It was a warning sign

Hoewel hij zichzelf nog steeds niet helemaal lekker voelde, was het wel aan de beterende poot. Het merendeel van de vergiftiging was uit zijn lichaam gedreven dankzij Shinypaw en Foulpaw voelde zich bijna weer goed genoeg om zijn taken op te nemen. Hij had geluk gehad. Als hij iets meer van die bessen had gegeten, dan was hij dood geweest. Dat nam niet weg dat hij met een behoorlijk gefrustreerd gevoel zat. Mousepaw had een verhaaltje opgehangen terwijl hij knock-out in de medicine cat’s den had gelegen en dat zou het voor hem des te moeilijker maken om Settledstar en Wolfblood te overtuigen dat ze loog. Hij had nog geen kans gevonden omdat hij volledig bezig was met zijn herstel, maar hij wist dat Mousepaw gelogen had en één of ander zielig verhaaltje op had gehangen. Een medicine cat’s apprentice kon niet gaan toegeven dat ze hem had proberen te vergiftigen. Daar was ze zelf wel slim genoeg voor en het irriteerde hem mateloos. Het maakte het niet bepaald geloofwaardig voor hem om een paar dagen later pas aan te komen zetten met de beschuldiging dat het geen ongeluk was, dat hij vergiftigd was geweest. Maar toch… Zijn Clanmates zouden hem toch wel zeker geloven en niet die trut? Toch?

Foulpaw werd uit zijn gedachten gehaald door Skunkpaw, een poes die nog maar net uit de nursery was. Ze leek takjes in haar vacht te hebben zitten en vroeg om hulp. Een zachte zucht verliet zijn lippen, maar hij had geen zin in gedoe en dus stond hij maar op om haar te helpen. De wereld draaide heel even om hem heen toen dat hij dat deed en hij bleef even half wankelend staan. De vergiftiging was nog niet volledig uit zijn systeem en Foulpaw was blij dat hij zijn final assesment al gedaan had, al hoopte hij niet dat Settledstar dit nu als reden ging zien om hem langer als apprentice te houden. Hij moest met de kater praten en snel. Maar eerst moest hij Skunkpaw helpen zodat hij van dat gezeur verlost was. ”Wat heb je in StarClan’s naam gedaan zelfs?” vroeg hij nors aan haar terwijl hij zijn gewicht over zijn poten probeerde te verdelen om zo goed mogelijk overeind te blijven staan en begon aan de vervelende taak om de takjes uit haar vacht te halen.

”En egels kunnen vliegen,” zei hij op een sarcastische toon tegen haar. Toch zat er tussen zijn woorden en zijn houding wel een verschil: zijn tanden zette hij voorzichtig in de takjes om deze rustig uit haar vacht te halen. Hij wilde niet dat hij met zijn tanden per ongeluk aan haar vacht trok of een takje er te ruw uit zou halen zodat hij weer gezeur aan zijn kop zou krijgen. Het was vooral niet voor haar welzijn dat hij er rekening mee hield. Echt niet. Zijn blik gleed kort naar haar toen dat ze haar vraag stelde en hij liet het takje even los. ”Oh, heb je het nog niet gehoord?” Een beetje pesten kon geen kwaad, besloot hij. ”Sinds dat Settledstar leader is geworden, is het de bedoeling om de mentale en fysieke uithoudingsvermogen van apprentices te testen én ze kennis op te laten doen van kruiden door ze besjes te laten slikken ter voorbereiding op hun final assesment. Ik gokte een paar dagen geleden verkeerd.” Met een lichte grijns om zijn lippen boog hij naar voren en klemde zijn kaken weer om één van de takjes zodat ze niet kon zien dat hij onzin aan het vertellen was.

Foulpaw kon het niet laten om een vrij droge blik in Skunkpaw’s richting te werpen toen dat ze haar opmerking maakte. ”Dat meen je niet,” zei hij op een toon die droop van het sarcasme. Waarschijnlijk was ze zich nu al aan in het inbeelden hoe dat een leven vol met vliegende egels moest zijn voor Clankatten. Hij wilde er liever niet achter komen en het zich ook niet voorstellen. Het kon in elk geval niet aangenaam zijn, dat was één ding dat zeker was. Zijn sarcasme over de bessen ging volledig aan haar voorbij en Foulpaw moest een grijns onderdrukken toen ze een serieuze toon aannam. Ja, hoor. Alsof Settledstar dat zijn apprentices écht liet doen. Maar goed, het was grappig dus hij zou haar nog even in de waan laten. Voor nu. ”Hulstbessen,” antwoordde hij zo nonchalant mogelijk. ”Als ik doodsbessen had gegeten, dan was ik er nu niet meer geweest.” Er ging een korte huivering door hem heen bij dat idee. Als hij te veel van die hulstbessen had ingenomen, was hij er ook niet meer geweest. Aan het einde van de rit kwam het allemaal op hetzelfde neer als je er te veel van innam. ”Dus eh… voorzichtig zijn met besjes, oké?” Hij wilde het nonchalant over laten komen, maar hij kon het niet helpen dat zijn blik wat priemend naar haar was gericht om zijn waarschuwing goed over te laten komen. Wat hij had meegemaakt, wenste hij geen enkele andere Clanmate toe.