We'll never be on good terms

Na een tijdje jagen begon Coldstreak op te merken dat hij toch wel dorst had. De dichtstbijzijnde plek was de Steppingstones, ook al wilde hij die plek liever mijden omdat de kans bestond dat hij een RiverClanner tegen zou komen en die Clan wel de laatste was waar hij een gesprek mee wilde hebben. Ondanks dat Eveningstar enkel een verbod op ShadowClan had gelegd, wilde Coldstreak uit zichzelf al niks met RiverClan te maken hebben omdat zijn vader daar afkomstig van was. Hij was een half-Clanner en hoewel velen dat niet van hem wisten, was het een last dat hij met zich meedroeg. Zijn moeder had het ook nooit aan iemand toe durven te vertrouwen waardoor haar geheim veilig mee was genomen in haar graf. Coldstreak kende ook geen enkele kat in zijn Clan aan wie hij dat feitje zomaar toe kon vertrouwen. Natuurlijk waren er meer katten wiens bloed ergens anders lag en was hij er zeker van dat het nu niet zo’n grote ramp zou zijn als katten het van hem wisten, maar hij weigerde om anders aangekeken te worden of te moeten strijden voor zijn loyaliteit voor zijn Clan. Hij was verdomme een Senior Warrior en had er al wat manen dienst op zitten. Dat mocht niet in twijfel getrokken worden. Coldstreak ging zo op in zijn eigen gedachten dat hij niet in de gaten had dat een RiverClanner zich inmiddels had aangekondigd.

Nu het weer warmer begon te worden, betekende het ook dat ze weer in de rivier zouden kunnen zwemmen en vissen. Het was toch wel iets dat ze gemist had. Eerst was ze zwanger geweest en vervolgens was het kouder geworden en konden ze niet meer zwemmen in de rivier. Misschien was dat dan ook wel waarom ze op dit moment hier naartoe getrokken was. De steppingstones waren tenslotte een goede plek om te beginnen, wat ze alleen niet verwacht had was dat ze er een thunderclanner aan zou treffen en eigenlijk verpeste het toch lichtelijk het enthousiasme die ze gevoeld had bij het feit dat ze mogelijk zou kunnen gaan zwemmen. ”Wat doe je hier?” Kon ze dan ook niet helpen om eruit te brengen, terwijl ze haar blik naar de zwarte kater liet gaan. Had hij geen ander moment dan dit uit kunnen kiezen om hier te komen?

Een visgeur drong zijn neusgaten binnen, gevolgd door een redelijk getergde vraag van een poes die hem duidelijk hier niet verwacht had. En hem ook niet hier wilde hebben. Wel, dat was dan jammer voor haar. ”Drinken,” bromde hij tegen haar en hij richtte zijn gele ogen koeltjes naar haar. ”Voor zover ik weet, is dit nog altijd een border waar ikzelf ook welkom ben, als ik aan mijn kant van het territorium blijf that is. Als je daar problemen mee hebt, dan kun je weggaan.” Zijn gele ogen richtten zich haast uitdagend naar haar. Nee, hij ging zich niet laten wegjagen door één of andere poes die duidelijk het rijk voor zich alleen wilde. Sterker nog: nu dat hij wist dat de poes hem hier niet wilde hebben, zou hij hier juist nog even wat langer blijven. Gewoon om wat dwars te liggen. Zo kinderachtig kon hij soms wel zijn.