Not my cup of tea

Het grote nadeel aan geen mentor hebben was toch echt wel dat ze op elk moment van de dag konden bestoken met irritante vragen of opdrachten. Zo ook nu. Ze was verplicht om met een groepje samen te gaan jagen voor de queens. Daar had ze nu eens écht geen zin in, maar de leider van het groepje zag er niet uit alsof hij tegenspraak duldde en ondanks dat Foxpaw vrij rebels kon zijn, wist ze ook wel dat als Eveningstar erbij betrokken zou raken dat het teken verwijderen van de elders hun pelzen zou gaan worden. Dus het was eigenlijk kiezen tussen twee dingen die ze niet leuk vond. Nog een nadeel van geen mentor hebben, was dat ze nog niet alle jachttechnieken kende en dus eigenlijk met een stel apprentices op pad ging die meer konden dan zij. Dat irriteerde haar mateloos, al zeker toen er haar pesterig een stuk prooi werd toegegooid dat ze naar de queens mocht brengen. Foxpaw trapte zo hard met haar achterpoten naar achteren dat er wat modder in het gezicht van de desbetreffende apprentice kwam en keek hem hooghartig aan met een smalende grijns, waarna ze naar de nursery vertrok. De tocht naar het kamp was helaas eentje die niet lang duurde en niet veel later liep ze schoorvoetend de nursery binnen. Zo. Snel de prooi droppen en wegwezen, voordat zo’n irritante pluizenbal iets aan haar kwam vragen!

Foxpaw moest eerlijk toegeven dat van alle irritante opdondertjes die haar konden benaderen Ivykit wel de minst vervelende was. Ze voelde haar houding al wat ontsnappen toen ze de tweekleurige ogen van de poes vriendelijk naar haar gericht zagen. Het zou nu niet correct van haar zijn om haar slechte humeur op de kitten uit te werken. Ivykit kon er immers niks aan doen dat haar ouders geen aandacht aan haar geven en ze was ook niet zo irritant en commanderend zoals de rest van de katten van haar Clan. Nee, ze keek zelfs naar haar op. Foxpaw besloot dat Ivykit ook een goed excuus was om niet met haar irritante taken bezig te hoeven zijn en dus ging ze zitten. ”Je hebt een hoop meer verantwoordelijkheid dan als kitten,” begon ze op een toon alsof dat kei belangrijk was. Ugh. Not. Strontvervelend, ja. Maar ze wilde Ivykit’s perfecte droombeeld niet breken, niet zoals die van haar al gebroken was. Dat zou niet eerlijk zijn. ”Je krijgt een mentor toegewezen waar je mee gaat jagen, patrouilleren en voor de Clan zorgen. Je verwijdert teken van elders hun pelzen en je masseert hun gewrichten. En af en toe kun je wel eens naar een verhaaltje van ze luisteren.” Allemaal dingen waar zij niet de tijd voor nam en die zij niet had meegemaakt omdat haar mentor na een paar dagen al uitgevallen was door een pootbreuk. Dus nu moest ze wachten op een nieuwe mentor, wat haar humeur er niet op verbeterde. Maar hé, als Ivykit die dingen wél allemaal zou krijgen, dan zou tenminste één van de twee nog goed terechtkomen, right? Dat was ook wel iets waard, probeerde ze zichzelf met een zwaar gevoel in haar maag voor te houden.

Hm. Dit was het gedeelte waar het een beetje tricky werd. In principe mocht je zonder je mentor niet alleen naar buiten, maar Foxpaw had al vaker opgemerkt dat er niet veel spannends aan was om alleen het territorium in te gaan. Alleen zou het wel weer typisch zijn als ze dat tegen de kitten zou zeggen, ze zou haar kopiëren en haar zou haar dan wél iets overkomen. Ze had het gevoel dat dat haar niks zou moeten kunnen schelen, want het was toch de eigen verantwoordelijkheid van de kitten after all, right? Maar er was een ander raar deel in haar dat dat juist wilde voorkomen, zeker als ze de vrolijkheid en het enthousiasme van de pluizenbal zag. Alsof ze het moest beschermen. ”De eerste manen wordt er van je verwacht dat je enkel naar buiten gaat wanneer je in de buurt bent van je mentor of van een patrouille omdat je nog zo weinig ervaring hebt en omdat het gevaarlijk kan zijn,” zei ze dan ook tegen de kitten. ”Maar zodra je ouder wordt en je meer verantwoordelijkheid krijgt, zou dat best wel eens kunnen. En andere katten kom je voornamelijk tegen op een Gathering of soms tijdens grenspatrouilles, maar dat is ook weer samen met je mentor of met een groepje andere katten.” Zo was het het beste, dacht ze. Geen verkeerde dingen leren, ook al deed ze het zelf helemaal anders. ”Ik… heb geen idee hoe een hert er uit ziet, maar ik zal je erover vertellen als ik er eentje zie,” beloofde ze toen op een licht ongemakkelijke toon. Dat zou betekenen dat ze ergens in de toekomst nóg een gesprek met deze kat zou gaan hebben. Als ze die hert ooit zag, tenminste. Haar poten prikkelden ongemakkelijk. Ivykit bracht haar ontzettend in de war, dat was één ding dat zeker was.

Gelukkig voor Ivykit was Foxpaw niet zo ver heen dat ze de kitten met haar neus op de feiten wilde duwen. Ze kon de dromerige blik in de ogen van de kitten bijna niet uitstaan, was er jaloers op. Het was dromerige blik van iemand die geen idee had hoe hard de wereld kon zijn. Die opgegroeid was in een gelukkig gezinnetje en geen afwijzing kende. Ze kreeg het niet over haar hart om de kitten te wijzen op het feit dat de wereld echt niet zo rooskleurig was zoals zij dacht. Zoals het er nu uitzag, zou er een oorlog aankomen tussen ThunderClan en ShadowClan en zouden er katten gaan sterven. En diep vanbinnen zou Foxpaw het niet erg vinden als zij één van die katten zou zijn. Niet omdat ze het heilige doel voor ogen had om te sterven voor haar Clan, maar eerder omdat ze dan niet meer met de dagelijkse afwijzing om hoefde te gaan, de innerlijke pijn die dagelijks steeds moeilijker werd om te verkroppen. ”Ja,” zei ze met een stem die hees klonk van emoties en ze schraapte snel haar keel. ”Een ShadowClanner en laatst nog een WindClanner. Ze stinken beiden behoorlijk,” mopperde ze. Als ze iets niet ging romantiseren, dan was het dat wel. De katten in haar Clan verdienden geen lof en de katten buiten haar Clan al zeker niet. Ze gaf enkel een knikje op het bedankje dat ze kreeg van Ivykit, al wendde ze haar blik kort af. Ze vond het steeds verstikkender worden om naar het vrolijke gezichtje van de kitten te kijken en haar bittere gevoel erover werd steeds erger.