Enter the playing field

Het kamp was weer vrij van sneeuw! Helaas kon Thrivekit daar niet echt van meegenieten. Hij zat nogal opgesloten in de nursery. Gelukkig was het nu wel niet meer zo koud. Het was net alsof dat nu dat de sneeuw weg was dat alle warmte van buitenaf het kamp binnen was gekomen. De geuren om hem heen roken ook anders. Frisser. Warmer. Thrivekit snorde zachtjes terwijl hij wankelend op zijn pootjes ging staan en om zich heen keek. Naast zich lagen zijn broertjes en zijn enige zusje te slapen, net als zijn mama. Thrivekit besloot dat dit een goed moment was om op onderzoek uit te gaan en dat was dan ook precies wat dat hij deed. Hij wist dat zijn moeder het niet fijn zou vinden als hij zou proberen om de nursery uit te gaan, maar het was net alsof de buitenwereld naar hem lonkte. En dus begon Thrivekit in de richting van de uitgang van de nursery te waggelen. Op naar het avontuur!

_{Bah. Schuldgevoel was iets waar hij niet van hield. Het was zijn schuld geweest dat Blazestar dood was gegaan en nu deed hij ineens alle taken die hij normaal van zijn lang zal ze leven niet zou willen doen. Jagen vond hij prima, hij wilde zelfs de nesten van de elders vernieuwen en de kruiden zoeken voor de medicine cats, maar de nursery was een plek waar hij liever niet naar binnen stapte. Overal kwijlende kittens en de veel te zoete geur van melk die hem een whiplash gaf op het moment dat hij binnenstapte was niet iets wat hij als prettig ervaarde. Plover wilde dan ook weer met een grote boog om de nursery ingang lopen toen hij een kitten naar buiten zag lopen. Snel keek hij om zich heen om te zien of iemand anders toevallig in zou grijpen, maar nee, natuurlijk niet. Zuchtend liep hij naar het kind toe en ging hij voor zijn neus zitten.}

Voordat zijn excursie naar buiten ook maar ergens toe zou leiden, kwam een grote apprentice al voor zijn neus zitten. Thrivekit was oud genoeg om in de gaten te hebben dat de kat hem tegen wilde houden en een beteuterde blik verscheen in zijn ogen. ”Ik wil alleen maar even een kijkje nemen in het kamp,” zei hij terwijl hij reikhalzend langs de kater heen probeerde te kijken. Zijn blik ging al snel weer terug naar de kater voor hem en hij draaide met zijn oortjes. ”Wil je anders met mij meegaan?” vroeg hij vervolgens. Hij zou het heus wel accepteren als het echt niet mocht, maar hij kon het altijd proberen, toch?