Het was al een poos geleden dat ze hier had gelegen en toen was het zeer kort geweest. Nu had ze in verband met haar angsten ervoor gekozen het zo lang mogelijk uit te stellen. Pas op het laatste moment de Nursery in te trekken om rust te nemen. Haar buik was wel iets rond maar het leek erop dat haar tweede nest, haar eerste algemeen bekende nest, niet al te groot zou worden. Brittleshell had zelfs haar vrienden niet verteld over het feit dat ze zwanger was in de hoop dat ze niet alles uit hoefde te leggen, het niet hoefde te herinneren. Wellicht dat ze later spijt zou krijgen van deze keuze maar voor nu leek het er voornamelijk op dat Brittleshell zich moest focussen op het ontspannen.

Wat was ontspannen, ze was als Elder ook nooit op een plek gebleven. Altijd het gevoel hebbende dat ze zich nog moest bewijzen ook al had ze een oog en daar ook altijd de angst voor hebbende. Ze zat altijd vast, vast in haar angst niet voldoende te zijn. Dat was ook de reden dat ze Carrioncough pas zeer laat had verteld dat ze van hem had gehouden, meer dan van zichzelf. Ze zou niets hebben veranderd aan al haar ervaringen als Apprentice, als beste vriend van Carrioncough maar ze had het gevoel dat ze hem ook had verloren. Verloren aan het verleden. Uiteindelijk had ze besloten het te proberen met een ander maar elke keer dacht ze terug aan Carrioncough, elke keer voelde het alsof ze hem aan het verraden was maar een van deze keren was het echt raak. Ze was zwanger en hoewel de vader ongetwijfeld niet wist dat hij de vader was. Zijzelf enkel wist dat een Riverclanner de vader was. Bleef het lastig.

Ze was geen moeder, ze was geen moeder, geen Warrior, geen tante, geen Mentor. Ze was voor sommigen enkel een vriendin. Een vriendin die niet alleen kon zijn. Een vriendin die hen nodig had. Ze zuchtte diep, en nu had een klein leven haar nodig. Toch had ze niet extreem veel eten gepakt, Leafbare was ernstig genoeg en hoewel het einde ervan naderde betekende het niet dat ze al het voedsel op kon eten. Ze was oud en wijs genoeg om te snappen dat anderen het nodig hadden; meer dan zijzelf. Zeker met het kleine nest dat ze zou krijgen. Sommige dagen dacht ze zelfs dat het niet meer dan een nare droom was om er dan achter te komen dat het toch echt...echt was.

Ze lag er nu iets meer dan een paar dagen en voor het eerst was ze echt rusteloos. Niet alleen door de gedachten maar ook omdat de bevalling naderde. Ze had al een keer eerder een kitten gehad. Ze was duidelijk geen kattin van grote nesten en dus was ook deze keer de bevalling waarschijnlijk niet echt een zware. Ze maakte dan ook nauwelijks geluid, wellicht ook omdat de beschaamd was over haar gevoelens. Ze had het al toegegeven aan haar nieuwe mentor. Alleen dat nam de schaamte niet weg. Ze zou juist van haar kittens moeten houden, toch?

Het duurde niet lang, en toch zo verschrikkelijk lang voordat ze een dochtertje mocht verwelkomen. Een kleine kitten met een prachtig ros en grijs vachtje. Een wonder, alleen was het voor haar enkel het gevoel van afschuw. Afschuw naar zichzelf want hoe kon ze niet van dit wondertje houden? Hoe kon ze zich al die dagen en nachten er geen liefde voor hebben gevoeld enkel angst en afschuw? Het was een onschuldige kitten. Ze zou niet nogmaals dezelfde fout als bij Stormpaw maken. Niet nog eens..

Ze likte de kitten schoon, legde deze aan de buik en ontspande zich terwijl de rest van de bevalling volgde. Alles gebeurde en liep zoals het moest. Het bleef bij maar een kitten. Een gezonde kitten die dronk en sliep waardoor de al wat oudere kattin haar ogen sloot. Het voelde vreemd en hoewel ze dit niet voor zichzelf of de kitten had gewenst voelde het ergens toch nog een beetje goed. Misschien dat er naast haar vrienden dan toch iemand was om in de komende Moons haar aandacht op te vestigen. Het duurde niet lang voordat de kattin in slaap viel met een passende naam in gedachten. Honeykit. Honeykit vernoemd naar de zoete honing, het mierzoete gevoel dat ze kreeg maar niet wilde. Ze kon er niet van houden toch? Ze kon niet... Maar ze moest. En ze zou!

De dagen die erop volgden leken rustig voorbij te gaan. Honeykit groeide en ook zijzelf leek langzaam de rol te leren al was ze soms ook enorm onrustig. Zo onrustig dat ze dan telkens heen en weer beende als de kitten sliep. Zo onrustig dat haar spieren stram voelde, dat ze zich niet fit kon voelen maar misschien lag het ook wel aan haar leeftijd. Er waren voldoende katten die het moeilijk kregen op oudere leeftijd een kitten op te voeden. Dat het eclampsie was, dat ze te weinig calcium in haar bloed had. Dat ze ernstig ziek was; dat waren dingen die Brittleshell niet door had. Wel meerdere Queens voelden zich de dagen na de bevalling niet optimaal. Zijzelf had het niet als bijzonder gezien. Geen signaal geven dat ze zich zorgen maakte. Ze had wel eens spiertrekkingen en onrustig gehijg maar dat kon ook komen door haar angstige gedachten. Dat ze ernstig ziek was, dodelijk ziek was en er geen kat was om haar te helpen. Daar zou ze pas later achter komen. Te laat.

Enkele dagen na de geboorte van Honeykit, zonder nog een laatste woord tegen haar geliefden te kunnen spreken. Zonder Carrioncough, haar Carrioncough want hij was een belangrijk deel van haar nog te kunnen vertellen hoeveel spijt ze had en hoeveel ze van hem hield. Brittleshell blies na haar korte lijdensweg haar laatste adem uit, opgekruld naast een steeds harder piepende kitten omdat ineens de moeder stijf werd en duidelijk niet meer melk en warmte af kon geven. Brittleshell, vroegere Elder van Riverclan en met de droom om een Warrior te worden had het levenslicht verloren. Ze was op weg naar Starclan.

+ open