Scars

Nu Brackenfire een heuse Warrior was, vond hij ook dat hij in principe overal mocht gaan en staan waar hij wilde. Wat eigenlijk ook wel zo was, alleen dan niet in de territoria van andere Clans enzo, maar goed. Details. Dit stuk gebied was echter van niemand. Niemandsland. Een paar Rogues die kleine stukjes hadden geclaimd voor hunzelf, maar dat was het. Bracken was wel nieuwsgierig of er al wat meer veranderd was. Je wist het immers nooit met die gekke Twolegs.

Settledstar

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar voelde elke keer weer klauwen in zijn hart als hij één van zijn kinderen van over de grenzen zag. Zo nu ook, nu hij zijn spiegelbeeld voor hem zag. Hij had zichzelf direct plat tegen de grond gedrukt en verstopt tussen het struikgewas. Hij wist niet wat hij met zichzelf moest op momenten zoals dit, buiten dat hij stiekem keek. Brackenpaw leek sterk. Wauw. Hij moest nu ook wel een warrior zijn. Dimveil en Tidepool waren ze geworden. Hij had zijn zoon in geen manen gezien of gesproken. Geen idee wat er in zijn leventje gebeurde. Was hij de beste van zijn generatie? Had hij de harten van iedereen in de clan gestolen? Of was hij meer zoals zijn oude man geweest, op de achtergrond en een stille werken. Of misschien wel geen van beiden en was hij een deugniet. Dat was het. Hij wist het niet. En toen zijn zoon iets te dichtbij kwam, kon Settledstar niets anders dan zijn aanwezigheid tonen. Hij kwam overeind en besloot recht op hem af te lopen, alsof hij zomaar op zijn pad was gekomen. Hij kantelde zijn kop wat en deed alsof hij de kater vaag herkende. ‘Hey! Bracken..paw, toch?’

Hij had de grotere kater pas opgemerkt toen hij vlak voor hem stond. 'Hey! Bracken..paw, toch?' Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij vol trots zijn rug rechtte en zijn kop schudde. 'Nee meneer! Het is Brackenfire!' riep hij vol trots uit. 'Ik ben een maan geleden Warrior geworden,' legde hij overbodig uit, maar het was belangrijk. Al een Warrior voor een maan, poah. Was het gek dat hij stiekem een beetje hoopte op trots van de ander? Brackenfire had hem maar een peer keer ontmoet, maar elke keer was leuk geweest. En kom op, je kunt toch niet niet iets verwachten van je spiegelbeeld??

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Zijn vermoedens werden bevestigd. Hij was ook een warrior nu, natuurlijk. ‘Excuses, Brackenfire.’ Hij kon de trots nauwelijks verdedigen. Een sterke naam voor een sterke jongeman. Misschien moest hij Crystalstar nog ergens voor bedanken. Maar de jeugdigheid straalde nog van hem af. Hoe onbezonnen hij leek. Hij had in ieder geval een makkelijk jeugd gehad, zo leek het ogenschijnlijk. ‘Dus dan hebben we beide een naamverandering ondergaan,’ sprak hij met een kleine glimlach. Warrior worden voor hem was nog maar het begin. Settledstar was een nieuw begin begonnen. Het begin van het einde van zijn verhaal.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar kon een glimlach nu echt niet meer onderdrukken toen de stem van de jonge kater oversloeg. Hoe zijn ogen met verwondering vulde. Oh, hij zou eens moeten weten. Zou zijn zoon ook trots op hem zijn als hij wist dat het zijn vader was die leider was geworden? Of zou hij hem hekelen, omdat hij nu "zoon van" was. Maar voor nu kon Settledstar enkel lachen over hoe zijn stem oversloeg, hoe hij zich probeerde te corrigeren, en op hoe groot en sterk hij wel niet was. Hij knikte. ‘Je bent de eerste RiverClanner die ik zie die er blij mee lijkt.’ Hij keek hem met een plagende lach aan, waarna een kleine knipoog volgde. ‘Geen zorgen, ik zal je niet verklikken bij je vriendjes.’

Settledstar lachte toen zijn stem oversloeg, maar het was ook geen uitlachen. Het was oké. Bracken was alleen maar een klein beetje heel erg beschaamd. Maar ahum, gewoon door gaan met het leven. Net doen alsof niets gebeurd was. 'Je bent de eerste RiverClanner die ik zie die er blij mee lijkt.' Bracken kantelde zijn kopje wat. Ja oké, RiverClan en ShadowClan is niet bepaald echt in een goede relatie, maar Bracken heeft al heel wat vriendelijke ShadowClanners ontmoet. Tidepool, bijvoorbeeld. Dus haalde hij zijn schouders wat onverschillig op. 'Geen zorgen, ik zal je niet verklikken bij je vriendjes.' De jonge kater lachte en schudde zijn hoofd. 'Beter van niet,' greens hij. 'Maar het boeit me niet hoor. Ik ken genoeg vriendelijke ShadowClanners. Het boeit me allemaal niet zoveel hoor!' miauwde hij, zijn kopje wat trots heffend. Zie, hij was geen probleem. Een wereldvriend.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Hij was zo vreselijk naïef. En dat voor één van Crystalstars leerlingen. Oh hij was vast en zeker getalenteerd met charmes die waarschijnlijk niet te evenaren waren. Hoe hij sprak dat het hem niet boeide, dat er aardige ShadowClanners waren. Opnieuw lachte hij hartelijk, zijn groene ogen strak op hem gepriemd. ‘Oh ja? Wie dan?’ Stoutmoedig keek hij de beste jongen aan. Had hij dan zijn mondje voorbij gesproken? En wie van zijn beste clangenoten was aan de babbel geraakt met zijn zoon.

Brackenfire was altijd erg vriendelijk en vond het leuk om vrienden te maken. Maakte hem dus niet zoveel uit of het vrienden in de Clan waren of erbuiten. Natuurlijk had hij wel loyaliteit, duh. Maar als er geen oorlog was en zo, waarom zou hij dan moeite doen om afstand te bewaren? Je kon toch gewoon vriendelijk met elkaar om gaan? 'Oh ja? Wie dan?' vroeg de Leader aan hem. Bracken lachte breed naar hem en gaf hem een knikje. 'Nou, jij bijvoorbeeld!' Hij vond de ShadowClan leader heel aardig eigenlijk. Hij snapte niet zo goed waar al die haat vandaan kwam, want hij had altijd heel gezellige praatjes met hem. 'En uh... Tidepool! Tidepool is heel aardig!' Dat was wel zijn beste buitenclanse vriendinnetje dacht hij. Met haar kon hij goed omgaan.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Hij? Een wat te brede glimlach sierde zijn gezicht. Mooi, nog één kind die hem mocht. Toen hij ook nog eens de naam van zijn dochter noemde, zijn zus, werd die glimlach iets kleiner. Dus ze spraken elkaar. Ze zouden eens moeten weten. Maar toch, hij wilde niet dat ze te close zouden worden. Oké, Settled, hou het luchtig. ‘Dus je hebt mijn apprentice ook ontmoet,’ miauwde hij zakelijk. Hij vernauwde zijn ogen iets. ‘Ik haar nog nooit over jou gehoord.’