I'm gonna lock all my secrets away

Een geïrriteerde blik was in zijn ogen te zien terwijl hij zich buiten het kamp begaf. De Leafbare begon steeds strenger te worden, zijn schouder begon er niet beter op te worden en om het plaatje af te maken, was hij net door één of andere dwaas in de nursery aangesproken om voor de kittens te gaan jagen. Ja, want hij was ook écht de kat die je in de nursery wilde hebben. Hij rolde met zijn ogen. Hoe minder tijd hij moest spenderen met die pluizenballen, hoe beter. Nee, hij zou geen goede vader zijn later. Maar daar lag zijn ambitie ook niet. Zijn ambitie lag in de Clan leiden, hogerop komen. Deputy worden en van deputy naar leader gaan. Thawstar klonk hem immers niet slecht in de oren, al zouden velen van zijn Clan daar vast wel anders over denken. Hij had geen goede reputatie binnen zijn Clan, maar dat hoefde ook niet. StarClan zou hem vanzelf wel erkennen als de tijd rijp was. De kater trok kort met zijn oortje en kwam tot stilstand bij the Small Lake, waar hij naar voren boog om wat van het ijskoude, niet bevroren water te drinken. Voorlopig was het nog niet bevroren. Anders zouden ze beneden bij the Gorge moeten gaan drinken en dan hadden ze weer problemen met die visvreters.

<sub>Sparkpaw was in een slecht humeur sinds de sneeuwstorm. Papa had hem een held genoemd, maar hij voelde zich niet zo. Zou hij ooit vertellen wat er echt was gebeurd. De lawine, de kou, de dood. Hij had gehuild, was zo boos geweest. Hij had ook niemand verteld dat hij Ploverpaw, nee, Ploverpoep, had geslagen. En Plover was zo wijs geweest ook nog niets te zeggen. Ze hadden überhaupt nog niet weer gesproken. Ieder ander moment had Spark gebaad in de eer en prijs die hij had gekregen. Nu haalde hij onverschillig zijn schouders op en probeerde zich te focussen op zijn stomme training in de stomme tunnels. Maar dacht maar niet dat hij één moment in zijn vrije tijd onder de grond zou zijn. Nee, dan oefende hij stiekem op het jagen boven de grond. Hij probeerde sneller te worden, sneller dan apprentices die dubbel zijn grootte waren. Windclanners waren nooit heel groot, maar hij was zijn vaders zoon, minuscuul. Hij haatte dat ook. Sparkpaw kwam na één van zijn sprintjes aan bij het meertje. Hij hijgde en was van plan zijn dorst te lessen. Alleen was hij niet alleen. Hij klemde zijn kaken op elkaar en zonder Thawrage aan te kijken, hurkte hij neer, schuin tegenover hem aan de andere kant van het water.

OOC: Haha toch niet. Na de sneeuwstorm oxoxoxoxo</sub>

Thawrage liet zijn blik kort naar de overkant glijden toen een andere kat hem vergezelde. Sparkpaw, de zoon van Blazestar. Er was bijna geen twijfel mogelijk over het feit dat Sparkpaw de zoon van Blazestar was: alleen al zijn grootte bewees dat. Als Thawrage naast hem zou staan, zou hij ver boven de apprentice uittorenen. Maar goed, Thawrage torende zowat boven élke Clanmate uit, dus dat zei niet zo heel veel over Sparkpaw. Zijn blik gleed naar de apprentice en nam hem kort in zich op. De apprentice weigerde om hem aan te kijken en Thawrage kon het slechte humeur vanaf hier al bijna ruiken. ”Laat je slechte humeur niet in de weg van je training en je jaagcapaciteiten staan,” zei hij niet bepaald empathisch tegen de kater. ”De Clan heeft prooi nodig, nu meer dan ooit.” Hij strekte zijn grote lichaam en draaide zijn oortje kort naar Sparkpaw. ”Ga je mee?” bromde hij toen. Hij wist dat Sparkpaw Harespring’s apprentice was, maar hij zag de incapabele she-cat hier niet rondlopen en het kon hem ook niet schelen of hij haar goedkeuring had of niet. De kleine WindClan kater was nu zijn verantwoordelijkheid. Voorlopig.