Four Tequillas Down, Who Gives a Sh*t?

Lange schaduwen wierpen zich over het steeds groener wordende woud. Het was zo vroeg dat ze druppeltjes nog niet van de bladeren waren verdwenen; de tijd waarop ze gebruikelijk opstond. De gevlekte deputy had er al een aantal patrols op uit gestuurd, met de focus op de ShadowClangrens natuurlijk. Zijzelf had nu echter meer behoefte aan een solitaire jacht. Dat idee werd verstoord door een geur die duidelijk maakte dat Clovercloud wel heel erg dichtbij was. Met een klemmend gevoel om haar hart stapte ze een eindje door, waar ze de poes inderdaad aantrof. Hun laatste niet-formele gesprek was inmiddels al zolang geleden. Loudkit was toen nog geen moon geweest. En nu was ze groter dan sommige apprentices. Werd het niet eens tijd om het.. oké te praten? "Je bent vroeg op." Mauwde ze, gepaard met een ietwat ongemakkelijke grinnik. Hoe ging ze hier überhaupt over beginnen?

[Clovercloud]

Cloverclouds snorharen zaten druppels op van de dauw. Ze was niet bang meer om door struiken en dichte begroeiing te lopen, onderweg naar haar doel. Jagen was beter geworden de laatste tijd. Het was iets waar ze haar ei mee kwijt kon. Ze was er nog altijd niet goed in, maar het werd nu beter. Ze twijfelde minder, ze deed het gewoon, en ze gaf niet direct op als iets wegrende. Dan ging ze erachteraan en tot haar verrassing ving ze dan ook nog wel eens wat. Helaas werd haar focus onderbroken door de deputy haarzelf. Oh nee. Ze wilde wegrennen, maar ze was al gespot. Ze bevroor in haar bewegingen toen ze haar aansprak. Zo luchtig, met dat lachje. Alsof er niets was gebeurd. Ze had haar actief genoeg vermeden, maar aan elk succes kwam een einde. ‘Dus?’ Haar blauwe ogen stonden ijzig kalm terwijl ze naar haar omkeek. ‘Mag dat niet?’

Niet onverwacht reageerde de zwart-witte poes allesbehalve openhartig. Spottedrain voelde het dwars door haar ijzige, blauwe ogen heen: ze had een hekel aan haar. De deputy deed alle moeite om haar ergernis te onderdrukken. Dit was niet het moment om dingen te verkloten. "Jawel, ik-" Ze stokte. Nee, ze ging er niet omheen draaien. Na zoveel moons aan koude oorlog moest ze duidelijk zijn. "Je weet toch wel dat je vader nooit is vreemdgegaan? Toch?" Een wanhopige blik zocht die van de ander. Hij had het haar toch wel verteld?

Oh ze had het ook niet geleerd. Clovercloud zwiepte geïrriteerd haar staart. Ze wist niet waar ze in de manen het lef had gevonden om haar stem te verheffen tegen haar deputy. Ze was altijd die grijze muis geweest, op de achtergrond, niet echt goed in iets. Maar ze voelde zich gewoon zo.. zo kwaad, constant. En het gekke was, dat ze zich ook voor het eerst echt levend voelde. ‘Oh, hou op. Ik wil hier niet weer over praten.’ Ze keek Spottedrain niet eens aan. Ze keek omhoog, daar waar de uilen sliepen, en het dook voor het eerst in haar op of ze te vangen waren. Vast niet, ze had er nog nooit één op de prooistapel gezien. Ze veerde even kort op haar poten, voor ze toch weer naar Spottedrain omkeek. Ze aarzelende nog een moment, maar besloot toen toch om waarschijnlijk de slechtste keuze in haar leven te maken. ‘Misschien moet jij eens nadenken of jij niets meer was dan een slechte rebound waar die nu aan vast zit omdat 'ie je perongeluk vol heeft gestopt.’

Oh StarClan, waarom had ze dat er nou zo uitgegooid? Ze had het tactvoller kunnen brengen, het op een manier in kunnen leiden. Haar gevoel vertelde haar echter dat de zwart-witte poes hoe dan ook kwaad was geworden. Het schuldgevoel verliet haar lichaam bij het laatste wat de ander uitkraamde. Spottedrains oren werden warm en haar ogen vernauwden. "Je hebt geen flauw idee wat Olive en ik voor elkaar betekenen." Mauwde ze bitter, terwijl ze op de ander neerkeek. Om eerlijk te zijn was ook zij niet zeker van hoe Olivebranch over haar dacht. "Geloof je nou echt dat je vader zo achterlijk is dat hij nóg een keer bij de verkeerde blijft?" De woorden hadden haar mond al verlaten toen ze besefte hoe gevoelloos ze waren. Haar geschrokken gezicht was maar al te makkelijk af te lezen.