Remember the words you told me

Een koude blik was in zijn ogen te vinden terwijl hij buiten het kamp liep. De sneeuwstorm was over, het kamp was niet langer ingevroren en iedereen was vrij om te gaan en staan waar hij wilde. Thawrage had aangegeven klaar te zijn voor een nieuwe apprentice ondanks het feit dat zijn schouder er op achteruit ging. Hij wist dat hij er niet goed aan deed om niet te rusten, maar met Leafbare had hij weinig andere keuze. Ze waren druk bezig geweest met graven en het vinden van de moordenaar van Wisteriawisp om met praktische dingen zoals jagen bezig te zijn en de prooistapel moest dringend weer aangevuld worden. Thawrage wist wel beter dan nu naar de medicine cat’s den te gaan. Bovendien had hij vannacht eens een volledige nacht door kunnen slapen, al lag dat misschien meer aan het feit dat hij door slaapgebrek van de afgelopen dagen te uitgeput was geweest om zich te laten wakker houden door de pijn dan het feit dat hij beter werd. De grote kater liep met stevige passen door het territorium terwijl hij probeerde te bepalen waar hij wilde gaan jagen. De geur van een bekende kater trok echter zijn aandacht en Thawrage voelde zijn spieren kort aanspannen. Zijn gedachten gingen naar dat moment dat hij oog in oog met Blazestar had gestaan en zijn vacht begon weer te prikkelen zoals het in het kamp had gedaan. Toch was Thawrage iemand die de confrontatie niet uit de weg ging en draaide zich dan ook om, waarbij hij Blazestar met net zo’n kille blik verwelkomde als dat hij altijd deed. Stormachtig vanbinnen, koel en beheerst vanbuiten. Zo was hij altijd al geweest en zo wilde hij ook zeker blijven. ”Blazestar,” sprak hij op een kille toon en hij knikte naar de kater. ”Hoe is het?” Hij vermoedde dat de kater wel het één en ander te vertellen had, al was het alsnog aan de leader om zelf te beslissen wat hij kwijt wilde en wat niet. Die keuze lag niet bij Thawrage.

Thawrage liet zijn kille blik op Blazestar rusten, al ging één van zijn mondhoeken omhoog in een geamuseerde trek toen dat hij de woorden van de leader hoorde. ”Geloof me, ik heb lang genoeg met die dwazen in het kamp opgesloten gezeten om te weten wat je bedoelt,” sprak hij op een kille toon tegen de kater. Hij liet zijn blik onderzoekend naar de kater gaan, maar omdat ze allebei stil stonden, kon hij niet peilen hoe dat de leader zich voelde. ”Er moet vast veel geregeld worden door alles wat er de afgelopen tijd gebeurd is,” vervolgde hij. Wisteriawisp’s moordenaar, Routnose’s verdwijning… Hij wist nog altijd niet goed hoe hij zich daarover moest voelen. Hij wist dat hij tegen haar had gezegd dat hij haar liever wilde zien vertrekken, maar toch… Ze had StarClan en de Clan lang genoeg gediend om toch wel wat respect voor haar te hebben. ”In elk geval heeft WindClan er weer een paar warriors bij,” gromde hij. Hij was dan zelf geen mentor geworden omdat er gewoon niet veel kittens waren die apprentice waren geworden, maar WindClan had er weer wat kersverse warriors bij. Dat was dan wel weer goed.

”Je hebt geen idee,” sprak Thawrage op een kille toon. Hij ging er dikwijls tussenuit om gewoon even weg te zijn van zijn Clanmates, maar dat had toen niet gekund en ondanks het feit dat ze niet meer dan twee dagen vast hadden gezeten, had het voor Thawrage als een eeuwigheid gevoeld. Het had hem de kans gegeven om gesprekken te hebben met zowel Sorrelnose als Harespring en dat was net iets te veel van het goede voor hem. ”Perks of being a Clan leader,” zei Thawrage met een lichte grijns om zijn lippen tegen Blazestar. ”Als het je te veel wordt, wil ik de taken gerust van je overnemen, hoor. Ik denk dat ik best een goede leader zou zijn.” Zijn stem klonk net een tikkeltje te zelfverzekerd toen dat hij dat zei. Niet dat hij Blazestar van de troon wilde stoten, absoluut niet zelfs, maar hij zou best wel vertrouwen hebben in zijn eigen skills om de Clan te leiden als het erop aan zou komen. Maar ja, dan moest hij wel eerst tot deputy benoemd worden en dat zou wel een dingetje kunnen worden. Er waren meer sociaal gekwalificeerde katten dan hem die de taak op zich konden nemen. Thawrage zou een meer puur zakelijke leader zijn als het er op aankwam. Of dat zou hij iedereen toch laten geloven. Zijn blik gleed naar de kater toen dat hij zijn woorden sprak over Winterpaw. ”Ook dat kan ik van je overnemen. Het wordt tijd dat ik weer eens een apprentice krijg,” bromde hij. Zijn blik gleed naar Blazestar en hij keek de kater rustig aan. ”Het is nooit te laat om zijn final assesment nog af te nemen, Blazestar. Desnoods geef je hem een aparte ceremonie. Als de Clan dat een voorkeursbehandeling vindt, dan is dat hun probleem. WindClan kan alle warriors gebruiken op dit moment.” Zijn goudgele ogen bleven onbewogen op zijn leader hangen nadat hij die woorden had gesproken. Hij was nooit bang geweest om zijn eerlijke mening te geven, tegen welke kat dan ook. En dus ook niet bij de kat die hij als zijn vriend was gaan beschouwen.

Thawrage luisterde aandachtig naar de woorden die Blazestar sprak over Winterpaw en gaf een knikje. Nee, dat was niet goed voor een apprentice. Steeds andere mentors, steeds andere manieren van werken, steeds andere idealen om zichzelf aan te levelen… En hij wist zelf ergens ook wel dat hij een behoorlijk strenge mentor was. Winterpaw leek hem iemand met een zacht karakter, dus daar kon Blazestar misschien beter mee omgaan. Hij haatte het om dat toe te geven, maar eerlijk gezegd werd die haat ook wel verzacht of zelfs weggevaagd als het Blazestar was die zijn plek zou innemen. Bij geen enkele kat kon hij het appreciëren, maar bij Blazestar ging het bijna als vanzelf. Thawrage klemde zijn kaken op elkaar om de irritante gedachten uit zijn kopje te verdrijven en was Blazestar meer dan dankbaar toen hij hem daar ongemerkt bij hielp, al bleek het met de grootste moeite te zijn. Thawrage trok kort met zijn oortje, maar hield zich stil en luisterde naar de woorden van zijn vriend. Hij hield zichzelf stil terwijl zijn leader de grootste moeite deed om uit zijn woorden te geraken. En toen gingen zijn lippen omhoog in een zeldzame, oprechte glimlach vlak nadat Blazestar aan hem vroeg of hij zin had om samen te trainen. ”Natuurlijk,” antwoordde hij op een toon alsof hij het belachelijk vond dat de kater daarover twijfelde. En hij wilde weglopen, niet te lang blijven dwalen in een onderwerp dat voor zowel hém als Blazestar awkward zou worden, maar dat voelde niet juist. De kater had zich aan hem opengesteld en het minste wat Thawrage kon doen, was hem geruststellen. ”Blazestar,” begon hij op een kille toon en hij keek de ander aan. ”Je ongeluk waarbij je een leven verloor en het blijvende letsel daaraan maakt je niet zwak. Je bent geen mindere leader omdat je er een handicap bij hebt gekregen. Je bent niet zwak omdat je soms toegeeft aan het feit dat de wereld één grote klotezooi is.” Hij twijfelde kort, maar zette daarna toch minieme stappen vooruit, waarbij zijn pels kort langs die van Blazestar streek. Een zeldzaam vertoon van affectie die je op zijn allerminst bij Thawrage zou verwachten en dat zelfs hém even kort aan het wankelen bracht, maar hij dwong zichzelf om door te gaan. ”Je hebt gelijk als je vindt dat je geen zwakte mag tonen als leader naar andere leaders toe, naar katten buiten je Clan en zelfs sommige dwazen binnen de Clan. Maar ik hoop dat je weet dat je die buffer nooit bij mij op moet houden. Dat het oké is om erover te praten en dat het soms ook oké is om tegen jezelf te zeggen dat het even genoeg is geweest. Je bent een kat van vlees, bloed en gevoelens, niet een steen dat uit niks gemaakt is.” Hij schraapte zijn keel en liep door zodat hij voor Blazestar stond, waarna hij over zijn schouder keek. ”En ik hoop dat je weet dat je altijd bij mij terechtkunt. Dat je altijd met me kunt praten en dat je me altijd om hulp kunt vragen, voor Clanzaken óf om persoonlijke problemen.” Zijn stem had een ongewoon zacht volume aangenomen, eentje die hij enkel bij Oakpaw had gebruikt tot nu toe. Hij gaf de ander een knikje en wilde bijna doorlopen, maar bleef toch staan, zijn goudgele ogen over zijn schouder half naar Blazestar gericht. Een deel van zijn gezicht weggedraaid, een deel van zijn gezicht naar Blazestar. Een deel van zijn gevoelens kenbaar, een deel van zijn gevoelens verborgen. Thawrage liet niet vaak in zijn kaarten kijken, maar als hij dat deed, dan deed hij dat met kracht en duidelijkheid. Blazestar had zichzelf kwetsbaar opgesteld, dus het voelde voor Thawrage niet meer dan juist om hetzelfde te doen.

Het was een ongewoon zicht. Twee katers die altijd met sarcastische woorden naar elkaar gooiden en de zaken heel nuchter bekeken, die nu zo zachtaardig met elkaar omgingen. Thawrage in woorden, Blazestar met blikken. Thawrage hoefde geen speech van de kater terug te hebben om te weten dat de woorden hun doel troffen en dat Blazestar ze waardeerde. Dat zag hij in de blik van de kater, waar hij voor de verandering nu zijn focus eens wél op legde. Er waren weinig katten in zijn leven die zo’n zachte uitwisseling van hem konden verwachten en zelfs tegen zijn broertje was hij harder geweest dan dit. Maar hij meende elk woord wat hij zei en zijn lippen trokken zich ook kort op in een zachte glimlach toen dat hij die bij Blazestar ook opmerkte. Hij gaf een knikje toen dat Blazestar zijn woorden sprak. En toen werd het weer zoals normaal. Zijn zachte blik veranderde naar de gebruikelijke koude blik die dat hij had en hij richtte zijn blik weer naar voren. ”Denk maar niet dat ik rekening met je houd,” waarschuwde hij de kater op een koude toon, alsof hun zachtaardige uitwisseling van daarjuist nooit had plaatsgevonden. Incasseren, verwerken en doorgaan. ”Als je een zachtaardige training wilt, dan ga je maar bij een queen aankloppen of bij een elder.” Hij wierp de kater een gemene grijns toe en stopte met lopen toen dat ze bij een uitgestrekt veld kwamen dat ideaal was voor trainingen. Hij draaide zich naar de kater toe en gaf een knikje ten teken dat de leader mocht beginnen. Dat gunde hij de kater dan nét nog wel.