Holdin Up {Argent}

Op deze zonnige ochtend had Emberpaw besloten dat het tijd was om weer eens samen met haar zus te jagen. Door de zware training hadden ze de afgelopen moon niet zoveel tijd met elkaar doorgebracht. Het jagen zou een kans zijn om bij te kletsen terwijl ze ook wat nuttigs zouden doen voor de clan.
Ze rekte zich uit toen ze de apprentice den uitliep en dacht na over waar ze nu het beste konden gaan jagen. Terwijl Ember naar de prooistapel liep besloot ze, dat nu ze al eventjes leerlingen waren, ze wel de snakerocks aandurfden. De snakerocks waren deze tijd van het jaar wel gevaarlijk, veel slangen dwaalden daar nu rond, maar ze wist ook dat er best wat prooi en kruiden te vinden zouden zijn. Terwijl ze haar ontbijt op at vond ze dat zij en Argent het er gewoon erop zouden moeten wagen.
De rode poes liep terug naar de apprentice den en zag Argent nog slapen. Speels gaf ze de blauwe poes een por en riep zachtjes: "wakker worden, we gaan jagen".

Ze lag lekker te slapen en dat na een zware dag van teken zoeken bij de elders. Bah! Zelfs de vlooien die ze moest kraken tussen haar tanden was vies! Emberpaw kwam haar wekken en Argentpaw bromde even en rolde over waardoor ze haar kop de andere kant op legde. Ze had helemaal geen zin om nu al op te staan. Haar poten trilde nog en er zaten nog wat dood gebeten vlooien tussen haar tanden. Ze wilde liever nog even slapen dan op staan. Haar snoetje trok even samen van de vieze smaak in haar bekje. Haar nest lag daardoor ook niet lekker dus opende ze haar ogen en rekte zich even liggend uit waarna ze haar voorpootjes weer samen trok en over haar snuit poetsten. 'Euwh! die vlooien zitten nog steeds tussen mijn tanden.' miauwde ze zacht, maar duidelijk hoorbaar voor haar zuster.

Ember hoorde Argent wat brommen toen ze haar probeerde te wekken. De rode poes wist dat haar zus gisteren vlooien bij de elders had moeten kraken en snapte dus dat de blauwe poes helemaal geen zin had om op te staan. Uiteindelijk deed Argentpaw haar ogen open en en rekte ze zich uit. Emberpaw hoorde haar mompelen en klagen over de vlooien van gister. Bemoedigend duwde ze met haar snuit in de vacht van Argent en mauwde zacht: "Geen zorgen, vandaag mogen we wel wat leuks doen. We kunnen gaan jagen voor de clan, eindelijk weer wat actie.". De rossige poes stond op en sprong enthousiast de apprentice den weer uit, ze verwachte dat Argent haar nu wel zou volgen.

Lang kon ze moeilijk boos blijven op haar zuster. Ook al was ze best nog wel moe en beurs in haar bek, maar de bemoedigende aanraking van Emberpaw beurde haar weer wat op uit haar nare gevoel. Ze drukte ook even snel haar snoet tegen de schouder van haar zusje voor die weg sprong en naar buiten bijna huppelde. Iets leuks? Ach jagen was wel leuk. Ondanks dat ze haar zuster volgde was ze nog niet helemaal haar vrolijke zelf met iets hangende oortjes en half opgerichte staart. De leerlingen den was ze zo uit en al snel volgde de blauwe kattin de rode richting de uitgang. Eenmaal buiten het kamp kwam het pas in haar op dat ze nog niet wist waar ze zouden gaan jagen. 'Waar wilde je eigenlijk gaan jagen?' vroeg Argentpaw en ze begon aan de klim om het ravijn uit te komen.

Ember huppelde vrolijk naar de uitgang van het kamp en keek af en toe achterom om te zien of Argent haar volgde. Ze zag dat haar zus langzaamaan wat meer zin in de dag begon te krijgen. Eenmaal bij de uitgang van het kamp vroeg Argent aan de rode poes waar ze eigenlijk gingen jagen. "Ik dacht dat we misschien bij de snakerocks konden gaan jagen. Het is daar wel gevaarlijk, maar er zal hopelijk ook goede prooi zijn" antwoordde Ember enthousiast. Zonder op antwoord te wachten klom de rossige poes het ravijn uit en ging boven aan de rand zitten. "Maar wat denk jij ervan?" mauwde ze naar beneden terwijl ze wachtte tot haar zus uit het ravijn geklommen was.

Haar zuster wilde gaan jagen bij de snakerocks. Heel even stopte Argentpaw en wilde Emberpaw zeggen dat ze nog te jong daarvoor waren, maar daar kreeg de blauwe kattin de kans niet voor, want ze sprong Argent voorbij en bleef boven aan het ravijn even naar beneden kijken en vroeg wat ze er van vond. Argentpaw zorgde eerst dat ze de klim naar boven had volbracht voor ze zich naar Ember toe draaide. 'Is dat niet voor gevorderde aprenticen?' vroeg de blauwe kattin argwanend terwijl ze naar haar pootjes keek, waarvan ze die schudden om alle losse steentjes tussen haar tenen uit. Dat was beter weg te krijgen dan die harde schillen van de vlooien. Toch wilde ze daar nu even niet aan denken en keek haar zuster weer opnieuw aan.

Ember zag haar zus nu boven het ravijn uitkomen en de blauwe poes ging tegenover haar zitten. Argent mauwde argwanend dat de snake rocks voor gevorderde leerlingen waren. Ember snapte goed dat haar zus twijfels had over het idee, er kon immers veel fout gaan. "We zijn al bijna gevorderde apprentices Argent. Door daar te gaan jagen kunnen we onszelf bewijzen en laten zien dat wij niet snel bang zijn" antwoordde de rode poes met vol vertrouwen. De jonge leerling besloot dat als ze haar zus niet kon overtuigen ze altijd nog ergens anders konden gaan jagen, maar ze wachtte geduldig Argents antwoord af.

Emberpaw had ergens wel een punt, maar toch wilde ze er eigenlijk liever nog niet gaan jagen. Het was zelfs bij de warriors geen geliefde jaagplek. Argentpaw deed haar ogen even dicht en dacht na. Er was daar altijd hoog gras zelfs in de winter volgens sommige. Je moest echt goed luisteren en je ogen evengoed de kost geven om niet op een slang te trappen. 'Okay laten we het proberen, maar bij het eerste gevaar trekken we ont terug!' miauwde Argent. ze doelde met gevaar op de eerste de beste adder die ze zouden zien. Al was het maar het maar op zicht. De blauwe kattin stond op al had ze er eigenlijk geen zin in om naar de slangen rotsten te gaan, maar ze wilde haar zuster niet dwingen ergens anders heen te gaan, Dat had Emberpaw vroeger ook nooit bij haar gedaan. Dus moest ze een schreeuw van onwilligheid door slikken. In het voorbij lopen stoten ze even met haar schouder zachtjes tegen haar zus aan en liep verder.

Ember zag dat haar zus goed over de vraag moest nadenken. Uiteindelijk antwoorde de blauwe kat dat ze het wel zouden proberen, maar bij t eerste beste gevaar zouden ze vluchten. Ember knikte instemmend en mauwde bemoedigend: "Natuurlijk, zodra we zo'n dikke adder zien zijn we ervandoor. Kom laten we snel die kant op gaan". Hierna gaf ze haar zus een bemoedigende tik met haar staart en begon ze zich richting de snake rocks te begeven. De rode poes genoot van de wind tijdens het rennen, niet was zo leuk als sprinten door het woud. Tijdens het rennen besloot Ember dat ze echt heel goed zouden moeten opletten en zou zeker niets aan Argent laten gebeuren. Ze keek over haar schouder om te zien of de blauwe poes haar nog volgde.

Haar zuster zei bemoedigend dat ze meteen zouden weg vluchten zodra ze een adder zouden zien. Hierin kon ze zich wel vinden, al had ze liever ergens anders gejaagd, maar nu was het haar zusje haar keer om te kiezen. De bemoedigende tik van de staart van Emberpaw liet haar even sidderen en ze schudden zich even uit voor ze weg sprinten bij het ravijn achter de rode verschijning die zo nu en dan tussen het groen weg flitsten. Haar poten roffelde over de zachte bosgrond die droog aan voelde. Het had al een hele tijd geen water uit de lucht gekomen. Toch volgde ze Ember die haar voor ging naar de rotsten. De slangen rotsten. Een van de meest enge plekken, ook omdat dit dicht langs de grens liep met schaduwclan. Dus ze moesten dubbel voorzichtig zijn. Nu was het noodzaak om enkel en alleen daar nu te komen!

Ember rende met goede moed richting de slangen rotsen, ze had al het vertrouwen op dat de jacht succesvol zou verlopen. De rode poes genoot van het rennen door het bos met de wind door haar haren. Ze keek achterom om te zien hoe het ging met Argent, en Ember kon merken dat haar zus nog geen compleet vertrouwen had in haar plan. "Geen zorgen Argent, het zal goed gaan." mauwde ze nogmaals bemoedigend. De twee poezen naderden nu de rotsen en Ember begon haar tempo te verlagen tot een wat meer sluip niveau. Nu voor de rotsen probeerde ze alle geuren en geluiden in zich op te nemen, maar ze rook geen duidelijke prooi. "Ruik jij wel iets Argent?" vroeg ze zachtjes.

Haar zuster rende vol overgave in de stemming van hun plan of liever haar plan om bij de slangenrotsten te gaan jagen. Argentpaw rende wel achter de rooie achterwerk van Emberpaw aan, maar echt haar best deed ze niet zoals ze anders zou doen. Maar Argent bleef wel bij. De bemoedigende woorden maakte haar nog altijd niet gerust. Ergens had ze een stille angst die ze als kit al door de verhalen van de elders had opgelopen. Ze wilde eigenlijk helemaal niet bij dit jachtgebied komen. Ze wist wel dat er vaak jachtgroepen naar de slangenrotsten gingen, maar haar stille angst tegen komen. Toen ze dichterbij kwamen verminderde ook de blauwe poes vaart tot ze enkel nog voort sloop. De vraag van haar zuster was normaal, maar echt zin om naar prooien te snuffelen had ze niet. Toch deed Argent het. Ze rook niet werkelijk veel. De geuren werden vermengt met een vreemde geur. Eentje die dankzij het donderpad dat achter de slangenrotsten lag verbloemt werd. 'Ze zijn te vaag. Er hangt ook een andere vreemde geur. Niet van schaduwclan trouwens.' miauwde ze er achteraan, om te voorkomen dat Emberpaw haar op de geur van een van de rivaliserende clans die weer achter het donderpad woonden.

Ember zag dat Argent nu naast haar stond en ook begon te snuffelen naar geur van prooi. De rode poes probeerde zelf ook nogmaals de geuren in haar op te nemen, maar ze kon werkelijk geen prooi ruiken. Argent bevestigde dit en vertelde daarna ook dat ze een vreemde geur rook. De gedachten van de rode poes schoten gelijk naar die van een andere clan, misschien zelfs schaduwclan. Maar haar zus mauwde gelijk erachteraan dat het niet die van schaduwclan was. Toen Ember nog een keer rook merkte ze inderdaad dat er een vage andere geur hing, maar deze was totaal niet te onderscheiden van de geur van het donderpad. "Ik ruik hem ook zus, alleen de geur van het donderpad is te sterk om te zeggen van wat of wie het precies is." mauwde Ember naar Argent. "Wat doen we nu?" mauwde ze daarna een beetje onzeker. Ze vroeg zich af of Argent een ander plan had.

Een vreemde geur doet jullie vacht recht overeind staan. Hou je ogen open. In de donkere hoekjes tussen de rotsen glibberen allerlei slangen, klaar om toe te slaan...

Haar zuster rook die vreemde geur ook. De rillingen liepen over haar rug en deed haar vacht op haar schouders oprijzen. Het was al geen goed idee om hier naar toe te gaan. Ze hadden nog geen enkele vorm van de jacht bij de slangenrotsten gehad. Ember bevestigde haar opmerking. Zou dit de geur van de slangen zijn die hier rond kropen over de grond? Argentpaw schudden zichzelf even toen Emberpaw vroeg wat ze nu gingen doen. Het slimste zou zijn om niet verder te gaan, Ze konden nog ergens anders heen tot ze meer geleerd hadden. De blauwe poes grimaste even voor ze zich weer tot haar zus keek. 'Ik ben niet zeker of we hier wat vinden tenzij we een paar slangen als prooi vangen, maar daar ben ik niet op gerust dat we er al eentje aan kunnen. Hier ruik ik geen prooi en jij ook niet. Laten we het bij de grens naar vierboom proberen.' vertelde ze en kwam met een voorstel. Ze wilde nog meer doen met haar leven dan die nu al te vergooien om gebeten te worden. Volgens de verhalen van de elders was het gif van deze wezens dodelijk en was welke kat dan ook ten dode opgeschreven. Argent wilde haar rode zusje niet verliezen! Maar of zij het ook zo zien...

Ember twijfelde nog steeds aan wat de geur precies was, maar nu schoot de mogelijk door haar kop dat het misschien wel eens slangen konden zijn. Ze keek haastig even rond, maar kon zo snel niks spotten. Ondertussen beantwoordde de blauwe poes haar vraag en stelde voor om hier weg te gaan en bij de vierboom te gaan jagen. Argent vertelde dat hier alleen slangen zaten en dat zie waarschijnlijk ook niet konden vangen. Een beetje teleurgesteld besloot Ember dat ze het hier mee eens was, het was veel slimmer om het ergens anders nog eens te proberen. "Is helemaal goed zus, bij de vierboom hebben we vast ook meer kans." antwoordde de rode poes met hernieuwde moed om het ergens anders opnieuw te proberen. Ze duwde haar snuit in de vacht van haar zus en begon zich richting de vierboom te bewegen.

Gelukkig was Ember het met haar eens en hoe opgelucht ze ook was, wilde ze het haar zuster niet laten merken en knikte zachtjes bij de miauw van de rode poes en volgde haar en streek zachtjes met haar vacht langs die van Emberpaw. Ze vond het altijd fijn met dingen te doen met haar zus iets wat ze niets liever deed. Dit was zoal als kittens geweest en dat gevoel was nooit verandert. Toen ze de slange rotsten achter zich hadden gelaten en na een paar sprongen de vreemdste geur die ze ooit geroken had verdween deze rustig aan. 'Zullen we kijken wie er de meeste kan vangen?' vroeg Argentpaw en keek haar zuster uitdagend aan. Ze wilde niet dat Emberpaw zich rot zou voelen omdat ze de locatie hadden gewijzigd.

Eenmaal bij de vierboom in de buurt namen de twee zussen opnieuw het gebied in zich op. Argent keek Ember uitdagend aan en vroeg aan haar of ze een wedstrijdje van het jagen wou maken. Ember grijnsde terug en antwoordde speels: "Is goed, maar je weet dat je geen kans maakt toch?". De rode poes tikt speels en uitdagend met haar staart op de kop van haar zus en maakte zich klaar om zoveel mogelijk prooi te vangen. "Ik ga daar jagen als jij dan daar tegenover probeert prooi te vinden?" mauwde Ember terwijl ze met haar staart naar het oosten wees. Zonder te wachten op antwoord rende de rode poes voorzichtig naar haar jaagplekje toe en begon de geuren in zich op te nemen.

Haar zuster nam de wedstrijd aan en ze voelde hoe Emberpaw met haar staart op haar blauwe kop tikte. Even keek ze verveeld, maar daar herstelde ze snel weer van. Argentpaw wist ook wel dat Ember een betere jaagster dan haarzelf was, maar ze kon het altijd nog proberen om een keer beter te zijn dan haar zus. Toch knikte ze op het voorstel van Emberpaw en trippelde kalm en met haar bekje open om de geuren langs haar gehemelte te laten glijden. Ze dook in sluip houding en sloop kalmpjes voort. Het struikgewas dat er hier en daar stond bood genoeg beschutting voor welke prooi dan ook. Argent proefte dat ze prooi genoeg was hier, maar daarmee had ze nog geen prooi voor de clan gevangen. Even liet ze de lucht uit haar mond ontsnappen, maar niet luid en maakten zich klaar om het dichtbij zijnde prooi te storten. Het ging om een eekhoorn die wat nootjes onder aan een boomstam aan het verzamelen was. Het diertje zat tussen de wortels te graaien en merkte haar zachte sluippoot val nog niet op. De blauwe leerling was nu zo dichtbij, maar de prooi leek ergens anders van op te schrikken. Het was een buizerd die over de heide vloog van het windclan territorium, maar Argentpaw keek niet naar waar de eekhoorn naar keek, maar schoot naar voren, ze wilde de prooi niet verliezen aan getreuzel. Ze haalde uit met haar voorpoot en sloeg haar nagels in de harige staart en ze voelde zelfs dat ze de huid van de prooi raakte. Snel dook ze met haar kop naar voren en beet de nek van de eekhoorn door. Ze was zo blij met deze prooi, hier mee zouden ze de clan weer kunnen voeden! Snel begroef Argent de prooi onder een laagje aarde en blaadjes zodat ze de prooi later weer kon ophalen.