See The Line Where The Sky Meets The Sea

Hij was naar de Moon Stone gereisd samen met een van de weinige katten die hem mochten. Had zijn ogen gesloten en had zijn neus gereikt aan de Moon Stone; en nu voelde het alsof hij was ondergedompeld in een slaap. Maar wat hij zag, leek geen normale droom te zijn. Zijn beeld was omgeven met fonkelende sterren en het voelde er erg vertrouwd. Hij wist alleen niet wat er ging komen, hij wist niet wat er ging komen. Het enigste wat hij zeker wist, was dat dit een zeer vredige droom was, en dat het een erg aangename sfeer met zich meedroeg. Het leek alsof hij al zijn zorgen even kon vergeten - alsof hij een knuffel kreeg van zijn moeder die hem ondertussen vertelde dat het leven zo mooi was en dat alles weer goed ging komen... Het voelde vertrouwd.

    Dansend op duizend sterren stapte ze de hemel uit.
    Vergaan maar nog niet helemaal vergeten, haar vacht doorzichtig en gevlekt met duizenden sterren. Ze was meer een met de lucht dan velen om haar heen.
    Maar niets nam af van de gratie waarmee ze de donkere gedaante tegemoet kwam.
    Hij was een vreemdeling in haar hemelrijk, vreemder nog dan de meeste andere levende bewonders, maar was dat niet juist waarom zij zo klaar had gestaan om hem te helpen? Een plek te vinden in de wirwar van het warriorleven.
    "Shinypaw."
    Glimlachend duwde ze haar neus voorzichtig tegen de zijne, danste zwevend om hem heen en krulde haar staart over zijn witte rug.
    "Welkom in Starclan."

Hij stond daar, hij keek rond en voelde zich diep op zijn gemak. Hij was zich niet helemaal bewust van wat er nu gebeurde, maar hij maakte zich er geen zorgen over. Hij wist dat dit een goede plek was, de plek waar zijn innerlijke hem naartoe had geroepen. Een plek vol van sterren en pracht, het deed hem denken aan de schoonheid van de bergen. Zijn hart was gevuld van bewondering terwijl hij iemand op hem zag afkomen. Ze had een vacht gevlekt met allemaal schitterende sterretjes en zweefde naar hem toe. ‘Shinypaw’, sprak deze glimlachend en duwde haar neus tegen die van hem waarna ze haar staart krulde over zijn witte rug. ‘Welkom in Starclan’. Hij merkte dat hij een kleine glimlach niet kon onderdrukken. Was het hem gelukt? Was hij echt in Starclan gekomen? Of was dit niet echt? Zijn ogen twinkelden van nieuwsgierigheid. “Dus dit is Starclan?”, vroeg hij bewonderend. “Bent u dan één van de voorouders van de clankatten?”. Hij ging waarschijnlijk nog duizenden vragen stellen aangezien dit een nieuwe ervaring voor hem was. Shinypaw had geloofd en was nu in een plek waar hij manen geleden niet eens een idee over had, waarschijnlijk. Maar zijn wil om te geloven was sterker dan de wil van het verleden. Hij ging alles doen om de Clans te helpen alsof hij er zelf in geboren zou zijn.