Faded memories

Het begon steeds minder te worden, maar soms werd Coldstreak nog steeds wakker met de warme geur van melk en van zijn moeder om zich heen. Alsof hij weer dicht tegen haar aan in de nursery lag. De kater opende verward zijn ogen en keek om zich heen, maar natuurlijk was zijn moeder er niet. Die was enkele manen geleden gestorven door een ziekte. Coldstreak duwde zichzelf op zijn poten en strekte zijn lichaam. Zijn spieren trilden onder zijn pels door en zijn klauwen streken kort door de grond voordat hij zichzelf volledig ontspande en het kamp buiten liep. Een blik naar de prooistapel leerde hem dat het geen slecht idee was om te gaan jagen en de kater draaide de prooistapel zijn rug toe, waarna hij uit het kamp liep. De temperaturen begonnen weer goed op gang te komen en de laatste restjes van Leafbare verschenen als sneeuw voor de zon. Mooi zo. Hij had een hekel aan kou en zijn vacht was er al helemaal niet mee gediend. Zijn gele ogen waren strak op zijn omgeving gericht terwijl hij zichzelf in het territorium begaf, kort overwegend waar hij nu zou gaan jagen.

Elk moment van de dag hoorde hij duister gefluister of gegrinnik als hij langsliep. Nooit durfde iemand er iets van te zeggen als hij ze aankeek, daarvoor was Olivebranch te solide gebouwd, te gespierd en misschien wel te lief. Maar hij wist als geen ander wat voor verhalen er over hem rondgingen in Thunderclan. Hij zou het hart van Silverwish gebroken hebben, terwijl zij zo hopeloos verliefd op hem was geweest, en haar toen verlaten hebben voor de deputy, waar hij direct ook maar een nieuw gezin mee had gesticht. Als die sukkels het hele verhaal toch eens wisten.. Maar Silverwish zou het niet ophelderen, daarvoor was ze te erg in de war, en hij had geen zin om de confrontatie aan te gaan. Dus leefde Olivebranch er maar mee, maar hij merkte wel dat hij er steeds vaker alleen op uitging, om de blikken te ontsnappen. Nu, tijdens een jacht, kwam hij een andere kater tegen. Zwart, zoals hij, maar dan met gele ogen. Coldstreak, een stil type van zijn leeftijd waar Olivebranch weinig contact mee had. Toch, als je iemand tegen kwam zei je gedag. "Goedemorgen, Coldstreak.. Het is prachtig weer, niet?" Smalltalk was altijd ongemakkelijk, maar nu had Olivebranch het gevoel dat het extra erg was. Beiden hadden ze duidelijk iets zwaarders aan hun kop dan het weer.

”Goedemorgen, Olivebranch,” bromde hij toen de kater hem begroette. Op de opmerking over het weer gaf hij enkel een knikje. Het was duidelijk smalltalk uit beleefdheid en Coldstreak wist niet zo goed wat de verwachting hier was. Hij had de verhalen over Olivebranch heus wel gehoord. Dat hij Silverwish’ hart had gebroken en daarna gelijk op de deputy was gedoken. Met dat soort intriges hield Coldstreak zich niet bezig en tijd om erover te roddelen had hij al helemaal niet. Hij vond het altijd behoorlijk laag van katten als ze wel vuile blikken in iemands richting durfden te werpen, maar niet in het gezicht durfden te zeggen wat ze ervan vonden. Dan moesten ze gewoon hun klep houden, vond Coldstreak. De kater richtte zijn blik naar Olivebranch en schraapte kort zijn keel om de aandacht te trekken. ”Al denk ik dat je andere dingen hebt om je mee bezig te houden dan de staat van het weer,” reageerde hij op een neutrale toon, waaruit hopelijk duidelijk was dat Coldstreak de kater niet beoordeelde. En waaruit Olivebranch hopelijk ook op kon maken dat hij erover kon praten met de zwarte kater als hij dat zou willen. Coldstreak was echter niet het soort kater dat zich direct neerlegde voor een emotioneel gesprek, dus deze subtiele push moest maar genoeg zijn voor Olivebranch om uit eigen beweging erover te beginnen. Of niet.

Zonder er bij na te denken klikte Olivebranch met zijn tanden, natuurlijk was Coldstreak oplettend genoeg om te begrijpen dat een gesprek over het weet niemand interesseerde. Zeker niet iemand die in zoveel onheil verwikkeld was als hijzelf. "Ik denk niet dat ik de enige ben die meer heeft om over na te denken.." Bracht hij wat moeizaam uit. Hij sprak voorzichtig, het was niet bepaald net onuitgenodigd over iemands overleden moeder te beginnen. "Maar ja, je hebt gelijk. Ik zit met Silverwish aan mijn hoofd. Silverwish en Spottedrain, en het feit dat iedereen weet dat ik met hen aan mijn hoofd zit, en dat niemand het begrijpt." Hij lachte nogal humorloos. "Het is alsof ik de eerste ben die van zijn mate weg is gegaan."

Coldstreak dwong met de grootste moeite om zijn klauwen in hun hulzen te laten. Het was niet dat hij Olivebranch wilde aanvliegen, maar zijn situatie en die van de kater was totaal verschillend. Toch had hij het gevoel dat als hij wijselijk zijn bek hield dat daar meer uit zou komen dan als hij nu een giftig antwoord zou geven en zijn wijsheid bleek zijn vruchten af te werpen; Olivebranch begon over wat hem dwarszat, al hoefde Coldstreak geen expert te zijn om dat al te weten. En hij had zijn antwoord ook al klaar. ”Olivebranch,” bromde hij op een manier dat aantoonde dat hij van plan was om nog meer te zeggen. ”De enigen die in dat verhaal er iets mee te maken hebben zijn jij, Silverwish en Spottedrain. Wat anderen ervan willen denken of vermoeden dat zou het laatste moeten zijn waar je nu mee bezig moet zijn.” Hij trok met zijn oortje. ”Het maakt niet uit wie dat het begrijpt, als jullie drieën dat maar doen. Heb je inmiddels een kans gehad om met Silverwish erover te praten?” Want hij dacht dat dat wel het grootste dingetje van ze allemaal was. En dat ook het moeilijkste van ze allemaal zou zijn. Als hij die liefdesintriges allemaal hoorde, was hij precies blij dat hij nog geen mate had. Wél een geadopteerde kitten. Dat was dan weer een ander dingetje, maar daar ging het nu niet over. Nee, het ging nu over Olivebranch.

Het was goed bedoeld advies, en in een normale situatie zou Olivebranch het ook verwelkomd hebben, maar nu fronste hij slechts wat geërgerd. Hij had zijn frustratie willen uiten, hij hoefde er niet echt iets op terug te horen. Toch lukte het hem om niet té geïrriteerd over de komen. Hij moest ook begrijpen dat Coldstreak hier buiten stond, en dat het voor hem waarschijnlijk slechts stom gezanik was. "Hm, ja, je hebt vast gelijk." Bromde hij vaagjes, terwijl de gezichten van de twee kattinnen voor zijn geestesoog zweefden. Ze waren zo verschillend, hoe was hij toch voor beiden gevallen?
Hij besloot een andere weg in te slaan, "Hoe is het eigenlijk met jou?" Mauwde Olivebranch na een korte pauze. Coldstreak had zijn moeder verloren, niet lang geleden. Hij was niet van plan om die wond verder open te krabben, maar sommigen vonden het fijn om over hun grieven te praten.

Coldstreak besloot om de geërgerde blik die te zien was in Olivebranche’s ogen te negeren, maar het irriteerde hem wel. Waarom zaniken over je problemen als je er toch geen advies over wilde hebben? Of misschien was dat weer iets wat hij verkeerd op had gepakt en had hij gewoon zijn bek moeten houden en moeten luisteren. Het was het zorgzame in hem dat hij nauwelijks kon onderdrukken, maar dat hij ook niet te nadrukkelijk aan zijn Clanmates wilde laten zien. Hij had zijn zegje gedaan naar Olivebranch en de kater moest er maar mee doen wat hij wilde. Zijn kaken klemden zich kort op elkaar toen Olivebranch besloot om het over een andere boeg te gooien en over hém te beginnen, ook al had Coldstreak geen aanzet gegeven om dat te doen. ”De enige dag gaat al wat beter dan de andere,” sprak hij op een simpele toon. ”En het feit dat ik nu mijn aandacht moet verdelen over Hollykit helpt ook wel.” Hij dacht wel dat het algemeen bekend nieuws was onder de Clan dat Hollykit’s moeder door het rouwen niet meer voor haar kon zorgen en Coldstreak de zorg op zich had genomen door net te doen alsof hij haar vader was. Hij had haar geadopteerd en dat liet zeker wel een klein deel zijn verdriet om zijn moeder en zijn haat naar zijn vader verdwijnen. Hij vond het dan ook niet nodig om een verdere toelichting te geven aan Olivebranch en draaide enkel zijn kopje zodat hij de ander aan kon kijken met een rustige blik in zijn ogen.