Though your eyes will need some time to adjust

_{Heerlijk deze quality time. Not! Sparkpaw voelde zich gewoon schuldig om naast zijn vader te staan. Uiteindelijk was het allemaal Ploverpoeps schuld, maar ja... hij had ook meegedaan. En dan was hij ook nog eens midden in kamp geprezen en Plover warrior gemaakt! Het voelde krom aan alle kanten. Hij zou blij moeten zijn hoe goed hij ermee weg was gekomen. Baden in alle glorie en eer, zijn beste arrogante grijns opzetten en stoere verhalen vertellen aan de andere apprentices. Maar hij voelde zich niet goed. Hij voelde zich ruk. Hij was zijn beste vriend kwijt en... Nou ja. Dus toen zijn vader vroeg hoe het met hem ging, haalde hij zijn schouders onverschillig op. ‘Prima,’ miauwde hij afzijdig. Hij keek hem niet eens aan. Papa had hem een held gemaakt, of niet? Alles was prima. Zo zou hij zich moeten voelen dus deed hij zich zo voor.}

_{Sparkpaw weigerde nog steeds zijn vader aan te kijken, en deed net alsof hij iets over de velden zag. Een haas ofzo, of hoe Moor Runners ook maar functioneerden. In de werkelijkheid kon hij nauwelijks verder kijken dan zijn tenen, terwijl hij moeite moest doen zijn schouders recht te houden. Na een moment van stilte begon zijn vader dan toch over de olifant in de kamer: Ploverpeep. Sparkpaw maakte een beweging alsof hij gestoken werd en klemde zijn kaken strak op elkaar terwijl hij probeerde niet kwaad te worden. ‘Ja. Dus?’ spuwde hij kortaf. Hij keek weer naar zijn tenen. Hij miste ergens Ploverpeep wel, maar hij was stom. En hij haatte hem. Dus hij kon onmogelijk nog met hem rondhangen.}

_{Papa ging de confrontatie niet aan. En ergens vond hij dat... jammer? Hij wilde schreeuwen. Hij wilde vertellen waarom Ploverpeep een eikel was, waarom hij niet te vertrouwen was, waarom hij zwak was, een lafaard. Dus bleef het een lange tijd dodelijk stil tussen de twee, waarbij Sparkpaw boos naar de omgeving keek. Overal behalve naar zijn vader. Totdat het hem gek maakte en hij stil bleef staan, zijn poot resoluut tegen de grond stampte. Hij schraapte al zijn moed bij elkaar, maar hij bleef naar de grond kijken. ‘‘Waarom heb je hem warrior gemaakt?’’ kwam er uiteindelijk kwaad uit zijn mond. Ploverpeep verdiende het niet. Hij zou zich moeten schamen wat hij had gedaan. Zonder hem... was dit allemaal niet gebeurd. En nu gedroeg hij zich als een zielig slachtoffertje.}