Special Girl

Onder het mom van een jacht had ze Olivebranch mee het kamp uitnomen. Ze gingen er wel vaker 's nachts op uit, steeds minder voorzichtig nu duidelijk werd dat Loudkit toch écht een uitzondering was. Momenteel had ze echter andere plannen met hem. Eenmaal aangekomen bij de Blooming Woods halte ze haar pas. Dit was haar favoriete plek, zeker nu de fruitbomen in volle bloei stonden. "Olive.." Begon ze voorzichtig, maar met een hoorbare warmte in haar stem. Iets aan hem, aan wat er tussen hen speelde maakte haar nog altijd verlegen. Haar ogen dwaalden rusteloos langs de boomtoppen. "Hoe vind je het nu gaan?"

[Olivebranch]

Ontelbare keren had hij zichzelf al verteld dat er duidelijkheid moest komen. Hij moest het Silverwish vertellen hoe het precies zat, en met Spottedrain bespreken hoe ze elkaar nu gingen noemen. Maar iedere keer dat de deputy hem in haar omhelzing toeliet, vergat hij dat allemaal direct weer. Ook nu dacht hij met iets anders dan zijn verstand, terwijl hij haar volgde door de bloesembomen. "Spotted.." Antwoorde hij, zwoel als altijd. Eén van zijn olijfgroene ogen sloot in een suggestieve knipoog. Maar Spottedrain scheen andere ideeën te hebben dan hij had verwacht. Na al die tijd was zij degene die erover begon. Olivebranch keek wat peinzend weg, en het bleef een hele tijd stil. "Het gaat goed op de momenten dat we elkaar zien, maar ik denk dat we iets moeten doen aan de tijd daartussen.." Mauwde hij uiteindelijk, zonder zelf helemaal te begrijpen wat hij daarmee bedoelde.

Dat was niet het antwoord waar ze op hoopte. De glimlach die zijn misinterpretatie van de situatie op haar gezicht had gebracht, was verdwenen. Maar ergens begreep ze ook wel dat de verwachting dat hij het allemaal vlekkeloos vond gaan, behoorlijk onrealistisch was. "Wil je mij meer zien? Of heeft het met Loudkit te maken?" Verdere vragen bleven tussen hen in de lucht hangen. Ze begreep niet precies waar hij op doelde.

Wat wilde hij, wat moesten ze? Olivebranch wist dat hij een moeilijk gesprek aan moest gaan, hoe erg hij dat ook haatte, het was simpelweg onvermijdelijk. "Ik moet met Silverwish praten.. Ik heb haar nooit echt verteld hoe het helemaal zit." Begon hij, wetend dat een gesprek over zijn ex-mate waarschijnlijk het laatste was waar Spottedrain op gehoopt had. Het was echter de enige manier om dit gezond te doen die hij zag. "En ik moet weten wat wij zijn, en jij moet dat ook. Zijn we co-ouders die elkaar gewoon leuk genoeg vinden om elkaar daarnaast te zien? Of zijn we mates?" Nu hij het woord had gezegd kon hij niet meer terug. Olivebranch keek haar aan, met die zachte blik van hem. Hij hoopte dat ze uit die blik kon opmaken dat hij haar niet wilde kwetsen, maar misschien vertrouwde hij teveel op zijn eigen subtiliteiten.

Spottedrains spieren verstijfden, maar ze liet hem - met moeite - uitpraten. "Je hebt het haar nog niet verteld?" Mauwde ze zachtjes, haast fluisterend, haar ogen groot. Al die moons had de moeder van zijn kittens niet geweten dat hij niet vreemdging? Haar gedachten werden langzaam waziger. Ze voelde dat hij het goed bedoelde, dat hij om haar gaf, maar hoe had hij in StarClans naam nou zo'n fout kunnen maken? Het was allemaal zo verwarrend.. En toch had ze geen spijt van de woorden die ze vervolgens sprak. "Ik- ik wil meer zijn dan wat wij nu zijn." Haar adem stokte, en haar gezicht ontspande wat. "Heb je het wel aan je kinderen verteld?"

"Het was niet alsof ik het haar moest vertellen. Ze weet al lang dat wij.. iets zijn, net zoals de rest van deze verdomde clan." Hij klonk bitter, en dat was hij ook. Olivebranch was altijd gerespecteerd en zelfs een beetje geliefd geweest, en dat was allemaal van hem weggerukt, terwijl hij in werkelijkheid weinig fout had gedaan. "Mijn kinderen.. Ik was niet van plan zo direct met ze te zijn, nog niet in ieder geval. Ze weten dat ze een half-zusje hebben, en dat Loud van jou is.." Met elk woord dat hij zei werd het erger, en dat besefte Olivebranch zelf ook wel. Daarnaast danste hij heen om wat Spottedrain gezegd had, wat ze écht gezegd had: ze wilde meer zijn dan wat ze nu waren. Hij was bang om meer te zijn, bang voor de toezegging, en bang voor het gefluister. Beschaamd liet hij zijn grote zwarte kop hangen. "Ik weet het niet, Spotted.. Ik wil wel, maar het is allemaal zo veel, zo nieuw." Vertelde hij de grond. Bijna zijn hele leven lang was Silverwish er geweest, en daarvoor had hij nooit over een mate hoeven nadenken. Nu zat hij in deze vreemde, lastige situatie.

Wat was er nou met hem? Het voelde alsof hij haar de schuld gaf, terwijl hij het zichzelf zo onmogelijk moeilijk had gemaakt. Spottedrain voelde een brok in haar keel opkomen eenmaal hij was uitgepraat. Toen ze zwanger was van Loudkit, stond hij nog te springen om haar mate te zijn. De poes vroeg zich af wat er in de tijd was veranderd, hoe de rollen zo hadden kunnen draaien. Ze vond hem leuk. Misschien begon ze zelfs van hem te houden. Hij was immers de vader van haar kind, en ze hadden zoveel plezier samen.. Voorzichtig stapte de poes naar voren en legde ze haar kop in zijn nek. "Ik wil jou." Fluisterde ze. "Wat houdt je tegen?"

Dat had hij goed voor elkaar. Hij had de enige kattin die nog iets in hem zag pijn gedaan, hij zag het in haar gele ogen. Hoe moest niet klinken voor haar? Waar hij eerst nog alles had willen doen om haar mate te zijn, en nu zat hij hier zo te kniezen. Olivebranch had zijn ogen gesloten, en hij verwachtte geen aanraking. Desondanks leunde hij dankbaar voorwaarts, Spotted's omhelzing in. Ze wilde hem. Dat deed zijn hart sneller kloppen. "Ik ben bang.." Fluisterde hij eerlijk, terwijl hij zijn ogen weer opende. "Ik wil niet.. dat het weer zo eindigt." Een verstikt geluidje ontsnapte zijn keel, verder ontgingen de woorden hem. Starclan, wat voelde hij zich klein.  

Haar adem stokte, waarna ze haar gezicht in zijn vacht begroef. "Ik ben ook bang." Mompelde ze door zijn zwarte pels heen. Er waren zoveel dingen waar ze zich zorgen om maakte: Loudkit, Silverwish, Eveningstar, dat verdomde gedoe met ShadowClan, haar aanzien.. Als dit fout ging, dan had ze het respect van heel wat clangenoten voor niks vergooid. Ze hoorde wel wat ze zeiden, via via.. En in die verhalen was het allemaal háár schuld, had zij Olive verleid en uit de poten van de arme Silverwish gerukt. Natuurlijk begreep ze wel dat lang niet iedereen zich bezighield met dit soort achterlijke roddels, maar desondanks stak het haar toch. Ze kon zich wel voorstellen welke fluisteringen de vader van haar kitten zich inbeeldde. De poes draaide haar kop om zichzelf verstaanbaar te maken. "Heb je liever dat dit allemaal voor niks was? Ben je liever niet met mij dan dat je het op zijn minst probeert?" Haar stem klonk vurig, maar hier kwam ook een zekere warmte bij. Ze wilde hem grager dan ze ooit iemand had gewild.

Oh, wat was ze toch verschrikkelijk, verschrikkelijk en prachtig. Ze had zo gelijk, en ze zei de dingen die hij zo niet wilde horen. Olivebranch maakte een moeilijk geluidje, diep in zijn keel. Hij wist wat hun relatie Spottedrain gekost had, dat kon hij niet zomaar vergeten, noch het feit dat ze hem een dochter had gegeven. "Ik wil het proberen.." Zijn stem was hees en trillerig, maar hij zei het zonder twijfel. De kater hield zijn omhelzing vast en zuchtte. "Maar ik kan niet direct publiekelijk zijn.. het spijt me."

Zijn twijfel brak haar. Wat was er veranderd? En in StarClans naam, waarom? De poes stond verstijfd in hun omhelzing. "Zijn we dat niet al?" Mompelde ze monotoon, maar zonder zich van hem los te laten. "En zou dat niet juist.. beter zijn?" Iedere ziel in de clan wist van hen af, van wat zij hadden gedaan om Loudkit op de wereld te zetten. Gefrustreerd klauwde ze met haar nagels in de droge aarde, terwijl ze spijt begon te krijgen van haar eigen twijfels een aantal moons geleden.

Met elk woord dat hij sprak maakte hij het erger, besefte Olivebranch. Daarbij had Spottedrain natuurlijk gelijk: het zou beter zijn als ze gewoon open waren met hun relatie, maar dat zou zoveel afkeurende blikken met zich mee brengen. Olivebranch was slecht in omgaan met de afkeur van anderen. Daarom waren de afgelopen moons ook zo ongelofelijk moeilijk voor hem geweest. Plotseling schudde hij zich los van Spottedrain, zodat hij haar aan kon kijken. Zijn gezicht stond plots resoluut en ernstig. "Ze kunnen allemaal oprotten met hun oordelen. Je bent van mij.. Ik ben van jou." De woorden waren er nog maar net uit toen hij de onzekerheid terug voelde kruipen, maar hij had geen spijt.

Eerst werden haar ogen groot en stokte haar adem in haar keel. Zou dit het einde zijn? Hij had zich immer van haar losgemaakt. De opluchting die ze vervolgens voelde was dan ook intenser dan ooit. Tranen vulden haar ooghoeken en een brede glimlach tekende haar gelaat. Het duurde even voor de woorden haar mond vonden, maar hij had het toch al van haar kunnen lezen. "Dat maakt me zo gelukkig." Fluisterde ze, terwijl ze zijn blik hoopvol bleef vasthouden.

Haar uitstraling ging van diepte- naar hoogtepunt in enkele tellen, en Olivebranch wist dat het gelukt was. Ze was van hem, ze hield van hem, en hij hield van haar. De zwarte kater drukte zich opnieuw innig tegen zijn deputy aan, en liet zijn tong langzaam over haar schouder gaan. "Hmm, mij ook.. zo gelukkig, ach.. Ik hou van je." Fluisterde hij schor, de omhelzing geen moment verslappend. Eindelijk was er iets goed gegaan. Eindelijk hadden ze duidelijk, en had Loudkit écht twee ouders.