Well hello there

Haar twee groene ogen openden zich in een flits, háár zwart-witte staart zwiepte heen en weer. De dageraad was weer aangebroken en het was weer tijd om te gaan jagen voor haar Clan. Ze kromde haar rug en zakte langzaam door haar poten en rekte zich heerlijk uit. Een gaap verliet haar bek en ze stapte over de uitstekende poten van de andere Warriors. Een zachte glimlach bedekte haar gezicht en ze knipperde even in het felle zonlicht. Het kamp stond er nog rustig bij, een paar andere ShadowClan katten gingen hun gang, maar tot zover was er bijna niemand écht wakker. Snel trippelde de poes naar de prooistapel en trok er een klein muisje uit. Zijn vacht was nog een beetje warm door het leven wat laatst nog uit hem was getrokken. Shrewleap nestelde zich naast de stapel, die wat lager was dan normaal en begon de vacht van het muisje eraf te trekken met haar klauwen. De huid lag nu open voor haar maag en hongerig bleef ze even naar haar maal staren. Na niet lang te hebben gewacht dook ze erop af en verscheurde het vlees al binnen een paar happen. Toen het muisje eenmaal weg was likte ze haar lippen tevreden en stond weer op. De zon was in die korte tijd wat omhoog gekropen en liet zijn warme stralen vallen op haar vacht. Maar wat zou ze nu moeten doen? Voor jagen was het nog wat vroeg, ze zou vast niet goed opletten en alle prooi in het bos verjagen. Misschien een kleine patrouille om hun territorium te bevestigen? Ach, ze had toch niets te doen en als ze dat deed, had ze tenminste íets gedaan. Haar vier poten begeleidden haar het kamp uit en de heerlijke geur van de bomen begroette haar. Een paar dennennaalden lagen verspreid over de grond en voelden zacht aan onder haar pootkussentjes. Snorrend kwam ze tot stilstand en snoof de lucht op, ten eerste rook ze nadrukkelijk de geur van haar Clan en ook nog een paar heerlijke prooidieren. Misschien kon ze op de terugweg wel wat jagen, ze had toch geen Apprentice om te trainen. Weer versnelde ze haar pas en passeerde een paar boomstronken, waar ze sierlijk overheen sprong. Haar spieren werden warm onder haar vacht en van tijd tot tijd moest ze even stoppen om af te koelen en weer op adem te komen. Hijgend stopte ze en keek om haar heen, de bomen verdunden, dus het Thunderpath moest hier in de buurt zijn. Weer stak ze haar neusje in de lucht en rook meteen de zurige lucht van het pad. Geen kat kon die geur maar aanstaan, wie wilde daar nou leven? Zelfs Rogues hadden het gezonde verstand om daar weg te blijven. Met opgetrokken neus trippelde ze door de bosjes en keek rustig uit over het landschap. Hier grensde haar territorium met dat van de ThunderClan. Hopelijk bleven ze aan hun kant, zoals zij deden met die van hun. Met zachte passen liep ze naar een markeerplaats en ververste het plekje. Dit deed ze een aantal keer, totdat ze het wel genoeg vond. Kalm ging ze ziften en begon haar vacht schoon te likken, haar werk hier was gedaan. Maar net toen ze weer wilde vertrekken, werd haar aandacht getrokken door iets. “Is daar iemand?” Vroeg ze nieuwsgierig en ze draaide zich volledig om.