooit! Er waren zoveel katten die er de dood hadden gevonden. Zoveel katten die pijn en angst gevoeld hadden. En zelfs naast het Thunderpath was je niet veilig. Hij had er de zwarte rogue ook gevonden. Het monster dat zijn hele leven veranderd had. Littlenose voelde zich weer verloren en nutteloos. Hij voelde zich weer de kater die alles verkeerd deed. Hij had zo veel dingen verkeerd gedaan. Dingen die voorkomen hadden kunnen worden. Dit alles met Foxpaw, dat Sunhalo was aangevallen door een vos, dat hij zijn littekens had opgelopen en een deel van de chaos in de Tribe die er nu was. Dat verschillende katten hun thuis verloren hadden. De kater duwde zijn neus in de vacht van de apprentice. "Hey, Foxpaw, sta op." fluisterde hij. "Kom op! Please sta op!" Foxpaw leek niet op te staan. Was ze dood? Paniekerig bekeek Littlenose de apprentice, maar ze leek nog te ademen. Zou ze buiten westen zijn? Het moest wel. De kater keek, met lichte paniek, om zich heen. Hij kon haar hier niet laten liggen! Wat als een vos haar vond? Nee, hij moest zeker zijn dat Foxpaw veilig was. Oh StarClan. De kater sleepte de apprentice naar een boom om haar zo op haar rug te krijgen. Weer schoten er Flashbacks door hem heen van hem die doodmoe langs het Thunderpath lag. Van hem die werd gedragen door Roughvoice, de poes die hem in veiligheid had gebracht.
Het was moeilijk, maar het lukte hem om Foxpaw op zijn rug te krijgen. Voorzichtig probeerde hij richting het ThunderClan kamp te hinken. Het ging moeilijk, maar het was te doen.