[Open] The voice of the unheard

Hij had weer eens niet kunnen slapen, iets wat nog wel vaker wilde gebeuren de laatste tijd. Misschien was het nog van de tijd dat hij het gevoel had niet veilig te zijn binnen de clan, toen Stagtine nog aan de macht was geweest of misschien was er wel een andere reden voor. Het was voor een keer een heldere nacht en de sterren waren daardoor duidelijk zichtbaar. Hij maakte zijn weg naar de zonnerotsen, ook al wist hij dat de stenen hem nu geen warmte zouden gaan bieden. Toch kon hij het niet helpen om er op een te klimmen en erop te gaan zitten. Hij liet zijn blik rustig van de rivier naar de sterren gaan. Zou Stagtine nu zeker weten of de kittens van Littlefish van hem waren? Of waren ze toch zijn eigen kittens? Het was iets waarvan hij niet zeker wist of hij het antwoord wel wilde weten, want wat zou hij doen als hij het antwoord wist? Ze hadden vast een goed genoeg leven in Riverclan, hij zou ze daar in ieder geval niet weghalen, tenzij ze het zelf wilden.

[Open]

Ze had Dustspirit het kamp zien verlaten. Zijzelf was ook geen schone slaapster meer. Ze had te veel trauma’s opgelopen, waarvan ze het bestaan nooit zou toegeven. Pijn die ze niet had verwerkt. Die ze voor altijd bij haar zou blijven dragen, omdat ze haar de tijd niet gunde. Tijd om het in ieder geval een plekje te geven, om het makkelijker te maken. Ze denderde door. Ze ging alsmaar door. Dus had ze voor de ingang van haar den gezeten. Uitkijkend over het kamp. Toen ze één van haar voormalig apprentices door de doorntunnel zag lopen. Ze had even gewacht voordat ze overeind was gekomen, maar toen liep ze hem achterna. Haar bek een stukje open om zijn geur goed te kunnen volgen. Al waren zijn pootafdrukken ook wel zichtbaar in het dunne laagje verse sneeuw. Ze vond hem bij de Sunningrocks. “Dustspirit.” Miauwde ze rustig en vriendelijk terwijl ze op de stenen sprong.

Hij had niet doorgehad dat er iemand achter hem aan gekomen was en schrok dan ook lichtelijk toen er ineens een stem klonk en Eveningstar niet veel later bij hem op de stenen sprong. "Eveningstar," Begroette hij haar met een klein knikje van zijn kop. Hij kon zich de laatste keer nog herinneren dat ze zo bij elkaar waren geweest, alleen was er toen een riverclan apprentice bij, een die mogelijk ook nog eens zijn dochter was. Maar dat was niet het enige. Ze hadden eigenlijk helemaal niet meer de kans gehad om fatsoenlijk te spreken na alles wat er gebeurd was, maar daardoor wist hij ook niet goed waar te beginnen. Als mentor en apprentice was alles nog zoveel simpeler geweest, maar daar waren ze al ver voorbij ondertussen.

Dustspirit groette haar terug. Kalmpjes ging ze zitten. De blik in haar felgele ogen gleed naar de sterren. Haar gedachten gingen naar het afpakken van een leven en naar de ontmoeting met Newtspark. Even knipperde ze met haar ogen en keek snel Dustspirit weer aan. “Soms vraag ik me wel eens af of ons gestuntel hun ook maar iets doet. Of dat dat niet interessant genoeg is om aandacht aan te besteden.” Ze kreeg immers enkel reactie als ze vonden dat ze het echt te bont had gemaakt. Tjah… “Hoe vind je het nu zo zonder Stagtine?” Vervolgde ze toen ineens. Het was zijn broer geweest.

Hij volgde haar blik naar de sterren, ook al merkte hij dat Eveningstar weer snel naar hem keek en hij liet zijn blik op die van haar vallen. De woorden die van Eveningstar kwamen verbaasden hem lichtelijk. Hij had er zelf ook wel eens over nagedacht. Waarom Starclan niks had gedaan, terwijl het voor hem zo duidelijk was wat Stagtine aan het doen was. De vraag over hem deed hem kort zijn kaken op elkaar klemmen. Het was een kwestie waarvan hij nog steeds niet goed wist hoe hij zich erover moest voelen. Het was tenslotte niet geweest dat hij zijn broer dood wilde hebben, maar toch wist hij ook dat het niet veel langer door had kunnen gaan op die manier. "Toen met Stagtine die de leiding pakte heb ik het me wel eens afgevraagd. Waarom Starclan niet ingreep bij iets wat zo duidelijk voor mij was." Waarom had Starclan toen niks gedaan? Terwijl hij bijna bereid was geweest om Thunderclan zelfs achter hem te laten als het echt niet anders kon. "Ergens had ik verwacht dat het goed zou voelen om mijn gelijk te krijgen, maar dat doet het toch minder dan je zou denken." Maar met de tijd zou alles zich wel weer rechtzetten waarschijnlijk. "Ik was voor een moment bereid om de hele clan achter me te laten als Stagtine echt leader zou worden. Waarschijnlijk zou ik dan ook niet lang meet geleefd hebben." Dan zou hij dit gesprek hier nu niet hebben gehad. "Maar of hij echt de dood voor alles verdiende, dat weet ik niet goed." Het was niet alsof hij zijn eigen poten ervoor vies had gemaakt, maar toch voelde het wel dat hij er iets mee te maken had.

Dustspirit miauwde dat hij ook niet begreep waarom StarClan niet in had gegrepen. Even haalde ze bijna onverschillig haar schouders op. “Ons gerommel hier. Soms is het ook wel lachwekkend. Misschien vinden ze het interessant hoe we het uitvogelen.” De kwestie Stagtine, daar was niets lachwekkends aan geweest natuurlijk. Alleen de weg er naar toe, hoe dom ze waren geweest. Misschien die wel. Dat kon niet anders. Toch? Ze keek Dustspirit aan toen die verder ging over zijn broer en dat hij niet zeker wist of hij de dood wel verdiend had. Even flitste er iets van woede door haar felgele ogen. “Ooh dat verdiende hij Dustspirit geloof me.” Hij had kittens als lokaas gebruikt. Hij had niks om hun gegeven, zelfs niet om zijn bloedeigen broer. Ze kon zich niet voorstellen dat Stagtine gevoel had gehad bij broederschap, enkel als hij het in zijn voordeel had kunnen gebruiken. Dustspirit was waarschijnlijk alleen maar vuil voor hem geweest. “Hij is daar niet weet je. In StarClan.” Dan was het voor haar duidelijk genoeg. Dat hij had verdiend wat zij hem had aangedaan. Zijn leven, voor alles wat hij haar familie, ThunderClan, had aangedaan. Al had zij dat ook met een leven moeten bekopen. Ze had geen spijt. Ze zou het zo weer doen als het moest. Als ze in gevaar waren, zou ze hen koste wat het kost beschermen. Niemand kwam ooit nog aan haar familie en aan haar ThunderClan. Nooit weer.

Het zou hem niks verbazen als Starclan alleen toekeek om te zien hoe ze het allemaal zelf oplosten. Misschien zou ieder ander het raar vinden om hun leader zo over Starclan te horen praten, maar het was niet alsof hij daar niet zelf ook zo over dacht. Het niet zo vaak afgevraagd had waarom Starclan maar niks deed. Zelfs bereid was geweest om zijn clan achter zich te laten als er niks ging veranderen. "Het zal me niks verbazen als Starclan er zo over denkt." Hij liet zijn blik kort naar Eveningstar gaan, waardoor hij de woede in haar ogen zag. Het verbaasde hem niks dat ze er zo over dacht, niet na wat er met haar kittens gebeurd was door Stagtine. In haar ogen verdiende hij het daardoor misschien en Stagtine had hem ook bijna geprobeerd te vermoorden. Hij was waarschijnlijk niks geweest voor zijn broer, ondanks dat Stagtine hem nog had geholpen met de gaten die bloodclan gegraven had. Het had een klein beetje twijfel bij hem gebracht, maar dat had allemaal geen zin meer nu. Stagtine was dood en zij waren nog hier. Eveningstar vertelde hem dat Stagtine niet in Starclan was, dat verbaasde hem niet, niet na wat hij had gedaan. "Ik had ook niet verwacht dat hij naar Starclan zou gaan." Hij zou zijn broer niet weer zien, dat was maar al te duidelijk. "Ik had jou en je kittens kunnen beschermen van hem, als ik maar eerder had gezegd over wat hij gedaan had tegenover mij." Maar dat had hij niet gedaan en daardoor leek alles vervolgens mis te zijn gegaan. Maar wie had hem geloofd als hij het eerder gezegd had?

“Het is niet jouw schuld.” Zei ze direct toen hij uitgesproken was. “Ik was niet in staat geweest te luisteren en ik weet ook niet of ik het toen wel had geloofd.” Miauwde ze toen. “Het is mijn fout wat er is gebeurd, niet die van jou.” Zij had eerder in moeten grijpen, had moeten zien wat Stagtine van plan was geweest. Dat had ze niet gedaan. Dus ze had het allemaal aan haarzelf te danken gehad. Dustspirit had er niets aan kunnen doen. Die had haar zelfs nog proberen te waarschuwen.

Het was niet zijn schuld? Het was misschien waar dat ze niet in staat was geweest om te luisteren, dat hij het zelfs nog geprobeerd had toen het eigenlijk al te laat was. Maar het was ook niet haar schuld. Ze had misschien wat moeten doen, maar ze was zwanger geweest op dat moment en ze was ook zeker niet de enige die er wat aan had kunnen doen. "Het is ook niet jouw fout." Sprak hij dan ook. "Je was niet helder." En sommige katten waren goed in verbergen wat ze waren. "En Stagtine was goed in het verbergen van dingen." Behalve wanneer het aankwam op Littlefish en de kittens van haar. Dat was het punt geweest dat Stagtine hem had willen doden, omdat hij hem waarschuwde voor wat Littlefish gedaan had, dat de kittens mogelijk van hem waren en niet van Stagtine.

Oké misschien waren ze ook allemaal wel niet schuldig. Was het een samenloop van omstandigheden geweest. Toch waren er fouten gemaakt en voelde ze zich daar allemaal verantwoordelijk voor. Maar goed Stagtine was natuurlijk de echte schuldige. Daarom had ze hem vermoord. Doordat hij de oorzaak van alles was geweest, maar ook omdat ze in zijn ogen had gezien dat hij niet ging stoppen. Nooit niet. Welke keuze ze ook zou maken, in leven laten had niet gekund. Daar had ook zij de prijs voor moeten betalen. Dat had ze voor lief genomen, want ze wist zeker dat er geen andere optie was geweest. “Ach ja, hij kan ThunderClan nu in ieder geval geen kwaad meer doen.” Vervolgde ze.

Hoe cru het ook klonk, het was wel de waarheid dat Stagtine Thunderclan nu niks meer kon doen. Dat ze nu de kans hadden om alles weer op te bouwen, om katten weer te leren vertrouwen. Maar zo makkelijk was het nog niet, niet wanneer ze je zo in de steek hadden gelaten wanneer het belangrijk was geweest. ”Hoe leer je anderen weer te vertrouwen, nadat ze het geschaad hebben?” Het was misschien een vraag die uit de lucht leek te komen vallen voor Eveningstar, maar niet voor hem. Het was het deel waar hij nu nog de meeste moeite mee had. De groep katten die hij kon vertrouwen was ineens zo klein geworden, dat hij niet eens wist of het verstandig was om het vertrouwen weer te geven om het vervolgens alleen maar weer te laten schaden.

Toen vroeg Dustspirit ineens hoe je anderen weer kon leren vertrouwen. Even kneep Eveningstar haar lippen wat stijver op elkaar. Dat was een vraag die ze zichzelf ook vaak genoeg stelde en waar ze niet echt een antwoord op had. Het was lastig. Er waren nog maar weinig katten die ze daadwerkelijk vertrouwde. Waarbij ze het gevoel had dat ze haar leven in hun poten kon leggen. Dus moest ze het zelf allemaal maar oplossen, dan hoefde ze niet op iemand te bouwen. Want ze wist niet meer of ze dat nog wel kon, of dat ze enkel zichzelf kon vertrouwen en dat kon ze zelfs niet altijd. Tijdens haar zwangerschap had ze het niet gekund en als ze echt kwaad was, goed kwaad. Dan was haar zelfbeheersing ook nog wel eens een dingetje. Dus vertrouwen? Nee, dat was een ingewikkelde term. Helemaal om te vinden in een wereld waar je enkel vijanden en gevaar zag. Dus haalde ze even haar schouders op. “Ik weet het niet Dustspirit, ik weet het niet.” Zei ze toen dan ook. Een verbeten grimas rond haar lippen.

Het was zo makkelijk geweest als Eveningstar een antwoord voor hem zou hebben en als het ook nog eens een antwoord zou zijn die zou helpen. Maar dat was het niet, het kwam erop neer dat ze het zelf ook niet wist en voor een moment vroeg hij zich af of ze hem nog wel vertrouwde. Of er iemand was die zij nog vertrouwde. Want voor hem waren het er ook niet veel meer, zeker niet binnen thunderclan, maar zij was misschien de enige die hij toch wel vertrouwde, respect voor had. En dat was niet omdat ze zijn leider was, maar voor wat ze deed. Ze zou er niet omheen draaien, hem in de steek laten. Daar was hij vrij zeker van. ”Het was allemaal zoveel simpeler toen we nog gewoon mentor en apprentice waren.” Als ze de keer dat hij door een slang gebeten was niet meerekenden in ieder geval.

Ze knikte bij zijn woorden en voor het eerst in tijden rolde er weer een gemeende hartelijke lach over haar lippen. “Ja, toen was mijn grootste zorg om in vorm te blijven. Soms verlang ik wel weer eens terug naar die grootste zorg. Die lijkt nu zo klein bij de rest.” Het even wat jolige moment die ze gevoeld had was weer weg. Haar blik was opnieuw hard geworden. Bitter, zo voelde ze zich steeds vaker. Dat was niet goed, dat wist zij ook wel. Alleen het was zo moeilijk om positief te blijven. Gemotiveerd voor de katten die haar zo hard hadden geraakt. Voor de Clan die alles onder haar poten weg had geveegd, maar ook haar thuis was. Waar ze voor door het vuur zou gaan, ondanks alles. Was dat gerechtigheid, goedheid? Of was het oliedom. Ook daar had ze geen antwoord op en dat wilde ze ook niet. Want ze zou het doen, zelfs voor de katten die haar vertrouwen zo erg hadden geschaad. Wat de consequentie ook zou zijn, dat was haar loyaliteit. Haar puurheid. “Ik zou alsnog voor ze sterven weet je. Voor allemaal.” Miauwde ze toen ineens. Haar blik weer op Dustspirit gericht.

Het was zo veel simpeler geweest, maar hij was toen ook nog maar een apprentice geweest. Een apprentice had sowieso minder zorgen dan dat warriors dat hadden en hoe erg het allemaal ook geweest was, hoe hard ze stuk voor stuk allemaal zijn vertrouwen geschaad hadden. Hij was niet weggelopen uiteindelijk, zelfs niet om zijn eigen leven te redden. Had deze zelfs op het spel gezet om Thornstar terug te halen. Haar woorden verbaasden hem dan ook niet, wakkerden eigenlijk zelfs iets in hem aan. Iets waarvan hij wist dat hij hetzelfde zou doen. Dat wat anderen ook met hem deden, dat hij nog steeds bereid was om het leven te geven dat hij had. Dat hij de clan niet zomaar kon laten stikken, ook al had hij het overwogen. Dat was niet iets dat hij over kon liegen. Hij had het aan willen nemen voor een moment om met zijn zus weg te gaan en alles achter zich te laten, het had beter geleken dan de dood. Maar hij was nog hier en hij leefde nog. ”Ik denk dat ik hetzelfde zou doen. Bereid zou zijn om voor ze te sterven.” Sprak hij dan ook. ”Het blijft mijn clan, ongeacht wat ze tegen me gedaan hebben. Maakt het me een dwaas om bereid te zijn mijn leven te geven voor katten die misschien niet hetzelfde terug zouden doen?” Misschien was hij de dwaas wel, maar hij wist dat hij de clan niet meer kon verlaten, wat er ook zou gebeuren. Hoe erg hij dat ook zou vinden als Crowcall het hem nog een keer zou vragen, om haar af te moeten wijzen.

Er vormde zich een klein glimlachje rond haar lippen. Door de woorden van Dustspirit. “Nee, dat is niet dwaas. Dat is nobel, dat is loyaal tot op het bot.” Miauwde ze dan ook. “Het doet me goed te weten dat je er zo instaat Dustspirit. Dan weet ik dat ik je kan vertrouwen, wat er ook gebeurt. Alleen wees wel voorzichtig met dat leven oké? Laat mij eerst gaan als het kan.” De blik in haar felgele ogen brandde in de zijne. Zij had meerdere levens die ze kon gebruiken. Dustspirit had er maar eentje en ze had de katten die ze nog wel vertrouwde, graag dichtbij haar en niet in StarClan. Dan offerde ze zelf liever een leven op om hem te redden.

Loyaal, het was een woord die hem niks had geholpen, niet toen het er echt op aan kwam. Maar toch was het wel wat hij was, anders was hij er al vandoor gegaan. Was hij er met Crowcall vandoor gegaan. Maar ondanks dat hij het erover gehad had, was het iets dat hij niet gedaan had. Hij wist dat hij alles voor Eveningstar zou doen, zelfs als het zijn leven zou kosten. Ook al vroeg ze hem om haar eerst te laten gaan. Het was waar dat ze meerdere levens had, maar ook die hielden een keer op. Maar hij begreep wel waarom ze dat zei. Ook zij had katten nodig om haar heen die ze kon vertrouwen en die wilde ze ook niet verliezen. "Ik zal voorzichtig zijn, ook al betekend het niet dat jij niet voorzichtig moet zijn. Ook al heb je meerdere levens, ook daar zit een einde aan." Hij wilde er niet aan denken wat er zou gebeuren als ze haar laatste leven zou verliezen. Wat dat zou betekenen voor Thunderclan, maar ook voor hem.

Hij miauwde dat hij voorzichtig zou zijn, maar dat zij dat ook moest zijn. Dat de levens een keertje ophielden en daar had hij gelijk in natuurlijk. Ook haar levens waren niet oneindig. Maar goed, dat was nog altijd meer dan ééntje. Dat was simpelweg een feit. Daar zou Dustspirit ook niet omheen kunnen. Toch knikte ze. “Ik zal mijn best doen.” Er vormde zich zowaar een klein waterig glimlachje rond haar lippen. Iets wat al in tijden niet meer was gebeurd. Haar glimlachjes, hoe klein ook, waren zeldzaam de afgelopen tijd.

Thunderclan had haar nog nodig, daar was geen twijfel over mogelijk na alles wat er gebeurd was. En hij wist dat hij zou doen wat nodig was om haar daarbij te helpen. Hij kon zelf ook niet een kleine glimlach tegenhouden bij die van haar. ”Zolang we allebei onze best doen moet het goedkomen.” Dat was iets dat ze alleen zelf waar konden maken. Ook al wist hij dat het een ijdele hoop was dat er tussen hen geen leven verloren zou gaan. Dat was helaas niet hoe het werkte.

Onderwerp: Re: [Open] The voice of the unheard