I've got a feeling in my bones

Het was twee weken sinds dat hij was geboren en Oakkit had het al voor elkaar gekregen om zijn ogen te openen. Zijn ogen waren goudgeel van kleur, een kleur die hij niet had teruggevonden in de ogen van zijn moeder. Hij had er verder ook niet echt over nagedacht van wie de kleur dan wél kon zijn, gezien hij enkel zijn moeder had zien liggen hier en hij geen besef had dat er ook een vader in het spel was. De kleine kitten drukte zijn neusje tegen de buik van zijn moeder aan en bewoog kort met zijn oortjes. Ondanks dat de geuren van zijn moeder, melk en zijn siblings hem nu wel bekend waren, kende Oakkit de andere geuren nog niet. Hij kon nog niet heel erg veel zeggen en zichzelf verstaanbaar maken, dus bestond zijn leven vooral uit rondkijken en informatie in zich opnemen. Een grotere kat dan dat hij tot nu toe al had gezien maakte zijn weg door de nursery en Oakkit draaide zijn kopje zodat hij de nieuwkomer aan kon kijken. Zijn goudgele ogen waren onbewogen op de ander gericht, onverschrokken. Wat wilde deze vreemdeling van hun?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar kwam de nursery binnen lopen om Beechresin te feliciteren met haar nieuwe nest Er was wel meer dan dit wat hij met Beechresin zou moeten bespreken, maar hij leek er de kans maar niet voor kunnen te krijgen. Maar hij was een gelukkige leider die uitbreiding van zijn clan altijd met een glimlach ontving. Het was de cirkel van het leven, dat zij iedere keer weer nieuwe, jonge kroosten kregen om het verlies van oude leden te vullen. Misschien was dit wel Beechresins manier om met rouw te dealen, maar het klonk niet gezond. Zijn ogen vielen op één van haar kittens die met grote ogen hem aankeek. Hij glimlachte. ‘Jij bent dapper, hm?’ Hij snorde en keek de tabby aan. Hij had geen idee of de kitten hem nu al zou begrijpen. De leider herinnerde zelfs immers ook enkel vlagen van zijn eerste dagen. ‘Waak je over je siblings?’

Oakkit was te jong om te begrijpen dat dit een belangrijke kat was. Dat dit de leader van zijn Clan was en dat hij respect moest tonen. Het ging allemaal aan hem voorbij, want de vreemdeling keek op hun neer en Oakkit voelde nu al dat hij zijn siblings en zijn moeder wilde beschermen. De vreemdeling leek echter geen kwade intenties te hebben en Oakkit ontspande wat door de zachte blik die naar hem gericht was. Hij hield zijn kopje een beetje scheef toen dat de vreemdeling zijn vraag stelde en opende zijn bekje, maar er kwam enkel gepiep. De vraag over zijn siblings begreep hij echter wél en hij gaf een knikje, waarna hij zijn pootje haast beschermend over Sorrelkit legde, zijn neusje tegen haar wang duwend. Hij besloot dat hij zijn siblings beter kon beschermen als hij niet zo uitgespreid op zijn zij lag. En dus duwde de kitten zich wankel en onhandig omhoog, waarna hij moeizaam in de richting van de vreemdeling begon te trippelen. Hij moest eerst verkennen of hij echt geen gevaar was voordat hij een conclusie kon trekken!

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar grinnikte toen de ander beschermend zijn poot over één van zijn kittens heen legde. Bij de sterren, hij had nog geen idee wat Beechresin ze had genoemd. Nou ja, hij wist het wel, ze had het wel gezegd, maar als ze zo klein waren, leken ze allemaal nog zo op elkaar. De dappere uk kwam zelfs daarna nog wat dichterbij, dus ging de leider zitten en liet hem naar zich toe komen wankelen. ‘Nu al bezig met sterk worden, hm?’ Hij keek snorrend naar de ander. Bestudeerde hem wat nauwkeuriger. Voordat je kon knipperen met je ogen, waren kittens al groot en waren ze aan het ravotten als jonge welpen. Tijgers in opleiding. Ze droegen zeker ShadowClan bloed, duidelijk te zien aan de vier donkere kittens. De lichte was een buitenstaander.

De kat voor hem ging zitten, wat het voor Oakkit een stuk makkelijker maakte om hem te benaderen. Pootje voor pootje, wankelend, kwam hij dichterbij. De inspanning kostte erg veel moeite en het was duidelijk aan de kitten te zien dat dit veel van hem vergde, maar toch zette hij door, aangespoord door de woorden van de kater die hij maar amper begreep. Toch voelde het aan als iets goeds, als iets aanmoedigend. Er ontsnapte hem weer een zacht piepje en toen hij dichtbij de kater was, liet hij het zichzelf toe om te gaan zitten en tegen de poot van de kater aan te leunen. Hèhè, dat was nog best een avontuur! Zijn moeder en zijn siblings leken zo ver weg vanaf hier en Oakkit werd al vermoeid bij het idee om dadelijk weer terug te gaan. En dus liet hij zijn kopje, dat inmiddels zwaar aanvoelde, even leunen tegen de kater. Heel even maar. Zijn kopje draaide hij naar zijn nek en hij probeerde duidelijk iets te zeggen. Zijn bekje ging open en dicht, open en dicht. En na twee zachte piepjes kwam het dan eindelijk: ”Oap.” Dat was hoe dat zijn broertje hem had genoemd, dus dat zou dan wel kloppen, toch?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De kitten kwam naar hem toe lopen en leunde tegen zijn poot aan. Settledstar bleef doodstil staan, verroerde geen kittenstapje meer. Hij was niet geweldig hierin. Bovendien had hij het ook nooit echt kunnen oefenen. De jonge katten kwamen pas in zijn verantwoordelijkheid als ze apprentice waren. Tot dan was het aan de queens zelf. Zelfs voor Dimveil en Tidepool. En na een tijdje, sprak hij een woordje. ‘Oap, hm?’ gniffelde hij. Hij ging ervan uit dat het Oak moest zijn, als Beechresin het thema erin had gehouden. Maar Oap klonk goed genoeg. ‘Oké, Oap is het.’ En met zijn andere poot, wreef hij een keer kort tussen de oren van de kitten.

Oakkit gaf een tevreden knikje toen de kater boven hem zijn naam herhaalde. Yep, Oap! Hij snorde zachtjes toen dat de kater er akkoord mee leek te gaan. Mooi zo. Het was immers de naam die zijn broertje hem had gegeven, dus het was vrij belangrijk voor Oakkit dat anderen dat zouden respecteren. Hij snorde nogmaals toen de kater met zijn poot over zijn kopje wreef. Dat voelde wel fijn aan. Hij opende zijn goudgele ogen weer – die hij voor één klein moment gesloten had – en richtte zijn blik naar boven. ”Jij?” vroeg hij vervolgens, waarmee hij naar de naam van de kater vroeg. ”Wie jij?” verduidelijkte hij zichzelf nadat hij duidelijk even gebroed had op die woorden. Zijn vocabulaire was nog niet heel erg uitgebreid en voor nu was het meer woorden van anderen in zich opnemen en daar een betekenis achter zoeken dan dat hij zelf echt met spectaculaire woorden aan kwam zetten. Maar ja, wat verwachtte je dan ook? Hij was nog maar een kleine kitten!

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Soms hekelde hij het feit dat hij deze tijd altijd had gemist met zijn eigen kinderen. Daarom was hij hier niet vaak meer. En daarom had hij al stilletjes in zichzelf besloten nooit weer aan kittens te beginnen. Want.. hoe kon hij met zichzelf leven als hij wel van een tweede nest mocht houden, en niet van zijn eerste nest? Al hield hij ondoorgrondelijk van ze. De kleine jongen vroeg vervolgens - nam hij aan - wat zijn naam was. Een kleine glimlach ontstond weer op zijn snoet. ‘Settledstar,’ miauwde hij rustig. Ja, wat raar. Deze kittens zouden hem nooit meer kennen bij zijn oude naam. Weer zo'n keiharde realisatie in zijn gezicht. Zijn jeugd was nu echt, onomkeerbaar, voorbij.

Oakkit bewoog even kort met zijn oortjes toen de kater zijn naam uit sprak. Settledstar. ”Set,” bracht hij na heel veel moeite uit. ”Setsta,” kwam er toen naar nog meer moeite uit en hij giechelde een tikkeltje onbeholpen. Oh well. Dat kwam nog wel. Hij vond wel dat de ander een speciale naam had. ”Mwooi,” merkte hij dan ook op, waarna hij naar de kater wees. ”Oap mwooi,” zei hij toen, waarna hij naar zichzelf wees. Beide namen waren erg mooi. Eigenlijk waren er weinig namen die hij niet mooi vond. Geen, eigenlijk. Maar goed, hij kende dan ook nog niet heel erg veel katten. Misschien moest hij nog steeds iemand tegenkomen wiens naam hij niet mooi vond, maar hij dacht niet dat dat snel ging gebeuren. Oakkit had niet zo snel een negatief oordeel over anderen.