Gone Astray

Licht filterde door de ingang heen, net genoeg om af en toe haar snoet te verwarmen wanneer de wolken werden weggeblazen. Met een zachte zucht leek haar nachtmerrie weg te glijden, waarna ze haar hoofd draaide om in Crow vacht te begraven, en nog verder te slapen. Alles voelde immers zo zwaar, zo... Pijnlijk. Ze kreunde door de kleine beweging, hunkerend naar het zachte gevoel van wakker worden naast de katten om wie je gaf. Maar de zachte vacht van Crowcall vond ze niet naast haar, en toen de roes van slaap en medicatie begon weg te trekken, slopen verschrikkelijke nachtmerries over vossen en het bloed van haar geadopteerde dochtertjes haar hoofd binnen, samen met een ondragelijke pijn. Met een ruk opende ze haar ogen en hapte naar adem. Hier vond ze een onbekende wereld. Dit was niet haar den. Waar was Crowcall? Waar was Tommy? "Help!" schreeuwde ze schoor. Er was iets verschrikkelijk mis, ze moest hier weg. Routnose probeerde overeind te komen, wat er enkel toe leidde dat ze het uitgilde van pijn. Toen ze achter zich keek, vond ze de ruïne van wat ooit haar achterpoot was geweest. Het was kundig gespalkt en behandeld, maar de pijn die ze voelde was te veel. Tranen parelden in haar ogen en ze maakte zich zo klein mogelijk, haar ogen dicht geknepen en haar poten over haar oren gedrukt. Dit was een nachtmerrie. Dit was een verschrikkelijke nachtmerrie. Ze hoefde alleen maar wakker te worden en dan zou alles weer goed zijn, toch? Toch?

&Bluejay

Wat was er gebeurd? Waarom was alles zo onbekend, zo wazig? Het voelde alsof ze een eeuwigheid had geslapen, en die dikke deken van slaap nog altijd over haar heen hing en alle herinneringen van haar had afgepakt. Waar was haar moeder? Waar was Mousewish? Waar was iedereen? Het schokken van haar tranen deed enkel nog meer zeer, maar ze wist er niet mee op te houden. Als ze haar ogen gesloten hield, en zich zo klein mogelijk maakte zou het wellicht ophouden. Dan zouden al die verschrikkelijke dromen steeds minder als werkelijkheid voelen, en dan zou die pijn eindelijk weg gaan. Oh, alsjeblieft, waarom ging het niet weg?

"Rout?"

Zijn stem en haar naam waren het enige wat nog bekend klonk, en het was genoeg om haar te overtuigen om langzaam haar ogen te openen, zodat ze die van hem kon ontmoeten. Zijn prachtige, blauwe ogen en zijn praatjes over bloemen en zijn dochtertje, en de grappen die hij maakte; het was er nog steeds. Hij was er nog steeds. Ze sterkte haar poten naar hem uit en wilde hem vastgrijpen en nooit meer los laten. Hij was de enige rots in de branding, het enige veilige in deze nachtmerrie die steeds meer op een realiteit begon te lijken. "Blue!" jammerde ze wanhopig om hem dichter bij haar te krijgen. "Waar ben ik? W-w" al die verschrikkelijke flarden van momenten, waren dat herinneringen? Gepijnigd drukte ze haar ogen dicht, de hoofdpijn en de vlammende pijn in haar lichaam bijna ondragelijk. Nu de initiële opwelling van adrenaline begon weg te zakken, voelde ze zich meer uitgeput dat ze ooit had gedaan. Het was allemaal te veel, en ze snapte er niets meer van. "Ga alsjeblieft niet weg" smeekte ze hem gesmoord.

Ze was nog nooit zo blij geweest om een bekend gezicht te zien. Het maakte haar niets uit dat iedere beweging vuur door haar aderen liet stromen, ze wilde niets minder dan zich aan hem vastklampen totdat ze wakker zou worden en alles weer normaal zou zijn. Hoeveel pijn het ook deed, ze kon hem niet loslaten. Wie weet waar hij dan heen zou gaan, of hij net zo makkelijk zou vervliegen als al haar dromen. De medicatie liet een vervelende smaak achter op haar tong, maar nog veel echter stopte het haar hoofd zo vol met wolken dat de grens tussen realiteit en dromen nog altijd vervaagd was. Ze was te bang om te huilen, te verward. Het enige wat ze kon doen was huiveren, of dat nou was van de pijn, kou of vermoeidheid, en bidden dat zijn woorden de waarheid waren. In zijn omhelzing kon ze het bijna geloven; dat ze veilig was. Met gesloten ogen liet ze hem het plaatje schilderen en het sloeg op haar in dat dat deel van haar dromen de waarheid besloeg. De vos, Windclan... Het was allemaal te veel. Hij leek het enige te zijn dat ervoor zorgde dat ze niet in scherven uit elkaar viel. "Ik ben zo bang, Blue," piepte ze als een kitten, zich volledig in zijn omhelzing gedrukt. "A-a-alles doet p-pijn en, en ik, en Wisteria-" de naam brandde op haar tong, een nog zuurdere herinnering aan wat er gebeurd was. Een gesmoorde snik rees op uit haar keel. "Ik wilde alleen, ik dacht-... Het spijt me zo..." al haar woorden eindigden alleen in onverstaanbaar gebrabbel, terwijl ze zelf ook niet meer wist wat ze wilde zeggen. Maar ondanks haar verwarde staat, was er wel één ding dat ze verstaanbaar kon maken. "Ik hou van je, Blue,"

Ze probeerde zich op haar ademhaling te focussen, op de aanraking van zijn zachte vacht. De zwaarte van wat ze zojuist had gezegd drong nog lang niet helemaal tot haar door, anders had ze die woorden nog vele maanden, al dan niet voor altijd, ingeslikt. Niet omdat ze niet echt waren, maar omdat ze normaliter wist welke gevolgen het met zich mee zou brengen. Hoeveel meer pijn het hem, maar ook haarzelf zou doen. Ze was lang genoeg medicine cat geweest om het te weten. Dan zou ze zich zorgen maken over de toekomst die ze zojuist zoveel moeilijker had gemaakt. Dan zou ze hebben geweten dat haar uiteindelijke vertrek zoveel pijnlijker zou zijn door die stomme woorden. Maar op dat moment was het enige wat ze kon zeggen de waarheid. Hij kon niet haar problemen laten verdwijnen, hij kon niet de pijn weghalen - maar wel het scherpe randje, en met hem zo dichtbij leek alles opeens net iets draagbaarder. En toen hij haar woorden herhaalde, voelde ze voor het eerst in dagen weer iets dat leek op hoop. Een klein, warm vlammetje in haar borstkas dat hij had aangestoken. Dat ervoor zorgde dat ze de slaap zou vechten, dat ze haar ontmoeting met Starclan uit zou stellen. Maar met die gedachte kwam een andere herinnering terug, eentje die door merg en been sneed. Als ze haar poot één stap verder had gezet, zouden ze dit gesprek nooit hebben gehad. Ze was zó dichtbij geweest, zo belachelijk dichtbij. Het bracht een misselijkheid in haar op. Wat als hij haar had gevonden? Of nog erger, wat als hij altijd had moeten leven met de wetenschap dat ze spoorloos was verdwenen? Routnose snikte, tegelijk zo overrompeld van blijdschap en angst voor wat er bijna niet geweest. "Het spijt me," herhaalde ze nogmaals, alsof hij zou weten waarvoor precies ze zich verontschuldigde. Ze bewoog haar vermoeide hoofd naar de zijne en liet haar kop tegen zijn schouder aan rusten, haar neus in zijn vacht zodat ze alleen hem nog kon ruiken en zich wijs kon maken dat dat de hele wereld was. "Ik heb.. Het is... A-alles is verpest, Blue, ik kan niet blijven, en volgensmij kan ik ook niet meer terug," haar stem trilde terwijl ze de puzzelstukjes aan elkaar probeerde te brengen tot een gruwelijk geheel. "Het was dom van me, zo dom van me. Ik weet het allemaal niet meer, maar ik wil nooit meer weg van je zijn," normaal gezien zou ze zichzelf egoïstisch hebben gevonden, en waarschijnlijk wel ook terecht, maar in deze staat was ze haar filter verloren. "Laat me alsjeblieft niet alleen," ze wist niet hoe ze hier doorheen zou komen zonder hem.

Hij sloeg haar steviger in zijn omhelzing. Ondanks dat haar gebroken lichaam protesteerde, probeerde ze nog dichter tegen hem aan te kruipen. Alsof ze een angstige kitten was die in hem wilde kruipen, die niets anders wilde dan hem vasthouden en nooit meer loslaten. Alles buiten dit nest, buiten hem, was gewoon te veel. Ze liet zich naar een zachtere werkelijkheid wiegen door zijn woorden. Want was dat niet een mooie droom? Een simpelere wereld waar ze samen konden zijn, waar geen enkele regel hun uit elkaar kon trekken, waar ze nooit meer zoveel pijn zouden hebben. Hij zou het in orde maken, niet? Dat was wat hij zei, en Rout was zo wanhopig om dat te geloven. Wellicht zouden ze in die wereld samen oud worden. Ha, misschien zou zelfs zijn dochter haar ooit lief genoeg vinden om per ongelijk 'mama' te zeggen in een conversatie. Dan zouden ze hun nesten versieren met de favoriete bloem die ze deelden, en stiekem toch altijd in hetzelfde nest eindigen iedere nacht, zo dicht opgekruld dat het nét paste. Routnose ademde bibberend uit en haar lichaam ontspande iets. Zijn kop legde hij op de hare, en met zijn woorden voelde deze fantasie net iets meer als een werkelijkheid."Dankje, Blue.." was alles wat ze uit kon brengen, waarna de vermoeidheid het overnam, maar de dromen in haar warrige kop waren die nacht zachter dan ze in moons waren geweest.