No Sense in Fighting it now

Het was een dag zoals velen. Dat wilde zeggen: zijn humeur was grauw, en hij was onbewust op zoek naar een reden om zich echt miserabel te gaan voelen. Waarom hij zichzelf dat aandeed wist Umbrapool niet, maar hij kon zich er niet van weerhouden. Met een zure blik in zijn gele ogen loerde de warrior een tijdje vanuit de schaduwen tussen de dens naar het leader's den, waar zijn broer sliep. Aan dat plaatje was hij nu immers wel gewend geraakt, dat zou hem niet echt meer boos kunnen maken. Gelukkig waren er genoeg andere katten in de clan, die hem schenen te mijden als de pest. En waarom ook niet? Hij was weinig meer dan verachtelijk. Soms ging Umbrapool simpelweg het gesprek aan, om zichzelf te bewijzen dat dat echt was hoe ze over hem dachten. Met een blik tussen verveling en afgunst stond hij op van zijn rustplek, en liep hij op de dichtstbijzijnde warrior af. Thawrage, zo bleek. "Dag.. Vind je ook niet dat het leven verschrikkelijk oneerlijk is, Thawrage. Starclan geeft sommigen alles: macht, kattinnen, kinderen. Anderen geven ze niets." Hij zei het zonder aankondiging of uitnodiging.

[Thawrage]

Thawrage liet zijn tong over zijn vacht gaan om zijn toch al zo platte vacht te wassen, waarmee hij met lange halen zijn vacht nóg meer tegen zijn huid liet drukken. Het beviel hem niet dat zijn poten af en toe tegen zijn ribbenkast duwden waarbij hij zijn ribben precies kon voelen, maar dat was onvermijdelijk voor deze periode van het jaar. Nu dat het Newleaf begon te worden, begon de prooi weer goed tevoorschijn te komen, maar het zou nog wel even duren eer dat ze allemaal hun magere gewicht weer op peil hadden. Zijn blik gleed naar opzij toen een kater hem naderde en hij ging wat rechter zitten toen hij de broer van Blazestar herkende, Umbrapool. Hij wist dat net zoals bij hem er niet altijd een vrolijke uitstraling te vinden was bij de kater, maar het leek erop dat dat voor totaal verschillende redenen was. ”Je kunt natuurlijk altijd nog naar de Highstones reizen en tegen de Moonstone praten. Misschien heeft StarClan medelijden genoeg met je om je dat soort dingen ook te geven,” zei hij op een kille toon waar weinig empathie in school. ”Gaat dit over je broer?” ging hij vervolgens ongestoord verder. Het leek erop dat niet iedereen in de familie Blazestar zijn rang gunde. Thawrage maakte een mental note dat hij de kater vanaf nu goed in de gaten zou houden, want machtslust kon soms rare dingen doen met een kat.

Vond hij het fijn om de minachtende ondertoon van Thawrage te horen? Nee, dat was het niet. Het was meer een soort vindicatie, hij werd juist bewezen in zijn ideeën, en dat vulde die ideeën alleen nog maar meer aan. Of het over zijn broer ging, natuurlijk ging het over Blazestar, maar misschien niet om de reden die veel katten dachten. "Deels." Mauwde hij simpelweg. "Het is vooral dat de mooie dingen niet verdeeld worden zoals ze verdeeld zouden moeten worden." Het was niet alsof hij de rang of de macht van zijn broer wilde, daar gaf Umbrapool helemaal niets om. Het was het feit dat Blazestar zoveel gekregen had, terwijl hij hier met niets zat. In zijn ogen hadden ze even hard gewerkt, waarom moest het leven hem dan altijd dwarszitten? "En ik denk niet dat Starclan naar me zal luisteren, ze lijken te houden van deugdzame katten, wat dat ook mag betekenen." Hij geloofde in Starclan, maar vond het vaak moeilijk zijn voorouders te vereren. Als zij echt zo'n invloed hadden, waarom hadden ze hem dan zo triest gemaakt?

Het kwam voor Thawrage niet bepaald als een verrassing aan dat Umbrapool zijn broer bedoelde. Hij was zelf ook niet de vrolijkste en op sommige momenten ook echt wel bitter, maar hij had nooit maar dan ook nooit zijn broer iets niet gegund. Als zijn broer deputy of leader zou worden in plaats van hem, dan zou hij zijn broertje bijstaan en niet jaloers op hem zijn. Crowmurder was dan weer een ander verhaal, maar goed. Haar beschouwde hij niet eens als familie. Gewoon een foutje dat er niet had mogen zijn. Of toch niet als zijn sibling. Zijn blik gleed naar Umbrapool en hij keek de ander kil aan. ”En hoe zouden ze volgens jou dan verdeeld moeten worden, hmm?” vroeg hij een tikkeltje verveeld aan de kater. Gingen ze nu écht een gesprek hebben over dat Blazestar een familie had met kittens en wist hij veel terwijl Umbrapool niks had? Hij kon toch gewoon op een poes kruipen en zelf een familie stichten? Waarom het allemaal zo moeilijk maken als het ook makkelijk kon? Hij trok kort met zijn oortje op de opmerking over StarClan. ”Ik vind het wel knap van je dat je weet waar StarClan van houdt zonder dat je ooit met ze in aanraking bent geweest. Je zesde zintuig werkt negen van de tien keer best wel goed, moet ik zeggen,” antwoordde hij op een sarcastische toon tegen de kater. Wat een verspilling van zijn tijd was dit weer, zeg.

Weinig katten gingen lang in op zijn gejammer, had Umbrapool gemerkt, Thawrage was de zeldzame uitzondering. De verveling in zijn stem was bijna tastbaar, maar de kater bleef reageren. "Wellicht zouden twee katten die even hard getraind hebben, uit hetzelfde nest, niet zó ver van elkaar af moeten staan in rang en succes." Opperde hij, net zo venijnig sarcastisch als Thaw. Umbrapool wilde geen kittens, of tenminste, hij dacht niet dat hij ze wilde. Maar hij verlangde vurig naar het idee van een succesvolle familie. Op dezelfde manier als dat hij geen hoge rang wilde, maar het toch oneerlijk vond dat Blazestar die wel had. Op de volgende sarcastische vraag van de cyperse kater glimlachte Umbrapool zuur. "Wat kan ik zeggen, ik ben een diep spirituele warrior, Thawrage. Starclan schijnt mij gezegend te hebben met wijsheid, zelfs als ze me weinig meer gunnen." Zijn stem was koel als ijs, maar zijn snorharen trilden. Hoe erg Umbrapool ook zijn best deed om ongeïnteresseerd over te komen, ergens was hij nog steeds een lafaard die zijn angst en woede niet onder controle kreeg.

Jaloezie was een vervelend, akelig ding, zo bleek maar weer. Hoewel Thawrage hoge ambities zag en zichzelf zeker wel aan de top van de Clan zag staan ooit op een dag kwam het niet in hem op om jaloers te zijn op Blazestar of op Aspenpatch. Waarom zou hij ook? Hij diende zijn Clan en hij was loyaal. Uiteindelijk zou StarClan als ze hem waardig vonden hem vanzelf wel opmerken. En als dat niet zo was, dan zou hij sterven als loyale warrior of elder die altijd alles voor zijn Clan had gedaan. Met jaloezie bereikte je niet veel, zo slim was hij wel. ”Dus je vindt eigenlijk dat Blazestar jou als deputy had moeten kiezen en niet Aspenpatch,” merkte hij kil op. ”Weet je dat een leiderrol ook veel om de juiste mindset draait, Umbrapool? Met jaloezie en haat kom je niet ver.” Als Umbrapool een kat had willen hebben die zijn woorden verzachtte en meeging in zijn belachelijke verhaal, dan had hij Thawrage maar niet moeten benaderen. Hij snoof spottend onder zijn adem door toen Umbrapool aangaf een spirituele warrior te zijn. Spiritueel zijn reet. ”Als StarClan je échte wijsheid had gegund, dan verspilde je je tijd wel beter dan klagen over iets wat waarschijnlijk nooit gaat gebeuren,” zei hij op een kille toon tegen de kater. ”Jaloezie is een akelig ding, Umbrapool. Ik hoop dat het enkel bij woorden en niet bij daden blijft.” Zijn goudgele ogen richtten zich naar de grijze kater en zijn ogen vernauwden zich naar een onmiskenbare waarschuwing dat diep in zijn blik lag. Raak Blazestar met geen vinger aan of je zal er spijt van krijgen.

Het was ergens toch mooi om te zien hoe erg hij iemand kon raken, zelfs als diegene het probeerde te verhullen. Thawrage was duidelijk enorm verafschuwd door wat hij gezegd had, en liet het blijken met loze dreigementen en harde woorden. "En mindset komt met een leuk leven." Schoot hij direct terug. Het was makkelijk voor katten bij wie het altijd goed ging om te zeggen dat je het leven moest waarderen. Voor types zoals hij was het moeilijk om dat soort optimisme op te brengen. Umbrapool's gezicht stond droogjes, bijna verveeld, toen de warrior hem op het hart drukte dat hij het bij woorden moest laten. "Wat denk je toch van me, Thawrage? Mauwde hij, terwijl hij spottend met zijn oren draaide. "Ik zou mijn broer nooit een haar krenken. Oh, tenzij.." Daar liet hij zijn stem wegsterven. Als hij toch alleen maar afgesnauwd ging worden, genoot hij er graag nog een beetje van.

Thawrage snoof schamper toen Umbrapool zijn woorden sprak. ”Denk je nu echt werkelijk, verrekte dwaas dat je er bent, dat jij de enige bent die een zwaar leven heeft gehad? Dat jij de enige bent die teleurgesteld is geweest in het leven? Blazestar heeft ook zo zijn moeilijkheden achter de rug, maar je ziet hem er niet over janken, of wel soms?” Zijn gouden ogen richtten zich strak naar de kater toen hij Thawrage duidelijk aan het uitdagen was. Een gevaarlijke flikkering ontstond in zijn ogen en hij kwam dichterbij. Het gaf hem voldoening om te zien dat hij zeker één kop boven de andere warrior uittorende. ”Ik waarschuw je, Umbrapool,” zei hij met een zachte stem waar de intimidatie duidelijk door te horen was. ”Als je één haar van Blazestar krenkt, als je het één keer durft te wagen om één van zijn levens te ontnemen, dan vermoord ik je. En als ik naar Dark Forest ga, vermoord ik je weer opnieuw. Dan blijf ik je je hele leven achtervolgen totdat je je in de schaduwen voor me verbergt omdat je zo bang bent.” Een haatvolle blik verscheen in zijn ogen en zijn klauwen schoten uit hun hulzen. ”Overschrijd die grens niet, want daar krijg je spijt van,” siste hij op een lage toon. Blazestar’s broer of niet, dat was een overschreden grens waar Thawrage hem voor zou laten boeten.

Klaarblijkelijk waren anderen veel beter op de hoogte van het leven van hem en zijn broer dan Umbrapool zelf. Wat een dwaas gewauwel zeg, alsof hij niet wist dat Blazestar ook niet het leukste leven had gehad toen hij jong was. Ze hadden dat leven immers gedeeld, het grote verschil was hoe het daarna was gegaan. Iemand had alle kansen van de wereld gekregen, en iemand anders was achter gebleven, voor altijd vervloekt om in de kleine schaduw van zijn broer te kwijnen.
Toen werd het écht interessant, en kwamen de échte bedreigingen. Umbrapool richtte zijn gele blik langzaam omhoog, er een show van makend hoeveel kleiner en smaller hij was. Hij luisterde, knikte langzaam, maar haalde die smalende grijns voor geen tel van zijn gezicht. "Ach, Thawrage, hoe aangrijpend." Mauwde hij dramatisch, zijn stem druipend met sarcasme. "Ik zal het mijn lieftallige broer laten weten. Dat hij in jou een beschermer zó fiers heeft dat je zijn enige broer voor hem zou vermoorden. Daar zou hij zo ongelofelijk blij mee zijn." Hij liet zijn blik even naar beneden schieten, en zag de ontblote nagels. "Doe die dingen weg. Als je mij iets aandoet zul je een stuk meer problemen krijgen dan andersom, geloof dat maar." Eigenlijk wist hij het helemaal niet zeker, Blazestar was immers ongelofelijk juist, misschien zou hij helemaal geen uitzondering maken voor zijn broer. Maar hij zei het met overtuiging, en hij vind Thawrage zonder angst te laten zien, hoewel zijn hart in zijn keel klopte. Als dit blok hout besloot dat het het waard was om te vechten, had hij niet echt een manier om zich te verdedigen.

Hij voelde lichte prikkelingen door zijn klauwen gaan. Hij had zin om die verdomde smalende grijns van Umbrapool’s gezicht te meppen. Hij had zin om zijn bloed te zien vloeien over de grond. Hij was net een stapje te ver gegaan door een onuitgesproken dreigement, een lichte treitering, over Blazestar zijn kant op te laten gaan. Thawrage wist als geen ander wat katten met macht konden presteren als ze écht zo ver wilden gaan en het zou hem niks verbazen als het in Umbrapool’s zieke, getergde kopje om zou gaan dat hij Blazestar zou vermoorden om aan de macht te geraken. En dat was precies waarom hij zijn eigen bedreigingen uitte. Waarom hij de kater vanaf nu strak in de gaten zou houden. Hij vernauwde zijn gouden ogen terwijl hij naar de kater keek en zwiepte met zijn staart toen hij zijn woorden sprak. Hij stootte een spottende lach uit. ”Doe dat vooral,” daagde hij de kater uit. ”Dan zal ik ook mijn versie van het verhaal vertellen. Wie denk je dat hij eerder zal geloven? Zijn vriend die hem altijd bij alles bij heeft gestaan en met wie hij de zwaarste obstakels heeft overwonnen of een kater die het duidelijk allemaal niet meer op een rijtje heeft en wegkwijnt in zijn eigen jaloezie?” Na de woorden van Umbrapool liet hij zijn klauwen weer in hun hulzen gaan. Niet omdat hij bang was voor Umbrapool’s woorden, maar omdat hij wist dat het inderdaad nu niet veel zou uithalen als hij de kater een mep zou verkopen. ”Ik houd je in de gaten, Umbrapool. Denk goed na over wat je volgende stap is en hoe je het op het verloop van Blazestar’s leiderschap gaat reageren, want ik ben bij elke stap dichtbij je om je in de gaten te houden. Blazestar’s leiderschap zal niet onderbroken of ondermijnt worden omdat jij je zielige emoties niet kunt beheersen. Is dat duidelijk?” Hij vernauwde zijn gouden ogen weer naar de kater.

De klauwen verdwenen weer. Dat gaf Umbrapool een triomfantelijk gevoel. Thawrage zou vast vinden dat hij helemaal zelf had besloten had, maar iets aan de bedreiging moest hem geraakt hebben. Na heel wat meer woorden en dreigementen later, bleef de blaaskaak van een Warrior eindelijk weer een momentje stil. ”Ben je klaar? Ik snap het intussen wel: Ik ben de ultieme vijand, iemand die tegelijkertijd gestoord, zwak en extreem gevaarlijk is. Jij bent de nobele bewaker van mijn broer. Je zult de rest van je leven achter mijn staart aanlopen, en toekijken als ik pis, allemaal om er zeker van te zijn dat ik geen haar van die perfecte oranje vacht krenk.” Hij droeg het allemaal met een dramatische ondertoon op, en keerde Thawrage toen prompt zijn rug toe. ”Wil je alvast beginnen?” Stelde hij met een zwiep van zijn donkergrijze staart voor? Smalend grijnzend begon hij te lopen, weg van zijn nieuwste vijand.

Het leek erop dat de dreigementen hem niet veel deden, maar Thawrage wist wel beter dan dat. Hij kon Umbrapool perfect inschatten qua uiterlijk en wist dat de kater geen match zou vormen als het een één op één strijd tussen hun zou zijn. Maar dat waren juist de gevaarlijksten. De katten die het minste macht hadden en het minste konden, waren soms diegenen die uiteindelijk de meeste volgers kregen. Thawrage wilde wel eens weten wat er allemaal in die zieke kop van hem omging als het betekende dat hij Blazestar daardoor beter kon beschermen. Helaas had het weinig zin om de kater nu tegen de grond te werken, want dan zou hij er enkel slecht bekeken door worden. Maar dat hij de kater in de gaten zou houden, was één ding dat zeker was. ”Och, zie eens aan,” begon hij op een sarcastische toon. ”Net toen ik dacht dat er geen hersencellen meer resteerden in die minieme brein van je kom je toch met woorden die voor de verandering eens wél zinvol klinken.” Hij snoof spottend toen dat de kater aan hem vroeg of hij alvast wilde beginnen. ”Dat is niet nodig. Je kunt net doen alsof het je niks kan schelen, maar ik weet dat je vanaf nu wel beter op je tellen gaat letten. Je wilt mij niet als vijand, Umbrapool.” Hij kneep zijn ogen kort samen, waarna hij vanuit zijn ooghoeken toekeek hoe Umbrapool wegliep. Hij deed geen moeite om de kater achterna te gaan. Dat was ook niet nodig. Hij had zijn boodschap wel duidelijk gemaakt. Nu was het alleen nog aan hem om het serieus te nemen en Blazestar ook effectief met rust te laten.

OOC: Topic uit!