Sometimes I wish that I could wish it all away

Een nijdige blik was in zijn ogen te zien terwijl hij naar het territorium liep. Nettleroot had hem laten zitten waardoor hij gedwongen was om met kleine groepjes mee te gaan jagen en dat beviel hem niet bepaald goed. Zijn vader had het natuurlijk weer niet de moeite gevonden om in zijn richting te kijken toen dat hij met een eekhoorn terug het kamp binnen kwam gewandeld en het had hem mateloos geïrriteerd hoe de kater zijn kop voor hem om had gedraaid. Hij wilde zich aan zijn vader bewijzen, maar dat ging nogal moeilijk als de kater het niet eens de moeite vond om in zijn richting te kijken telkens als hij een nieuw doel in zijn leven had bereikt. Met een boze blik in zijn ogen ging Blazepaw demonstratief in het centrale gedeelte van hun territorium zitten. Hij was er alweer helemaal klaar mee.

Vandaag waren er geen eekhoorns te vinden in het gebied. Het was dat, of Beetle haar eerdere capriolen hadden hen allemaal verjaagd. Waarschijnlijk dat laatste, maar dat deed er niet toe. Punt was dat er niets was wat ze op kon jagen en ze daardoor eigenlijk alleen maar verveeld door het territorium aan het dwalen was. Althans, totdat ze de geur van een dengenootje oppikte. Haar ogen fonkelden vervaarlijk terwijl ze haar beste sluippas inzette. Het was zonde dat Beetlepaw zo'n luie drol was, want wanneer ze haar hart ernaar zette bleek ze best kundig te zijn. Dat bleek nu ook, terwijl ze muisstil de andere apprentice besloop. Toen er slechts een vossenlengte tussen hen in zat schudde ze haar achterwerk en besprong hem met een kreet. "Hebbes!" lachte ze terwijl ze zich vol op hem probeerde te laten vallen.

Blazepaw’s hart schoot in zijn keel toen hij gewicht op zich voelde en gelach achter zich hoorde, al ontspanden zijn spieren zich al meteen toen dat hij merkte dat het Beetlepaw was. Ze was iets ouder dan hem, maar qua gedrag leek ze nog op een kitten. ”Rot op, Beetlepaw,” snauwde hij naar haar toe, meer om te verhullen dat ze hem écht had laten schrikken dan dat hij boos op haar was. Hij spande zijn spieren aan en duwde zijn lichaam naar omhoog zodat ze hem hopelijk los zou laten. Daarna gaf hij een lik over zijn borst om zichzelf een houding te geven. ”Hoe oud ben je zelfs? Vind je jezelf niet voorbij de leeftijd om je als een kitten te gedragen?” mopperde hij terwijl hij zijn amberkleurige ogen strak op haar richtte. Voor de zekerheid gaf hij ook een lik over zijn schouder. Het moest maar eens zijn dat één plukje haar kon verraden dat hij echt door haar geschrokken was. Dat kon hij natuurlijk niet hebben.