Traitor

Ergens was er ook wel een leuk kantje aan opgesloten zitten met een aantal katten in het kamp. Hij kon namelijk katten viseren met zijn commentaar en ze konden er niet zomaar vandoor gaan. Hij sliep slecht door zijn pijnlijke schouder en het werd er maar niet beter op. De frustratie bouwde zich in hem op en kwam tot een hoogtepunt toen hij zelfs met zitten geen fatsoenlijke houding meer kon vinden. Maar toch was het het waard geweest. Hij had Burnetbliss gered en de bloedhond verjaagd. Alleen was dit wel de prijs die hij ervoor moest betalen, de prijs die hij ervoor moest betalen om in een Clan te leven. Zijn goudgele blik gleed opzij, waar hij Routnose zag zitten. Hij kneep zijn ogen kort samen en stond op, waarna hij naar haar toeliep. Verrader. Kindermoordenaar. Ze had het misschien niet met haar eigen klauwen gedaan, maar ze had het verzwegen en Amberstorm de kans gegeven om opnieuw haar slag te slaan. Als het aan Thawrage lag, moest zij net zo goed verbannen worden. ”Heeft StarClan nog iets tegen je gezegd of communiceren ze niet met katten die kindermoorden verzwijgen?” vroeg hij op een kille toon aan haar, zijn blik naar haar gericht. Ze moest niet bang zijn dat hij haar iets ging aandoen. Ze had het verzwegen, ze had het niet zelf gedaan. Ze hoefde niet voor haar leven te vrezen. Niet van hem, in elk geval. Maar dat hij haar ermee ging confronteren, was één ding dat zeker was. Dat was wel het minste dat ze verdiende.

Lusteloos staarde ze naar de muis voor haar poten. Ze had al dagen niet gegeten, en dat was een vriendelijke apprentice opgevallen. Ze zag er ook uit als een wrak, haar vacht onverzorgd en haar ogen constant troebel, dus gek was het niet. Maar al haar eetlust was verdwenen als sneeuw voor de zon. Er waren katten die het meer nodig hadden dan haar, vertelde ze zichzelf met een zucht. Het voelde nog altijd niet als de realiteit, dat ze haar meisje gewoon echt kwijt was nu. Haar beide meisjes, in zo'n korte tijd. Er was niets wat haar stomme poten nog hadden kunnen doen om haar te redden. Ze had gewild dat het haar was geweest. Dat ze haar keel open hadden gesneden, en haar uit hadden laten bloeden. Ze zou hun plaatsen hebben verwisselt in een hartslag, als ze de kans had gehad. Wisteriawisp had nog zoveel moois aan de wereld te geven, zoveel geluk waar ze nog recht op had. En zij was een uitgebrande kaars die niemand weg leek te willen gooien.
De poes was dusdanig in gedachten verzonken dat ze Thawrage niet aan had horen komen. Zijn stem sneed door haar gedachtes heen en ze legde onwillekeurig haar oren in haar nek. Niet huilen, verdomme, ze was geen stom kind meer.  Het duurde even voordat ze haar kop langzaam schudde. "Starclan spreekt alleen met medicine cats, sorry Thawrage," sprak ze stilletjes.

Thawrage was vrij ongevoelig voor het feit dat ze haar oren in haar nek legde, voor de schuldige blik die plaatsnam in haar ogen. Het deed hem niks. Hij vroeg zich af hoe het mogelijk was dat ze hier nog steeds in de Clan rondliep. Als hij leader was geweest, had hij wel meer gedaan dan haar van haar rang laten ontheven. Hij zou haar verbannen hebben en dan had ze het zelf maar uit mogen zoeken. Misschien had BloodClan haar dan gevonden en verscheurd. Of ze zou één van hun zijn geworden. Maar nee, ze moesten dit mormel nog altijd voedsel geven. Misschien dacht Blazestar dat dat wel een betere straf voor haar was. De haat van de Clan elke dag moeten verdragen tot het haar te veel zou worden en ze zelf weg zou gaan. Misschien was Blazestar niet zo mild in zijn straffen als dat Thawrage dacht. ”Een rang die jij achter je liet vanaf het moment dat je besloot om Amberstorm in bescherming te nemen,” sneerde hij naar haar. ”Je verdient geen plek in de Clan en ik walg ervan dat wij onze schaarse prooi moeten verspillen aan zo’n rat zoals jou.” De koude blik in zijn ogen veranderde naar eentje van pure haat. Hij richtte toen zijn blik naar opzij en mompelde onder zijn adem door: ”Waarom?” Waarom had ze het gedaan? Waarom zou je de moord op een onschuldige kitten verzwijgen? Wat was er belangrijker dan de loyaliteit aan je Clan? Hij was blij dat hij het niet begreep.

Hij was als een doorn tussen haar poten, die bij iedere stap dieper in haar huid schoot. Het werd haar al vrij snel duidelijk dat geen enkel antwoord dat ze kon geven het juiste zou zijn. Hij was kwaad op haar, verachtte haar, minachtte haar. En had hij geen gelijk? Ergens wilde ze hem vast pakken, door elkaar rammelen en alles eruit gooien. Maar het zou niets doen, hoe kon ze ooit zoiets uitleggen? Alleen als hij in haar schoenen had gestaan, misschien. En zelfs dan zou hij vast een andere keuze hebben gemaakt. Een lange tijd was ze stil na zijn woorden. "...Wat zou je hebben gedaan als het Oakpaw was geweest?" fluisterde ze zachtjes, te moe en te verdrietig om de discussie met hem aan te gaan. Ze pakte de muis vast en duwde deze zijn kant op. "Hier. H-het spijt me Thawrage, over alles en hoe het gelopen is. Er is niets anders wat ik nog kan zeggen of doen. Het spijt me."

Thawrage voelde de spieren zich in zijn schouders aanspannen toen ze hem precies de vraag stelde waar hij zelf ook al over na had gedacht. Wat als het Oakpaw was geweest? ”Dan zou mijn Clan voorop gekomen zijn,” antwoordde hij op een kille toon. ”Ik zou niet kunnen streven naar een doel als deputy zijn van de Clan als ik zo’n keuze niet zou kunnen maken.” Het was waar, maar het zou een keuze zijn dat pijn zou hebben gedaan. Al wist hij niet wat pijnlijker was: de Clan verkiezen boven zijn kleine broertje of het feit dat zijn broertje de feiten gepleegd had. Hij dacht eerlijk gezegd dat hij beter zou kunnen leven met het feit dat hij zijn broertje uit de Clan zou gooien dan elke dag naar hem te kijken en te weten wat hij gedaan had. De muis werd zijn kant opgeduwd en Thawrage keek er even naar, waarna hij de prooi resoluut met een harde klap weer naar haar duwde. De muis vloog over de grond heen en landde tegen één van haar poten aan. ”Ik hoef geen prooi waar jouw smerige poten aan gezeten hebben,” siste hij naar haar, maar een hoopvol iemand kon dit opgevat hebben als een teken van genade. Was het dat? ”Je was een medicine cat, Routnose. En een verdomd goede. Waarom heb je dat weggegooid voor iemand die toch niet meer te genezen was?” Hij had het over Amberstorm. Als je bereid was om je eigen kind de dood in te helpen, of welke kitten dan ook, dan was je toch zo ontspoord dat je niet meer geholpen kon worden? Waarom zou Routnose haar rang in gevaar brengen voor zoiets? Daar kon hij met zijn verstand niet bij.