The last love I have [+Dustspirit]

Zodra de kampuitgang sneeuwvrij was, dacht Crowcall nog maar aan één ding: haar broertje. Het broertje dat groot geworden was zonder haar, het broertje dat bij de leiders op de grote rots was gesprongen, het broertje dat dood was. Dood. Ze had het in het voorbijgaan moeten horen. De Gathering had ze gemist doordat ze op een zinloze missie in de bergen was, en natuurlijk had niemand eraan gedacht het direct met haar te delen. Als ze niet toevallig een gesprek tussen twee van haar clangenoten had opgevangen, had ze het nog altijd niet geweten.
Dus in plaats van te jagen, zoals haar clangenoten dachten dat ze deed, was ze de grens overgestoken. Ze had geen seconde geaarzeld voor ze de geurmarkering passeerde. Het betekende niets voor haar. Familie, dát betekende iets. Ook al dacht ze soms van niet, de scherpe steek in haar hart die ze bij het nieuws van Stagtines dood gevoeld had bewees het tegendeel. Het betekende alles.
De vorige keer had ze rondgedwaald en was ze slechts per toeval Ribcage als eerste tegengekomen. Dit keer bewoog ze zich iets voorzichtiger door het bos. Ze had geen zin om vijandige katten te treffen. Ze had simpelweg geen tijd voor iemand die haar alleen maar zou willen verjagen omdat ze niet het juiste geurtje in haar vacht had. Ze had haar geur enigszins gemaskeerd door door een hoopje vochtige bladeren te rollen, maar ze kon haar heidegeur niet volledig verbergen dus ze kon nog altijd maar beter hopen dat ze snel iemand zou vinden, voordat iemand haar vond. Na een tijdje ving ze een vertrouwde geur op. Dustspirit! Die moest ze hebben. Snel volgde ze het spoor, tot ze zijn wit-bruine vacht ontdekte. Zodra ze zich ervan vergewist had dat hij alleen was, liet ze haar voorzichtigheid varen. "Dust!" miauwde ze, terwijl ze tevoorschijn stapte. Hoewel het goed was om hem te zien, kon ze weinig blijdschap opbrengen en haar gezicht was ernstig. "Ik was een tijdje weg, maar ik hoorde..." Haar stem stokte even. "Wat is er gebeurd?"

Het was voor hem niet meer zo raar om af en toe even alleen het kamp uit te gaan, om weg te zijn van de clan. Hij wist niet eens goed waar hij het over zou moeten hebben als ze een gesprek met hem begonnen. Waarschijnlijk zou het alleen over de basisdingen gaan dan. Hij zorgde er alleen wel voor dat niemand iets over hem te zeuren zou hebben, dat hij genoeg prooi terug bracht en zijn apprentices gewoon trainde. Maar waarom deed hij het eigenlijk allemaal? Het was niet alsof het eerder al had geholpen om hem betrouwbaar genoeg te maken voor de clan dat ze zijn woord over die van Stagtine zouden geloven. Terwijl hij degene was geweest die gelijk had, hij klemde zijn kaken strak op elkaar en verstijfde iets toen hij dacht een windclan geur te ruiken. Maar toen zijn naam genoemd werd en zijn zus naar voren stapte keek hij snel vluchtig om hem heen. Er was niemand anders in de buurt toch? Hij slikte bij haar vraag, hoe moest hij haar gaan vertellen wat er precies gebeurd was, waarom hun broer nu dood was? ”Kom, laten we wat beschutter gaan zitten.” Hij ging haar niet wegjagen, maar hij hoefde ook niet te hebben dat iemand hen lastig ging vallen, terwijl hij haar dit moest vertellen. Hij koos voor een plek ide omringd was door struiken en waarvan de struiken hopelijk hun geuren ook genoeg zou verbergen. Hij richtte zijn blik op zijn zus en begon zich te bedenken wat hij het beste kon zeggen. ”Wat weet je al?” Dat was misschien het beste om eerst te vragen.

Dustspirit keek snel om zich heen. Bang om met haar gezien te worden? Ze was toch zijn zus, ze had toch het recht om met hem te praten? Zelf hoopte Crowcall bijna dat er nu een clangenoot van hem op zou duiken, zodat ze iemand had om haar woede op af te reageren. Maar Dust had waarschijnlijk gelijk, ze konden beter wat beschutting opzoeken, anders zouden ze dit gesprek nooit in rust af kunnen maken. Ze had antwoorden nodig. Zonder protest volgde ze hem het dichtere struikgewas in, waar Dustspirit haar vroeg wat ze al wist. "Niet veel", antwoordde ze. "Niet meer dan wat Eveningstar op de Gathering gezegd heeft. Dat Stag dood is. Ze kon het niet hardop zeggen.

Hij had geen idee wat hij had gedaan als ze hem niet gevolgd was, als ze in het open had willen blijven. Hij had geen idee wanneer er een van zijn clangenoten zou komen en het was beter om dit te vertellen zonder onderbrekingen. Om tijd te rekken had hij gevraagd wat ze al wist, dat was helaas niet veel, alleen wat Eveningstar al gezegd had. Dat betekende dat ze het al wist, alleen niet hoe. Hij bleef voor een moment stil, bedenkende hoe hij dit haar moest gaan vertellen, waar moest hij überhaupt beginnen om dit uit te leggen? "Je weet dus dat Stagtine dood is?" Misschien kwamen de woorden er makkelijker uit dan ze zouden moeten. Maar hij wist ook nog steeds niet hoe hij zich daarover moest voelen. "Wil je alles weten? Ook al weet ik niet goed waar te beginnen." Moest hij beginnen met Littlefish? Of was dat te ver terug? Het was waar voor zijn gevoel alles begonnen was.

Hij zei het zo veel makkelijker dan zij. De zin rolde simpelweg van zijn tong alsof hij niets woog, terwijl zij een moment lang verstrakte, alsof ze de woorden moest incasseren als een klap. "Natuurlijk wil ik alles weten", snauwde ze, scherper dan haar bedoeling geweest was. Maar hij moest toch begrijpen dat ze gek werd van dit niet-weten, van al die gaten in haar kennis over haar eigen broertjes, van het missen van ieder belangrijk moment in hun leven. Het vrat haar op, het maakte haar ziek. Haar broertjes waren het laatste wat ze had, maar nu was een van hen dood en ze wist niet eens hoe het gebeurd was, en ze kon het nare gevoel niet van zich afschudden dat ze hen allemaal al kwijt was, dat ze hen al definitief kwijt was geweest vanaf het moment dat de clans zich van elkaar losmaakten en dat de paar momenten van samenzijn die er sindsdien waren geweest niet meer waren dan de laatste flarden van een droom. "Natuurlijk wil ik alles weten", herhaalde ze, zachter, bemoedigend. Ze keek hem aan en zei niets meer, hem de ruimte gevend om te vertellen.

Hij probeerde om niet te terug te deinzen bij haar toon, het was waarschijnlijk niet eens volledig aan hem gericht en meer door alle frustratie van het niet weten. Hij fronste iets, bedenkende waar hij het beste kon beginnen. Voor alles met Littlefish was het normaal geweest toch? Was er niks aan de hand geweest? Of had hij het gemist? En was het al veel langer gaande geweest? Hij liet zijn blik op die van zijn zus rusten en haalde een keer diep adem. ”Ik kan je vertellen vanaf wanneer ik merkte dat er wat anders was. Dat is ver voor de rest van Thunderclan het door had.” Dat was geen leugen. Hij had tenslotte het verborgen gehouden, hopende dat het een eenmalig iets was geweest, dat Stagtine wel bij zou draaien. ”Stagtine kwam naar mij toe om te vertellen dat er een riverclanpoes was die zwanger van hem was, Littlefish is haar naam.” Het was ergens allemaal zo bitterzoet hoe het toen gegaan was. ”Hij had een avond met haar besteed, maar hij was daarin niet de enige. Ik had hetzelfde gedaan. Ik kon dat niet van hem verzwijgen en heb het hem verteld, dat was toen hij…” Zou Crowcall hem geloven? Zou ze denken dat hij probeerde om zijn dode broer zwart te maken hier? ”Ik gaf aan dat de kans best aanwezig was dat het zijn kittens niet waren en dat het beter was als hij geen contact meer met haar had, maar ik had op dat moment niet door hoe geobsedeerd hij met Littlefish was.” Hij wist dat zijn gezicht vertrok bij de herinnering aan die dag. Hoe lang het ook al geleden was, het was iets wat hij het liefste vergeten was. ”Voor ik het dan ook wist viel hij mij aan om wat ik gezegd had en hoe graag ik het fout zou willen hebben, hij probeerde mij de vermoorden. Er was alleen iets dat hem alsnog stopte voor hij het door zette. Ik heb het toen niemand verteld, omdat hij mijn broer was en ik hoopte dat het de enige keer zou zijn.” Het werd daarna ook even rustig wist hij nog. Maar lang duurde het niet. ”Het leek daarna ook voor een tijd goed te gaan, tot Thornstar verdween.” Dat was het punt waar alles veranderde. ”Achteraf gezien had ik moeten weten dat hij erachter zat.” Het was zo voor de hand liggend geweest, maar hij had alleen tegen Stagtine als tijdelijke leader gesproken. ”Eveningstar was op dat moment zwanger van Stagtine’s kittens en was niet helemaal helder. Mogelijk is dat dan ook waarom ze Stagtine toestemming had gegeven om de tijdelijke leader positie op zich te nemen. Iets wat voor iedere andere Thunderclanner niet eens een slecht idee leek, maar ik wist wat hij kon doen en dat hij waarschijnlijk geen geschikte leider zou zijn.” Het deed pijn om eraan terug te denken hoe bijna niemand hem geloofde op dat moment. ”Ik heb hardop uitgesproken wat ik dacht toen en ook wat er was gebeurd tussen ons twee, maar het erge was: bijna niemand van thunderclan stond achter me en geloofde me. Ik had gedacht dat ik nooit wat fout had gedaan in hun ogen, maar mij geloven en vertrouwen zat er blijkbaar niet in. In die periode was het ook niet makkelijk om in Thunderclan te blijven. In die periode was ook die keer dat ik je vertelde dat het misschien beter was dat ik Thunderclan achter me zou laten. Ik was bang dat Stagtine me wat aan zou doen, maar omdat ik open hem had tegengesproken heeft dat me denk ik gered toen.” Het was verdacht geweest als ze hem omgelegd hadden. ”Het enige waar ik me zo’n beetje op gefocust heb toen is het terugvinden van Thornstar. In het begin heb ik geprobeerd om clangenoten te overtuigen dat ik degene was die gelijk had, maar zonder al te veel succes. Het doet meer pijn dan je je kan bedenken om niet te kunnen vertrouwen op je eigen clangenoten, niet te weten wie misschien aan de kant van Stagtine zou staan en je zou kunnen doden.” Het was ongeloofwaardig en misschien zijn eigen verbeelding ook deels geweest, ook al wilde hij dat het liefste niet geloven. ”Voor ik Thornstar had teruggevonden heeft Bloodclan Thunderclan aangevallen. Ze bezetten de Tallpines en hebben Eveningstar en haar kittens ontvoerd. Achteraf bleek dat Stagtine ook hier achter zat. Na de ontvoering van Eveningstar besloot Stagtine dat het het beste was als hij zijn levens ging halen bij Starclan. Eenmaal hij naar de moonstone vertrokken was hebben we nog een laatste patrol bij elkaar geraapt om Thornstar te zoeken en deze keer vonden we hem. We hebben hem natuurlijk teruggebracht naar Thunderclan waar Stagtine terug kwam zonder levens natuurlijk. Degene die Thornstar weg had gehouden van Thunderclan werd verbannen en op dat moment leek Stagtine er nog niks mee te maken te hebben, voor de rest van Thunderclan dan. Thornstar heeft ervoor gezorgd dat er een groep tegen Bloodclan is gaan vechten om Eveningstar terug te halen.” Hij wist dat het een lang verhaal was en hij wist niet goed of Crowcall hem volgde. Hij probeerde zoveel mogelijk te vertellen, maar tegelijk ook weg te laten wat Thunderclan alleen maar zwakker kon laten lijken. Ze had een recht om te weten wat er met Stagtine gebeurd was, maar hij was nog steeds loyaal aan Thunderclan ondanks alles. ”Ik en Stagtine waren ook in dat gevecht en ik weet niet waarom, maar Stagtine hielp mij een keer in dat gevecht. Het is iets wat ik nog steeds niet begrijp na al deze tijd en ik heb het hem ook niet kunnen vragen. In dat gevecht kwam namelijk naar voren wat Stagtine allemaal gedaan had, dat hij achter alles zat. Thornstar’s verdwijning, Eveningstar’s ontvoering en Bloodclan die Thunderclan territory overnam en misschien nog wel veel meer. Eveningstar kon het hem niet vergeven en eenmaal ze leader was heeft ze hem zijn leven ontnomen.” Dat was waar het op neer kwam. Hij wist nog steeds niet of het verdiend was geweest, het gaf hem nog steeds een dubbel gevoel, maar Eveningstar was ook belangrijk voor hem. Als een van de weinige thunderclanners nog. ”Je mag hiervan geloven wat je wilt, maar dat is alles dat ik weet.” En je kan vertellen, maar dat ging hij er niet bij zeggen.

Crowcall staarde haar broertje aan terwijl hij zocht naar het begin van het verhaal. Al bij de eerste zinnen voelde het alsof zich een afgrond voor haar poten aan het openen was, die haar aan het duizelen bracht maar waarvan ze niet weg kon stappen. Het begon met een nogal ongelukkige driehoeksverhouding met Littlefish, een RiverClanner. Crowcall fronste toen Dustspirit vertelde over Stagtines extreme reactie. Had hij echt zijn eigen broer aangevallen? Was dat de kat die hij geweest was?
En het bleek dat die actie nog bij lange na niet het ergste was wat hij gedaan had. Hoe langer Dustspirit praatte, hoe verder zijn versie van Stagtine weg leek te drijven van het beeld dat Crowcall van haar broertje had gehad. Ze had zich al naar gevoeld toen ze hem op de Gathering op de rots had zien staan, hij had al een andere kat geleken, maar dit? Ze had gedacht dat hij ambitieus geworden was, maar ze had nooit kunnen geloven dat hij zo ver zou gaan. Als het iemand, wie dan ook, anders geweest was die haar dit verteld had, had ze het nog steeds niet geloofd, maar dit was Dustspirit, met wie ze van al haar broertjes nog het meeste contact had gehad, die ze het beste kende. Hij loog niet tegen haar. Haar blik verzachtte iets toen hij vertelde over de angst die hij voor zijn eigen clangenoten gevoeld had. Meer pijn dan ze kon bedenken? Nee. Ze kende die ervaring maar al te goed. Het enige verschil was dat het in haar situatie niet haar eigen broer was die de bedreiging gevormd had. Het was zo vreemd om dit aan te horen. Het beeld dat geschetst werd was dat van een monster, en in haar hoofd werd dat monster een soort donkere schaduw, een duistere legende van een kat, zoals in de oude verhalen. Ze kon haar broertje Stagtine simpelweg niet voor zich zien in de scènes die Dust voor haar schetste. Heel even had ze hoop (kon je het hoop noemen?) dat het gevecht tegen BloodClan het moment was geweest dat hij was gestorven. Dat hij zich voor zijn broertje opgeofferd had zoals hij ook bij die Gathering waar de tweebenen aanvallen nog zorg om haar had gehad. Hij was dood, en het enige waar ze nog op kon hopen was dat het een goede dood geweest was.

Maar nee.

Er trok een rilling door haar heen. Ze zou bijna willen dat ze in een waas terechtgekomen was en niet zou begrijpen wat hij haar allemaal verteld had, maar ieder woord was haarscherp binnengekomen. Stagtine was een moordenaar. Een verrader van het soort van Tall. En hij was dood, niet verdwenen, niet gestorven in een gevecht, maar vermoord. Het leven ontnomen, wat een zachte manier om een executie te omschrijven. Crowcalls poten trilden en ze wist niet hoe het kon dat ze nog overeind stond, want het voelde alsof de grond onder haar poten verdwenen was. Er was een hardheid in haar die haar rechtop hield. Een gevoel dat ze nog iets moest, dat ze niet gewoon kon instorten en huilen zoals ze al te vaak gedaan had. Ergens moest toch een einde zijn? Ergens moest toch een grens zijn aan wat mogelijk was? Aan hoe ver het kon gaan? Door haar tranen heen keek ze naar Dustspirit en ze wist dat ze hem ook niet meer had. Hij had het niet uitgesproken, maar ze hoorde het tussen de regels door, ze hoorde het aan het gebrek aan wrok in zijn stem toen hij over zijn clangenoten sprak, aan de manier waarop hij Eveningstars moord op zijn broer had omschreven, en aan hoe hij 'In die periode' zei. Die periode waarin hij ThunderClan achter had kunnen laten. Die periode waarin hij voor haar had kunnen kiezen. Die periode die voorbij was. Ze hoefde het hem niet meer te vragen. "Ik wil Eveningstar spreken." Geen commentaar op zijn verhaal. Geen ongeloof, geen vragen, niet voor hem. Hij had gezegd wat hij kon zeggen. Wat kon hij verder nog voor haar doen? Hij had zijn keuzes gemaakt, en zij? Zij had geen plan, maar ze wist dat ze de moordenaar van haar broertje onder ogen moest komen.

Hij wist dat ze hem zou geloven, woord voor woord. Dat was de relatie die ze hadden. Maar of het een waarheid was die zijn oudere zus aan zou kunnen, dat wist hij niet. Als hij het niet zelf meegemaakt had, dan wist hij ook niet of hij het had willen geloven. Of hij het had kunnen verwerken. Ook al had hij dat nooit echt nog goed gedaan. Ja, hij was verder gegaan, probeerde niet stil te blijven staan, maar wist maar al te goed dat hij een deel van zichzelf achter had gelaten. Hij zag de tranen in haar ogen ontstaan, maar toch stopte hij niet. Ze had het recht om dit te weten, maar wat zou ze doen eenmaal ze alles wist?
Ze bleef in eerste instantie stil, iets wat begrijpelijk was, maar iets dat hem ook bezorgd maakte. Het was niet makkelijk om alles in een keer te verteren, dat ging hij ook niet van haar verwachten. Hij wist niet of ze wilde dat hij haar aan zou raken en besloot voor nu dan ook zijn afstand te houden. Hij wist wat hij gezegd had, dat hij niet meer voor haar kon kiezen, hoe graag hij dat ook wilde. Hij had zijn beslissing gemaakt en het leek dat zij die van haar gemaakt had.
Er kwam maar een zin uit Crowcall haar mond, geen reactie op zijn verhaal, geen uitbarsting, alleen een simpele constatering. Maar het was een die hem van zijn stuk bracht. Ze wilde Eveningstar spreken. Hij kon begrijpen waarom, maar hoe kon hij daar de keuze tussen maken? Hoe kon hij hierin kiezen tussen zijn zus en zijn leader. Als hij haar dat nu afwees, dan koos hij voor Eveningstar, maar de kans dat Crowcall het later weer zou proberen was zeker aanwezig. Als hij haar naar het kamp zou nemen, dan bracht hij Eveningstar mogelijk in gevaar, hij had tenslotte geen idee wat Crowcall met haar wilde. Wat ze de leader over wilde spreken. Dit was een onmogelijke keuze, dat was zeker.
Hij staarde naar haar, de opties overwegende. Wat was de betere keuze? Die was er niet, dat wist hij maar al te goed. Maar kon hij haar echt wegsturen na alles wat hij haar verteld had? Nee, dat kon hij niet. Wat hij kon doen was Eveningstar beschermen mocht het nodig zijn. Maar hij hoopte dat het niet zover zou komen. "Oke," Sprak hij dan ook. "Ik kan je mee naar het kamp nemen," Meer zei hij niet, meer was niet nodig tenslotte. Het was een bevestiging dat hij haar mee zou nemen naar het kamp. Hij verliet dan ook de plek waar ze met zijn tweeën hadden gezeten en wachtte daar op haar. Misschien maakte hij nu wel een grote fout, maar hij had zijn beslissing gemaakt.

Hoe zou hij reageren op haar besluit? Want een besluit was het, geen vraag. Natuurlijk hoopte ze dat hij in zou stemmen, maar vanbinnen wist ze al dat ze hoe dan ook zou gaan, met of zonder hem, al moest ze het hele bos tien keer doorkruisen voor ze het ThunderClankamp terugvond. Maar ze hoopte met. Ze zag hem twijfelen, en het pijnigde haar. Voor haar zou het zo'n simpele keus zijn als haar broertje iets van haar vroeg. Zij zou niet aarzelen. Is dat waar? Als je iets voor hem wilde doen, zou je hem dan niet met rust laten? Ze was opgelucht toen hij instemde, ondanks haar eerdere gedachte blij dat hij zijn band met haar nog niet volledig wilde verbreken, en haar blik verzachtte iets. Ben je nog steeds mijn broertje? Ben ik nog steeds je zus? Misschien was dat wel alles wat het was, bedacht ze zich, en het warme gevoel trok weg. Geen genegenheid, geen liefde. Alleen een laatste gevoel van verplichting, alleen omdat ze dezelfde vader hadden. Dustspirit wilde een normale warrior zijn, een loyale ThunderClanner. Kon ze hem dat niet laten zijn? Kon ze hem geen ongecompliceerd leven in zijn clan gunnen, zonder lastige halfzus uit een andere clan die hem steeds maar voor dit soort keuzes stelde? Ze kon echter niet van gedachten veranderen. Ze moest Eveningstar zien. Ze kon niet verder zonder haar gesproken te hebben. Ze knikte, zijn aanbod accepterend. Haar gedachten raasden rond, nog altijd niet in staat een duidelijk idee te vormen van wat ze nu eigenlijk wilde bereiken, maar één beeld stond vast. Het gezicht van de ThunderClanleider. Ze volgde haar broertje en haar onvaste stappen werden steviger met dit doel voor ogen. Ze moest haar zien. Ze moest haar confronteren met wat ze gedaan had. En dan? Wat dan? Ze had geen idee, maar ze had dit doel nodig. Ze moest toch ergens aan vasthouden, en als het dan niet aan vriendschap of familie was, dan maar aan... tja, aan wat eigenlijk. Een vage hoop dat er een manier was om dit af te sluiten?