To Live is to Die

Nu dat hij aan begon te sterken en nagenoeg geen nasleep meer ondervond van de fout die hij een aantal dagen eerder had gemaakt, voelde Foulplay zich zelfverzekerd genoeg om buiten het kamp te gaan en zich naar de borders te begeven. Hij was alleen, wat hij ook wel op prijs stelde. Hoewel hij vrienden begon te maken in zijn Clan vond hij het zeker ook wel fijn om gewoon alleen te zijn. Hij had het met zowel Wolfblood als met Settledstar over Mousepaw gehad en het lag nu niet meer in zijn poten wat er zou gebeuren, al wilde hij dat dat wél zo was. Hij wilde dat hij wraak op haar kon nemen en hij had veel agressie in zijn poten die hij amper kwijt kon als hij in het kamp zou blijven, dus trok hij erop uit. Zijn neus trok zich op toen hij een sterke bloedgeur rook en zijn lip trok zich naar achteren. Hadden die bloedhonden nu nog altijd niet geleerd dat ze beter uit de buurt van Clangrenzen konden blijven? Foulplay trok naar de grens toe, waar hij een oudere kat rond zag dwalen. Een oudere kat met meer spieren en meer ervaring dan hem, maar Foulplay wist beter dan dat in de weg te laten zitten van zijn loyaliteit naar zijn Clan toe. ”Tot daar en geen stap verder,” zei hij dan ook op een dreigende toon, zijn lichaam zo positionerend dat het zich beschermend opstelde voor het territorium dat achter hem lag. Dat zou hij met zijn leven verdedigen. Precies naar de eed die hij nog week geleden had gezworen naar zijn leader.

Foulplay probeerde zijn blik neutraal te houden toen hij het grote gelaat zag van de kater. Qua bouw was de kater net iets groter, al school het niet heel erg viel omdat Foulplay, zeker tegen zijn laatste manen als apprentice, aardig wat spiermassa en lengte op had gebouwd. Zijn schouders waren breder geworden en hij wist dat hij tegenover een kittypet veel groter en sterker zou zijn, wat hem wel voldoening gaf. Maar hij wist ook dat hij geen partij zou zijn voor deze bloeddorstige kat als het op een vechten aan zou komen. Dat wilde echter niet zeggen dat hij zijn eed door de wind zou gooien en zijn Clan in de steek zou laten. Dat was immers niet waar ShadowClan, waar hij, voor stond. En dus trok hij zijn bovenlip dreigend naar achteren toen dat de kater in zijn richting kwam wandelen. ”Of anders zal ik mijn Clan met mijn leven verdedigen. Ik kan je misschien niet verslaan, maar hopelijk kan ik je wel enkele verwondingen geven die je aan mij doen herinneren.” Het waren grote woorden voor iemand die een gevecht niet kon winnen, maar Foulplay wist beter dan zichzelf te laten inpalmen door zijn eigen angsten. Hij had Settledstar de afgelopen maan wel weer genoeg teleurgesteld. Daar hoefde dit niet bij te komen.