All we have is all we need

Het was niet dat ze nooit buiten het kamp was geweest sinds ze haar kittens gehad had, maar ze was nooit ver gegaan en zeker niet tot hier. De plek waar haar naam waarschijnlijk vandaan kwam en de bloem waar haar moeder van hield als ze verhalen moest geloven. Want ze had haar moeder nooit gekend, gezien ze dood was gegaan bij de geboorte. Het was jammer dat het water nu bevroren was en dat er dus ook geen mogelijkheid was er op het moment leliebloemen zouden groeien. Daarvoor zouden ze tot newleaf zeker nog moeten wachten en misschien zelfs greenleaf met een beetje pech. Ze had deze plek bewust uitgekozen, omdat het een plek was waar ze toch vaak wel tot rust kon komen. Ze vermeed de grenzen nog steeds zoveel mogelijk, kwam er alleen wanneer het nodig was, omdat ze eerlijk geen idee had wat te doen als ze Aegir tegen zou komen. Ergens wilde ze hem weer zien, aan de andere kant was ze bang voor zijn reactie.

[Ravenpaw]

De ceremonie was ondertussen alweer een heleboel dagen terug, evenals de profetie die hij had ontvangen. Tot nu toe had hij het er alleen met Copperpaw over gehad, maar hij begon steeds meer het gevoel te krijgen dat hij hier iets mee moest. Zijn gedachten werden onderbroken toen hij zijn moeder zag, wat weer een heel andere soort gedachtengang opriep. Zou hij het.. vragen? Iedereen deed alsof deze vaderloze situatie de gewoonste vaak van de wereld was, maar hij wist wel dat ze achter hun ruggen om fluisterden. Hij hoorde de smerigste leugens over zijn moeder en het erge was dat hij niks had om er tegenin te brengen. Ach, Mousedung it. Hij ging het gewoon vragen. "Mam?" Klonk er, terwijl hij op haar afstapte en tegenover haar ging zitten. Geen hallo, geen warme knuffel. Hij was plots heel vastberaden om het te weten. "Iemand zei vandaag dat onze vader niet uit RiverClan komt, maar dat is gewoon een leugen, toch?"

Sidenote: Ravenpaw denkt dat hij een teken kreeg van StarClan over dat hij leader gaat worden.

Ze wist dat het een kwestie van tijd zou zijn voor haar eigen kittens vragen zouden gaan stellen over hun vader. Er waren altijd meerdere mogelijkheden wanneer een vader niet bekend was van kittens die geboren werden, maar dat zorgde er ook voor dat katten achter hun ruggen om zouden praten. Ze hoopte alleen dat het nog lang zou duren voor de vraag zou komen wie hun vader was. Zou ze kunnen liegen wanneer het erop aankwam? Het was iets wat ze zo vaak al had gedaan voor Aegir, maar zou ze dat ook naar haar eigen kittens kunnen? Ze werd uit haar gedachten getrokken door een van de twee en ze voelde al bijna aankomen welke vraag er ging komen. Ze had een antwoord voor de vraag die gesteld werd, maar het zou niet veel meer duidelijk maken, maar het zou wel de waarheid zijn. "Je vader was een riverclanner." Daar was geen woord aan gelogen en ook wat ze zichzelf keer op keer had voorgehouden. Dat wat er gebeurd was niet weg zou nemen dat Aegir geboren was in Riverclan.

Een zucht van opluchting verliet zijn bek en het katertje doorbrak de spanning door zijn moeder nu eindelijk met een kopje te begroeten. Het doemscenario leek niet te kloppen; zijn vader was gewoon een RiverClanner. Dat opende echter een deur naar heel wat nieuwe vragen. "Is er iets gebeurd waardoor hij ons niet wilde?" Vroeg hij alsof het de gewoonste zaak van de wereld was om zoiets op zo'n manier aan je moeder te vragen, alsof het hier niet ging om zijn vader.

De opluchting die vrijwel meteen te zien was bij Ravenpaw deed een schuldgevoel bij haar opborrelen. Er was niks gelogen aan wat ze zei, het was alleen zo dat Aegir niet langer meer riverclan was en dat al niet meer geweest was sinds hij een kitten was. Ze duwde kort haar kop tegen Ravenpaw aan, maar verstijfde bij de volgende vraag. Was er iets gebeurd waardoor hun vader hun niet had gewild? Kon ze hem echt de waarheid vertellen? Waarom zou ze dat niet doen na wat Aegir tegen haar gezegd had? Nadat hij haar had gezegd het zelf op te lossen en dat hij hun vader niet was. Haar gedachte ging terug naar de poes die op dat moment bij Aegir geweest was en het zou haar niks verbaasd hebben als dat de reden was geweest. Maar dat was alleen maar gokken en de waarheid wist ze niet. "Hij zei dat hij jullie vader niet was en dat ik het zelf op moest lossen." Haar gezicht vertrok iets toen ze de woorden weer boven haalde. Het deed nog steeds pijn na al deze tijd om eraan terug te denken. Ook al wist ze nog steeds niet goed hoe ze zich eronder moest voelen.

Voor een moment viel het katertje stil. Gespannen sloeg hij met zijn staart over de koude aarde. "Wat een eikel." Kwam er uiteindelijk uit zijn mond. Hoe wilde iemand zo'n prachtige poes als zijn moeder nou niet helpen? Als hij kittens kreeg, dan zou iedereen dat weten. Dat was zeker. "Wie is het? Dan kan ik hem confronteren. Dat ziet hij nooit aankomen." Ja, zodra hij wist welke RiverClanner zich al die afzijdig had gehouden, kon hij hier wat aan doen. Hoe kon je immers nee zeggen tegen je bloedeigen zoon?

Ze had moeten weten wat voor een reactie dit voort zou brengen in haar zoon. Dat hij wilde weten wie het was. Ze had geprobeerd er omheen te draaien, geprobeerd om de niet te hoeven specificeren wie hun vader was, maar ze wilde ook niet liegen. Misschien dat ze het daarom zo vaag had proberen te zeggen, maar Ravenpaw vond het niet genoeg. Maar ze wilde ook niet dat hij zijn vader op zou gaan zoeken. Ze bleef dan ook voor een moment stil, bedenkende wat ze het beste zou kunnen zeggen nu. Nee, Aegir zou het niet aan zien komen, dat wist ze ook maar al te goed. ”Het is beter als je niet naar hem toe gaat.” Ze had geen idee hoe Aegir zou reageren tenslotte en ze wilde het ergens ook niet riskeren. Wat als er meer bloodclanners bij zouden zijn op zo’n moment? Ze moest er niet aan denken.

De stilte viel zelfs iemand zo onoplettend als hij op. Iets zat zijn moeder dwars en ze ging het hem duidelijk niet vertellen. Toen haar woorden dat enkel bevestigden, laaide er eindelijk frustratie in hem op. Hij was lang genoeg geduldig geweest. "Je behandelt me als een kitten. Ik bepaal zelf wel of ik naar hem toe ga." Mauwde hij stellig, zijn blik dood-en-doodserieus. "Vertel gewoon wie het is." Eén ding was duidelijk: hij zou geen halfbakken antwoorden meer accepteren.

Misschien leek het voor Ravenpaw dat ze hem behandelde als een kitten, maar hij wist niet waar hij mee te maken had. Dat dit om een bloodclanner ging, een die misschien vroeger een riverclanner was, maar dat niet meer was. "Hij is geen riverclanner meer, daarom wil ik niet dat je hem opzoekt." Maar hij wilde ook weten wie het was. Crystalstar had haar verteld dat niemand mocht weten wie de vader van haar kittens was, maar gold dat ook voor haar eigen kittens? Ergens wilde ze Ravenpaw en Mellowpaw hun vader niet ontnemen, maar aan de andere kant wilde ze ook niet dat ze hem ooit op zouden zoeken. Maar ze wist dat Ravenpaw alleen maar ging doorvragen. "Hij heet nu Aegir, maar ga hem alsjeblieft niet opzoeken." Niet nu en liever zelfs nooit.

Voor enkele tellen stond zijn hele wereld stil. "Bedoel je, die Ravenpaw?" Siste hij. Hij had de verhalen wel gehoord, zeker na dat hele Rosepaw gedoe. Iedereen deed alsof Crabkit en Ravenkit onschuldig waren geweest, maar daar had hijzelf zo zijn mening over. "Maar hij is een verrader." Spatte hij, zijn ogen kwaad op zijn moeder gericht. Hoe kon ze ooit zoiets doen? De zwarte kater voelde zich plots heel vies. "Je hebt me naar hem vernoemd.." Hoe kon ze zo stom zijn?

Misschien had ze deze reactie moeten verwachten, maar iets in haar hoopte dat haar zoon in kon zien wat zij op dat moment had gedacht. Dat Aegir niet een verrader was, dat hij er niks aan had kunnen doen. Maar waarom had hij dan de riverclan apprentice gedood? Had dat niet het moment moeten zijn dat ze hem op had gegeven? Het moment dat hij Risingpaw had gedood, omdat de apprentice hun ontdekt had? Maar het was al te laat geweest op dat moment wist ze. Dat was waarschijnlijk de dag dat hun kittens gemaakt waren, het kon bijna niet anders. Toch deden de woorden van Ravenpaw pijn, meer dan dat ze had verwacht. Het was iets waar ze zich al die tijd op had kunnen voorbereiden, maar hoeveel ze dat ook had geprobeerd, kon het niet tippen aan de werkelijkheid. De woede die Ravenpaw aan haar liet zien, was duidelijk. Hij was er niet blij mee, maar wat had ze ook verwacht? Er was niks goeds dat ze hier kon zeggen. "Je kent hem niet eens." Sprak ze dan ook. "En je hoeft hem ook niet te leren kennen. Hij heeft niks meer te doen met onze levens." Dat was wat hij zelf voor had gekozen het moment dat Aegir de kittens ontkende.