[FINISHED] Cover me in sunshine

Foulpaw onderdrukte een zucht. Het was weer typisch iets voor zijn mentor om na een lange training ook nog eens een soort van hinderparkoers te doen in het moerasachtige gebied van hun territorium. Foulpaw wist wel dat het belangrijk was dat hij dit deel van zijn territorium leerde kennen om ongelukken te voorkomen en om de voordelen te kennen als ze hier ooit aangevallen zouden worden – al ging het zijn verstand voorbij waarom iemand in StarClan’s naam zo dom zou zijn om hiér iemand aan te vallen – maar toch was hij er niet blij mee. Zijn poten hingen vol met modder en het was meerdere keren gebeurd dat hij bijna in een moeras was gevallen. Maar goed, de training was eindelijk voorbij en zijn mentor was er opeens vandoor gegaan, roepend naar Foulpaw dat die zichzelf eerst moest wassen en dan pas naar het kamp mocht komen. En dus zat Foulpaw mopperend op de grond zijn tong over zijn vuile vacht te halen, iedere keer een vies gezicht trekkend wanneer de smaak van modder en moeras zich met elkaar mengde in zijn bek. Hij deed hier de volgende keer niet meer aan mee, hoor!

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust was hier vaak te bekennen nu newleaf steeds meer zich liet zien. Hij wilde weten wanneer een groot deel van hun voedselvoorraad weer op zou komen. Kikkers wisten zich lange tijd in de vorst te verstoppen, maar één dezer dagen zouden ze weer rondspringen. En nu de vorst ook uit de grond kwam, werd het moeras weer als vanouds onbegaanbaar. Hij liep door hoog, stengelig gras waar de bodem alweer zacht was geworden. Maar nog geen kikkers, helaas. Toch duurde het niet lang voordat hij iemand tegen kwam. Een apprentice in een ogenschijnlijk slecht humeur. Precies de tijd om even te komen plagen. Hij spitste zijn oren en kantelde zijn kop een beetje met een uiterst serieuze blik op zijn gezicht. ‘Je hebt een plekje gemist,’ miauwde hij terwijl hij naar geen plek in het bijzonder naar de vacht van Foulpaw wees.

Foulpaw’s blik werd als het al mogelijk was nog vuiler toen hij de woorden van Settleddust hoorde, zijn deputy. Hij wist al wel uit ervaring dat de cyperse kater het soms maar wat leuk vond om te plagen en hij wierp de deputy dan ook een vuile blik toe; precies die blik waar hij zijn naam voor had gekregen van zijn ouders. ”En ik maar denken dat een deputy belangrijkere taken heeft te doen dan dit,” zei hij op een norse toon tegen de kater. Toch keek hij even subtiel naar het plekje waar zijn deputy naar had gewezen, maar hij kon niet meteen iets vinden en rolde met zijn ogen. Waarschijnlijk was het gewoon gezegd geweest om Foulpaw wat te klieren. ”Ik vind dat je maar flauw bent, hoor,” vervolgde hij vervolgens op een norse toon, al dwongen zijn mondhoeken zich toch licht omhoog. Maar… néé. Hij ging niét zwichten voor zo’n flauwe grapjes! Hij dwong zijn mondhoeken dan ook gelijk om weer naar beneden te gaan en zijn amberkleurige blik bleef nors op zijn deputy hangen terwijl hij demonstratief stopte met zijn vacht te likken. Hij zou daar wel mee verder gaan wanneer Settleddust weg was en hem niet meer kon plagen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust had het kunnen opvangen als plezierige scherts, maar de toon in zijn stem verried niets van humor, noch de zure blik op zijn gezicht. Des te meer aanleiding om eens zichzelf in een gezellig gesprek te verwikkelen met desbetreffende apprentice. ‘Oh nee, dit is duidelijk van clanbelang, met hoeveel ijver je in deze taak steekt.’ Hij ging in een droog plekje zitten en schudde zijn kop eenmalig om de modderdrupjes van zijn snorharen te schudden. ‘Geïnteresseerd,’ corrigeerde hij de opmerking van de apprentice, terwijl hij de waarheid van zijn woorden eigenlijk enkel meer bevestigde. ‘Ik ben altijd geïnteresseerd in de toekomst van de clan,’ voegde hij er met een knipoog aan toe. Bovendien was spreken met apprentice iets simpels om zijn gedachten van ingewikkeldere zaken af te leiden.

”Je begint te klinken als Snappingturtle,” zei hij op een denigrerende toon. Foulpaw wist niet hoe Settleddust er over dacht, maar hij zou het persoonlijk niet bepaald als een compliment opvatten als hij vergeleken zou worden met een achterlijke warrior die meer bezig was met zijn pels dan met zijn omgeving. Zijn oortjes bewogen kort toen Settleddust zijn volgende opmerking maakte en iets van trots gloeide in zijn borst. Ook al vond hij de plagerige houding van de kater niet leuk, toch wist hij ook wel dat het best wel een eer was als een leader of een deputy interesse in je toonde. Al was Settleddust nu meer in het algemeen aan het spreken, waarschijnlijk. ”Ik word binnenkort warrior, dus misschien kijk je al wel naar je volgende second in command,” zei hij met een lichte grijns om zijn lippen, zijn kin een beetje opgeven. Nee, aan arrogantie en zelfzekerheid ontbrak het hem dikwijls niks. Niet op dit vlak, tenminste. ”Niet dat ik wil dat Acornstar doodgaat,” voegde hij er nog snel mompelend aan toe. Hij wist niet of hij de kater echt mocht, maar een Clanmate de dood in wensen deed je bij niemand. Hoe erg diegene dan ook was.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Foulpaw probeerde hem terug te pakken en Settleddust kantelde zijn kop. Het was ergens wel grappig, maar het was niet bepaald beleefd om Snappingturtle als belediging te gebruiken. Hij haalde even zijn schouders op. ‘Ik ben niet degene die mezelf aan het wassen ben.’ Hij schudde even een druppeltje modder van één van zijn eigen poten, waarna de kater begon te spreken. Hij lachte hartelijk en keek de apprentice met een opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Halverwege je training en je begint al te praten over deputy worden,’ miauwde hij. Ergens was hij natuurlijk wel gefascineerd door apprentices met hoogspraak. Hij corrigeerde zichzelf nog wel door te zeggen dat hij Acornstar niet dood wilde. Dat was wel het politiek correcte antwoord. ‘Dus je denkt het dat je het in je mars hebt? Deputy worden. De clan leiden, hm?’ Kinderen wisten niets van wat het echt betekende.

Foulpaw voelde warmte opkomen onder zijn pels toen Settleddust hem een antwoord gaf dat indirect een verdediging van Snappingturtle was. Het had wel effect: Foulpaw’s tong stopte direct met over zijn pels te raspen en de kater ging wat rechter zitten. Het gesprek ging gelukkig voor hem al snel over het worden van een deputy en een blik van pure zelfverzekerdheid en vastberadenheid nam plaats in zijn ogen toen de deputy zijn vraag opmerking maakte en vervolgens zijn vraag stelde. ”Dat denk ik niet,” sprak hij op een rustige toon. ”Dat wéét ik.” Was het arrogantie? Misschien. Was het grootspraak? Waarschijnlijk. Foulpaw had echter het gevoel alsof hij de kracht van StarClan in zijn poten had en er was geen enkele kat dat hem iets anders wijs kon maken. ”Ik zal niet beweren dat ik alles vanaf moment één meteen juist zal doen, maar ik weet wel dat ik het met de overtuiging zal doen dat ik het beste voor de Clan in gedachten heb,” sprak hij op een kalme toon. Het was immers niet dat hij niemand graag in zijn buurt had dat hij ze ook allemaal verachtte en het slechtste voor ze wilde. Helemaal niet, zelfs. Hij was gewoon… niet goed met emoties. Liet hij het daar maar op houden. ”Denk jíj dat ik het in mijn mars heb om deputy te worden?” keerde hij de rollen vervolgens om, zijn blik levelend met die van zijn deputy. Hij wilde recht in de ogen aangekeken worden als hij een afwijzend antwoord of omslachtig, niet gemeend antwoord zou krijgen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Ambitie. Zelfverzekerdheid. Arrogantie. Een geamuseerde grijns lag op de lippen van de deputy en hij keek de apprentice aan. Groot dromen was niet verboden, en als hij wilde moest hij de dromen najagen. Maar hij had zelf kunnen zien dat ambitie, hoewel het een goede drijfveer kon zijn, kon het ook goedheid verderven. En toen de apprentice sprak over fouten en het beste voor de clan over had, snoof hij schamper. ‘Dat denken we allemaal,’ miauwde hij met een duistere glans achter zijn stem. ‘Tallstar dacht dat het het beste was om de deur open te zetten voor BloodClan. Acornstar dacht dat het het beste was om een rogue in ons midden te verwelkomen en een medicine cat weg te sturen. Crystalstar dacht dat het het beste was om een warrior te martelen voor informatie.’ Om maar enkele voorbeelden te noemen. Hij dacht dat het het beste was om Newtspark te verwijderen van de aardbodem om maar ervoor te zorgen dat ze niemand pijn meer kon doen in de toekomst, achter iedereens rug om. Misschien was hij ook al verdorven. Maar hij voelde geen spijt. ‘Niets is het beste. Er is altijd iemand het slachtoffer van de keuzes die je maakt.’ Les één. Dus toen hij vroeg of hij dacht dat hij een deputy kon worden, haalde hij zijn schouders onverschillig op. ‘Misschien. Tijd zal het leren, maar voor nu ben je niets meer dan een uit de kluiten gewassen, modderige apprentice,’ miauwde hij plagend naar Foulpaw.

Foulpaw wiebelde met zijn oortjes toen zijn woorden meteen omgedraaid werden naar iets negatiefs. Hij keek de ander aan terwijl deze vertelde over Tallstar, hun eigen leader en Crystalstar. Vooral die laatste klonk behoorlijk van de pot gerukt, al kon hij de daden van Tallstar ook niet echt appreciëren. ”Ik denk dat iedereen een eigen beeld heeft van hoe de Clan op de juiste manier wordt geleid en wat juist is voor anderen, maar ik denk dat het ook nog altijd een goed ding is om je gezond verstand te gebruiken,” zei hij tegen zijn deputy. ”Maar je hebt gelijk. Iedereen heeft andere ideeën over wat goed is voor de Clan en ik kan je eerlijk gezegd geen geldig antwoord geven over hoe ver ik zou gaan voor mijn eigen Clan wat ethische keuzes betreft.” Het kon goed zijn dat als hij leader zou worden, dat hij ook verkeerde keuzes zou maken. Keuzes die in zijn ogen goed zouden zijn, maar in die van zijn Clan volledig van de pot gerukt. ”Ik hoop dat als ik ooit deputy of zelfs leader zou worden, ik iemand aan mijn zijde heb staan die me daarin kan begeleiden.” Hij liet zijn blik kort naar Settleddust flitsen. Misschien zou Settleddust diegene dan wel zijn. Het was logisch, gezien hij nu de huidige deputy was en Acornstar… wel, die was de jongste niet meer. Misschien zou hij het een meer confronterend hebben gevonden als hij daadwerkelijk een goede band met de kater had gehad, maar de werkelijkheid was dat Foulpaw hem nauwelijks kende. Écht kende. Hun serieuze gesprek ging echter over naar een iets minder serieus onderwerp toen Settleddust vertelde wat hij op dit moment van Foulpaw vond. En misschien had hij het niet mogen doen, maar hij struikelde expres in de richting van de kater en botste met zijn modderige vacht tegen hem aan. ”En jij een oude zak botten met een modderige vacht,” zei hij brutaal, want zo oud was Settleddust niet eens. Maar hé. Als hij Foulpaw zou plagen, dan mocht hij ook wel iets terug doen!

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De apprentice gebruikte grote woorden. De deputy had hem tenminste aan het denken gezet en dat was beter dan wat dan ook. Toen hij apprentice was had hij niets anders gedaan dan opgekeken naar zijn mentor. Tallstar was ook een vreemde, maar hij voelde zich trots toen hij naast zijn leider een strijdveld op was gegaan in Windclan en hun - destijds nog bondgenoten - had geholpen. Nu kon hij niet meer met trots naar zijn leider kijken. Niet eens meer respect. Alles was verloren gegaan de afgelopen manen. Dit was nooit zijn wens geweest, maar het had hem ook veel, veel geleerd. Vooral hoe hij het niet moest doen. Hij glimlachte eventjes toen hij sprak dat hij geen idee had hoe ver hij zou gaan. ‘Ver, mag ik hopen.’ Settleddust ging ver. Hij ging letterlijk over lijken. De code en zijn eigen eer bedoezelen voor de veiligheid van de clan was het waard geweest. Zijn hart meerdere keren laten breken voor de clan was het waard. En misschien zou hij nog wel een stap verder gaan. En niemand zou het ooit weten, niemand zou ooit de lasten hoeven te dragen. Dat was wat een leider deed. En toen hij miauwde dat hij een goede begeleider wilde hebben mocht het zover komen, grijnsde hij opnieuw. ‘Precies,’ miauwde hij terwijl hij naar de kop van de apprentice wees. Slim. ‘Is dit nu weer een sluwe manier om mij proberen te vleien?’ Hij dacht veel te ver vooruit. Hij moest zich eerst maar eens focussen op zijn assessment. En toen hij ook nog eens durfde zijn pels tegen de zijne aan te duwen, duwde hij zijn poot tegen hem aan om hem weer van zich weg te duwen. ‘Oh, wie noem jij oud?’ brieste hij. Maar er lag een sprankeling in zijn ogen. ‘Ik denk nu dat je kansen als toekomstige deputy flink zijn gedaald.’

Foulpaw gaf een plechtig knikje naar zijn deputy. ”Alles voor mijn Clan,” sprak hij op een standvastige, te volwassen manier. Hij was nog maar een jonkie, iemand die nog maar vier manen uit de nursery was. Toch kon hij het niet helpen om al na te denken over later, over hoe hij de Clan zou gaan leiden. Of in elk geval toch zijn best zou doen om de Clan te verdedigen. Hij wist dat je als leader de Clan steeds voor moest laten gaan op persoonlijke gevoelens en hij dacht dat hij dat wel in zich had. Zijn blik gleed naar de deputy en zijn gezicht vertrok kort toen Settleddust zijn opmerking maakte. ”Ik doe niet aan vleierij,” zei hij kortaf. ”Ik ben wie ik ben en ze moeten me maar nemen zoals ik ben. Ik ga geen hielen likken om aan een rank te geraken. Als ik die rank verdien, dan wil ik dat dat gedaan wordt op basis van mijn capaciteiten en niet omdat ik goed ben met woorden.” Zo, dan wist Settleddust dat ook weer. De duw dat de kater hem gaf, zorgde ervoor dat Foulpaw bijna zijn evenwicht verloor. Bijna. ”En ik denk dat je een zwakke toekomstige leader bent als je je mening daarop baseert, op vleierij en hielenlikkerij.” Maar er was ook een sprankeling in zijn ogen te zien en zijn mondhoeken gingen kort omhoog. Vooral toen hij het modderige plekje op de vacht van Settleddust opmerkte. ”Hé, Settleddust,” zei hij op een toon alsof hij iets vertrouwelijks ging vertellen. ”Je hebt daar iets.” En met iets te veel voldoening wees hij naar het plekje waar daadwerkelijk de modder zat. Zíjn modder.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Oh mijn StarClan. Hij was echt serieus. Hopelijk dacht hij als hij ouder werd er anders over. Deputy zijn was geen eer, het was een last. Hij geloofde niemand er meer in dat het iets meer was dan dat. Ja, wellicht waren er katten die opbloeiden onder een spotlicht. Er van hielden om hun iedere keuze te zien uitpluizen door iedereen. De ene dag was je een held, de volgende dag een schurk. Het was een verschrikkelijke verantwoordelijkheid. Een vloek, verhuld als zegen. Ja, de eer kwam met zijn voordelen. Een soort onschendbaarheid. Maar het was eenzaam aan de top, helemaal als je in zijn positie zat met geheimen op geheimen op geheimen. En Foulpaw sprak erover dat hij gekozen wilde worden op zijn ware capaciteiten. Een kleine glimlach trok aan Settleddust zijn mondhoeken. ‘Dan moet je flink gaan oefenen, Foulpaw.’ Want dat was hij. Een apprentice met een droom. Hij zou die niet verwoesten als hij er zo zijn zinnen op had gezet. Hij lachte toen hij sprak over hielenlikkerij en vleierij. ‘Geen zorgen. Ik kies enkel de meest elite katten uit de clan. Uit het beste hout gesneden en met een brein in zijn kop.’ Hij keek even met een keurende blik naar Foulpaw. ‘Wellicht kan je sommige dingen niet oefenen,’ miauwde hij plagend.
Vervolgens wees Foulpaw hem erop dat hij iets op zijn vacht had zitten. De deputy rolde zijn ogen en keek naar de modder op zijn vacht. ‘Oh nee!’ miauwde hij dramatisch. Zijn blik ging weer naar Foulpaw, die nog veel erger eruit zag. ‘Volgens mij heb jij... overal daar wat.’ Hij knikte met zijn kin om hem af te leiden, maar met zijn poot groef hij in de aarde voor hen en smeet daarna de modder onderhands naar de apprentice.

Foulpaw was niet echt onder de indruk van de woorden van zijn deputy en dat was ook duidelijk op te merken in zijn blik. ”Dat komt wel goed,” waren dan ook de enige woorden die dat hij uitsprak op de opmerking van zijn deputy, al vertrok zijn mond kort toen Settleddust zijn volgende opmerking maakte. ”Dat geldt dan ook voor jou. Ik weet niet op welk vlak je gekozen bent door StarClan, maar intelligentie zal het wel niet zijn,” sprak hij al even brutaal terug, al was er een flikkering in zijn ogen te zien die je niet vaak bij hem zag. De volgende actie deed hem een kreet slaken van woede en hij kneep zijn ogen samen terwijl hij naar zijn vacht, dat nu droop van de modder, terug keek naar de deputy. Vervolgens draaide hij zich nietszeggend om, waarbij het leek alsof hij de kater de rug toekeerde en boos terug wilde wandelen naar het kamp. Maar niks was minder waar. Met een krachtige achterwaartse beweging met zijn achterpoten waar een paard jaloers op zou zijn, stampte hij zo veel mogelijk modder naar zijn deputy toe. Hij haakte de nagels van zijn voorpoten stevig in de grond zodat hij geen flater zou slagen door tegen de grond te gaan en keek met een lichte grijns schuin over zijn schouder naar Settleddust om te schade te bewonderen. Hoe vond je die?!

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Foulpaw zat nu op het randje van zoveel zelfvertrouwen, dat het een ego begon te groeien. Hij wist in ieder geval wat hij wilde. Ergens deed het denken aan zijn zoon. Brackenpaw was ook zo dapper en zelfverzekerd. En bij hem had hem nooit gestoord, dan was hij enkel trots. Foulpaw zat te solliciteren voor een keer een bak karma die hem in zijn staart zou bijten. Helemaal toen hij een wel heel erg brutale opmerking maakte. ‘En misschien besluit deze deputy wel dat deze apprentice nog wel een paar manen extra over zijn training kan doen,’ miauwde hij nonchalant. Dat kon hij doen. Hij kon alles doen.
De apprentice kreeg de volle lading van de modder en zijn kwade gezicht was onbetaalbaar. Settleddust proeste het uit en lachte hem hartelijk uit. Het duurde niet lang voordat hij zich afkeerde en even weg leek te lopen. Maar Settleddust had kunnen weten dat de tegenaanval snel zou komen. Hij bokte naar achteren en probeerde hem te belagen met modder. Hij keerde zijn kop weg en sprong opzij. Het grootste deel kreeg hij nog over zich heen, maar hij wist wat te ontwijken. Settleddust schudde zijn vacht daarna als een natte hond en lachte weer. ‘En bedankt, kiddo.’ Hij keek hem aan terwijl hij de modder uit zijn ogen knipperde. ‘Das een kwart maan kamparrest.’ Hij blufte, uiteraard. Maar hij kon niet wachten op zijn reactie.

Er verscheen voor een paar seconden een onzekere blik in zijn ogen toen Settleddust zijn opmerking maakte. Maar nee, dat kon hij niet doen. Toch? Hij was zelf begonnen. Maar toch.. Je had van die katten die hun machtspositie misbruikten om het anderen moeilijk te maken. Foulpaw geloofde echter niet dat Settleddust zo was. ”Dan moet je dat maar doen,” antwoordde hij zo nonchalant mogelijk en met wild kloppend hart. Stel dat Settleddust zijn woorden meende en hij zou tot zijn zestiende maan apprentice blijven? Hij begon ongemerkt de aarde onder zijn poten rusteloos te bewerken. Dat was tenminste totdat hij in de tegenaanval ging en Settleddust wéér een opmerking maakte over straf. ”Maar… Maar Scartail wilde morgen nieuwe vechttechnieken met mij uitoefenen,” klonk er bijna als een hoge piep uit zijn mond terwijl zijn oren in zijn nek zakten. Hij voelde zijn huid warm worden onder zijn pels omwille van de houding dat hij liet zien aan zijn deputy en hij probeerde wat rechter te gaan staan, maar toch zakte zijn hart in zijn keel bij het idee dat Settleddust zijn woorden écht meende en hij later warrior zou worden. Alleen maar omdat hij had tegengesproken. Hij vond het moeilijk om zijn amberkleurige blik op Settleddust gericht te houden en al snel waren ze naar zijn eigen voorpoten gericht. Hij was immers nog maar een jonge apprentice, vier manen uit de nursery zijnde. Je kon niet van hem verwachten dat hij alles als een volwassene zou incasseren.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust was misschien een stap te ver gegaan, maar het was de blik op Foulpaws gezicht het waard. Hij hield de strenge blik nog enkele tellen vol, voordat hij in lachen uitbarstte. Hij boog dubbel en keek de apprentice aan. ‘S-sorry, ik was je maar aan het plagen,’ grinnikte hij zonder medelijden. Oh, dit was de grootste lol van de baas zijn. Het was zo onschuldig (voor hem in ieder geval), en apprentices konden soms dingen zo letterlijk opvatten. Zeker een ambitieus iemand zoals Foulpaw. ‘Geen probleem. Je kan vechten wat je wil morgen.’ En hey, misschien moest hij blij zijn dat tenminste één iemand zijn trainingen serieus nam. Hij was een schoolvoorbeeld van een goeie apprentice. En waarschijnlijk zou hij hem vanaf nu nooit meer serieus nemen. Ach, worth it.

Foulpaw kreeg precies de blik in zijn ogen waar hij naar vernoemd was toen Settelddust in lachen uitbarstte. Hij had het eigenlijk wel kunnen weten. Het irriteerde hem mateloos en hij bleef met een norse blik naar de deputy kijken tot deze in staat was om zijn woorden wel uit te spreken. ”Je mag enkel sorry zeggen als je het meent,” zei hij op een boze toon, een zwiep met zijn staart gevend. De deputy had hem wel weer genoeg gepest, vond hij zo. Toen dat de kater aangaf dat hij zo veel kon vechten morgen als dat hij wilde, probeerde hij de opluchting uit zijn blik te houden. Hij zwiepte nog eens met zijn staart om duidelijk aan de tabby te laten weten dat hij het niet grappig vond en boos draaide hij zich. ”Fijn om te weten,” mopperde hij. ”Ik ga de extra modder van mijn pels wassen en daarna iets nuttigs proberen te doen. Als je nog iets belangrijks te melden hebt dat serieus bedoeld is, dan hoor ik het wel.” En met bruuske stappen liep hij geïrriteerd weg van de kater. Was het kinderachtig? Misschien, maar Settleddust was net zo kinderachtig door te doen wat hij daarnet deed! En om nog een beetje van zijn waardigheid te behouden, liet hij zijn staart zo hoog mogelijk de lucht in gaan terwijl hij bruusk verder van Settleddust weg stapte. Hij zou die modder wel van zijn pels halen waar de kater niet bij was!