Warning Signs

Jasminepaw had lang aan de grens gestaan, maar uiteindelijk had haar nieuwsgierigheid het gewonnen van haar angst. Met kleine maar snelle pasjes was ze het tweebeengebied ingelopen; ver van hun territorium was het niet, de onnatuurlijke bomen in de tallpines was levend bewijs. Ze kon de woorden van Remnantwolf niet uit haar hoofd halen; over hoe tweebenen goed waren voor hun kittypets. Ze had ook van anderen gehoord over de kittypets, over hun leventje zonder zorgen, waar het eten voor hen voorzien werd en waar ze altijd veilig waren in de grote stenen nesten van de tweebenen. Ze zou het nooit toegeven, maar ze was jaloers op hen. Kittypets moesten niet jagen of vechten, ze moesten niet in de kou slapen of zich zorgen maken over hun eten. Misschien was het dat wat haar inspireerde om zelf eens te gaan kijken, in het geniep. Niemand wist dat ze hier was, niemand wist waar ze naartoe was. Jasminepaw had nog nooit zoiets gedaan, en haar hart klopte in haar keel. Ze keek om zich heen met grote blauwe oogjes. De tweebeennesten waren zo veel groter dan ze zich ingebeeld had! En de geluiden en geuren hier waren zo anders dan in het bos. Ze hoorde een vaag gerommel in de verte, en ze kon de geur van vlees ruiken. Maar het vlees was anders dan hun prooi; het rook naar een dier dat ze niet kende, en het rook... Warmer, misschien? Jasminepaw had nog nooit vuur geroken, maar anders had ze het misschien kunnen vergelijken met de geur van rook. Het deed haar watertanden. De jonge apprentice volgde haar neus en drong steeds dieper het tweebeenterritorium in. Ze was voorzichtig, schichtig, en elke keer als ze iets hoorde dook ze weg in de struiken aan de kant van de weg. Ze prentte zich ook heel goed de weg in die ze liep, zodat ze de weg terug zou vinden, zodat ze op tijd thuis zou zijn en niemand haar gemist zou hebben. Ze was heel vroeg vanochtend het camp uitgegaan, ze had opgelet dat niemand haar gevolgd was, en ze had toch het idee dat ze zo onzichtbaar was dat niemand haar aanwezigheid zou opmerken. Ze had toch geen afspraken gehad vandaag. In één van de planten waar ze zich in verstopt had toen een tweebeen voorbijliep, zag ze allerlei kleine korreltjes liggen. Het leek wel op de beschrijving die ze gehoord had van het voer dat de kittypets aten: kleine brokjes, rond en naar 't schijnt helemaal niet lekker. Ze waren blauw in kleur, wat haar aandacht trok. Maar ze vond het er ergens wel aangenamer uitzien dan de prooi die ze aten. Dit had tenminste nooit geleefd en was dus niet vermoord. De geur van het onnatuurlijk warme vlees van daarnet hing nog steeds zwaar in haar neus, en haar maagje gromde. Ze had nog niets gegeten. Jasminepaw aarzelde even, maar nam toen een aantal korreltjes in haar bekje. Ze smaakten vreselijk bitter. De apprentice trok haar neus op. Ze wou ze net uitspugen, maar pootstappen achter haar deden haar bevriezen van schrik. Ze slikte de korrels in, om haar sporen te wissen, en draaide zich om - waarna ze rechtstreeks oog in oog stond met haar vader.